Alþýðublaðið - 09.02.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 9. febrúar li45-
gO— A SHAVE NEXT/AND WE
A(?E VANKS/ yoU'RB W£.LCÚM5
TO OUtZ ZO&5B...FAIR EXCHANSE,
EH. ...REAP>; EMIL ? ;
r/ma
MYN D A-
SAGA
_ NYJA BIO
Gamlar kunningja-
konur
(„OÍd Acquaintances**)
Betty Davis
Gig Young,
Miriam Hopbins
Sýnd kl. 6.30 og 9.
Brögð í iafli
Fjörug söngva og gaman-
mjmd.
Robert Paige
Vera Vague
Sýnd kl. 5
GAMLA BiO -
Land sólarupp-
komunnar
Sýnd kl. 9
Bönrnið börnum innan 16 ára
Siðasta sinn.
Prófessorinn og
dansmærin
(My Heart Belongs to Daddy)
Richard Carlson
Martha 0‘DriscolI
Frances Gifford
Sýnd kl. 5 og 7.
ölmusu skipti hann um skoðun,
og hann beið tií að sjá, hverju
fram yndi. Á hverjum degi gat
hann hirt eitthvert dagblað upp
af götunni, og hann leit í það,
til þess að athuga, hvort' nokk-
uð stæði þar um Carrie, en allt
sumarið og haustið hafði það
verið árangurslaust. Svo fór
hann að finna til verkja 1 aug-
unum, og þessi, sjúkdómur ■ fór
sívaxandi, unz hann hætti alveg
að reyna að lesa í hinum skugga-
legu herbergjum gistihúsanna.
Óheilnæmur og ófullnægjandi
matur veiklaði líkama faans
meir og meir. Svefninn var ein-
asta athvarf hans, og svefns gat
hann aðeins notið, þegar hanc
gat foetlað saman nægilegt fyr-
ir húsaskjóli.
Hann var nú einnig farinn
að verða var við það, að fólk
áleit hann vera umrenning og
betlara. Lögreglan flæmdi hann
milli staða, og veitingamenn-
irnir ráku hann út, undir eins
og hann var(kominn í fjárþröng
V
NOW/yöUR UNIFORM
SOLPIER..-HURRV,
WE HAVE WOtzto J
sss:
TO VO

Rog. 11. 5. Pof. Oft.
AP Footures
A AFSKEKKTUN vegi skammt
frá Kairó, hafa tveir Amoríkan
ar verið leidjiir í nazistíska
gildru.
NAZISTI: „Látið okkur fá foún
ingana ykkar og flýtið ykkur.
Við eigum þýðingarmiklu hlut
verki að sinna. Jæja, svo þurf-
um við að raka okkur og þá
erum við orðnir Ameríkanar.
Ertu tilfoúinn Emil?“
að hádegi,“ sagði einn þeirra.
„Já,“ sagði annar. „Ég er
foráðum foúinn að bdða í klukku-
tíma.“
„Mikið skolli er kalt.“
Þeir gutu augunum til dyr-
anna, sem þeir þráðu allir að
komast inn um. Matvörusali
kom akandi að dyrunum og foar
inn margar körfur fullar af
matvælum, og nú hófst samtal
meðal hinna atvinnulausu um
matarkaupmenn og verð á mat-
vörum yfirleitt.
„Kjötið er hækkað í verði,“
sagði einn.
„Ef það kæmi stríð, þá yrði
léttara að draga fram lífið.“
Röðin lengdist í sífellu. Nú
þegar voru komnir fimmtíu eða
fleiri, og þeir, sem fremstir
voru, prísuðu sig sæla yfir því
að þurfa ekki að bíða eins
lengi og hinir siðustu. Margir
sneru sér við og litu niður eftir
röðinni.
„Það er sama númer hvað
þú ert, ef þú ert foara einn af
tuttugu og fimm fyrstu mönn-
unum,“ sagði einn af hinum
fyrstu. „Þeir fara allir inn í
einu.“
„Hum,“ umlaði í Hurstwood,
en honum fannst sem sér hefði
verið gert rangt til.
