Alþýðublaðið - 13.04.1945, Blaðsíða 6

ALÞYDUBLAPIÐ
Föstudagur 13. apríl 1945'
Til
FLÓRIDA
liggur leiðin
•■Siguj-geir:Sigurjé,i>ss9n
hœstatéttarmálaflutningsmaður
Skrifstofutíml ‘10-12 ‘og f—6.
Aðdlstrœti 8
Í ' .;
Sími' 1043
Framhð Póllands
Framhald af 4 síðu.
lýðræðisflokkanna, þar á meðal
ráðherrar á pólsku útlagastjórn
inni í London, sem fóru til Pól-
lands til þess að semja við rúss
nesk hernaðaryfirvöld þar, séu
horfnir, sporlaust, og engar
upplýsingar hægt að fá um af-
drif þeirra. Eru menn úti um
heim að hyrja að fá ofurlitla
hugmynd um það, áf slíkum
fréttum, hverskonar frelsi það
er og öryggi, sem hin ógæfu-
sama pólska þjóð hefir fengið,
etfitir fimm ána imzistafkúigun,
við tilikamiu Rúasa ag ráðis
mennisiku Ihinnar komimiúnist
ísikiu leppistjiórnar þeinra.
Síkal hér alveg óisaigt liátið,
hvað Iþví veldur, að sllíkt skuli
fnam fana í PóiLiamdi efitir sem
álðiur, þnátt fytnir samkiomuláig
hinina ,,þrjjgigja stóru“ um endur
skipuiliaigninigu Lutolinls'tjlórnar-
innar oig endiurreiisn fuiliikamins
frelsis og lýðræðis fyrir hina
ikiúiguðíu ag þraiutpíndu póisku
þíjlóð. Mlá vena að ertfitt sé, að
sæitta fjiandsamLeiga bræðlur um
saimeiiginiliega stjórn, en hitt er
liíka ihæiglur vanidi fyrir Rúsisia ag
hina kommúnistísku handlang-
ara iþeirria, að láta allrt samkomu
'laig sítnandia í neynd þainimig að
Lulblinlstjiómin geti haldið áfram
að fianigelisa foriustutmienn pólslku
þjóðarinnar og Láta þá hverfa,
ei nls oig þó fimmtán, sem á hef
ir var'iö-rnimnz?t.
*
Pó'lisfca vandamálið er tví-
þœitt. Það er dkki aiðeirns um
það, hver skuli vera landamæri
Póiíands eflir striðið — hæði að
aulstam ag vestan. Qertur vel ver
ið, áð það væri gíkfci mema vitur
leigt atf Pólliverjum, að Lfasa sig
við þau héruð, siem iþnærtiulepLi
hlatfa verið millli þeirra ag Rúspa,
þó að sfcáljan'legt sé, að þeir
vilji að minnsta kosti áður fá
frjálsa at'kvæðagreiðslu um það
í þeim héruðum sjálfum, hvoru
megin landamæranna þau vilja
vera, og er furðulegt, að Rúss-
ar skuli efcki vilja fá úr því
sfcorið á þann 'hátt. Hinn þáttur
Póllandsdeilunnar er miklu ör-
lagaþrungnari fyrir hina pólsku
þjóð; en hann snýst um það,
hvort Pól'land sé nokkru nær
því, að geta tryggt sjálfstæði
'sirtt og lýðræði fyrir ágangi og
íhlutun R,ússa, þó að það léti
hin umdeildu héruð af hendi.
Luhlinstjórnin spáir engu góðu
í því efni.
En sjálfstæði og framtíð Pól-
lands verður vissulega próf-
steinn á réttlæti og varanleik
þess heims, sem nú rís úr ösku
ófriðarins. Ef ófriðurinn, sem
hófst með árás þýzka nazism-
ans á Pólland, á að enda með
undirokun þess af hálfu rúss-
nesku sovétstjórnarinnar, þá
hefur hann verið tíl lítils háð-
ur, fyrir það land að minnsta
kosti’ og friðurinn, sem á eftir
fer, ekfci Kklegur til Iþess að
standa lengi.
