Alþýðublaðið - 30.09.1945, Qupperneq 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Siumudagur 39. sept. 1945»
-TWATis not AU.,^auiirfy7
mwm
BVTKH.
0USH_THe PUN
ju5t safmm/
tuotí,
'ÖOíl
S&TJARNARBið
9PELLVIRKJAR
(Secnet Command)
CHESTER MORRIS
PAT O’BRIEN
CAROLE LANDIS
RIJTH WARRICK
Sýning kl. 7 og 9
Bönnuð börnum innan 14 ára
(Taíhiti Nigbts)
Söngvamynd frá Suður-
hafseyjunum.
JINX FALKENBURG
DAVE O’BRIEN
Sýning kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
S BÆJARBÉO 1
Hafoarfirði.
Leyf Bér |!ð i
ieiða.
(Goinig My Way)
BING CROSBY
BARRY FITZGERALD
RISE STEVENS, óperu-
söngkona.
Sýnd kl. 6,45 ög 9
Æskugamati
(The Youngest Profœsion)
VIRGINIA WEIDLER
EDWARD ARNOLD
Ennfremur koma fram í
myndinni:
Lana Turner, Greer Gar
son, Robert Taylor, Walt-
er Pidgeon, Willáam Po--
well.
Sýnd kl. 3 og 5
Aðgöngumiðasala frá kl. 1
Sími 9184. .

NOKKUR GÖMUL ORÐ OG
MERKINGAR ÞEIRRA:
Aumull — það sem lítið er
eftir af.
Bur — sliituir af mjög nootaðri
kvenhempu.
Dandalahempa -f- stutt axla
skorin karlmannshempa.
Eigulegur — þægilegur,
myndarlegur.
Fön — allt það uitasta og
þynnsta af fi&ksporði eða ugga.
Gopii— sltept' pils ieða þröngit.
Heygeil1 — bili á milli heyja í
garðj.
Elís talaði mikið og hló bltíðlega. Rassiem, var þægilega hugs-
anasnauiður og hann horfði á fínlegit. og barnlslegit andlit hernnar,
sem virtisit svo fölt fyrir ofan svarta kjólinn. Hún var svo indæl og
hafði svo góð áhrif á hann. Maður þurfti ekki annað en hlusta á
þessa veiku rödd,1 sem var laius við allit smjaður, en sagði þó með
sæluandvarpi að heimurinn' hefði, aiMreí verið yndislegri en> ruú.
Máður gat hugsað óþægind'alausit um fölleitu, rauðhærðu' kon-
>una, sem sat þessa stundina úti á svöilunum og starði, út yfir
Garda vatnið og reyndi ef tiil váll í leyni að syngja mieð sjúkæi
rödd sinni: konuna sem áldrei, aldrei gæti skrifað honum og saglt
'hvemig í öllu lægi
Maður gat haldið í hönd þessa elskulega barins undiir borðL
irni’, af því að það var svo róandil og það fýl'gdi með' skemmitun
fcvöldsins. Maður gat næstum því gleymt dö.kkileitu og blómlegu
stúlkunni, sem kom eiins og hvinfilvindur, umiturnaði öllu og gat
þrátt íyrir allt boráð s'.gor af hólmi, þegar hún vildi. Maður gat
I gefið Elís litlú að drekka og glaðst yfir því, hvernig augu- hennar
ljómuðu og hve hún fjörgaðist. Allt í einu datt honum nok'kuð kyn
legit í hug, og hann dró Elís nær sér með því að ,toga í hendur
hennar.
„Þykir þér vænt um mig?“ spurð'J hann rétt við varir henn-
ar.
Hún þagði, en efri vör hennar tiitraðií eim® og þegar barn
reynir að verjast igráti, það voru llika tár í augum hennar. „Auð-
vitað. Það er sama gamla sagan,“ hugsaðJ hann. „En hún tekur
það á siemrntiíleg&ni og heillandi hátt.“
Þau leiddust yfir þrönga stígana sem lágu út á vinekrumar.
Langt úr fjarska heyrðist lúðurhljómur, sem bermálaði ól'jóst
mlli skógi vaxinna hlíðanna. Einhvers staðar í fcvöldrökkrinu
heyrðust raddir.
,Hér erú alltaf tónar í loftinu, annað hvort er það lúður eða
sönglag sem berst með vindblænuto. — H'lustaðu,‘f hvíslaði Elís.
Þau stóðu kyrr á enginu í silfurhvítu tunglsljósinu. Lítil lækjar-
spræna talaði upp úr svefmnuirn. Hvítar þokuslæður Œágu yfir
vínekrunum.
„Hér?“ spurði- Rassiem og fleygði sér niður í grasi'ð og tog-
aði ETís bl'íðiega niður tiT sín.
„Hvað nú, Els?“
„Y'ð skiUÍLum, hlusta á kvöldið og finna anda moldarinnar —?“
„Já,“ sagði hann' ánægður og leitaði að muinnii hennar, • sem
var svalur og mjúkur eins lútið, nýfallið ald'ín. Og þannig lágu þau
rólieg mieð munn við munm. Litla kirkjan hringdll kilukkunum fyr-
ir þau, nnláninn skein, Dóná streymdi áfraim hvít og sJlfruð, og
•lúðurínn í skógiinum var þagriaður.