Annars voru þeir þögulir, þeir
stóðu og fluttu til fæturna,
foörðu sér og gutu augunum út
undan sér.
Loks opnuðust dyrnar, og
móðúrlega systirin birtist. Hún
þurfti aðeins að líta á þá. Röð-
in mjakaðist áfram hægt og
hægt inn á við, unz tuttugu og
fimm voru komnir inn. Þá rétti
hún út kraftalegan handlegg-
inn, og röðin nam staðar, en á
tröppunum voru sex menn.
Hurstwood var einn þeirra.
Meðan þeir biðu töluðu sumir,
aðrir foörmuðu sér yfir eymd
sinni, og enn aðrir sökktu sér
niður í hugsanir sínar, og það
gerði Hurstwood. Loks komst
hann inn, og þegar hann var
búinn að borða, var hann næst-
um gramur yfir öllu því erfiði,
sem það útheimti.
í janúar hafði hann gert sér
ljóst, að það var úti um hann.
Hbnum háfði alltaf 'fundizt líf-
ið mikils virði, en sífelldur
skortur og minnkandi þrek
höfðu dregið ömurleikahulu yf-
ir hin jarðnesku gæði, og hon-
um fannst þau nú lítilfjörleg
og einskis virði. Hann hugsaði
stundum um að binda enda á
þjáningar sínar, en við faver
veðrabrigði og nókkurra centa
Fyrsta ferðalag Mogens
höfðu farið svo hægt að öUu, að bað var engin hætta á
því,að hann hefði vaiknað. En í bessxun hugleiðingum rann
Mogens í brjóst.
Sólin var feomin hátt á loft, þegar hann vaiknaði aftur
og hropaði steinhissa:
„Höfum við virkilega ekið í alla nótt?!“
Já, — þau höfðu ekið í alla nótt, — enda voru þau nú
innan skamms komin til bæjarins. Þaðan færu þau með
jámbraut, en það hafði Mogens aldrei reynt, hvernig væri.
Amalía sagði, að það væri verulega skemmtilegt og var vin-
gjarnl'eg og kát, — auðsjáan'lega stórkostdega ánægð með
ferðalagið. Mogens komst strax í 'hið bezta skap og hlakk-
aði mjög til að hitta pabba og mömmu.
LfOksins komu þau að ókunnri borg og fara þar inn í
gistihús. Þar fékk Mogens eins-mikið að borða og hann
frekast hafði löngum til. Og hann var Amalíu mjög þakk-
látur fyrir það, hversu rún var vingjamleg við hann á álL-
an hátt. Hún bað Mogens að kalla sig mömmu og Konráð
pabba, meðan þau væru í járnbraútarlestinni, til þess að
umsjónarmaðurinn héldi, að þau væru hjón, Konráð og
hún; — annars fengju þau ekki far með lestinni, sagði hún.
Annars ætti Mogenh að vera í sérstökum klefa, þar sem
einungis væru karlmenn. Mogens neitaði ákveðið að segja
- 4
(pSJ A LONELY tZOAO NEAR CAIKO^
TWO YANKS HAVE 8EBH WAVLAIP
&y UAZlf. P051N& AS ACA05 —
iTJARNARStfði
Englasðngur
(Aad Ihe Angels Sing)
Amerísk söngva- og gam-
anmynd
Dorothy Lamonr
Betty Hutton
Fred MacMurray
Sýning kl. 5, 7 og 9
MÁTTI ÞÓ MEIRA VERA
Á æskuárum Björns á Esju-
bergi átti að ^koma þungum
klyfjum, sem illt var að skipta,
upp að Leirá. Vinnumenn voru
að remfaast við að koma klyfj-
unum til klakks, en gátu ekki.
Björn bar þar að, og lét faann
einn upp klyf jamar og létftilega
Móðir Björns horfði á og segir:
„Ósköp erifcu orðirm stbeækiur,
Björn minn.“ Björn svarar: „Ég
faefði örðið sterkur, móðir mín,
hefði mig ekki farostið.“
Sunnanfari.