Helgi Saemundsson:
Glíma og gagnrýni
" ■ •...-
Ný stiarna
Jume H'aiv.er 'hleitir húm oig er aðjeims 18 ára. H'ér er hún að
isýinia k.jcdinn, seim hún ætlar að vera í á nœsitu fclv.ifcímiyinmm!ni.
KRISTMUN'DUR j. sig-
URÐSSON ritar langa
igrein í Morguntoliaðið hinn 6.
þ. m. um flokkaiglíimu igliíimuriáðs
Reylkjiavíku'r, siem vera á' svar
við grein mimni um sama efni
frá 22. f m.
Kristmu'ndur byrjar greim
sína með heimBpekileigum hug
leiðingum um það, að raunveru
lega sé grein mlín etfcki svara-
verð. Þó virðist lienigd greinar
hans og málflutningur allur
bera þess vitni, ' að hann
telji nokkurs um vert að
vteiita 'grieinarlkorini þesisu ein-
hverja atflgreiðsflu. Hinis vegar
síkal' é/g þegar í upphafi, lóta
þiesls getið, að mér er Jjiúft að
gera þessa greiin Kristmundar
að umræðuefni og raunar skylt,
vegna umrnæla 'hans 'í tilefni
greiniar m.iinnar, siem eru rönig
og iill'a samboðin svo ig’óðum
drenjg, er éig hiy.gg Kriisfmiund
vera. Getfst þá tækifæri til þ'ess
að ræða þaiu atriði, sem á milli
ber, ö'llu nlánar.
Rriistimiu'ndi finnst ég harðorð
ur um of í garð þ'átttaikenda á
flokkaglímu þessari. Er þar
margt missagt af hans hálfu,
hvað sem vieldur. .Hann lætur
þess getið, að ég hiafi gafið fcepp
endum þanm viitnisiburð, að þeir
haifi sýnt a.t, puð, níð ag tudda
sikap. En ráðliegt hefði. verið fyr
ir hinn mæta 'gliímumann að llesa
greinina tvilsvar áðu-r en hanm
höfðaði til 'þassa atriðlils, þvií að
hiér er aligerilega ranigt mieð orð
miín fiari.ð. Ég lét orð uim það
falila, að bol oig inlíð myndi ekki
hverfa, úr giliíimunn'i fyrr en
toeppendur kynmu allgemg brögð
oig yarnir, sýndu .gillímu en efcki
ait, ikunnó'titu og leifcni em ekki
puð, íbol oig tuddasfcap. Má furðu
Jagt vera, éf mað'U'r, sem hiefir
það að atvinnu að gera grein-
armun góðs og ills, getur
tekið þau orð mín sem
áfellisdóm á þá, sem þátt
tóku í þessari flokkaglímu. Ég
s'kál að sönmu jiáta það, að mér
þótti iíítið fcorna til frammlstöðiu
ma.ngra þeirra, ;sem þarna
þreyttu lieifc, en því fór þó
fjarri, að mér kæmi tiQí hu’gar
að bera Iþá þynglsrtu sölfcum, sem
tiíl eru varðandi í'slenzika glíimu.