Þau önduðu rólega, fundu andardrátt moldarinnar, gegntek-
in af lífinu á engjunum,, hliðuinum og skógiumum.
„Um 'hvað ertu að huigsa, vina miín?“
„Ég er að honfa á himiindmn bg huigsa: að e.'lífiu, að eiliífu, að
eiilífu —“
„Lítítu á mig, Elís, og segðu eitthvað við mdg.“
„Eisku vinur —“ sagði EMs. •
En sé'mna, þegar þau voru afitur komin in,n í bílinn, fannst
Hannesi Rassiem hann vera hálifgerður glópur að taka efcki af
henni annað en koss.
FIMMTÁNDI KAFLI
Ungfirú Gusiti. Dimafter var gáft í St. Páls k'rkjunnii með
miiklum miyr,t'usvi.ði o.g tóraflóði. Það var .nijög glæsileg og há-
tiíðleg athöfn, fél&gar hennar í kór/ium sungu bergmálandi Ave
Maríu og fjórir trombónar léku s'gurmars tid heiðurs brúðguim-
anuim. Ungfrú Soffía gr'ét. Þegar þetta var um garð gengið sett-
uist ungu hjónin að 'í MitiLli íbúð, sem hafði verið glæsilega útbú'tn
B NÝJA Blð SS3 SB 6AMLA Blð
6ðor lemilettu j I or dagbók
(The Song of the Bernadette) L/OCNISINS
Stórmynd eftir sögu Franz Sýnd kl. 9.
IWerfel.
AðaLhlutverk leika:
Jennifer Jones
Yýilliam Eythe
Charles Bickford.
*
Sýningar kl. 3, 6 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Landnemarnir
Teiknimynd i eðliíegum lit-
um efftir Max Fleischer.'
* t
Sýning bl. 3, 5 og 7.
með 'aðstoð ,,fjármagnsins'.“ Dkna fiékk hvítu sillkóbMssuna sem
skilnaðargjöf. '
Tveiim dögum sifðar þerrði ungfrú Soffía tárin af hvörmurh sér
og tilkynnti Dímu rjóð í kinnum, að henrii hefði verið boðið að
dveljast hjá lagsfconu sinni, sem byggi) í Ungverjalandi, uppi' í
sveit. I vas,a herun'ar var samanib'Dgglað bréf ffrá herrta von Polinar,
virðuJLegum' aðalsmianni frá Búdapest. Og Fanney, letilega vinuu-
sitúlkan, sagði háskælandi, að hún yrði' einn.ig að fara í burtu, því
að hún þyrffiti að flýta sér til móður sinnar, sem væri allvarlega
veik. Efitir tveggja daga aninir, umrót og farangumf'lutniug, var
Díma alein í undarlega tómilegri íbúð mieð sterkum melkúlluþef
— falin umsjión frú Edlinger, sæmilega vel fjáð og uppfull af
hvatningarorðum úm góða hegðum og siðsemi.

Æfintýri frá Balkanskaga endursagt af Joan Haslip.
„Sleppið þér mér nú úr 'búri mfnu, það er ekkert á móti
því að ég reyni, hvort ég get flogiðÁ
Hertoginn lét ekki á sér standa og fór með arnarungann
upp á hallarþakið og sleppti honum þar. Fuglinn hóf sig til
flugs og hvarf inn í gullin skýiri óðar en varði. Samt var
hann ekki þolinn til lengdar. Eftir skamma stund hrapaðí
hann niður og lá örmagna út í móa.
„Ojæja, herra hertogi,“ sagði hann. „Ekki er ég ennþá
fær um að fljuga. Hvort sem yður 'líkar bétur eða yer, verð-
ið þér víst að ala mig eitt árið í viðbót, — jafnvel þótt það
gangi svo langt, að þér verðið að lökum að fá matinn handa
mér hjá nágrönnum yðar. — En því skal ég lofa, að endir-
inn verður sá, að erfiði yðar verður ekki til einskis.“
Og bertoginn lét örninn dvelja hjá sér eitt árið í við-
bót, enda þótt hann yrði að fá sauðfé að láni hjá nágrönn-
um. sínum og kona hans væri sífellt að ónotast við hann
fyrir vikið.
„Ertu öldungis genginn af göflunum út af þessum fugl“
— svo sem hún ákvað.
En í árslo'k rnæl'ti örninn við 'hertogann:
'hann hafði skipað liðsmönnum
sinum að 'bíða sín — sér hann
LOdÐSFORINGTNN: „N-ei, mei
þetta getur ekki verið. — All
ir félagar iokkar — dauðir!
ÖRN: „Þetta er ekki rétt skakk
eygu menn. Líttu þarna inn i
runnann! Lelfcurinn er að ei'ns
að byrja!“
M YNDA-
SAGA 1
ÞEGAR japanski liðsforinginn,
sem hafði tekið Örn og Palu
komu með þá þangað, sem