Alþýðublaðið - 08.09.1945, Page 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 8. september 1945
ITÍL 8E UKE OlI ■nMEsJi'U l
EH, PODNUH? OO VOU "M.
RECALL THAT’ TIAAE, IrfgS
above th'eyEiAUAM./(SSS
PASS-.JIH'JERRIES >>------
^ VVAS COM\Nil~ fPlNTOf
THIS LBTTER'X LETTUH 2
£»1£kUT )HUH?OH!
rrS AODRESSED TO
ME__IN HER HAND-
WRITING— KATHY&S
you didm't tell me
SHE WROTE/ wrr^
A*g. U. S. Pat. Off.|
f AP Ntwsfealur**
-TJARNARBÍÖ—-
) .
Fjórar elgiDkonnr
(Four Wives)
Fraimhald myndarinnar,
Fjórar dætur
Lane-systur
Gale Page
Claude Rains
Jeffrey Lynn
3, 5, 7 og 9.
Sala hefst fel. 11.
BÆJARBIÖ _
Hafnarfirði.
|Drauprinn glotlir
(The Smiling Ghost)
Afarspennandi og gaman-
söm Iögregulsaga.
WAYNE MORRIS
BRENDA MARSHALL
ALEXIS SMITH
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð innan 12 ára.
Sími 9184.
vena. hér. Þá myndi lajMlt vanða
eins og í gam'lai daga. Manstu
eftir, iþegar ég lá á ftaflska
flu'gvelflánum og nazistamnálr
voru 'að koma?
ÖRN: Pinto! Hvað er þetta? —
'bréf? -— Það datt úir vasa þín-
um, það er tifl! . . .
PINTO: Ó, já, bréfiði — M,
hvað slkyldi nú standa' í því?

w/ia
ÖRN: Það er til mín — það er
ihennar hönd — — Kata! —
Þú sagðir mér ekki, að hún'
hefði skrifað!
SAGA
MYNDA-
ÖRN: Jú, það var gott, að þú
kornst Pinto. Hér er veðrið
aJitaf gott..
PINTO: Kannske þeir láti mig
VICÆ&
BAUM
„Hvað í ósköpunum á ég aö gena við hana?“ hugsaði hanm oig
horfði vaindræðal'aga á bredða, gulá veggi krárinnair og kastínu-
trén við veginn. Þarna var harmí með bílinn sámn, fufljlur af óþo'l-
andi eirðarleysi og i bílnum hjá honum var þessi aumkunarverða
vera. Hún hél't ntan um hönd hams með báðum símum og þetta
sefaði hann á imdursamfl.'egan hátt.
„Vi'litu kamnske koma með mér tiil hússims míns í Rodaum?“
Elís kin'kaði kolli.
Hann ók áf staið hægara em. áður, því að það var augljóst, að
HKs þoldi ekki miikinm hraða. Húm iliokaði augunum og teygaðá í
sig loftáð sem sitreymdi svaflt og hressandi yfir andlSt henmar.
En þegar Raissiem l’eit á hama eftár nokkra' stund sá harnn að húm
svaf, og þá ók hann jiafmvel1 emm hægara, og fannst hann vera,
mjög svo hlægiilegur.
í Rodaun var Bengfer, þjónmine' hanis alð bjástra í garðiruum á
bognum fótum oig vökvaði biómin fyrlir framan húsið. Þegar bíflll'-
iin.n ók að, opmaöi hamn garðshLiiðið í skyndii, þaut upp að bífllskúrm-
um, stökk inm í húsið og kom svo aftur í ijós. Berger gekk aflflur
upp í 'Starfi sínu, og Qieysti það af heindi fúslfega og með ákefð.
Hvert starfið flteiddi af öðru og áran'gurinn var, að hann var stöð-
ugt ömnum kafimn, við eitthvað.
Bíflfldmn maom sitaðar. Rassiem stökk ut, beygði sig yfir Efliís og
kom bliðlega við hana. Hún rumskaði aðeins, mundraði eitthvað
óskiljanlegt eins og iMtið barn, lagði handlegginn utan um háls-
inm á Rassiem, halflaði sér upp að öxl hans og sofnaði aftur. Hamn
brosti, flirifinm' og vandræðaltegur, og fl>ár bama imn í húsið.
Berger, sem ekkert gat komið á óvart, hagræddi molkkirum
stórium silkipúðum, kom með ruggustófl! og vimdliimga h'anda Rass-
iem og er harnm hafði fllitið rannS'akamdi á hendur Rassáems, fór
hamm burt með konjaksflöskuma. Skömmu seinma heyrðist hamm
slcrúfia frá vatnámiii í baðherbergimu, en þar sem Rassiem kom ekki
þamgað það von bráðar, og Benger 'l'eyfði liimum margvíslegu og
mismunandi hil'jóðum að deyja út.
Rassiem virti Eliís fyrir sér, meðan húm svaf. Hún var aflJveg
eims og flítið barm með lítinm bláðiégam mumm og flöng dökk augma-
hár. Öðnu hver.ju .titraði húm eins og sofandi dýr og dáilítifl) áhyggju-
flrrukka kom í l'j ós mi® brúna hernn'ar.
„Berger,“ sagði Rassiem fliálf hátt og Berger, kom strax.
„Berger, er hún ekki iindæfli?“
* Berger lýsti yfir samþykki síniu.