Krisrtmundur heldur því
fram, að ég dæmi flokkaglímuna
otf hart vegna þess hiviersu marg
ir þátttakendur hennar hafi ver
ið bvrjendur. Þvn skal svarað
mieð ’ sfcírskotun til iþieisls, að
grein miín var ekki rituð fyrir
þátttakendiur flíolkikagliímuTmar,
enda munu þeir vilja atf öðrum
nema en mér. — Mun ég ltffca
álílka óifús til fcennislunnar ag
þeir til námsins. — Grein mín
var S'krifuð fyrir alilan ailmenn
in'g og til þess að túlk-a skoðan
ir þess fóliks, sem skipaði áhorf
endato'ekiki ag varð fyrir sárum
vtombrilgðum atf þesisari glíímu-
keppni. Kriistimundur Si'gurðs-
son stóð við g'liímiúpallinn. með
an fiofckaigl'íiman fór fram, og
seigist hafa veitt henni niána at j
hiyigli. Virðist hann efcfci. hafa ,
farið erindiigl'eysu upp á pallinm, 1
því að af lýsinigu hans að dæma
virði'st igliíman hafa horft að
mifcluim mun öðru vísi við séð
af pallbrúninni en úr sætunum
niðri 'í salnum. Ber að ósfca
Kri'srtmuindi. tiil hamimgjlu með
uinni. Bendir hann í þvi sam-
bandi á það, að hínn ágæti
glímumaður Guðmuindiur Guð-
mundlsison hafi meiðsrt á siíðusrtu
Íslands'gliíimu ií viðureijgn við
óuðmund Á'gústsson hinn
sn,jaiila glímuikappa ofclkar. En
viílsrt m‘á það furðulegt heita, ef
Kristmu'ndur Sigurðlsision telur
það við eiga að bera ,þá nafn-
ana oig viðureign þeirra saman
við nýlliðiana, sem mei.ddust í
fllokkalgilímu'nni oig þeirra leik,
hvort sem meiðslunum hlefir nú
fremiuir valldið æfingarleylsi eða
hálka glímupallsins. En mann-
leigt er það af Krisrtimundi að
jiáta, að glliíimupaillur'inn hatfi ver
i.ð lafcari en sfcyldi, þótt tregt
sté hionurn penina að hræra til
þeirrar jártninigar. Kri'srtmnndur
verður þó að una þeim dómi,
að hann eiigi. sinn þátrt í þfesísum
vlítaverðu' misrtöfcuim, þar sem
fcann á sœti í glíimuráðiinu. Hetfði
hiooum vierið nær að hygjgija að
þesisum þætrti filokkaigJlímunnar
fyrr en éig halfði. orð'ið til þass að
gaignrýn.a hann í greim minni,
sem ali Kritsrtmiundi andvöku
o|g knúði hann til þei.rrar á-
reynslu, er þessi ritsmíð hans
hfllýrtuir að hafa verið hoinum.
Kriiisitmundur ásalkar mig fyr
ir það að 'netfna ekki nöfn vissra
•mianma, siern þártt tófcu í glím-
unni ag hann telur hafia getið
sér góðan orðstír, meðal ann-
ars Svein nokkurn Jónsson. Ég
taldi í grein minni upp nöfn
þeirra manna, sem mér þótti
vel glíma en lél hinna, er mér
fannst minna til um, ógetið og
þóttist heldur hafa gert það af
kurteisi en illvilja.
Þá vill Krisrtmundur halda
'þvií fram, að. ég harfi gepgið á
hlut K. R. I grein minni. Áfellis
arð miín í þeim ainda eriu þau,
að K. R. hafi :sér í lagi vailið
þann koist í saimbandi vi.ð flakka
glímuna að senda menn til
lei'ks, sem ekki hotfi 'vlrzit eiga
þangað brýnt erindi.. Þau orð
miín eriu sprnttin atf þeim rótum,
að ég tel, íþrótrtafélögin bera á-
byrgð á þeim mönnium, sem
miærta til íþráttalleiikjia. Eniginn
máður tefcuir þátt í gllímuikeppni.
nemia að fenjgnu samþyikiki kenn
ara siínis, og félags. Aif þeissu
leiði.r sivo það, að iþrótrtaféll'öígin
ber að lotfa, etf þ'átrtitaltoendur
þeirra gerta sér góðan orðlsrtír en
. gagnrýna, ef miðúr telksrt. Um-
mæli • miín um Friðrifc Guð-
mundsson, Óflaf Jónsson og
Davíð HáMdáin.arson ættu að
nægjia til þes,s að færa mönnum
heirn sanninn um það, hversu
tiiihæifiulauisar þær dyligjur Krisrt
rruundar eru, að é;g unni. efcki
K. R. sannmælis. Því, að Davið
Hálfdánarson var í grein minni
talinn til í. R., tel ég ástæðu-
laulst að svara mörgiumi orðum.
