Alþýðublaðið - 22.08.1945, Blaðsíða 8

ALÞTOUSLAÐSÐ
Miðviikudagur 22. ágúst 1945.
•TJARMÁ

(In Old Oklahoma)
Spennandi og viðburðarík
mynd
John Wayne
Martha Scott
Sýning kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBfÓ
Hafnarfirði.
Á fleygiferð
(Riding Higls)
Söngva- og dansmynd í eð
lilegum litum frá Vestur-
sléttunum.
Dorothy Lamour
Dick Powell
Victor Moore
Gil Lamb
'i
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184
TILKYNNING
Úr lausnarsteini lítinn bauk
, ég átti,
sem líðan mar.gra bætti í tutt-
ugu ár.
Á sunnudaginn missa hann
ég mátti,
mér fannst það sem atom-
sprengju fár.
■ 4 •
Nú heiti ég á konur jafnt
sem kalla,
sem kynnu að vilja bæta ann-
ars mein.
Og tel þá vera vini mína alla,
sem vísa mér á falan lausnar-
stein.
Jónas Jónsspn
frá Grjótheimi:
og ég var góður við hana —“ nú brosti Berger íbygginn og Gelfi-
'us s!ó fingrunum gremjulega niður á borðið. ,,En svo varð hún
allt of ágeng, fór að eltast við mig og verða afbrýðisöm. Ef maður
kyssir svona stelpu eins og ihana, þá iheldur íhún undir eins að
maður tilheyri henni af sál og likama. Þá var mér nóg boðið
og ég kom henni fullkomlega í skilninig um það. Nú lætur hún
mig í friði. Auk þess er hún helzt til :feit,“ bætti hann við eftir
nokkra umhugsun, ,,og svo eru þessir þræðiiegu háu tónar hénn-
ar —“
Gerfius bældi niður bros. ,,Og hvað á þetta daður við Lorm að
þýða?“
,,Guð minn góður,“ sagði Rassiem og gaf Berger nánar gætur
meðan hann neni á honum lenda'rnar. „Þessar stelpur eru eins og
ljósker. Einhver kveikir á þeim, og svo brenna þær; brenna fyrir
hvern sem vera skal —“
„Þegar um kvenfólk eða söng er að ræða, Rassiem, ertu næst-
um gáfaður. Meðal annarra orða, ertu líka hættur við rauðhærðu
dansmeyna— ?“
„0, 'hana?“ sagði Rassiem mjúklega og dreymandi. „Hún átti
ekki við mig. Húh drakk, —? hugsaðu þér bara.“ Og þá neyddist
Gerfius til að hlægja.
„Og nú, ef þekking mín á manrilegu eðli svíkur mig ekki, þá
er komið að ungfrú Dimatter —?“ spurði hann og horfði beint í
augun á Rassiem.
„Já, það er yndisleg stúlka. Svo hefur hún líka ágæta hæfi-
leika. Ég hef áhuga á henni. Það er eitthvað undarlega aðlaðandi
við hana: eitthvað ótamið-—”
„Og hefurðu enga miskunn gagnvart henni?“ spurði Gelfius.
„Vorkennirðu henni ekki einu sinni?“
„Vorkenni? Því þá það? Stúlkan er yfir sig ástfangin. Hún
ætti að verða hamingjusöm. Strax og hún hefur lifað. með manni,
verður hún falleg og fullþroska. Ég þekki svona stúlkur. Það verð-
ur að vera — ég get ekki farið með henni í valkyrjuna og Iso'lde
meðan hún er geffjuleg og fáfróð stelpa. Það verður að láta hana
reyna eitthvað — og þá verður hún eiruhvers virði..“
„Þú hldur það? sagði Gelfius, og eftir nokkr.a þögn sagði hann
vandræðalega og með erfismunum: „Hvað finnst ibér þá um hina,
ungfrú Kerckboff?“
„Hún er indæl,“ sagði Rassiem hreinskilnislega. „Mér þykir
vænt um hana, eins og mér gæti þótt vænt um barn. Hún er svo
innileg og óvenjuleg — hún hefur komið hingað nökkrum sinnum.
Það er hægt að tala við hana hún er svo dásamlega róandi. Ég læt
hana syngja litla, rólega söngva, — Schubert, Wolf, Cornelius
— hún gerir það á sinn eigin sérstaka hátt. Þú skilur — það er
undarlegt — ég' þyrði’ekki að snerita þá stúlku, ég þ.yrði það hreint
og beint ekki: það er hræðilegt, finnst þér ekki? Hún hefur svo
stór og barnsleg augu, og það er svo auðvelt að hræða hana —“
„Er það satt?“ sagði Gelfius stórum léttari á brúnina og hon-
um var hlátur i hug. Síðan fór hann út að glugganum og fór að
blístra og slá taktinn í einum af mörsum Sehubert, sesn skiptir
svo falllega úr moll og yfir í dúr, eins og skuggar af skýjum, sem
leika yfir sólbjörtum engjum.
