Alþýðublaðið - 29.03.1945, Side 8

VOU MUST REP’EAT TUBSB. WORDS/
VO YOU HEAR ME?..YOU 5AY—
TRANSPORT 7-3-2-1---
CALUNÖ PATROu----
^TRAnÍpORT 7-S-2-1
CALLINö PATKOL —
TRANSPORT— -
ffljEANWHILe— f //*//£///?
^"t&ÁnSpofcT'Á-^ ^
* 7'3;il - <~TH£M //
--7-3-2-í CALLING
PATRÖL. — - TRANSPORT
7-3-2-1 CALLINO
PATROL----- .X<
Fimiiiiudagiii. 23. marz 1945
GAMLA SÍÓ
(Hers to Hold)
Söngvamynd með:
Ðeanna Durbin
Joseph Cotten
• Sýnd anna páskadag
kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11 f. h.
(For Me and My Gal)
Araerísk söngvamynd
Judy Garíand
! Gene Kelly
George Murphy
Marta Eggerth
Sýnd á 2. páskadag
kí. 3, 5, 7 og 9' '
Sala hefst kl. lí
Hún hló dillandi hlátri. )
„Því miður misminni,“ svaraði hún. ,,Hann var dýralæknir.
En hann var vanur að koma til yðar til Iþess að hreinsa hund-
ana yður. Það vair alltaf yfirifullt af íhunduim, húisið.<“
Það komu vöflur á frú Tamerley. Hún var dálitla stund
að átta sig á því, hvað hún ætti að segja.
„Móðir m.ín sáluga var svo mikið gefin fyrir hunda,“ svaraðí
hún.
Júlía var því fegin, áð Míkael var ekki viðstaddur. Honum
hefði sárnað iþe'tta ákaflega, mannrýjunni. Hann kallaði föður
'hennar ahtaf dioiktor Latmlbert og <bar nalfnið fram .að frönskum
hætti. Og þegar gamli maðurinn dó, skömmu ef'tir stríðið, og
HYNDA-
S AG A
|(The Bridge of San Luis Bey)|
Áhrifamiki II aroerískur
sjónleikur ,
• Lynn Bari
Francis Lederei
Akim Tamiroff
Nazimova
Sýnd anna páskadag
kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11
Dóttir sveítaprests kvartaði
undan þvi, hvað hann gegni illa
til fara, bæði heima og eins,
þegar hann færi til Reykjavík-
ur.
„Hvað gerir þaði?“ segir
prestur, „þótt ég g'angi illa til
fara, þegar ég er hér heima.
Hér þekkja mig allir.“
„Já, en þegar þú ferð til
Reykjavíkur?“ spurði prests-
dóttir.
„Þar gerir það heldur ekkert
til,“ var svarið, “því að þar
þekkir enginn mig.“
* * *
„Hvernig iór hann Jón áð
því 'að miása alla fingurna áf
hægri hendinni?“
„Hann stákk hendinni upp i
hest til þess að sjá, hvað marg
ar tennur væru í honum.“
„Og hvað skeði þú?“
„Þá slteði það, að hasturimn
lokaði. munninum tiL þess að
sjá, hvað margir fingur væru
á Joni.“
* * *
Maður tryggði hús sitt gegn
eldsvoða. Þegar hann var bú-
inn að ganga frá tryggingunni,
spyr hann umboðsmanninn: —
Hvað fæ ég, ef húsið brennur í
nótt? /
'•— Þér fáið tveggja til þriggja
ára fangelsi, 'svaraði hirm.
* * *
, Gefur góð móðir, þótt hún
geti eigi.
! * % *
Frelsi er fé hetra.
.1 leynum hugans fyrirleit héh hjartanlega hinar tignu frúr
og göfugu lávarða, sem hún kynniist þar, því' að hún var gædd
iistamánnssál. og sjálfstæð í skoðunum. En hún vissi, að það gat
verið gagnlegt að þekkja fólk. Og þessurn kynnum hennar af fyr-
irfólkinu var það fvrst og fremst að þakka, hve 'blöðin lýstu frum
sýiúngum í Siddonsleikhúsi fagurlegá, Og þegar myndir voru
feknar sf 'henni mitt í hópi aðalsmanna, ski-ldi hún ofurvel, hversu
áhrifavikai\ auglýsi ngar það voru, er þessar myndir voru birtar
í myndablöðunum. i
Ungum og upprennandi leikkonum, sem litu hana fremur
illu auga, var það ekki heldur rieinn raunaléttir, að hún ávarp-
aði að minnsta kosti itvær hértogafrúr. með skírnarnafni þeirra.
Júlía var ekki gædd sérstökum samtalshæfileikum, en aug-
un voru laðandi og framkoma hennar bauð af sér svo góðan
þokka, að hún var talín mjög skemmtileg í samkvæmum. — eftir
að hún hafði lært hað málfar, sem þar átti við. Henni var mjög
lagið að hagnýta s,ér það, sem hún heyrði og sá, líkja eftir öðr-
um, þó þorði hún ekki annað en stilla! því í hóf af ótta við, 'að
það kynni að spilla leikurahæfileikum hennar. En i þessum sam-
kvæmum notfærði hún sér þennan hæfileika dyggilega og ávann
sér með þeim hætti mikia hylli. Henni þóíti vænt um, að þeim
slóMi ifinnaast svona /tiT toana, þeissuim thoíróðum og (hlaðr
igerðum. En samit, htó ftwjun að þeiim, oig.ihiæddi þær á laun fyrir að
láta faleikkjast svona auðveldlega. Hún spurði sjálfa sig, hvað
,þær myndu hugsa, ef þær grunaði, hve líf fráegrar leikkonu er
laust við ailan ævintýraljóma, — ef þær vissu skil á því, ihvílíkt
erfiði hún varð að leggja á sig og hvernig hún varð allt af að
hafa í huga reglur og fyrirrnæli, sem ekki mátti brjóta. En hún
gaf þeím fúslega i'áð um það, hvernig þær ættu að viðhalda hör-
undinu og lofaði þeim að láta íaka snið af kjólum sínum. Hún
var alllaf mjög vel klædd Míkael lifði í þeirri sælu trú, að hún
fengi kjólana fyrir ekki neitt, — en því fór mjög fjarri.