ILLUR GRIKKUR.
í Innra-Hólmi var í uppvexti
Björns á Esjubergi bóndi nokk
ur, sem söng afarmikið og illa,
og gapti mjög, er fajátt gekk sönig
urinn. Messudagsmorgun biður
Björn móður sina að gefa sér
faænuegg, og fær faann það, en
með þeim ummælum, að enga
skömm megi hann af sér gera
með því. Eins og lög gera ráð
fyrir fer Björn í kirkju og tek-
ur sér sæti í kór andspænis hin
um ferlega söngvara. Lagið milli
pistils og guðspjalls gengur
mjög hátt. Sendir þá Bjöm egg
í munn faonum, þegar faæst fer
lagið. Eggið brotnar á tönnum
ihans, en innihaldið hélt áfram
og sveligdiist faonaim stvo á að ifaon
um lá við köfnun. Sagt er, að
faann syngi ekki oftar í kirkju.
Sunnanfari.
sumir komu reglulega dag eft-
ir dag allan veturinn.
Stór, móðurleg kona stóð
venjulega við dyrnar allan tím-
ann og taldi þá, sem Inn fóru.
Mennirnir voru rólegi'r og al-
varlegir. Enginn flýtti sér, og
enginn sýndi neinn ákafa. Það
kom varla fyrir, að nokkur
segði orð. Þessi faópur sást
þarna i favernig veðri, sem var.
Þá stóðu mennirnir og börðu
sér, og andlit þeirra voru bló
og skorpin. Ef þessir menn voru
atihugaðir nánar, kom í ljós, að
þeir tilfaeyrðu næstum allir
sömu manntegund. Þetta voru
mennirnir, sem sitja á bekkj-
unum í skemmtigörðunum alla
daga og sofa á þeim á nóttunni
yfir sumarið. Þetta voru menn-
irnir, sem sitja í dagstofunum
á litilfjörlegustu gistihúsunum
á’veturna. Léleg fæða, sem þeir
hámuðu i sig, þegar'færi gafst,
faafði leikið líkama þeirra illa.
Þeir voru allir fölir, tötralegir,
með Sokkin augú og innfallið
brjóst. Augu þeirra glömpuðu
sjúklega, og varir þeirra voru
furðulega rauðar. Hár þeirra
var illa hirt, skórnir slitnír og
skældir, faælamir skakkir og
tærnar stundum út úr. Þessir
menn faárust með straumnum,
rótlausir og einskis megandi.
Dag nokkurn í sérlega köldu
veðri, þegar árangurslaust var
að reyna að betla á götunni,
stóð Hurstwood fyrir utan og
beið eftir máltíð sinni. Þegar
kl. varð ellefu höfðu mennirn-
ir farið að rölta að, og vindur-
inn næddi gegnum fain tötra-
legu föt þeirra. Þeir stóðu
þarna og faölluðu sér upp að
járngrindunum. Þeir þurftu að
bdða í heilan klukkutíma, og
fyrst í stað héldu þeir sig í
hæfilegri fjarlægð, en þegar
fleiri fóru að tínast að, færðu
þeir sig nær til þess að vernda
forgangsrétt sinn. Hurstwood
kom úr vesturátt frá Sjöundu
Avenue og tók sér stöðu nálægt
dyrunum, nær en allir aðrir.
Hinir, sem fvrr höfðu komið
en voru lengra í burtu, tróðust
nú nær, og með festulegri og
ákvéðinni framkomu sýndu
þeir, að þeir faöfðu komið á und-
an faonum.
Þegar hann tók eftir and-
stöðu þeirra, leit hann gremju-
lega aftur eftir röðinni, en svo
flutti faann sig aftast í faana.
Þegar regla var komin á aftur,
hvarf fjandskapur þeirra gagn-
vart faonum.
„Það falýtur að vera komið