SJÖHNDI KA.FLI \
Það vildi til síðari hxuta dags í apríl, þegar þýkkir skýjaflók-
ai ruddu sér hægt braut yfir himininri, læddust áfram eins og sila-
leg dýr °§ gáfu frá sér undarlegt gulleitt ljós. Loftið var heitt og
mollulegl þegar Dima hslt til Rassiems. Trjákrónurnar drúptu
MÝJA OSO
Draumur og veru-
leiki
(„Flesh and Fantasy")
Sérken.iileg og áhrifarík
stórmynd.
Sýnd kl. 7 og 9.
Síðasta sinn.
I
„Syngjum dált og
rr
Sprellfjörug söngva- og
gamanmynd með:
Andrewls. Systrum
Sýnd kl. 5.
Síðasta sinn.
GAHILA BIO
Systurnar og sjó-
(Two Girls and a Sailor)
VAN JOHNSON
JUNE ALLYSON
GLORIA DeHAVEN
Harry James & hljómsveit
Xavier Cugat & hljómsveit
Sýnd kl 9.
MOKEY
Bobby Blake
Donna Reed
Sýnd kl 5.
kyrrar og (þöglar niður vfir veggi Schwarzenbérg garðanna. Dá-
lítið blóm flögraði sýfjulega niður á hvítu silkiblússuna, sem
Díma hafði fengið lánaða hjá Gusti, blóm af gulbrúnu skógarepla-
tré, sem bar við gulan himininn. Hún beygði inn í götuna: allt
virtist halda niðri í sér andanum. Skyndilega dimmdi yfir.
Rassiem átti aftur í erfiðleikum. Hann var ekki ánægður með
rödd sína. Hann drakk, reykti of miki.ð og spilaði fjárhættuspil.
Nú lá hann á legubekknum hræddur við sjálfan sig og veðrið
hafði ruglandi áhrif á hann. Þegar Dímá' kom inn rétti hann fram
hendurnar með bláum, þrútnum æðum og skjálfandi fingrum.
GVLLIÐ
I •
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
„Þér get ég þakkað, að þetta komst upp,“ mælli hann. „Og
ég ætla mér að geyma þig og láta erfingjann fá þig ef ég firni
hann. Hann æt-ti að bera þig í úrfestinni tili minja um, að þér á
hann að þakka velferð sína og væ/itanleg auðævi.“ — Að svo
mæltu stakk hann mér í vestisvasann og fór að hugleiða að nýju,
hvar hann ætti helzt að leita unga greifans.“
„Fann hann greifann? — Komst þú í hendur hans? — Hélt
hann upp á þig, — lét hann þig hanga í úrfestinni sinni?“ Spurn
ingunum rigndi yfir gulldalinn úr öllum áttum. Hann þagði. um
sfund og lofaði. þeim að spyrja, en héít síðan áfram:
„Það fór svolítið örðuvisi fyrir mér, — öðruvísi en ákveð-
ið hafði verið. Ég lá í vasa læknisins og beið þess heiðurs, sem ég
hélt mig eiga framundan. En daginn eftir gaf læknirinn mig fá-
tækum skósmið í ógáti. Hann var einn af sjúklingum hans.“
,jD jæja“, tautaði örninn. „Maður fær þá ekki að heyra söguna
til enda.“
„Ójú,“ mælti gulldalurinn. „Það fáið þið samt sem áður. Skó
smiðurinn lét mig frá sér og ég gekk frá manni til manns lengi
vél eins og í gamla daga. Ekkert mérkilegt dreif á daga mína þar
til eitt sinn, að þáverandi eigandi minn velti mér milli fingra sinna
á borðplötunni meðan konan hans las fyrir hann dagblað.
Það sem hún las var einmitt saga mín og unga ’greifans. Sagt
var frá því, hvernig skjölin höfðu fundizt, — að gamli læknirinn
WHER6 VOU TW0 BEEMT,
7VU MtéSEP THE BUSrZtiOW/
5EEM5- THE ENEMY PULLEPA
ONE...U5INéOUR
FLANEé AúAIM^T i& /
r<5ET THI^ CHUM£/ ÍMAStNE >ÖU,
HAVING- TO K.O. THAT FAKE
CEATE-..6UT WHICH ONE ?»
THERE# POZEHé OF OUP OWN
UÖES THER6 -.'. BÚT OL'
MYNDA-
t SAGA
CHESTER: Ég gœti trúað að
þessir flugmenn, sem skutu
niður flugvélina okkar með
japönsku áhöfninni hafi feng-
ið taugatitring.
ÖRN: Já, ég hrósa happi yfir
því að hafa ekki verið falið
það þlutverk. Ég ætla að hitta
þig eftir að við erum búnir að
þvo af okkur japanska þefinn,
sem hefur kannske fest sig
við okkur ó eyjunni. — Ó!
Þarna er Sody!
SODY: Hvar hafið þið báðir
verið? Þið hafið tapað af
miklu! Óvinirnir spiluðu djarf
lega — notuðu okkar eigin
flugvélar á móti okkur. Skilj-
ið þið, strákar? Það var úr
vöndu að ráða. Þarna voru
margar flugvélar og allar eins,
en aðeins ein var með svika-
hrappa innanborðs. — En mér
tókst vitanlega að ráðá gát-
una . . .“