Alþýðublaðið - 21.11.1948, Blaðsíða 6
0
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
áunnudagfur 21. nóv. 1948.
S.G.T. (Skemmtifélag góðfemplara).
Gömlu dansarnir
að Röðli í kvöld kl. 9. Aðgöngumiðar á sama
stað frá kl. 8. Sími 5327. Húsinu lokað kl. 10.30.
Öll neyzla og meðferð áfenigis stranglega bönnuð.
Ný bók, sem vekja mun sérsæða athygli Iesenda:
Aðalbjörg Si’gurðardóttir.
Alexander Jóhannesson.
Ágúst H. Bjarnason.
Björn Sigfússon.
* Einar Ámórsson.
Gunnar Benidiktsson.
Séra Jakob Jónsson.
Jakob Kristinsson.
Jón Þorleifsson.
Kristmann Guðmundsson.
Séra Sigurbjöm Einarsson.
Sigurjón Jónsson, læknir.
Símon Jóh. Ágústsson.
í bók þessari ræða 13 þjóðkunnn- menn lífsskoðun
sína og viðhorf til lífs og dauða. Hver höfundur ræðir
íhið viðtæka og mikilsvarðandi efni út frá persónulegri
reynshi sinni, störfum og áhugamálum. Trúmál og sið
gæði, framtíð mannkynsins og lífið eftir dauðann,
mannfélagsmál og miennáng og leitina að hamingju og
þroska er hinn rauði þráður, sem umræðumar snúast
um.
Bókin er merkur vitnisburður um skoðanir þær,
sem uppi eru1 með þjóðinni og hugsunarlif og þroska-
leit þeirrar kynslóðar sem nú er uppi í landinu.
Bók handa hugsandi lesendum
Falleg útgáfa.
Hlaðbúð
Kaupum hreinar
léreitstuskur.
Alþýðuprentsmiðjan hJ.
Leonhard Frank:
MATTHILDU
konan verður að fæða það í
kvöl. Þetta var snotur , Ijós-
hærð stúlka, föl í framan og
var í rauninni góðhjörtuð og
vann skyldustörf sín af mestu
alúð. Hún brosti vingj.arnltga
og sneri svo aftur til Matt-
hildar.
Læknirinn, sem var tígu-
Iegur maður, stóð við fóta-
gaflinn á rúminu og horfði á
Matthildi með óttablandinni
samúð eins og maður horfir
á stormhrakinn garð þar sem
blómin hafa staðið í fullu
skrúði dagi'nn áður.
Á koddanum lá andlit, sem
titraði og kipptist stöðugt víð,
sett grænmn og brúnum út-
slætti, hárið svitastorkið, and
lit, sem var eíns og það hefði
legiö á hafsbotni, hálf upp-
leyst í saltvatni. Hvítur
munnurinn opnaöist- Hún
hvíslaði: ,,Þetta var strangt.“
Læknirinn laut ofan að
henni: ,,Hvað sögðuð þér?“
Hún hreyfði sig ekki, hún
rétt aðeins andaði- Kraftar
hennar náðu réfct til þess að
anda. Það var jafnvel ekki
hægt að skipta um á rúminu.
Hún sveif á takmörkunum
milli lifs og dauða, og þaðan
gat hún rétt gægzt til að at-
huga ástand siít. Hún skildi
að hún hafði orðið að reyta
allrar orku, láta það mesta
frá sér, sem nokkur mann-
vera getur án þess að bíða af
því óbætanlegt tjón. Ögn í
viðbót og hún hefði orðið ör-
kumla, ef henni hefði þá auðn
azt að halda lífi. Þrátt fyrfr
þetta hervirkí fann Matthild-
ur, að hún hafði ekkert misst,
sem ekki var hægt að bæta.
Afur hvíslaði hún: ,,Það var
strangt."
Hún hafði ekki ennþá séð
barn sitt- Hún var enn of veik
burða fyrir þá gleði. Hún and
aði með varúð, og einhvers
staðar innst inni var henni
Ijóst, að hún átti barn. Svo
sofnaði hún.
Læknirinn og hjúkrunar-
konan læddust út úr herberg-
mu. Weston stóð í ganginum.
Læknirinn sá agrdofa spurn-
arsvipinn á andliti Westons
og gekk tíl' hans og tók hann
undir armínn og leiddi hann
með sér. ,,Kona yðar er úr
allri hættu. Ég er ekki að
blekkja yður, þegar ég segi
yður, að hún verður kornin
heim eftir hálfan mánuð
híess og heilbrigð- Þetta var
erfið fæðing. Ákaflega erfið.