„Móðir hernnar er nýdáim —“, sagði Rassiem hugsandi. „Hún
fer að igráta', þegar hún vakmar. Hvað eigum við að gera við
han.a?“
„Við verðum að hugga hana,“ úriskurðaði Berger, „oig svo
verðum við að gefa henmi' dálítið rauðvín — húm flíitur ekki vel
út.“
„Já, Berger, komdu með vín og vartu við hendilna.“ Eftflr
þetta sia/t hann ílengi og beygði sig yfir Elís, og blíðlllegur atndar-
dráttur henmar hafði undursaralega róandi álirif á hamn, og lfltla
barma'ltega höndin, sem hann hélft um, var heit af svefniínum og
kipptist við öðtu hverju. Hanm liugsaði um Maríu, sem var ein-
hveirs staðar OJamgt í fjarska og var effiaust: eitthváð að gera- af sér,
en. lét þó ekkert frá sér heyra, og hann hugsa'ði eimnig um Dímu
og þá þrá, sem hann bar tifl' henmar og ýmást kvaldi liann eða veitti
honum unað.
Eliís flurukkaði ennið. Hún opnaði. augumi, sem voru stór og
enrnþá hállfdreymandi', fleit á haim og lirökk fyrst, við, þegar húm
sá andfliit hans svo máflægt sér, en síðán brosti hún.
„Þegar ég var 'lítilfli drengur,“ sagði Rassiem þegar í stað,
eflns og hainm mættfl ekki. l'áta hjá iíða að minmast á þetitia — ,,þeg-
ar ég var fllítiM drengur, þá fanm ég eirnu sámmi lítinm veik'am íkorma.
• NYJA BIÓ <_
Dularfulla eyjan.
(“Cobra Woman'j
mynd í eðlilegum litum.
SABU
MARIA MONTEZ
JÓN IIALL
Sýnd kl. 9.
Danskennararnir
„6ög og Gokke
(„Dancing Masters")
Stan Laurel
Oliver Hardy
Sýning kl. 3, 5, 7.
■01
I!
_sra GAMLA BlÖ
Fyrir föðurlandið
(Flitght for Freedom)
Rosalind Russell
Fred Mac Murray
Sýnd kl. 7 og 9.
Gög og Gokke í
Iðflvarnarliðinu
(Air Raid Wardens)
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Hanm gat ekki kflifrað, svo að ég fór með hamn heim. Hamm lleyfði
mér að hjúkra sér og var aflns ékkfl meift liræddur. Hamm var sór-
staklega faflflegur, þegar hamn var búiimn að sofa hafl!aði umdir
fl'att með skottið mifll'i afturláppamna og hamm var mæstum eins
og Iflítið fl>arn. Pabbi gat ekki verið þolflnmóður við hanm. En mér
þótti svo værnt um hamm. Ég var l>ara lítiifl dremgur —“
„Já,“ sagði Eiflís. „Lítilfl drengur — er það ekki skrýtálð? Ég
fSR'V-íS •»».>•#* • » V #.> '■'A'Ti $>T -'
ÁGIRND VEX MEÐ EYRI
' HVERJUM
Eimi siimni voru tvær vimmu-
kc«mr að fam í fjósið að kvöld-
ILa'gi. Veður var bjart og heið-
stirndur himinn. Verður þá ann
arri fjósakomumnii aið orði:
— Það viltíi ég, að ég ætti
eáms margar kápur og stjörmum
ar eru á himminum.
Þá segir hiin:
— Þá gæfir þú mér þá Iðk-
ustu.
— Ja, hvað á ég þá að hafa
í fjósið? sagðii sú, sem vifldi
eiga margar kápur.
lH
GVLLIÐ
„Segðu hann,“ mælti járnið.
„Hamm kémur hér,'“ sagði guflltialurmm. „Það er dáflítil1 frá-
sögm til viðbótiar,, um það, hverniig ég komst úr eigu stúdentsims.“
„Segðu frá; — því liengri saga, — því betri,“ hrópuðu allír
áheyrendur.
„í næstu skipti sem stúdenitimn tók mig fram, kom ekkert
merikiltegt fyr.ir,“ hélt guMdailiurimm. áfriam. „En það var ekki í
mjög áríðandi erindagjörðum. Hann þurfti, að komast í veizlu; fara
í ferðlaig; kaupa sér frakkla. Em í öílill þessi skipti liætti hanm við
að taika, mig, rétt eins og fyrri dagimn'. — Svo var það dag mokk-
urm, að hamn tók mig upp úr skúffummií og talaði við mig, eims og
svo oft fyrr. í fyrstumni hélt ég, að niðurstaðam af huglteiðimg-
um hans mytndi verða sú sama og fym dagimn, — en komst brátt
að raun um, að honum var meira niðri fyrir en nokkru si'nmi áður
„Gaimli igultdallur,“ saigðfl hainm. „Fimmst þér ekki að ég sé þreytt-
ur á að sjá efítir aMan. lesturiinm? — Sjáflfum fimmst mér þaö, —
og get þó ekkert við því sagt.“ Sem betur fer, höfum vilð gull-
daflirmiir ekki mál. Stumdum gætí það vaflidið ifllu eirnu. Ég hefði
sízt af öflflu viljað flenda i eimhverri bráðræðis orðasenmu við stú-
dentinn mimn, það segi ég þó satt. Stundum er þó gott að liafa
málið. Ég váðurkemmi, að mig hefur oft Aahgað tifl þess að Iteiggja
orð í beflg."
„Hvermig fór svo?“ spurði járniið óþoliimmótt.
„Já, — ég igat lauðvitáð engu svarað homum, em honum famnst
hamn sjá það á mér, að ég hiflyti að vera sér sammáfla, því hamn
hneigði höfuðið' og sagði: „Þú ert þá á sama máli, flagsi. En spurn-
ingiin er þessi: Á ég að eyðai þér í fargja'ld tifl að komast heim?