Alþýðublaðið - 08.08.1948, Blaðsíða 5

Súntmdágtir S:j rágnst <-1948.

OALÞMMBfcAÐlO
n
A SIDASTA
eítir Kurf Kerrie
iinni inn xindiir jiaikika! hans,
HUGSANIR maniria eiga það
ti'l að leita imi á kynfegustu
krófcaleiðir. Hið fyrstaj sem
Peter Frenéh kom til hugar, er
bann leit myrta mamninn sitj-
an'di í s'krifborðsstólnuimsnerti
Sítt þá sjón, er við honum
ibl'asti. Aður en Johönnu
wannst .támi til að reifcai upp
angistarvein, hafði hugsuninni
sfcotið upp úr vitundardjúpum
hans:
„Binmitt þetta sagði ég við
frú Brewster í dag; það var
öllu róliegra á vigstöðvunum í
'Frafcfclanidi, — þar fékk maður
þó einstaka .sinnuin að njóta
árd’egisverðar í n:æði.“
Þessi sjón var enn ein sönn-
un þess, að hann hafði þá
haft lög að mæla. Fyrri sönn-
unin var í því fólgin, að Jó-
hanraa, kona fyrrverandi her-
dieildarfél'aiga hans, Arthúrs
Leith,' er ;nú starfaði við flug-
tilrauinir, fcom heim til hans
og krafðiist þess að fá að tala*
við hann. Að isjál&ögðu taldi
hún erindi sitt ákaiflega mik-
ilsvert. Þá var liðinn aðeins
stumdarfjórðumgur tfrá því, er
hann renmdi flugvél sinni inn
í val’larskýlið og lauk við að
skolar af henni miestu óhrein-
imdim. Og hann var nýsetztur
að árdegisverðd.
Nú var hann staddur í hús-
5mi nr. 115 við Smið’sbraut. Og
mn leið og hamn opnaði stofu-
idyrniar, sá hanni að þar inni sat
myrtuir maður í skrifborðsstól.
A síðasta 'stundarfjórðungi
hafði mairgt gerzt. Hás af igráti
hafði! Jóhanna sagt honum
upp alla söguna. Árla anorgims
vaknaði hún við símahring-
inlgu, fcarlmannisrödd spurði
eftár manni' hennlar, Leith flug-
manni. Heomi hafði vefið sfyr-
irskípað að gefa leafgar upp-
lýsingar, varðandi það, að
hanml væri fyrir dægri síð'an
’lagðuir af stað tii Skotlands,
þeirra erinda iáð rieynia nýja
ieg'und hálöftsflugvéilai að flug
stöðinni við Motherfield, og
hún bafði gætt þess vandlega,
að haiida það hoð.
Kluikfcu'stuind síðar hafði
þessi sami raaður hrinigt aftur
og ei'.durtéfcið ispurniiniguna og
mœlt þuniglega, ier Jóhannia
enduritók svarið:
„Eg verð að finna herra
Leiih að- máli, og það þegar í
stað-“
Hainn sagði ekiki meira, og
um leið og hann isleppti isíð-
aista orðdnui, fcvað við lágur
sraeltlur. Örvæntinigu gripin
höustaði hún um hrið, en
heyrði aðeins einhljóma naf-
sóninn.
Fyrst kom hienaui helzt til
hugar að hrinigjia til löignegl-
unhair, en isáí skjótt, aði sam-
bandið við símtæki þessaxar
dularfúillu persónu hláút að
vera órofið, og vai£ því sú feið
lokuð. Þá igneip húni það’ ráð,
að fara heim til Peter French.
Hannl brá skjótt við, hringdi' til
lögriegknntnar oig báð hania að-
gæta bvaðan hrinigt bafð'i verið
•tiil Leith flugmanns, og fcomst
að raum um, að tmaðúr nokk-
ur, Cai’r að nafnii og búisettur
j húsinu nr. 115 við Smiðs-
stræti væri sfcráður eigandi
þess símtækis.
Og nú voru þau, hann og
Jóbanna, stödd i íbúð þessa
miarms. Þeim veittist ekki örð-
ugt að komast þar diuij, þar eð
dyrnar stóðu óilæstar. Carr sat
í stól við skrifborð sitt og 'hélt
simtæfcinu enn að vanganum,
þótt dauður væri; hafði
'skammbyssuikúla bitt hann í
hjartastað.
Jane Leith rak upp mís'tandi
vieim.
Peter varð þegar Ijóst, áð
þeir atburðir höfðu hér gerzt,
er efcki var konum hentugt að
kynnast nánar. Hann' greip ut-
an um frú Leiith, sem lá við
ön.gviti, og ýtti benni út úr stof
umni og fram á igangmn.
ég þekki þig rétt,“ mælti
batnin.
Hún kjökraði.
