Alþýðublaðið - 24.02.1945, Qupperneq 8

B
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 24. febráar 1945
.TJARNARBÍÓi
Engin sýning I dag
A ARNARSTÖÐUM í Eyja-
firði bjó bóndi, Sigfús aS nafni,
ííklega nálægt miðri 19. öld.
Hann mun hafa verið náttúru-
greindur og fékkst nokkuð við
ljóðagerð, en (heldur þótti kveð
skapur hans stirður og sérvizku
kenndur. Svofelld eftirmæli
gerði hann um konu sína:
Hér liggur nár nú,
nakin, hulin serki,
er um ár 33
þénti steilu berki.
Hennar reyndist hönd trú
hérvistar í verki,
sem sýna mörg merki.
Eitt sinn var Sigfús á ferð á
skjóttri hryssu. Þá kvað hann:
Ég var að rísla í keldu,
ögn við sýsla stýri,
ég var að kvíslast á Skjónu
utan Gíslamýri.
Eitt sinn var Sigfúsi borin
kjötsúpa. Um það kvað hann:
Nú er gott að grípa í heitt,
guði vottast þakkir títt,
á hausi glottir hárið sveitt,
hálsinn tottar kjötið nýtt.
f * ? *
Bagi er oft bú sitt að flytja.
# * *
Barnalán er betra en fé.
❖ ❖ ❖
Betra er að erfa dyggð en
auðlegð.
❖ ❖ ❖
Auðþekktur er heimskur nær
hjá hyggnum situr.
anum, og þegar ieiknáminu lauk, bauðst henni strax dálítið hlut-
verk í leikhúsi í Lundúnum. Hún talaði svo vel frönsku, að nú
var henni gefinn kostur á að leika þar franska stofuþernu. Um
hríð virtist frönskukunnátta hennar ætla að verða þess valdandi,
að hún yrði sjálfkjörin i öll kvenhlutverk, þar sem þörf var á út-
lendum máiihreim, þvi að hún var strax, er þessu fyrsta hlut-
verki sleppti, ráðin til þess að leika austurkiska frammist.öðu-
stúlku.
Tveim árum siðar kom Kobbi Langton til sögunnar. Hún
var þá í sýningarflokki, sem ferðaðist um landið eftir allsæmi-
legar viðtökur i Lundúnum, og lék italska ævintýrakonu, sem að
lokum flæktist i neti klækja sinna. Af nokkrum vanefnum reyndi
hún að koma fram eins og fertug kona, en aðalhetjan í leiknum
_vár roskin kona, sem lék unga stúlku, svo að ekki var laust við,
að leikurinn væri hálf-spaugilegur. Kóbbi hafði tekið sér 'dálitla
hvíld frá hversdagsstörfum sínum og fór á hverju kvöldi í leik-
hús í ýmsum borigum og hæjium. Þegar sýningiuinni var lokið,
brá hann sér á fund leikaranna og tók Júliu tali. Hann var það
þekktur rneðal leikara, að benni fannst það ekki Mtil upphefð,
að hann skyldi sýna henni slikan sóma, og þegar hann bauð
henni að snæða með sér daginn eftir, þekktist hún boð hans
þegar.
Þau voru varla setzt, er hann vék talinu að því, sem honum
bjó í brjósti.
,,Ég vakti 1 alla nótt og hugsaði um yður,“ sagði hann.
„Það kemur mér á óvart. Er þetta ástarjátning eða eitthvað
annað?“
Hann gaf ekki neinn gaum að þessu svari.
„Ég hef fengizt við leikmál í tuttugu og fimm ár. Ég hef
verið sendill og aðstoðarmaður, leikari, blaðafulltrúi ög ég hef
líka verið gagnrýnandi. Ég hef sí og æ verið i leikhúsi síðan ég
var lítill drengur, og það er ekki mikils vert atriði í leiklist, sem
ég ekki veit. Ég held, að þér séuð efni í snilling.“
„Það er fallegt af yður að segja það.“
„O, þegið þér bara. Látið mig tala. Þér eruð gædd öllum
þeim hæfileikum sem til þess þarf. Þér eruð mátulega stór, þér
eruð vel vaxin, andlitið á yður er eins og það væri úr gúmmi.
„Eru þetta hrósyrði?“
t-
,,Já, þetta eru hrósyrði. Svona andlit þarf hver einasta leik-
kona að hafa. Andlit, sem getur túlkað hvað sem vera skal og
er þó fallegt, —- andlit, sem getur speglað hverja hugsun, sem
fæðist í heila mannsins. Svona var Duse. Þér vissuð það ekki
fejálfar, en það var hægt að lesa hvert orð, sem þér sögðuð, út
úr andlitinu á yður i gærkvöldi.“
„En það er hlutverk, sem ekki er hægt að gera neitt úr.
Hvernig á ég að geta fest hugann við slíkt? Heyrðuð þér, hvað?
ég varð að þylja?“
„Það eru leikararnir, sem eru óhæfir, ekki hlutverkin. En
þér hafið dásamlega rödd, — rödd, sem hrífur áheyrendurna.
Ég veit ekki, hvernig þér leikið að jafnaði, en ég þori að tefla í
tvísýnu um það.“
„Hvað eigið þér við með þessum orðum?“
„Þagnirnar hjá yður eru frábærar. Það getur ekki verið
utanaðlært, þær hljóta að vera yður qðlilegar. Og nú skulum
við ganga hreint til verks. Ég hef leitað mér upplýsinga um yður.
Þér talið frönsku reiprennandi, er sagt, og þess vegna hafið þér
einkum verið látin leika persónur, sem vel fór á að töluðu
ensku með útlendum hreim. Þér vitið þó, að það er ekki frama-
vænlegt.“
; „Mér hafa ekki boðizt önnur hlutverk.“
„Látið þér yður lvnda að leika slík hlutverk um aldur og
ævi? Þér verðið algerlega einskorðuð.við þau, og fólk vill hvorki
NÝJA BÍÓ

