Alþýðublaðið - 14.08.1945, Blaðsíða 8

MÉANWHtLE— WITHjSCORCHV
ANP CHETt ON THE JAP-HELP
ISLANP—. 5—-—-pz&psmsm
TWEN tT WOSKED/atC. JM
HEt?D 'EM IN, AND GET ^
RECONNASSSANCE TO CHECK
DETAILS/ BETTEE BU2Z
6 COSCHX H£'S STANDIN® .
By/jrV^ZS<X
WffEWfTH/xr soDy ouyyhe's
GAVE ME THE CREEPSl- / GONE
PICKING OFF THATCEATE / HOW,
• UNDEP OUE NOSES/ ^CONTACT
S—V -----r\ r—1 ^ASASE /
GOT IT/ 0.kr., SLAPSIE,
THIS IS FDUR-ZEEO-FOUK,
IT OFF/,_________Æ.ft*’"
:r=zdntou<
íegVu. S. Pat. OfF.
AP Nowsfeatoros
A

Þriðjudagitr 14. ágúst 1845
TJARNARBlÚ
fieygiferð
• (Riding High)
Söngva- og danamynd í
eðlilegum .litum frá Vet-
ursléttunum.
DOROTHY LAMOR
DICK POWELL
VICTOR MOORE
GIL LAMB
Sýníng kl 4, 7 og 9.
Hafnarfirði.
Amerísk stórmynd
ROBERT TAYLOR
LLOYD NOLAN
GEORGE MURPHY
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Bönnuð bcrnum yngri en
16 ára.
Kær, bið eg Kristuir ráði því,
kóngurinn öllum meiri,
hvort ég Lifi heimi í
hvítasunnur fleiri.
Þórður á Strjúgi.
* * *
Um síðustu öld var uppi við
Breiðafjörð víðkunnur hagyrð
ingur, Hákon Hákonarson. Á
efri árum sínum orti hann þessa
vísu eins og við sjálfan sig:
Ég er mæddur þungri þrá,
þó að lítt á beri.
Ég er flæktur jlla á
óhamingj uskeri.
S!einna stóð hann í skugganum við útgöngudyr leiikaranna,
með uppbrettán kragann og pípuhattinn togaðan langt niður á
enni. Fjöldi af ungu fólki var í kringum hann, en ákefð þess
var ekki honum viðkomandi og það jók á beiskju háns. BíM beið
úti fyrix eftir Kouczowsku og flautaði óþolinmóðlega. Inni í hon-
um voru stórir vendir af þungum ljósrauðum sýringum. Skyndi-
lega fór unga fóllkið að ver.a háværara. Það fór að tala hærra á
hinni óþægilegu, mállýzkukenndu frönsku sinni. Þarna var hún
sveipuð loðfeldum. Lítill, roskinn maður hjálpaði1 hénni inn í ■
bílinn, kveikti Ijósin og þessi litla leiksýning endaði með skýi
af 'bensíngufu og hrópum fjöldans.
Rassiem fór aiftur ti.L gist'ihússins, setti úrið sitt á borðið og
slökkti á öllum ljosum nema á bláa lampanum á skrifborðinu.
Þannig sát hann lengi, með andliti.ð í höndum sér gagntekinn
af uppreisnairþönlkum, sem. komu aftur og aftur og voru órök-
réttir og vomlausir eins og hugsanir smábarns.
Því að Hannes Rassiem var ekki skarpskyggn. Hann vissi
ekkert um sjálfan sig annað en hann var fríður og frægur, hafði
fallega rödd og gat sungið, — að hann gat í rauinni sungið eins
og hinir miklu ítölsku .söngvarar frá lóngu iiðnum tímum, enda
þótt hann væri Wagnerssöngvari og það gerði honum auðveld-
ara fyrir. Að geta sungið var hið eina, sem honum virtist mikil-
vægt. Allt annað sætti hann sig við án frekari umhugsunar,
hann lifði lífinu eins og það harst honum að höndum með ó-
merkilegum og léttúðarfu'llum skemmtunum. Hann var ekki mjög
hamingjusamur, en samt sem áður 'næstum laus við áhyggjur
og íhuganir. Það var aðeins eitt, sem hafði áhrif á hann: ást hans
á konu sinni. Hún gat gert hann hamingjusaman, kvalið hann
og pínt, gert hann vitstola. Og vegna þessara þjáninga, sem gáfu
honum allan lífskraft, var hann tengdux þessari konu órjúfandi
böndum.
En þetta var Hannesi Rassiem ókunnugt um.
Og nú sat hann þarna, kengboginn, með andlitið í höndum
sér og beið eftir að morguninn kæmi, svo að hann gæti farið.
Klukkan á borðinu tifaði órólega og skipti tímanum niður í
selkúndur, sem allar flýttu sér en miðaði þó ekkert áfram. Hann
var að hugsa um, hvernig hann hefði ferðazt í tvo daga ti;l að
tala við konu sina í fimm minútur og hversu mjög hún hefði
sært hann á þessum f.imm mdniútum. Hann. ímyndaði sér hana
eins og hún væri á þessari stundu — núna meðan hann þjáð-
Lst — hlæjandi og á hreyfingu i bjartri, ljómandi stofu með
höfuðið beygt aftur yfir naktar axlirnar. ■— Hún lokaði aug-
unum-------hún var að kyssa einhvern ...
