Alþýðublaðið - 28.07.1945, Blaðsíða 5

Laugardagur 28. júli 1945.
ALÞYÐUBUÐIÐ
5
UM tannlækningastofumar og sumarfrí tannlækn-
anna — Menntamaður, sem er nýkominn heim segir
álit sitt um ísland, sem ferðamannaland — Bréf um hrein
lætið í mjólkurbúðimum.
ALiLUR TANNLÆKNIR
hringdi til mín úr sumarfríi
sínu á Þingvöllúm og kvaS það
alrangt aff tannlækningastofa sín
væri ekki opin. Fullyrti hann einn
ig aff einhverjar fleiri tannlækn-
ingastofur væru og opnar, þó
aff flestir tannlæknar væru ef til
vill í sumarfríi.
ÞAÐ ÉR ÞVÍ EKKI algerjega
bannað að fá tannpínu, en þó er
það heppilegast fyrir fólk að fara
sparfega í það, að minnsta kosti
fyrst um sinn — meðan sumar-
fríin standa. Annars vil ég segja
það enn einu sinni að menn í sömu
atvinnugrein eiga að skipuleggja
sumarfrí sín betur en þeir gera.
Það er ófært að sumar starfs-
greinar falli alveg niður svo vik-
um skiptir.
í GÆR FÉKK ég til dæmis bréf
um blikksmiðjurnar. Samkvæmt
þessu bréfi er aðeins ein blikk-
smiðja í gangi af sex sem starfa
í bænum og í þessari einu, sem
á að heita starfandi eru aðeins
þrír menn við vinnu, hinir eru
1 fríi. iÞað er vitanlega sjálfsagt
að allir fái sumarfrí -— og það er
ekkert við því að segja, þó að
verksmiðjur eða verkstæði loki
alveg og gefi öllu starfsfólki sínu
frí í senn. En að allar eða nær
allar verksmiðjur í sömu grein
loki á sama tíma er alveg ófært.
UNGUR MENNTAMAÐUR,
sem er nýkominn heim sagði við
mig: ,,Hvernig í ósköpunum ætiið
þið nú að fara að? Á næstunni
flykkist hingað mikill fjöldi er-
lendra ferðamanna. Það er meira
að segja verið að undirbúa fyrstu
skemmtiferðina tii íslands frá Eng
landi. Og við höfum svo að segja
ekker.t til þess að geta tekið á
móti ferðamönnum." — Hann sagði
ennfremur: „ísland á bókstaflega
ekkert hótel, sem getur tekið á
móti venjulegu skemmtiferða-
fólki. Hótel Borg er að vísu nokk
uð stór, en þar er allt dirnmt og
drungalegt, úr sér gengið og í
hálfgerðu lamasessi.“
HANN HÉLT ÁFRAM: „Hér er
engin starfandi ferðaskrifstofa eng
fcn opidber stofnu'n til þess að
sinna þessum málum, engin upp-
lýsingastarfsemi, engin útgáfa á
bæklingum um íslenzk miál. Þetta
©r furðulegt ástand, iþégar þess er
gætt að ferðamannastraumurinn
er að hellast yfir ísland — og
við liggjum steinsofandi og hrjót-
um.“
ÞAÐ ER MIKIÐ til í þessu —
og ég hefi oft minnzt, á þetta og
hvatt til þess, að hafizt væri handa
um að víð yrðum svo vel búin að
hægt væri að taka á móti ferða-
mönnum, þegar þeir fara að koma
hingað — Menn þurfa 'ekki að
halda, að ferðamannastraumurinn
haldi áfram hingað til
lands. Ferðamennirnir koma að
vísu —- í byrjun — en þeir munu
hætta því, þegar við erum búnir
að auglýsa ræfildóm okkar nóg.
En sú auglýsing verður sannar-
lega dýr fyrir okkur!
HEIMISFAÐIR SKRIFAR MÉR
eftirfarandi bréf: „Það er búið að
rífast svo mikið.um alít skipulag-
ið á dreifingu þess afl- og lífgjafa
mannfólksins, sem nauðsynlegast-
ur er þeirra allra, þ. e. mjólkur-
innar, að það virðist sem að bera í
bakkafullan lækinn að bæta þar
við. Get ég þó ekki látið hjó líða
að minnast á eitt atriði', þetta
varðandi, sem ég held að ekki
•hafi borið á döfina til þessa.“
„SVO ER MÁL MEÐ VEXTI
að afgreiðslustúlkur í mjólkurbúð
um voru skyldaðar til að hnýta
skuplu um 'höfuð sér. Átti skupl-
an að hylja hárið og varna þvi
að úr því hryndi ofan í mjólkina
ýmislegt það sem í hárinu dylst og
hvorki þykir til þrifnaðar né holl
ustu. Voru menn yfirleitt hrifnir
af ráðstöfun þessarri og hugðu
gott til glóðarinnar. Held v ég þó
að ekki hafi menn órað fyrir því,
að skuplan yrði svo misnotuð sem
nú skal greina:“
„ÉG KEM INN í MJÓLKUR-
BÚÐ. — Snotur stúlka afgreið-
ir. —■ Ég horfi á eftir
henni, sé hana lyfta lokinu af
mjólkurbrúsanum og um leið sé
ég eins og silfurglitrandi regn
fella niður yfir mjólkur'brúsann.
