Alþýðublaðið - 15.04.1948, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 15.04.1948, Blaðsíða 6
6 ALÞYBUBLABIÐ Fimmtudagur 15. apríl 1948. Daphne dis Maurier: DULÁRFULLA VEITINGAHUSIÐ Aðsent bréf. KVALSAGAN Herra ritstjóri. Að undanförnu hefur kver og einn maður hér í borg rætt kvalsögu þá, er borizt hefur austan úr fjörðum, og má segja, að hún yfirgnæfi allar þessar venjulegu ofdrykkju- og kvennafarssögur, sem vörir meðbræður, og raunar kven- fólkið líka, hefur mesta skemmt un af á síðkvöldum. Vitanlega er það ekki á kverjum degi, sem kval rekur nú orðið, en kveigi hef ég vitað honum aumlegar tekið en þadna á Seyðisfi'rði Sá kvalur hefði átt að heimsækja þá frændur rnína og vini í Þing- eyjarsýslunni. Það ,er áreiðan- legt, að þeir hefðu ekki beðið að lóga einum kvalkettlingi, unz hann var orðinn sjálfdauð- ur úr hvölum. Rekur mig til dæmis minni til, að amma mín hvað afa minn heitinn hafa skorið nítugan kval með vasa- kuta sínum og síðan dregið hann í sauðbandi yfir þrjá hreppa og heim að sínum bæj- ardyrum, og kvíldi hann sig kvergi á leiðinni. Og annað er það um kval þennan, sem aldr- ei hefði gerzt í Þingeyjarsýsl- unni, — hann hefur stytzt úr þrjátíu metrum niður í tuttugu, en þá þekki ég illa frændur mína í Þingeyjarsýslu, ef kval- ir, sem þeir styítu hvalir, hefðu ekki fremur lengst en stytzt í höndunum á þeim. Lýk ég svo máli mínu með því að telja, að Seyðfirðingar eigi ekki meira af kvölum skilið, fyrst þeir létu þennan sálast úr hvölum rétt hjá nefinu á sér og styttast eftir að þeir fengu á hann höndum komið. Mundi kvorugt hafa gerzt í Þingeyjarsýslunni, og er það einlæg ósk mín, að þangað leiti kvalir framtíðarinnar, enda hafa Þingeyingar jafnan sýnt, að þeir taka sínum kvöl- um með þeim manndómi, sem er þeirra einkenni og kvergi þekkist í næstu sýslum. Virðingarfyllst. Þingeyingur. SJÓRAÐSTAÐUR FRAMTÍÐARINNAR Heiðruðu bæjarbúar! Við vitum allir að við böðum okkur allir, eða að minnsta kosti flestallir, og að minnsta kosti öðru hverju. En við böð- um okkur flestir upp úr vatni. Það er ekki nóg, nema þá fyrir sértrúarflokka. Við eigum að baða okkur úr sjó! í sjónum er bæði úraníum og kjarnorka, og auk þess baðar allt fína fólkið sig úr sjó á baðstöðunum úti, það er að segja ef það er ekki í of fínum baðfötum, sem ekki mega biotna. ■? En af hverju böðum við okk- ur ekki úr sjó? Já, það er spurningin. Það er eiginlega tæknispursmál. Sjórinn hefur svo lengi verið rétt hjá augum okkar, að við munum ekki eft- ir honum. Þess vegna verður að færa sjóinn. Og sólskinið líka! Hvernig væri til dæmis að færa sjóinn með höfn og öllu saman upp í tjörn, en færa síð- an tjörnina með öndum og krí- um út á höfn? Haldið þið ekki að við myndum veita sjónum athygli fyrstu dagana eftir til- færsluna? Og haldið þið ekki, að stúlkurnar myndu sækja þann baðstað, þegar erlend skip væru þar á ferðinni, — eink- um þau, sem hafa borðalagða yfirmenn! Og svo er það með sólina. Hún hefur skinið á okur öldum saman, og vegna vanans veituin við því ekki athygli. Við lifum á gervitímum. Gervimenn, gervimeyjar, gervitennur, gervi sokkar, gerviást, gervimenn- ing! Hví þá ekki líka gervisól- ir, sem vörpuðu gervigeislum á gervifólk liggjandi á gervisandi