Þar var að verki aðili, sem okk
ur Krilsltmundi virði'st bóðum
otfvaxið við að ei.ga oig nefindur
er prentviilupúki. Hvler sá mað
ur, sem fylgzrt hefir með g’Iímu
miálluim bæijarins á liiðnum ár-
uim, veiit til hvaða féllaigs D-aiviíð
Hálfdóinarson tels-t. Hinu er ekki
að neita, að það væri meira en
Mrtill nýjunig, ef íþróttafélöig bæj
áriins tæfcju upo í sambandi við
ma-nnaveiðar sínar aðtferð þá
úm færisfliu mísmni mfflí félaga,
sem Krfc.'tmurdiur getfiur í skyn,
að ág haifi beirtt í þesi-u sam-
ba.ndi,.
Annaris fiurðar miig á því. að
Kriisrtimu.ndur skulli bara fram
fcröfu um það, að félaig han- sé
borið lofsyrðium fyrir þátt sirm
í þesísari floklkiakeppni.. Ásrtæða'n
er sú ein, að margir beztu gliímu
mernn K. R. tóku ekki þártrt í
Fin,ntoo|gi Siiguirðs
Siigurðsson,
Haraldur Guðmundsson, Krist-
irin Sigurjónsson, Ólafur Sveins
’ son, Guðmundur Guðmunds-
son, AðaLsteinn Eiríksson, Rögn
valdur Gunnlaugsson, Guðjón
Ingimundarson og Þorkell Þor
kelsson hafa undanfarið glímit
opimfoerlega á veigum K. R. við
ágæitan orðstir. Enginn þes'sara
manna tók þátt í flokkaglim-
unn.i. En í þeirra stað koma
menn, siem fæstir toafa eimu
sinni tekið þátt í innanfélags-
gMrruu K. R., samanber félaigs-
'blað K. R. árið 1944. Ég fagnaði
því, þegar K. R. t'ólk að æfa íls-
lenzika gllhn.u að.. nýiju fyrir
nolkikrum árrjm cg réði til sín
'snjallla'ni glúmiuimann sism kfenn-
ar. Em s'á tolýhuigur verðiur þó
aldrei til þess, að ég beri lof á
það í fari þessa félags varðandi
glímuna eða aðrar íþrótta
greimar, sem miér kann að þykja
á'bótavanl. Og þáttur K. R. á
fllakkaiglíimiu'nni var sliíkur, að
mé.r þylkir hiamm með ölilu feaím
bioðinin sítænsrta íþrótt'aféfl'ag'i
kmdlsiiinis og h.inum ájgæta glímu
kennara þe'ss.
Krilstmumdi finnst lírtið tiium
þá tiM'ögu mína, að þeiir, ssm
vierðlaun' ftsngu í hi.Rum"fjórum
flokkum flokkaglímunnar þreyti
með sér leik. En vissulega eru
uimmæii hans um það atriði ekki,
sllí'k, sem vænrta hefði mátt af
hans h'álif'u. Ég verð víst að
minma Kriisitmu'nd á' það, að ég
réði engu um það, •h/vieiijir báru
siigurorð af í þesjsari. toeppni, og
því er hefldur efcki að neita, að
ég hefði getað unað öðrum úr-
siliituim, að minnislta kasti í sum
um flokkunum. En það er eng-
in nýlunda fyrir mig. Ég ósikaði
Kri'stmiu'ndi Siigurðsisyini j'atfnan
siiguins, mieðan hauin tóik enn þártt
í glímumiórtum, en þó varð ég
stundum að þoia það mótlæti,
að hann lyrti góltfi. í viðurei.gn við
mfenn, er ég taldi siuma hverja
honum ósnjallari. En þrátt tfyrlr
það, að úrslitin í suimium flotok
um þeslsarar fiokkaiglíimiu voru
efcki áð öflflu lieyrti eims o-g ég
hefiði. helzrt fcodð. teldi ég það
vel ferið. að tiillcgiu mi'nni vœri
fylgt um fyrrgreinda keppni.