En hún var öll alveg eðlileg.“
Hann fann að handieggur
Westons titraði: ,,Yður hefur
liðið illa þennan tíma, veit
ég. Barn ykkar hefur fæðzt
jöfnum höndum í biðstof-
unni- — Líkamleg kvöl er
ekki alltaf sú versta.“
Weston, sem gat ekki skilið
hamingju sína svona fljótt,
nam staðar og laut höfði: ,7En
kor an mín! Konan min!“
Hjúkrunarkonan, sem stóð
við gluggan, leit brosadi á
gólfið- Hún gat ekki stiiMit sig
— henni fannst þetta bros-
legí. ‘
Weston gekk eftir skínandi
gljáfægðu gólfinu í anddyr-
inu. ■— Hjúkrunarkonumar,
sem flýttu sér framhjá hon-
um hljóðlega á gúmsóluðum
skónum, karbólsýruþefurinn,
niðurbældar stunur, þagnir
og svo skyndileg óp — alit
þetta óróaði hann aftur og
minr.ti hann á það, að á fæð-
ingarseildinni er stundum
nýtt líf losað frá deyjandi
líkama. Þó að hann segði við
sjálfan sig að rödd læknisins
hefði verið hreinskiinisleg, þá
þyrmdi óttanum og efanum
yfir hann aftur.
Ekki fyrr en hann var kom
irn út fyrir hlið spítalans og
hann stóð á fjölfarinni göt-
unni í glaða sólskininu gat
hann losnað við ótitann og
trúað því að Matthiidu.r væri
úr hættu; og þá streymdi
fagnaðarkenndin um hann
aflilan. Nýtt heillavænlegt
tímabil í ævi hars v.ar byrj-
að: hann átti fjölskyldu.
Þessi hugmynd fylgdi honum-
alla leið heim.
Þegar hann kom að íorginu
við vatnið þar sem haldinn
hafði verið markaður um
morguninn, skeín vorsólin
milli hinna fírgerðu, ljós-
grænu blaða á hópinn, sem
þyrptist að ávaxta- og græn-
met’ skörfunum-
Weston hafði aldrei keypt
neitt á markaði. En nú fannst
honuom það dásamlegt þegar
hann benti á körfu með rauð-
um eplum og spurði: ,.Hvað
kosta þessi? Jæj.a! Gerið svo
vel að láta mig fá tvö pund.“
Svo gekk hann heim á ieið
með pokann undir hendinni
og var að bollaleggja um
framtíðina með Matthildi og
nýfædda barninu. Með því að
kaupa þessi epli famnst hon-
um hann fylgjast alveg með
hinum eðlitega straumi
manlegrar tilveru, sem er
fólginn í hinum smáu, hvers-
dagslegu hlutum.
\
Skyndilega fann þann, að
það var lögð hönd á öxl hon-
urn- Maðurinn, sem heilsaði
honum af miklum fögnuði,
var frægur sagnfræðingur, en
Weston hafði hiustað á síð-
asta fyrirlestur hans fyrir
Sagnfræðingafélagið í Lond-
on.
Þennan sama morgun, 13.
apríi 1933, hafði hann flúið
yfir þýzku landamærin til
Sviss, fótgangandi, með brýn-
ustu mauðsynjar sínar í bak-
poka- Hann hafði farið frá
öllu: prófessorsembætti sínu,
lesendum sínum, ævistarfi,
heimilj, öllu því, sem hann
með gáfum sínum hafði skap-
að konu sinni og syni. Á
þejrri stundu, ssm þessi tor-
tímirgarandi mannlegra rétt-
inda hafði brotizt inn um að-
aldyrmar hjá honum til þess
að berja hann inn i fargabúö-
ir með gúmltylfu, hafði hann
yfiraefið allt og farið út um
bakdyrnar.
Eftir þessa skýringu horfðu
mernirnir hvor á annan. Að
lokum sagði sagnfræðingur-
inn og brosti vandræðalega:
,,Þú hefur verið að kaupa til
heimílisins/1
i Weston, sem óskaði einsk-
] is fremur en starfs fyrir sig
| og hamirgju fyrir fjölskyidu
! sma, greip ósjálfrátt svolítið
fastar um pokann: ,.Já, epli-“
j Hamn mæiti sér mót daginn
.eftir við þennán msann, sem
búið var að eyðileggja ævi-
starf’ð fyrjr.
He;ma símaði. hann strax
til hiúkrunarkonunnar. Matt
hildur var sofandi.
I
I Nvfædda barn ið, sem hafði
sofið ósliHð í vöggunni í átján
tírna. vaknaði snemma um
moroúninr. Hjúkrunarkonan
þvoði brióst Mattihldar og
fór svo að sækja það.
Maitthildur var iíka vökn-
uð eftir langan, endurnær-
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELD.ING'
KÁRI hleypur samt ekki langt á
eftir stúlkunum. Vopnaðir vefjar-
hattaðir hermenn stöðva þá félaga
á bakkanum, taka þá höndum, —
og nú virðist sem allmkilar stríðs-
æsingar og hernaðaraðgerðir ætli
að- hlaupa í allt saman.