,,Jóhanna,“ mælti hann enn
og hristi hana um öieið ó-
þyrmd/lega. „Þú befur nú um
sex ára sfciedð verið igift ein-
hverjium fífldjiarfasta orustu-
fluigmanni brezfca hersinE, og
áldrei látið óttann eða óviss-
una buga þig. . . .“
Hún reyndi af öllum mætti
að stdla grát isinim. „Hvað ætl-
ast þú tiill að ég geri “ spurði
hún,
Hann brosti og horfði í augu
benni.
„Arthúr er efcfci í neinni
hættu staddur,“ saigði1 hann.
„A'tburðuiriinin, sem hér hefur
gerzt, bendir eikki á neiinm hátt
til' þiass. Við 'VÍtiuim bæðii, að
bann dsvelst nú um stur.d á
fkigveOiIinium við’ Motih’erfieild,
vaninn aif lö'giiisglu og loftvarina
liðssvei'tum. Samt ssm áður
hlýtur þessi atburðuir að' vera
á leiinhvarn 'hátt tehgdur starfi
hans 'eðia hoinium sjálfium. Eg
skail hringja tíl þíni þieigar i
stað, 'eif ég veirð ©iinhvers þess
áskynjia, er skýrt igetur það
samhaind.“
„Þákka þér fyrir,“ mælti
hún.
„HéSian verður þú að 'hraða
þér.' Á leilðinnd hieiim;'getur þú
veitt mér þá aðstoð að giera
löigregliu og læfcnd aðvart um
atbuirð'mini. Þér ier auðvitað
Ijóst, að ég hireyfi hér efcki við
nieinui, ien samt sém áður fýsir
mdg að framlkvæmia mokkrar
afhuganir, áð'uir en 'lögreglbn
fcemur á vettvanig.“
„Og þú ætlar að hringja' ti‘1
mín og segja mér, ef eitthvað
?“
„Já, — ég lofa því.“
„Eg treysti þér, Peter.“
R'ödd henmar titraði lítið eitt.
„Eg stkajl, ’gsra einis og þú býð-
ur.“
Um ieið og hún hvarft á
brott, hóf hann atbugamár sín-
ar. Aluur híbýlábúnaður benti
ótvírætt til þess, að íbúinm
hefðí vierið leinhleypur maður.
Á bókahill'uinmii stóðu margar
bækur er fjölluðu um glæpa-
málaTiaams'ólkbir. Auðséð var,
að morðinginn: hiaifði verið
óttaslleginn og hraðað sér brott
þegar í stað' «ð' ódæðisverfcinu
unnu.
Peter gekk að lí'kinu. Hinn
látnd virtist hafa verið raaður
fníður á andlit; emmið' hátt O'g
hvelft, mefið eilítið bjúgt og
vitni vilja'styrks og smerpu;. Sá,
sem hafði skotið, blaut að
hatfa staðið í dyrunum, opnað
þær skjótt hinum myrta að ó-
vörum. Á skirdfborðinu öá ein-
tak atf „Dadly Mail.“ Ef'tir því
sem Peter virti þamn myrta
lenigur fyrir sér,varð harrn viss
ari 'Um, að1 hanm hefði séð bainn
áður; fcynnst ’homum einhvers
staðar, enda þótt hamn í svip-
intni gæti 'dkfci munað hvar.
niðuæ í brjóstvasanini og dró
upp úr vasamuim seðlahylki
hans og opnaði það í sfcyndi.
Hann 'athugaði inmihald
þess og sá hanini sér til umdr-
unar skírteini, er sannaði, að
hinm myrti hafði starfað við
ieýniiþjónustuma og borið þar
s'krásetninigartö'Iuinia 314. Þeg-
ar honum varð l'itið á blaðið,
er lá á skrifboi'ðinu, og sá þar
fyrirsögndna: „Óskýrankg
flugsilys“ yfir ieinni fregninni,
tók hamn’ að gruna samhengið
mtíli ’simtals þess mya'ta við
frú Leith og morð'sins.
Á einu’ vettfamigi rifjaðist
það upp fyrir honum, að dul-
arfull fliuigsjlys voru óvenju-
feiga tíð undanfarnar vifcur, og
enn var örsfcamrat siiðan, að
eiiít 'slíjkt hafð'i orðið' í sam-
banldi v;ð riejmisiluiflluig nýrrar
tegundar há'Iof’ts'flugvélar, er
fraim átt'i að fara yfir flugveul-
inum við Motherfiald. Flest
V'Oru s'iys þessi ta'lin orsafcast
af óskýramfeigum sprengimgum
í hreyfluim tíiulgvélairmia.
„Hamingjan hjáilipi mér,“
bugsað'i Pstier. „Sé þetta ein's
og m;ig igrumar, er ég hræddur
um að vssalinlgs Leith sé
dauðadæmdur onaður. Hann
var um- það bil að kveifcja sér
í pipu itil þess að róa buigann
örlítið, er hann varð þess var,
að maður nökfcur, lítill vexti
og þeldöfcfcuir, hafði stað-
næmst í isto'fiudyriunum og
virti hann fyrir sér.