Ég athuga þetta nánar og sé að
skuplan er bundin þannig að allt
hárið á framhöfðinu er framund-
an en dulan hengd neðan í neðstu
og öftustu flétturnar á kolli snótar
innar. Ég sé, að lögregluákvæðun-
um er fullnægt og geng þeyjandi
út.“
Hannes á horninu.
Nýjðsfar fréttir,
bezlar greinar og
skemmfilegasiar sögur
fáið þér í
[)
Albyðublaðinu
Símíð í 4900 og gerist áskrifandi.
Ráðstefnan í San Francisco.
Þessi heildarmynd af raðstefnu hinna samemuðu .þjúða í San Francisco var tekin af hljóm-
sveitarpalli óperuhússins þar í borginni, en þar var ráðstefnan haldin. — Niðri sitja fulltrúar
hinna' sameinuðu þjóða. Blaðamenn sitja í stúkunum, en áheyrendur og gestir á svöluntun,
þ. e. á tveimur efstu hæðum óperuhússins.
Londou
P G DVALDI hátt á fimmta
ár í loftvarnabyrgjuim. All-
an þann tíma dvaldi hvorki ég
né konan mín eina einustu
nótt heima á heimili okkar.
Hið örlagaþrungna laugar-
dagskvöld sem Þjóðverjar hófu
loftárásir sínar á Lundúna-
borg í því skyni að gjöreyða
henni smátt og smátt, lejtaði
um þúsund manns athvarfs í
kjallara kirkjunnar minnar. —
Þetta fólk missti heim.ili sín í
loftárásinni.
Við hjónin settumst að hjá
því daginn eftir, og fluttumst
svo að segja í kjallara kirkj-
unnar.
Fjöldi þeirra, sem þarna
dvuldu á stríðsárunum. var
nokkuð misjafn, en ég man ekki
eftir, að nokkra nótt hafi
dvalið þarna færra en 100
manns, og á þeim tíma sem
loftárásarhættan var hvað
mest, reyndist tæplega kleift
að hýsa alla þá, sem leituðu
þarna hælis.
Eg mun varla þurfa að taka
það fram, að engum okkar
fannst sem n'ein veruleg fórn
væri færð eða frammistaða
okkar væri neitt sérstaklega
hetjuleg. Þarna voru jafnan
næg verkefni fyrir höndum og
við vorum glöð yfir því að geta
lagt krafta okkar fram við að
leysa þau af hendi. Það varð að
útvega fjöldanum nægan mat,
hlynna að fólkinu á\sem beztan
REIN SÚ, sem hér fer á
eftir, er samin af presti
einum í Lundúnum, dr. W.
E. Sangster, og birtist hún
fyrir skömmu í Sunday Em-
pire News. vikublaði, sém út
er gefið þar í borg. Segir höf-
undur hér frá lífinu og að-
búðinni í loftvarnabyrgjun-
um á undangengnum hörm-
ungaárum.
hátt og við varð koníið, og síð-
ast en ekki sízt: glæða lífs-
löngun þess og taLa kjark í
það. Manni gleymast flest eigin
hagsmunamál hversdagsins, —
svo ég tali nú ekki um áhyggj-
ur út af smámunum, — þegar
maður hefir síóra fjölskyldu
til að hugsa um, — og- það
jafnvel fleiri en eina. En sér-
hver hlýhugur sem öðrum var
sýndur, var jafnan endurgold-
inn í ennþá ríkari mæli.
Mér eru sannarlega minnis-
stæðir þeir dagar, sem útlitið
var einna svartast. Þá hélzt
fólkið ekki við í rúmunum; —
hristingurinn var stundum svo
geysimikill, að því fannst þægi-
legra að hvíla á gólfinu. Þá
þurfiti oft að beita stökustu að-
gætni til þess að sandpokarnir,
er hafðir voru fyrir gluggun-
um og til styrktar veggjum,
yrðu ekki morandi af lús;
sömuleiðis þurfti oft að beita
brógðum og jafnvel ganga hart
að fólki til þess, að nauðsyn-
legasta hreinlæÚs væri gætt.
Sérhver, sem þarna dvaldist,
var annað hvort heimilislaus
eða lamaður á taugum; margir
voru hvorttveggja. Sumir voru
þelr einu, sem eftir lifðu af
f jölskyldum sínum. M.argix
höfðu misst limi.
Enda þótt ég rifji upp hin
óteljandi atvik, srnærri og
stærri, sem ég man eftir frá
þessum löngu árum loftárása og
hörmunga í Lundúnaborg, get
ég ekki nnunað eftir því, að
nokkru sinni bæri á ósigurör-
væntingu hjá nokkrum einasta
einstaklingi. Ekki einum ein-
asta.
Eg hef átt tal við tugþús-
undir fóllcs, sem dvalið hefur í
loftvarnabyrgjum hingað og
þangað í London, oft á þeim
augnablikum, er hurð skall
nærri hælum og dauðinn var á
næstu grösum. Vitaskuld var
yfir ýmsu að kvarta og misjöfn
þolinmæði sýnd af hverjum
einum einstaklingi. Samt sem
áður horfðu menn fram á við
til lokatakmarksins, — sem nú
hefur náðst, Menn þr-áðu frið-
inn.
Samtök okkar til liðveizlu og
Framh. á ö. siöu.
I