við gervisæ í gervihugleiðing- um um gervilíf! Þá mundi allt passa í gervið! Og þetta mundi ekki koma til með að kosta meira en nokkrar gervimilljón- ,ir gervipeninga. * Annars vl ég fleiri tilfærslur. Sönnunin er sú, að náttúran er alls ekki praktísk í sér. Mund.i ekki til dæmis skíðaíþróttinni fleygja fram með okkur, ef við tækjum nokkra jökla og flytt- um þá í miðbæinn? Þá mætti einnig nota við framleiðslu á rjómaís, sem vitanlega yrði þá framleiddur með geysistórvirk- um vélum, og síðan fluttur með kjarnorkuflugvélum til Suður ■ Ameríku! Það mundi afla laud inu mikils gjaldeyris. Svo billj- ónum skipti. Auk þess yrðu jöklarnir eins og ég sagði not- aðir til æfinga fyrir skíðafólk. Það mundi laða hingað fjölda túrista, einkum á sumrin. Kvik mýndahús.in mætti þá flytja upp á öræfi. Fólki þykir ekki neitt orðið varið í að fara í bíó svona nærri sér. Öræfabíó hestasveinninn af háttvísi og nærgætni og Mary aðeins af hræðslu. Svo þegar hún loks ins talaði var rödd hennar rám og lág. „Eitthvað hlýtur líka að hafa komið fyrir frænku mína. Ég veit það, ég veit hún er dáin. Þess vegna var ég svona hxædd að fara upp. Hún liggur þar í myrkrinu á stigapallinum uppi. Hver sem drap frænda minn, hef- ur drepið hana líka.“ Hestasveinninn ræskti sig. .,Hún getur hafa hlaupið út á heiði,“ sagði hann, „hún getur hafa hlaupið út á veg til að biðja um hjálp.“ „Nei,“ hví’slaði Mary, ,,hún myndi vera hjá honum núna niðri í anddyrinu, hún myndi húka við hliðina á honum. Hún er dáin. Ég veit, að hún er dáin. Ef ég hefði ekki far- ið frá henni, þá hefði þetta aldrei komið fyrir.“ Maðurinn þagði- Hann gat ekki hjálpað henni. Þegar á allt var litið, þá var hún hon- um ókunnug. og hvað fram hafði farið undir þakinu á ( þessu húsi kom honum ekki við. Ábyrgðim, þetta kvöld, hvíldi nægilega þungt á hon- um, og hann óskaði að hús- bóndi sinn kæmi- Að berjast og skjóta kunni hann, það var eitthvert vit í því, en ef imorð hafði raunverulega átt sér stað, eins og hún fullvrti, og veitingamaðurinn lá þarna dauður og kona hans líka — þá gátu þau ekki gert neitt gagn með því að hanga þarna eins og flóttamenn sjálf í skurðinum, en væri miblu betra fyrir þau að vera komin burt og af stað ei-tt- myndu hins vegar alltaf verða troðfull. Mætti þá grafa jarð- göng úr Lækjartorgi og upp á öræfin, en u mþau gengju síð- an geirngeislaknúnar hjólbörur, sem færu tíu sinnum hraðar en hljóðið, og yrðu þá komnir á ákvörðunarstað fimm mínútum áður en þeir legðu af stað. Þetta ætti ekki að geta kostað meira en nokkrar billjónir, en mundi kippa okltur í fremstu röð gervimenningarþjóða. Gervill. hvað í áttina til manna- byggða. ,,Eg kom hingað af því að húsmóðir mín skipaði mér það,“ byrjaði hann hálf aula- lega, „en hún sagði, að sýslu- maðurinn myndi vera hérna. Þar sem auðséð er að hann er það ekki —“ Mary lyfti hend inni í varúðarskyni. , Hlust- aðu,“ sagði hún hvöss. ,,Get- urðu heyrt nokkuð?“ Þau lögðu við hlustirnar í norðurátt. Það var áreiðan- lega dauft hófatak, sem heyrðist hinum megin dals- ins af brún hæðarinnar, sem fjær var. „Það eru þeir “ sagði Ric- hards æstur. „Það er sýslu- maðurinn; hanm er loksins að koma. Gáðu nú að, við getum séð þá fara niður veginn nið- ur í dalinn.