Alþýðublaðið - 24.11.1945, Side 8

9
ALÞYÐUB LAÐIÐ
Laugardagur 24. nóv. 1945
VTMRNARBIðl
Glæfraför í Burma.
(Objective Burma).
Afarspennandi stórmynd
frá Warner Bros,
(UKn afrek falihlífarhermanna
í fr,umskóg'Uim Burma.
Bönnuð innan 16 ára
Sýning kl. 3—6—9.
Sala hefst ikl. 11.
Sími 6485 (ekki 5485).
BÆJARBÍÓ
Hafnarfirði.
Engin sýning
í kvöld.
Hann elskaði hana. Og hún
elskaði 'hann. Aftur á móti
fannst foreldrum hennar hún
vera of ung til þess að hugsa um
trúlofum, — svo efcki sé talað
um hjónaband. Þiess vegna
sagði móðir hennar fcvöld eitt,
er parið hafði verið að tala um
ást í nobkra tíma:
— Jæja, Anna rniín, nú er
fcománn sá tími, þegar börn eiga
að vera kornin í rúmið.
Ungfrúin þaut út úr dyrun-
um, æf af reiði.
En móðir hennar sagði við
piltinn:
— Haraldur, það er orðið
framorðið. Móðir yðar miun
verða hrædd um yðiur, ef þér
verðið lengur úti. það er bezt,
að þér farið heimi. Þér eruð svo
gióður drengur, — og þá miegið
þér leika yðuir við Önnu aftur
á morgun.
*
Hann: Hvað hugsarðu, — að
dagsetja bréfið þann 20., þar
sem nú er fimmtándi?
Hún: Jú, •— af því að ég
hafði hugsað mér að biðja þig
að láta það í póstfcassann fyrir
^baum i
DAfl VARIVINARBORB
9
„Get ég ’gert nokkuð fyrir yður, náðuga frú?“ spurði Díma
i eins og í leiðslu og benti með hendinni í áttina að hrosshárssóf-
anum.
„Nei, Díma, svona get ég efcki talað við yður, ég get ekki
fylgt neinum kreddum,1' sagði Kouczowska og rödd hennar varð
; næstum biðjandi. „Ég varð að koma og tala við yður; ég var svo
i áhyggjufull. Ég er alltaf að huigsa um yður og er að velta fyrir
| mér, hvað þér sóuið að gera, hvers vegna þér þjáizt svona og
! hvers vegna þér standið fyrir utan gluggana hjá okkur; nei,
; Díma,“ sagði hún í skyndi. „Það megið þér efcki gera, þér megið
; það ékki. Ég veit, hvernig það er að standa í myrkrinu fyrir ut-
’ an uppljómaða glugga —“
j - Dautfur roði breiddist um kinnar Dímu og nú leit hún í fyrsta
j skipti upp og horfði á Kouczowsku. Hún þekfcti þessi augu áður,
! þetta hár, þennan munn, þessar hendur. Henni var þetta allt und-
i arlega vel kunnugt. Svona blýtur barnið hans að líta út . . .
„Eg hvað hún er hörkuleg á svip og þrútin af gráti,“ hugs-
j aði Kouczowska og hún sagði bl'íðlega: „Maðiurinn minn hefur
sagt mér svo mikið um yður. Honum þykir mjög vænt um yður.
Hann hefur sagt mér, að þér hefðúð yndislegustu rödd, sem hann
hefði nokkru sinni hevrt — og þietta gerði mág mijög afhrýðissama.11
„Einmitt það?“ spurði Díma klaufalega, og Kouczowsfca hélt
áfram í skyndi: „En það var eitt, sem mig langaði til að segja yð-
ur: Þér megið ekki ver-a reiðar við mdg. Ég veit, að þér kennið
mér um að þér þjáizt, og ég hef áhyggjur af því, en ég get ekki
að því gert og ég get engu breytt. Þér horfið á miig'og hugsið með
yður: hún . er hamingjusóm, hún hefur allt sem hún þráir og
getur baðað í rósurn. En Díima, 'góða mín, gteymiið ekfci, að ég er
búin að mdssa röddina. Ég er efcfci lengur hún Kouezowska. Ég
get efcki sungið framar. Ég er ek-ki nieitt. Ég hef glatað mínum
•gamla heimi. Hið eina, sem etftir er, er maðurinn minn. Þér meg-
•ið efcki öfunda mig. Ó,“ sagði hún lægra. „Að geta sungið ísolde
aftur, ég vildi gefa allt til að geta það, allt.“
„Og barnið þitt líka?“ hugsaði Díma og Kouczowska svaraði
um 'hæl og Díma hrökk við:
„Og barnið mitt líka? Ég veit það ekki. Ég veit það ekki, fyrr
en það kemiur til lífsins, fyrr en óg hel-d því í faðmi mér; ef til
vili verður barnið mér mieirn virði, — stundum. vona ég, að það
verði mér meira virði en allt annað,“ hvíslaði hún frekar að sjálfri
sér en Dímu og hiún þrýsti höndunum upp að sér, og fyrstu veik-
burða hreyfingarnar gáfu til kynna hið vaknandi líf.
