Alþýðublaðið - 07.12.1948, Blaðsíða 6

10
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þriðjuclagur 7- des. 1348.
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
AÐSENT BRÉF:
Ritstjóri sæli
Löng er hver næturstundin
gömlum manni, sem byltir sér
einn á beði og fær ekki svefns
' notið fyrir gomlum syndum í
baki og útlimum. Því hvað er
gigtarkvölin annað en gamlar
syndir, sem maður hefur ungur
drýgt gegn líkama sínum í
heimskunnar ofurkappi og for-
sjárleysi, hyggjandi, að þá muni
verða straumhvörf í atburðalífi
aldanna, ef maður lyftir þyngri'
steini heldur en maður er íær
um, — eða að þá sé tryggð vel-
megun og áhyggjuleysi í ell-
inni, ef maður leggur nótt við
dag og slær nokkrum skárum
meira en maður hefði ella gert,
ef maður hefði ætlað sér skyn-
eamlega lengd vinnudags. Og
einu launin, sem maður síðan
hlýtur umfram þá, er maður
íaldi duglausa og sérhlífna, eru
gigtarkvalir og andvökunætur.
En flestu má snúa sér í hag
á einhvern hátt, hafi maður
vilja og þrautseigju til. And-
vökunæturnar getur maður
meðal annars notað til að hugsa.
Nóg ér umhugsunarefnið og
hóg næðið! Og það verð ég að
segja, að mislegt er það, sem
mér kemur til hugar, er mér
finnst skrambi snjallt, þegar' ég
ligg í móki milli svefns og vöku,
•— og þó nær vökunni, — en læt
mér síðan fátt um snilldina finn
ast, er ég stend glaðvakandi í
styrjöld dagsins og veð annríkið
upp fyrir haus.
Eina nóttina var ég til dæmis
að hugleiða það, hversu geysi-
legur tími mönnum eyddist frá
hagnýtum störfum í það að rita
afmælis- og minningargreinar í
blöð og tímarit um látna vini
sína, vini vina sinna eða fallna
flokksbræður. Veit ég ekki
hvort fjárhagsráð hefur látið
fara fram rannsókn á sóun tíma
og starfskrafta, sem í þetta fer
árlega rtieð þjóð vorri, en ó-
merkalegt rannsóknarefni væri
það ekki.
Og ef fjárhagsráð vildi at-
huga þetta, ætla ég að nota
tækifærið og benda á ráð til
útbóta, sem, að minni hyggju,
mundi reynast tímasparnaður
og starfskrafta og auk þess til-
tölulega auðvelt í framkvæmd-
um. En ráðið er það, að yfir-
völdin hlutist til um útgáfu
eyðublaða undir afmælis- og
minningargreinar. Verði á þau
prentað lof það og ágætisorðs-
tírsmálæði, sem jafnan er aðal-
éfni slíkra greina, en eyða til
útfyllingar fyrir nafn ártöl og
aðrar sagnfræðilegar upplýs-
ingar. Mætti gjarnan taka eihs
og 50—-100 afmælisgreinar og
álíka a-f dánarminningum úr
I blöðum og nota til hliðsjónar vio
j Bamningu eyðublaðakaflanna.
| nema 5—10, því að flestar eru
I þær eins. --------
| Síðan mætti hafa í hverri
blaðaprentsmiðju myndamót af
slíkum blöðum, og þyrftu þá
prentarar ekki að setja annað
en fyrr nefndar persónulegar
og sagnfræðilegar upplýsingar,
og yrði myndamótið þannig, að
auðvelt og fljótlegt væl-i að
koma þar inn þessum fáu letur-
iínum, — og andlitsmynd auð-
vitað. Hygg ég hverjum ljóst
hvílíkur tímasparnaður yrði að
þessu, en vissara væri ef til-vill
að láta einhvern hagfræðinginn
reikna það út og gera áætlanir.
V ir ðingarfyllst.
Filipus Bessason,
hreppstjóri.
INfiCLFS CAFÉ
er
bæjarins
bezfi
matsölustaður
Góður maiur
verð
ÚÍbreiíI
Alþýðublaðið'
Leonhard Frank:
MAJTHILDUR
ast liðna nótt hafði hann aðeins
sofið lítið eitt í smádúrum, og
átti bágt með að halda augun-
um opnum.
„Gætirðu lofað mér að sofna
eins og í klukkutíma hér ein-
hvers staðar í skugga?“ spurði
hann brosandi, „eða heldurðu
að Þjóðverjarnir heimsæki þig
kgnnske?"
• ^Það eru engir Þjóðverjar
hér núna. Þeir fóru eitthvað á
mótorhjólum fyrir stundu síð-
an“, sagði fiskimaðurinn, og
ieiddi hann inn á akurinn á
bak við húsið, þar sem Weston
lagðist niður í skugga epla-
garðsins.
„Þjóðverjar eru ekki komnir
til Audierne enn. Líklega eru
þeir á leiðinni þangað. Þá hafa
þeir náð undir sig allri strönd-
inni. — Komdu inn á eftir og
fáðu þér súpudisk“, hélt hann
áfram. En Weston var sofnað-
ur.
