Alþýðublaðið - 26.06.1945, Blaðsíða 8
8
ALBafPUBLAPiÐ
l*ríðj»4ag*rr 2.6. júttá 1645
■nTIARNARBlÓoi
Asnrífci og ástir
ÍNo Time for Love)
Amerískur gamanleikur
CLAUDETTE COLBERT
FRED MACMURRAY
Sýad kl. 5, 7 og 9.
mb BÆJARBlÓ —.
Hafnarfirði.
Engin
sýning
í kvötd
vegna
iýningar
SKÖMMU FYRI'R ANDLÁT-
IÐ
,„Það er að minnsta kösti ek-ki skynsamlegi,11 sagði frú Lam-
bert.
„Og án þess að ég sé neinn að ávíta,“ sagði Kara, „þá élát
ég að það sé læpast siðsam,legt.“
Júlía sýndi þeim kjóla sin.a, og fyrsta fimmtudaginn, sem hún
var þar,- urðu langar umræður um það, i hverju hún ætti að
vera, þegar ábótiinn og liðsforinginn kæmu. Köru og móður Júlíu
varð talsvert sundurorða, því að móðir hennar var á þeirri. skoð-
un, að hún gæti óátalið verið í samkvæmiskjól, úr þvi að hún
hefði slikar flikur meðferðis, en Kara taldi það þarfleysu og
jafnvel óviðei.gandi.“
„Þegar ég heimsótti iþi-g á Jersey, man ég, að þú fórst i kvöld
kjól, ef þú áttir von á gestum.“
„Það er auðvitað lausnin, að hún verði í kvöldkjól.“
Þær lilu til Júlíu, báðar mjög eftirvæntingarfullar.
En Júiía hrisfi höfuðíð.
„Ég myndi heldur svei.pa um mig iikklæðum.“
Kara v.ar í borðalögðum kjól úr þykku silki, mjög liáum í
hálsmálið. Kjólll systur hennar var svipaður, en auk þess var
hún með knipplingasjal sitt og hálsfesti úr tilbúnum steinum.
Liðsforinginn var lítill, þrekinn maður, mjög hrukkóttur
í andliti, með grátt snöggklippt hár og kolsvart, litað yfirskegg,
sem hann hirti og vandi áf mikiUi natni.. Þótt. hann vær kominn
hátt á áttræðisaldurinn, var hann alltaf að stíga ofan á tána á
Júlíu meðan 'þau sátu að snæðingi, og á leiðinni út úr borðstofunni
|.sá hann sér færi á að klappa á brjóstin á henni.
Hún gekk með virðulegu fasi inn í setustofuna, en með sjálfri
sér var hún að hugsa um þær tilfi.nningar, sem hún hafði vakið
hjá sessunaut sínum
Þær báru hama ekki svona á höndum sér vegna þess, að hún
var fræg leikkon-a, heldur af þvi að' hún var þreytt og þafnaðist
hvildar. Júlía var forviða, er hún komst að raun um, að þvi fór
fjarri, að þær gerðu sér neitt far um að sýna hana eða hampa |
henni framan í bæjarbúa. Þær. fóru ekki einu sinni. með 'hana til *
kunningjanna.
Einn sið, sem tíðkaðist á Jersey, hafði Kara ekki lagt niður,
þegar hún kom til St. Malo. Hún drakk enn te um mi.ðjan dag-
inn. Dag nokkurn stuftu eftir komu Júlíu, réðust þær í það að
bjóða fáeinum konum að drekka te með þeim. Þá sagði frú Lam-
bert við dóttur sína:
„Við eigum ýmsa góða vini hér í St. Malo, dóttir mín, en
auðvitað líta þeir sem aðrir á okkur eins og útlendinga, þótt við
séum búnar að vera hér nokkuð lengi. Þess vegna verðum við
að vera varkárar i dliliu ok .gæta sómsi okkar. Auðivitað erum við
ekki að biðja þig að skrökva neinu, en Kara heldur að það sé
Herra guð i himnasal,
haltu mér við trúna.
Kvíði ég íyrix Kaldadal;
kvölda Lekur núna.
Jón Vídalín biskup.
* * * ,
VÍSUR ETFIR SIGURÐ
BREIÐFJÖRÐ:
Að lifa káíur lízl mér máti
beztur;
þó að bjáti eitthvað á,
að því hlátur gera má.
Ég er eins og veröld vill
velta: — kátur, hljóður.
Þegar við mig er hún ill,
ekki’ er ég heldur góður.
heppilegra, að þú hafir ekki orð á því að þarflausu, að þú sért
leikkona.“
Þetta var eins og stökkt væai köldu vatni á Júlíu, en svo
áttaði hún sig, og þá langaði hana mest til þess að skella upp úr.
„Ef einhver kunningjakonan, sem við eigum von á, skyldi
spyrja þig hvað maðurinn þinn gerði — væri það þá ósannindi,
þótt þú segðir, að hann væri kaupsýslumaður?“
„Síður en svo,“ sagði Júlía og lét eftir sér að hrosa.