Hann ýtti myndinni frá sér og stökk á fætur. Skyndiliega
datt honum í hug að tenórsöngvarinn nú í kvöld hefði. verið af-
leitur — og við það varð honum örlítið hughægra. Hann lagðist
niður á legubekkinn og lokaði augunum. Hann fór að hugsa um
dúettinn úr síðasta þætti. Hann fór yfir hann í huganum, rifj-
aði hann upp og svo fóru nóturnar að renna saman. Hannes
Rassiem svaf.
Löngu seinna opnuðust dyrnar hljóðíega og Kouczowska
læddist inn. Hið þunga, eirrauða hár hennar var laust, og víður,
dimmblár kvöldsloppur félil niður af öxlum hennar. Hún beygði
sig yfir manninn sem svaf, og' brosti. Hann var svo faliegur, og
nú þegar hann svaf, leit hann út eins og stór drengur. Það var |
eitthvað svo inríilega hrífandi við skuggana, sem löng augnahár
| hans vörpuðu niður á kinnarnar.
I „Elsku fallega dýrið mitt —■“ hvíslaði Kouczowska lágt .og
| beygði sig alveg vfir hann. Hann opnaði augun og lyfti hönd-
um, ringlaður af draumum sínum. Hún varð gripin skjálfta, stóð
kyrr andartak, og svo kastaði’ hún sér ofsalega yfir hann. Hann
rak upp hljóð milli samanbitinna tanna, hljóð,- sem var blandið
NÝJA BÍÚ
Sá á kvöttna sem á
GAMLA BiÖ
(Uncertain Glory)
MikilfengTeg stórmynd.
Aðalhlutverk:
ERROL FLYNN
PAUL LUKAS
JEAN SULLIVAN
Bönnuð börnuni yngri
en 14 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
19
Söngvamynd með
ItcnjamÍKc Gigli
Carla Rust
Paul Kenap
Sýnd kl. 9,
Síðasta sinii.
Vahakéngurinit
(The Great Waltz)
Fermand Gravey
og pólska söngkonan
Miliza Korjus
Sýnd kl. 5,
Síðasta sinn.
sæluvímu, sem hún þekkti og elskaði. „Ég á þig — elsku vinur —■“
muidraði húnv þegar hann bar hana viljuga að rúminu.
FIMMTI KAFLI
Wilhelm Gelfius sat við píanóið magur og íjótur og sló út
í iblóinn óþolinmóðlega .hljóma. Öðru hverju leit hann í laumi á
Eiilísabet Kerckhoff, sem stóð út við gluggann, þrýsti enninu upp
að rúðunni og starði ú‘t með galopnum augum. Þau höfðu beðið
eftir Rassiem í klukkutíma, og hann kom ekki og kom eklki enn-
þá . . . Breiður og' Ijómandi sólargeisli féll inn í herbergið og £
honum dönsuðu rykkornin. Ungfrú Lukas hallaði sér upp' að ofn
inum og talaði hljóðlega og alvarlega við Lörm baríton-söngvara,
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
marga né eiginlega miuni. Læknirinn kallaði son hennar fyrir sig
og sagðí, að allt sem hann fengi eftir móðir sína væri. tuttugu og
fimm gullpeningar. Annað værir ekki efitir, þegar búið væri að
borga læknishjálp og jarðaxfararkostnað. Kosnaðurinn hafði.
þá náðst, — því læknirinn keypti skattholið gamla, enda þótt hann
gæfi fyrir það meira ien honum fanns't það vera virði, — og þar
að auki hefði hann enga þörf fyrir það. Með þessa litlu fjárupphæð
lagði ungi maðurinn af stað út í lífið, — hann þráði að sjá sig
eitthvað um. Læknirinn spurði hann, hvort hann vissi ekkert um
ætt sína og uppruna, Og drengurinn vissi ekki hei.tt. Ekki lang-
■aði honum beinlíms til þess að vera i borginhi áfram, enda þótt
honum byðist þjónsstarf á heimili læknisins Hann langaði eitt-
hvað burt, — út í heiminn, — ryðja .sér eigin braulir.“
„Og þó er hann úr sögunni”, mælti silfrið.
„Um sfundarsakir,11 svaraði gulldalurinn. „Hann kemur aft-
ur inn í söguna. Sagan verður að segjast eins og hún gengur.“
„Hvert lentir þú svo?“ spurði járnið.
„Ég hélt áfram að húka i sama staðnum,“ svaraði gulldal-
urinn. „Ég var stöðugt iklemmdur inni skammt frá lieynihólfinu
þar sem skjölin voru geymd. Skattholinu, sem ég var í, var nú
komið fyriir í vinnustofu læknisins og fyllt skjölum. Þar stóð
HYNDA-
, IAQA
í EINNI fiugvélinni: „Ja-hæja!
Sodyr gerði nú Ljótan grikk,
að verða á undan að ráða að
verða á undan rð xáða nður-
lögum fjanda þessa.
ANNAR: „Hann er farinn , til
bækistöðvanna.“
ÁFLUGVELLINUM: „Það hef-
ir þá tekist! Ágætt. Taktu
þetta þá upp og sendu könn-
unarvél af stað. Við skulum
segja Erni frá því, hann bíður
og hlustar.
Á MEÐAN er Örn og Chester á
eyjunni.
ÖRN: „Hafið þi.ð heyrt það,
SLapsieiy hér 'er fjórir Zero.
------Jæja Chet, þessu er lok
ið. Við skulum hypja okkur
burtu héðan hið skjótasta.”