„Fyrirgefið,11 mælti hainn' og
starði nú stórum augum á
myrta mamminin! í sfcrifborðs-
stólinum. „Hvað hefur ;gerzt?“
Peter Frenoh var skjótur að
áifata ság.
„Leiðiniegur atburður og
sorgfeigur,“ mælti hann. „Lög-
reglunni hefur þegar verið
’gert aðvart.“
„Löigrieglumnii . . .?“ át hinin
þeidökki etftir með tortrygignds-
hneim, og virti French enn
fyi’ir sér.
„Hver eruð þér?“ spurði
Peter.
„Eg — ég ;er húse'igandimn,“
svaraði hinn og gefck aftur á
Brunahofaféíag
íslands
vátryggir alit lausafé
(nema verzixmarbirgðir).
Upplýsingar í aðalskrif-
stofu, Aiþýðuhúsi (simi
4915) og hjá umboðs-
Tnönnum, sera eru i ,
hverjum kaupstað.
bak út úr dyrumum. „Og þér
•— hverni'g hefur þetta ainn'ars
orsakast?“
„Eg heiti Peter French.
Heyrðuð’ þér tkki skothveilil?1'
„Nei, — ég bef :engan sfcot-
hveil beyrt, berra Friendh.“
„Staldrið við eitt andiartafc.“
Peter tók að gruna margt, en
á sömu anidrá heyuðist horn-
þytur lögrie'glubifrigiðarinnar
úti fyrir og lágvaxni, þeldökki
rjáunginn hraðaði sér út O'g
ndður tr'öppurniar.
Árangurslaust reyndd Peter
að ná s;ím'asa(mhainidi vdð Art-
húr Leith fíugmainin. Síma-
vörðuiránin við Motherfielidflug
völliinm kvað' hann efcfci veria
viðstaddan'. Ek'fci har það
heldúr nieinn áranlgur, þótt
Peter segðii til natfns síns og
fcrefð'ist þess að fá að taila víð
flugvaMarfori'ngjiann. Sima-
vörðurinn.' kvaðst hatfa fengið
þá fyrirskipu'ni, að etkika mætti
ónáða forinigjamn rné meinn
flugsveitarmamn bains. Strang-
ar fyrirsfcipanlir, end'urtók
hamn.
French ibölvaði öliúm þ'essn
um vaæúðarráðstöfunem hátt
og iinnilega'. Hanin ákvað að
eyða efcki' lengri tíma í s'lífcar
t&Iraunir, hieldur 'grípa til sinna.
ráða. M-eð hjáJp aðstoSarmanns
síns dró hamn fiugvél sínia út
úr vaiUarskýlinu og settist við
stýrið.
Eins O'g jafnan er hanni var
í þanm veiginn að hefja sig til
flugs, f'ann hann æsandi eftir-
væntíngiark'ennd læsast um
hvei’ja taeg í lifcamia sínum.
Sá ’baTmaiskapur ætlaði seint
að venjast af honum. Hantrt
■ steig á benzíngjaíann, flugvél-
in rann fram braetina og hófst
frá jörð. Fyrist flang hianni
nofcfcra hrángi lágt yfír veiilin-
um, en hæfcfciaði síð'an flúgið
oig istefndi til Sfcotlands. Hon-
um var það ijóst, að vinur har.H
áfati nú l'íf sitt undir því, ,að
fönin .gengii samfcvænjt áætl-
uni.
HiminBnn var heiður cg
blár og veðrið ágætt. En, —
veðri o'g k'Oniuan sfcyldi hver
mieð varúð .treysita, hugsaði
Peter. í raun' réttri leið honiun
. mieð atfbrfigðum vel; þessa stun d
j ima. Þegar haran sagð'i sig úr
iþjéinus'tu flughersiin’S að lok-
inni 'styrjöld, fcveið ’hianin þvi,
að þar œeð mun'di ölium æfin-
týrum loki'ð. Flainn hafði' þá
fiesit fcaup á þessiardi' litlúi, en
aiflimdfcllú tflúigvél og gerst
éimfcafflugfcenneri. Hraði hemn.-
ar var 300 kílómetrar á fcllst.
svo að það muondi tafca hann
að miniraEta'fc'Osti tvær stunidir
að ná til fflugvalaritne við
M'othierf'i'eid'. Hianjn raufeði!
gamla Shjerrr annavísu fyrir
mumrai ®ér og ffla/ug mieð þ.eáa-n
(Frh. á 7. siðú.)j
Með varfærni brá hanm hend-
Tveir gamlir Gyðingar,

Hér sjást tveir gamlir Gyðimgaprestar, sem báru sáttaorð
milli manna í Jerúsalem iskömmu eftir að styxjöldin í
Palestínu hóíst.
Sunnudagssaga
Alþýðublaðsin 8
„Þú ert hugdjörf stúlka, ef drættirnir við munninni háni