„Auðviíbað vituim við, að ensíkir leikarar em ekki eins og þeir
frönsku. Það er nú hér um bil undantekni ngarlaust, að frönsk
leikkona á sér einhvern — hvað má ég segja? — friðil.“
„Guð komi til!“ sagði Júlía.
Það leið ekki á löngu, unz hún gat farið að hugsa geðbrigða-
laust um Tomma og líf sitt í Lundúnum. Það var orðið henni svo
fjarlægt, og sigrar þess og Iþjáningar voru að falla í fyrnsku.
Hún sá nú, að samband hennar vi.ð Tomma hafði míklu fremur
verið henni metnaðarmál heldur en hún þráði það af ást.
NÝIA BIO w «■ GAMLA BlÖ wmm
Kátur pitir ý v-- Skæruiífor
(Chip of the Old Blook“) Aðalhlutverkin leika: (Day.s of Glory).
DONALD O CONNOR PEGGY RYAN Amerísk mynd frá Rúss-
Sýnd kl. 7 og 9. landsstyrjöldinni.
Svarti svanurinn GREGORY PECK TAMARA TOUMAN-
S j óræningj a-litkvik- myndin fræga með: OVA. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TYRONE POWER. Sýnd kl. 5. Börn innan 16 ára fá
Bönnuð börnum yngri ekki aðgang.
en 14 ára.
Dagamir liðu hver af öðrum. Innan skamms voru sunnu-
dagsblöðin, sem komu á hverjum mánudegi, hið eina, sem minnti
hana á Lundúnaborg. Hún fékk stóran hlaða af þeim og varði, mest
öllum deginum til þess að lesa þau. Á eftir kom kannske yfir hana
eirðaxleysi og þá gekk hún út í virkin gömlu og horfði út yfrr
sundið og eyjarnar, sem sýndust ei.ns og smádeplar. Þá stundma
þráði hún heitast hinn gráa og skýjaða himin, sem hún var vön-
ust heiman frá Englandi.
I
GVLLIÐ
æVlNTÝRI EFTIR CARL EWALD
*
þeir elduðu matinin í. — hnífunum, sem beir átu með, — já
meira að segja í stígvélahælunum sem þeir trömpuðu með
á hörðu berginu. Ég geri gagn, — ég er góður málmur, ég
hefi sannarlega ástæðu til þess að sjá mig um í heiminum.“
„Það hefur þú,“ tautaði öminn. „Brida muntu komast
út. Gullið mun þarfnast þín. Fyrir gullið eru byggðar námur
til þess að vinna þig úr berginu, — jámbrautir til þess áð
aka þér þangað sem þú verður mönnunum að gagni. Fyrir
guill fæst iárn, eins og allt annað í þessum heimi. — Bíddu
bara, — betta kemur allt með tímanum. Þegar mennirnir
voru hérna. voru beir utan við sig 'af gullfýsn. Komi þeir
aftur, munu þeir betur kunna að meta giidi þitt, enda þótt
þú vigtir ekki jafn mikið' og erfiðara sé að vinna þig úr
jörðu en gu'llið.“
Það varð þögn og einmanaleg kyrrðin grúfði yfir land-
inu eins og jafnan áður en mennirnir komu þangað. Örninn
flaug upp á tind sinn,
Bein mannanna héldu áfram að rotna niður í dalnum.
Málmarnir héldu áfrastn að láta sig dreyma um glæsta fram-
tíð. Skammvinnt sumár fcom að liðnum vetri. Og hvert árið
leið á fætur öðru.
„Það er víst sem mér sýnist, að þarna kemur maður!“
hrópaði örninn einn góðan veðurdag.
„Hann kemur að sækja mig!“ hrópaði járnið.
„Og mig!“ hrópaði silfrið, blýið o gkoparinn.
„Hann virðist ekki vera í leit að neinu sérstöku,“ mælti
í'j’tVE' 'iirÍVi T»A by {.'HT 3
T irf rT'T BDAT Í50VS K
TKEiK JDB/ I Cr,£Z\
SCOiCCH'r S i-OCA i iOK
AS HE BAILED <D'JT_.
HOPE* HE'S STiLL
THEEE / J—7-----------------
> \\ 5;.-L.
S-PCT, THAT ÍSL/ N.D ?
THERE'S 60 /V\ANV VriAT
iÓO'< ALIKE'_________ .
tSQHlLE SCOZCHY A\'P STOZJ
HiPE OUT FZCM Th£ JA^S i
SMALL PAdF/C ISLANP ----------
THEVLL Sripvv
UP.r-!Tfe THE
WIPS. WE HAVE
to worky
v Oi aboutá
o ;'iLU !mö S'3N
f-T A EESCUE,
SCORCHV-.yOU
DOI'sl'T THIWK ^
thev— 7T1
(Önnur flugvél flýgur í áttina
til eyjarinnar).
AMBRÍKANI: Ætli maður finni
nokkurn tíma þessa eyju. Þær
eru allar svo líkar?
ANNAR AMERÍKANI: Við
skulum vona, að Örn sé enn-
þá á eynni.
STÚLKAN: Ennþá er ekkert,
sem gefur tii kynna, að okkur
verði bjargað héðan.
ÖRN: Um að gera að vera ekki
kvíðin.