í Audierne, litlum fiski-
mannabæ yzt á skaganum, voru
ílóttamannabúðir. Fimmtán
hundruð ó.hreinir og moraðir
flóttamenn, flestir þýzkir Gyð-
ingar, voru á nóttunni í gamalli
sardínuniðursuðuverksmiðju og
lágu í kös á illa lyktandi hálm-
inum. Á daginn var þeirra gætt
af vörðum með brugðnum
byssustingjum og þeir aðskildir
frá umheiminum með háum
vegg, og þarna stikuðu þeir í
eirðarleysi fram og aftur um
garðinn og vonuðust eftir
kraftaverki, jafnvel eftir að
París hafði gefizt upp án mót-
spyrnu, höfðu þeir spáð skyndi-
legri breytingu Frakklandi i
hag. Ekki einu sinni þeim svart-
sýnustu hafði dottið í hug, að
Bretanía, þar sem enginn óvin-
ur hafði stigið fæti sínum í
þúsundir ára, yrði hertekin af
Þjóðverjum. Enn þá vissu þeir
ekki neitt. Allt símasamband
hafði verið slitið í marga daga.
Þennan sama dag, sem
Weston svaf í skugga aldingarðs
ins, flugu fréttirnar hræðilegu
um búðirnar, að Þjóðverjar
væru komnir til Quimper, höf-
uðborgar héraðsins Finistére,
og gætu verið komnir þangað
til búðanna eftir nokkrar mín-
útur.
Allar tilfipningar voru bæld-
ar af óttanum. Allir snéru sér
til félaga síns í leit að von, sem
þegar var horfin.
Meðal þessara fimmtán
ga-ya- -
IiTtíícffuð manna voru meira en
þSsund, sem áttu syni í franska
hernum, og margir höfðu enn
rereiri ástæður til að óttast ekk-
ert eins og að lenda á valdi
þ^Égjft-'hersins.
"pfefö'ifstofu yfirmanns fanga-
búðanna hafði sendinefnd verið
áð;-4>eHast við í stundarfjórð-
fá undir eins lausn fyrir
g^gánaT í sendinefndinni voru
.'rrtstyrrískur blaðamaður, sem
ÆaaS hafði greinar á móti
^sma, sem birtar'höfðu verið
heim, kaupmaður frá
Berlín, sem átt hafði son, er
fallið hafði í stríðinu gegn
Þýzkalandi, og tveir víðkunnir i
andnazistar, sem eins og margir
aðrir vissu, að laun sín yrðu að
deyja í þýzkum fangabúðum.
Þýzki sagnfræðingurinn, sem
hafði búið í Sviss um hríð, og
gráhærði maðurinn, sem Matt-
hildur hafði sagt um í vinnu-
stofunni í Glockengasse 5: „Það
ert þú, sem situr þarna, aðeins
tíu árum eldri.“
Yfirmaður fangabúðanna,
sem einnig hafði heyrt fréttirn-
ar fyrst þá um daginn, stikaði
fram og aftur um litlu skrif-
stofuna sína, eins og fangi, sem
og hann var, álíka ruglaður og
það væri líf hans, sem væri í
hættu.
„En hvert viljið þið fara?
Bretanía er hernumin. Og
livernig og hvert? í hendur
Þjóðverja? Þess vegna getið þið
alveg eins verið kyrrir 'hér."
Þai* sem þeir vildu ekki
benda á það, að það hefði átt
að láta þá lausa nógu snemma,
þá var erfitt að mæla á móti
rökum hans. Þó sagð ivtífari
Westons: ,,En að er munur á
því, hvort við erum fengnir í
hendur Þjóðverjum óvopnaðir,
eða hvort við getum fengið að
reyiíSTað flýja, jafnvel þó að
það sýnist vonlaust.“
Yfirmaðurinn hætti að ganga
um gólf og starði þegjandi á
hánn, sneri sér á hæli og leit út
um gluggann á hina fímmtán
hundruð óttaslegnu menn, sem
biðu úti í garðinum.
„Leyfið þeim okkar að fara,
sem eru fúsir á að hætta á,
- “■sasfr
hvað fyrir þá kann að koma
fyrir utan,“ sagði tvífari West-
ons.
Það leið drykklong stund áð-
ur en hann sneri sér hægt við.
, ,,Ég get ekki yfirgefið þessar
búðir án skipunar frá yfirboð-
hefur
Upplýsingar í
afgreiðslu
Alþýðublaðsins.
hefur SPILAFUND aS
Röðli annað fevöld. Byrj-
ar omieS KVIKMYND kl.
8V2 stundivísl. — Mörg
verðlaun. Síðasti fundur
ársins. Fjöknennið.
Stjórnin.
$. „Eei
fermir í Amsterdæn 10. þ. m.
fermir í Antwerpen 11. þ. m.
Einarssoiir Zoega 4 Co. hf
KoW og
!heífur ^izlumaíur
sffindn ,jlpi ailan, bæ.
SlLD & -ISKUB.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: ÖRN ELÐING
OG NÚ, — segir „Andinn“, er aðeins finna lausnarorðið, svo að þið víst að það reynist jafn auðfundið og þið hyggið.
um eitt að gera. Við verðrn að sleppið úr prísundinni. Það er ekki