“ Þau biðu, og þegar mínúta var liðin, kom fyrsti reiðmað urinn í Ijós eins og svartur blettur á hvítum veginum, og á eftir honum kom annar og eínm til. Þair drógust sund ur og svo saman aftur. og fóru á stökki, en hesturinn, sem beið þolinmóður við vegarsíkið, reisti eyrun og sneri forvitnislega höfðinu. Hófatakjð nálgaðist og Rich- ards hljóp í gleði sinni út á veginn til að heilsa þeim, kallandi og veifandi hand- leggjunum. — Foringinn sveigði til hliðar, kippti í ■taumana og kallaði undrandi :UPP yfir sig þegar hann sá hestasveininn: „Hvern fjand ann ert þú að gera hér?“ kallaði hann, því að þetta var sjálfur sýslumaðurinn. og hann lyfti upp hendinni til að gefa þeim, sem á eftir fóru, merki. „Veitingamaðurinn er dauður, hann var myrtur“, öskraði hestasveinninn. „Ég er með frænku hans með mér hér í vagninum. Það var frú Bassat sjálf, sem sendi hana hingað, herra. En það er bezt, að þessi unga stúlka segi yður sögu sína sjálf“. Hann hélt við hestinn meðan húsbóndi hans fór af baki, og svaraði eins vel og hann gat hinum hvatlegu spurningum sýslumannsins og mannanna, sem safnazt höfðu í kringum hann, og voru að springa af forvitni; nokkrir þeirra fóru líka af baki, og stöppuðu fótunum á jörðina og blésu í kaun af kulda. „Ef náunginn hefur verið myrtur, eins og þú segir, þá veit hamingjan, að það var honum mátulegt“, sagði hr. Bassat, ,,en ég hefði heldur viljað koma járnum á hann sjálfur, þrátt fyrir allt. Það er ekki hægt að láta dauðan mann svara til saka. Farið þið hinir imí í húsagarðinn, meðan ætla ég að vita, hvort ég fæ nokkuð af viti út úr stúlkunni þarna“- Richards, sem nú var laus allrar ábyrgðar, var strax umkringdur, og það var litið á hann, sem nokkurs konar hetju, sem hafði ekki aðeins uppgötvað morðið, heldur einnig fengist við tilræðis- rríanninn einn saman, þang- að til hann hálf treglega við urkenndi að sinn þáttur i ævintýrinu hefði verið lítill. Sýslumaðurinn, sem ekki var sérlega fljótur að hugsa, skildi ekki hvers vegna Mary var í vagninum, og áleit, að hún væri fangi hestasveins- ins. Hann hlustaði með undr- un á, hvernig hún hafði far- ið gangandi hina löngu leið til North Hill, í von um að finna hann, og ekki látið sér það nægja, heldur orðið að fara afitur til Jarnaica veit- ingahússins. „Þetta var mér gersamlega hulið“, sagði hann óþýðlega. ,,Ég hélt að þú værir í sarnsæri með frænda þinum á móti lögun um. Hvers vegna laugstu að mér, þegar ég kom hérna fyrr í mánuðinum. Þú sagð- ir mér, að þú vissir ekki neitt“. „Ég laug vegna móðursyst ur minnar“, sagði Mary þreytulega. „Það, sem ég sagði yður þá, var aðeins hennar vegna, og svo vissi ég ekki eins mikið og ég veit núna. Ég er fús til að skýra frá öllu fyrir dómstól unum, ef þurfa þykir, en ef ég reyndi að segja yður það MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSi ÖRN ELDING AP Newsfeatutes ÖRN: Þatta ier svo sem allt í lagi. KÁRI: Ég er hræddur um það, maður, að það sé ekki allt eins í lagi hjá hinum, maður! ar hlutverk af hendi.------ er farin! ÖRN: Hver er sjálfum sér næst- STÚLKAN: Vertu sæll, Ómiar. Ég ÓMAR: Og hvert, Ijúfan? ur, og við verðum að leysa okk- B-.lIj ija ' 015 V

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.