„Ég vildi svo gjarnan hjál'pa yður, Díma, svo innilega gjarn-
an, en orðin ná svo skammt. Það er svo innantómt að 'segja við yð-
•uir: það er nauðsyniegt að þjást, óhjákvæmilegt; allir verða að
þjást og ættu að vera þaktolátir fyrir það. Að öðrum kosti getum
við ekki orðið listamenn. Þjáningi'ni er gjöf, sem okkur er gefin, og
við verðuim að læra að tfæra okkur hana í nyt. Við verðum' að
’læra að meta hana. Við verðum!“ Þær horfðuist fast í augu og
hvor umi sig sá fórnina í augum hinnar eins og í spegli. Þær þögðu
langa hríð, svo huldi Díma andlitið í höndum sér og María sagði:
„Þér eruö ung, þér getið sungið og þé.r hafið öðlazt dásamlega
reynslu."
„Nei,“ bvís'Iaði Díma milli fin.giranna. „Það er ekki rétt. Það
hef'Ur verið dregið niður í skarnið, það er hvorki fagurt né dá-
samilegt. Ævintýri, áðeins eitt nýtt ástarævintýri. Það er engin
dásamleg reynsla.“
„Jú, Díma, það er það eimitt. Þér hafið hlotið dýrmæta
reynslu og reynslu -er ekki hægt að taka frá manni, hún glatast -
aldrei. Þér ættuð að vera þaikklátar og sætta yður við lífið eins
og það er. Lífið er dásam(le:gt.“
Dírnia brosti en trúði aðeins helmdnignum af því sem' hún
m GAMLA BIÚ I
Bððflllim.
(Hitler’s Madnaan)
Patricia Morisoa
John Carradine
Alan Curtis
Sýnd klukkan 7 og 9.
BÖnnuð börnum innan 16
ára.

GuESgrafarar
(Girl Rush)
með skopleikurunum'
WALLY BROWN og
ALAN CARNEY
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst klukkan 11.
■ NÝJA BÍÖ ■
Fjórar sfúlkur
í „Jeppa".
(Four Jills in a Jeep).
Fjörug og skemmtileg
gamanmiynd.
Aðalhluitverk leika:
Kay Francis.
Carole Landis.
Martha Ray.
Enn fremur taka þátt
í leiknum:
Betty Grable.
Carmen Miranda
Alice Faye.
Jimmy Dorsey.
og hljómsveit
hans.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala befst kl. 11, f. h. -*
heyrðd. En innst inni sætti hún siig einnig við lífið.,, En ég hef
•lagzt svo lágt, ég verð að reynia að ná mér upp aftuir. Ef þér vilduð
hijialpa mér — ég hef glataö' virðingunni fyrir sjáLEri mér, mér
finnst allt ligigja í soranumi. Jafnvel móðir mtfn hefur farið þess
á leit við hann, að bann borgaði mér — þarna sjáið þér — þetta
er þessi dásam'lega reynsla •mán —“
„Ég kem hérna m>eð bré.fið frá henni, Dírna. Han,n er ekkl
farinn að lesa 'það. Þetta er barnalegt bréf — svona, við skultim
Gerda Steemann Löber:
|ir frá - -
Fyrsta saga: B A R B E N
Honum varð litið yfir ísbreiðuna, — og þar sá hann
stóran, gamlan karlbjörn, sem gekk í áttina til rostungsins,
hægt og luralega. Hann skreið áfram, hljóðlaust og var-
kárlega, og nálgaðist rostunginn stöðugt meir og meir, án
þess þó að vekja hann.
En þegar björninn kom nær og sá, hversu gríðarstór
rostungurinn var í raun og veru, nam hann staðar öldungis
ráðalaus um, hvað gera skyldi, og skreiddist síðan á bak við
ísjaka. £>ar náði hann tökum á glerhörðum ísmola, lagaði
hann til og ætlaði sér að kasta honum í rostunginn og rota
hann þannig.
Skömmu síðar tók hann ísmo'lann í fang sér, reis upp á
afturfótunum og gekk áieiðis í áttina þangað sem rostung-
urinn lá. ísmolinn var þó sannarlega í stærra lagi. Björn-
inn gat tæplega loftað honum; — missti hann svo úr fangi
sér og reikaði um í nánd við rostunginn. En björninn var
ekki af baki dottinn, heldur reyndi að sníða ísmolann enn
•betur til, unz hann varð mátulegur á stærð. Þá reisti björn-
ALL R\GHT„LET'5 <30/ THE(?E'5 A
LITTLE MATTER OF FlNDlNG" VOUR
WAY APOUND— BECAU5E 1 HEAE
THE NATIV&5 AEE TOO BU3Y
~7 WITH OTHER THINGS—
MYNDA-
SAGA
PINTÓ: Það er eimitt það —
Það sagði miaðu'r.inn. Við eig-
um víst að fara í ferðalag.“
ÖRN: Tokió!
PINTÓ: Jæja, Örn. Hvernig
lízt þér á?
ÖRN: Þetta kalla ég fréttir, en
hvenær á að fara, hverjir eiga
að fara, hvaða flugvélar eiga
að fara?
CHESTER: Já, um þetta veit
maci'ur ekkert. Er líka ekki nóg
að vita, að við eig'ura að fara
til Tokíó?
ÖRN: Þú segir það Chert. Þeir
•geta vtfst e'kiki hafit orrustu-
flu'gvélar möð — bara flug-
virki.