í siðferðilegum efnum hafði hún á sér bezta orð. Allip voru
á einu rnáli um það, að hjónaband þeirra Míkaels væri til fyrir-
myndar. Htm þóttí ímynd hinnar dyggu eiginkonu.
En samt sem .áður voru margir sannfærðir um það, að hún
væri iástmey Kaads Taimerleys. En bað samband var orðið stvo
gamalt í hettunni, að það þótti ekki lengur ámælisvert, og kurt-
eisar og tillitsamar húsmæður létu þau ætíð búa í samliggjandi
herbergjum, ef þau voru bæði í faoði ó heimili þeirra um helgar.
Þessi orðrómur stafaði frá frú Tamerley, er var skilin við
mann sinn fyrir löngu. Og raunverulega var enginn fótur fyrir
honum. Hann hafði við það eitt að styðjast, að Karl lávarður
hafði verið rniður sín af ást til Júlíu í tuttugu ár, og sjálfsagt
var Júlía meginorsök þess, að Tamérley-hjónin, er aldrei hafði
samið sérlega vel, slitu loks samvistum.
En það var frú Támerley, sem ó’tti upptökin að kynnum þeirra
Karls TameiTey og Júlíu. Svo vildi til, að þau voru öll þrjú í
árdegisboði hjá frú de Vries, skömmu eftir að Júlía hafði unnið
ihinn fyrstfi stórsigur sinn i Lundúnum. Þetta var fjölmennt sam-
kvæmi, og henni var mjög hossað. Lávarðsfrúin var þá kona á
fertugsaldri og talin mikið glæsikvendi, þótt í andliti hennar værí
raunar ekki neinn ærlegur dráttur. En augun voru falleg, og með
tviræðri frekjiu sinni tókst feenaii að ná töfcum ó ÆióLki.
Hún hallaði sér fram á borðið gegnt Júlíti og brosti mildi-
lega.
„Ó, ungfrú Lambert, ég held, að ég hafi þekkt föður yðar í
Jersey. Hann var læknir — er það ekki rétt? Ég man, að hann
kom oít til okkar.“
Júlía fann al/lt á einu d#ítinn sviða íihrjlástholiiniu Nú minnt
ist hún þess, hver frú Tamerley hafði verið, áður en.hún gjffist
•lávarðinum. Hún sá strax íhvaða igildra var fyrir hana ‘lögð.
— flugvél 7—3—2— lkallar
flugstað — flugvél . . .“
PINTO: — „7—3—2—1 kallar
flugstöð — flugvél 7—3—2—-1
flugstöð“. Varðmaðurinn. „Hva
— Hvað? 7—3—2—1? Það
eru þeir!!“
DOKTORINN: „Þú verður að
endurtaka þessi orð. Heyrirðu
hvað ég segi? Segðu: Flugvél
7—3—2—1 kallar flugstöðina
21
Meða! ræningja.
Sjálfur var Jósep ákveðinn í því að láta fyrr lífið, held
ur en taka nokkru sinni þátt í verknaði ræningjanna. Hann
var hættur að hyggja á flótta, enda hafði hann gefið Brúnó
loforð um að Strjúka ekki á brott. Brúnó treysti honum líka
álgjörlega og lét hann fara allra sinna ferða án þess að láta
varðmann gæta hans:
Svo bar það til dag nokkurn, að faðir Brúnós kom öil-
um á óvart og kallaði son sinn á eintal. Ræningjáhópurinn
hafði nýlega verið um kyrrt þarna í nokkra daga og var
farinn fyrir skömmu síðan. En þá kom faðir Brúnós skyndi-
lega aftur ——
„Sjáðu nú til“, sagði bann við son sinn og rödd hans
var djúp alvarleg. „Þú ert orðinn það. stór og efnlegur
drengur, að mál er til komið að þú sýnir til hvers þú ert
hæfur. Og það er von mín, að þú sýnir það, að þú sért þess
verður að 'heita sonur minn.
Nú stendur dálítið til hjá ökkur og við gætum þegið
hjálp þína í hokkra daga“, hélt hann áfram án þess að vænta
svars frá Brúnó. „Svo*leiðis er, að það er ferðalangur hér
ekki allfjarri, — vagninn hans er héldur þungur, — ég held
það væri gustuk að létta svolítið á hpnum, svo að hjólin
fari ekki undan sökum ofþyngsla! Við getum séð það fyrir,
á hvaða stað muni bezt að láta þrjótinn stanza. — Það feí
eftir ofckar hentugleikum. Reyndu bara að vera sjálfur við
búinn. — En hvemig er það með Jósep? Má treysta hon-
um algjörlega?“
kallár flugstöð ..."
Á sama tíma í ilugstöð Banda-
ríkjamanna heyrist í viðtækinu:
„Flugvél 7—3—2—1 kallar