—r QMmúirnenn .okkar þunta þess
með að Ireppa c'‘rtar en gert er,
o,g þess veigr.a ber áreiðairfega
að srtuðla að því. að gliimiumiórt
um sé hiér fjölgað jatfnveil veru-
Ifega. •
Furðiu’.egt má það feeirta, að
Krijsrtmundur Siigurðssan skuli
telja .girein mfna sit'efnit geign huig
mynd'imni um flofokafceppni í
glímu. Slófcur miislsikiílningur er
varfla e.irilie|fciinn af háfllfiu manns
með afl og vöxt Kri'srtmundar.
En sá er vinur, sem til vamjmis
siagiir, oig elnmirtrt veigna þess, að
éig tel hiuigmyndina umi flofcfca
gMmuina vie-rða ailílrar athygli.,
vi!l ég að till hjennar sé bertuir
vandað en raun hiafir á orðið
að þeslsu. sinni. H;Mi Kriistmu'nd
ur lesið úr grei.n minni andsrtöðu
við hiuigmyindina að flolkikaigíMm
unium, hygg óg honium ráðlagt
að lúitia að lirtlu og lesa grein
miína að nýju og ölliu næikiiLeg
ar en í hið fyrra sinni.
Krisitmu'ndur Siíguriðisisan hlýt
ur að hafia gert sér þeiss griein
að gera várðuir séiratafcair kröf
uir tiil þeirra mannia, sem beppa
í ísilenzkri .gllímu. Tafci iflla æfð
ur maöur þátrt í Maupumj •
stökkum eð'a fcösrtuim, á banu
það á hælttu að vinna sjólfum
sér s'kaðia. En taki illa æfður
maðlur þártt í ghmukeppni, á
hamn- það á hætrtu að vinna sér
og öðrum skaða. Þess vegna
igerta mehn vairlla brugðizt il'la
við hlójgværri og rökstuddxi
gagnrýni á hendur þeim aðilum
S'3m bera ábyrigð á miiisflneippnuðu
glíimumóti. Gg Kris'tmundi Sig
urðssyni fersl það Ílla að fara
með dylgjiur um það, að dómar
ar.ínarra imamnia á íisflenzkri
gllíimiu elgi fekki rétt á sér, eif
þeir bnjóta í toáiga við sfooða'mr
hans. Dómur hans um síðustu
flofckagfliímiu oig stöirtf hans í
giMimuiráði’nu virðaist ekki bera
hiomurm þesis vdtni, að hans sé
miátturi.nn og dýrðin varðandí
skHmimg á ílslenzkri gMmiu. Mað
ur. sem skilur gtímuina tiil hQiíit
ar, lofar ekki það, sem skylt
er að vílta varðandi þesisa þjóð
airiíiþrótt afokar ílsfend'imga. Qg
góðiur igiMmuráðísQmaður er
gleiggri í vali á gláimupalli en
Krislmundur og félagar 'hans
virðasrt hafa verið að þessu
simni. •
Ég ritaði. uan íþróittir noikfcr
uim sinnum á liðmiu sumri ag
hausti og vil mælast til þess við
K. R., að það athuigi, hivort þau
dkritf mín beri. þess vitni, að éig
hatfi efcki vifljað urma þátrttak-
endum þess sanrimælis. Og
hyiggnnrm mi’ánnum í því félaigi
væri sfcylt að þvií að hygigja,
hvort félaig þeirra muni efcki
'vccifcum JdAímammi fáitæfcara á
frijiifl's'jiþrórtrtsm'ótum að ;jumri
viigna þe::,;, að það var ilfla æfð
um gluimumann.i rílkara á ffloikka
glímunui.
É)g læt swo þesEum orðadeil
umi ofclkair Kristmiu'ndar Sigurðs
soniar uim þetta mlál lokið að
dmni. Bn. fcjósi hann að haflda
áfram beim leik, sem hann hef
ur hafið varðandi þetta mál,
skal ég fúslega gefa honum kost
á að halda viðureigninni áfram,
enda þótt ég etfist raunar um
það, að við séum saman í þyngd
arflokki.
Helgi Sæmundsson.
sitt goða rwbskipti, en harma
hið iMa hlutskipti okkar hinna.
Kristmundur telur, að ég/hafi
•gerzt srtórorður um af í tilefni
mei.ðöla þeirrá, sem urðu í gMm
slon,
móti.
Krisitímuindur
i