Engin sýning í dag
GAMLA BÍÓ
Engin sýning í dag

sjá yður né heyra annars staðar. Þér komizt aldrei lengra en í
skugga eirihvers annars. Tuttugu pund á viku í mesta lagi, og
góðir hætfileikar látnir grotna niður.“-
„Ég hef ævinlega látið mig dreyma um það, að einhvern
góðan veðurdag byðist mér sómasamlegt hlutverk.“
„Hvenær haldið þér að það verði? Þér getið þurft að biða
þess í tíu ár. Hvað eruð þér gömul?“
„Tuttugu ára.“
„Hvað fáið þér hátt kaup?“
„Fimmtán pund á viku.“
„Það er lygi. Þér fáið tólf, og það er miklu meira en þér
ættuð að fá. Þér eigið svo til allt ólært. Hreyfingum yðar er á-
kaflega mikið ábótavant. Þér vitið ekki hvernig á að fara að
„Gæfubrauiin"
„Ég hugsa að fól'k geti ósköp vel séð, að ég læt hann
ganga ‘sómasalega, til fara. Nú hefur hann enn einu sinni
fengið splunkunýjar búxur og peysu. — svo verð ég að taka
nærri sjálfri mér að ganga 1 draslum“. ^
Annars vann Karen mestmegnis, fyrir sér með því að
selja 'hveitibrauð út á land. Að Sumri til seldi hún brjótsyk-
Ur og annað sælgæti á skemmistaðnum í nánd við þorpið.
Þá hafði hún Mels til þess að bera varningskörfurnar fyrir
sig á sölustaðinn og vera hjá sér ei' hún þyrfti að láta hann
sendast fyrir sig eða aðstoða sig við sölu. Þetta var þó
ekki nema um helgar.
Vegna þess ama hélt Níels miklu meira upp á virku
dagana. Þá var 'sú gamla kannske uppi í sveitum í söluferð-
um sínum og kom stundum seint heim. Þá var hann frjáls
sem fugl á grein, eftir að hann kom heim úr skólanum. Og
síðan 'hann komst í vináttu við Matthías, eyddi ‘hann öllum
frístundum sínum í návist hans.
Það var MattbíaSi til mikillar ánægju að geta gert
þessum munaðarlausa unglingi eitthvað gott eftir efnum
og ástæðum. Þegar Níels sagði honum af því, hvað sér
dauðleiddist að vinna fyrir Karenu á skemmtistaðnum á
hverjum sunnudegi, bauðst Matthías til þess að géfa hon-
MYNDA-
SAGA
PINTÓ: „Hvernig líst þér nú
á? Finst þér ekki að við sé-
um sndðugir, að láta tvo naz-
istabjálfa veiða okkur eins
og mýs í gildru?“
ÖRN: „Þarna fer hann aftur.
Bandittinn er að skarka í
radíóinu, svo að ég heyri
ekki hvað hann segir. Sivona Nú
er hann að koma hingað.“
NASíSTINN: „Bráðum koamum
við á ábvörðunarstaðinn. Ég
ætti að ýkjóta ykkur báða
fyrir að slá mig, en ég hef
fyrirskipanir um að fara með
ykkur lifand|i til bækistöðv-
anna og sjá svo um að þið
hafið með okkur hinar inn
sigluðu fyrirskipanir ykkar.“