Alþýðublaðið - 24.12.1948, Blaðsíða 33

Jólablað A l'þýðu blaðsins
33
út fyrir línuna og Þjóðverjinn fór að
dæmi hans. Billy bar sjónaukann að
augum, og þegar hann sá varðskipið
hverfa fyrir nesið með Hullverjann á
undan sér. gerði hann .sér hsegt unx
vik og hélt aftur rakleiðis inn fyrir
línuna, lét veiðibúa aðra vörpu og
bjóst til að toga aftur á sömu miðum.
Og hann lét sér það ekki nægjai
Myrkt var orðið, og til þess að marka
miðin, varpaði hann út Ijósbauju.
Hefði varðskipið borið þarna að aft-
ur, hlaut áhöfn þess óhjákvæmilega
að sjá baujuljósið úr fjarska.
Þegar við vorum að leggja af stað
inn fyrir línuna, kom þýzki togarinn
alvcg að okkur, og er skipstjórinn sá
allan viðbúnað okkar, meðal annars
ljósbaujuna, bar hann kallhornið að
munni sér.
,,Hyern skrambann sjálían ætlast
þú iyrir, Billy“, öskraði hann í kall-
hornið.
,.Ég fer auðvitað aftur inn fyrir
línuna. Það geturðu bölvað þér upp
á!“ svarði Billy.
,,Ertu kolbrjálaður, kunningi?"
öskraði þýzkarinn enn. Það munaði
minustu að hann gleypti kallhornið af
undrun.“ Og' ætlarðu svo að varpa
út ljósbauju í þokkabót! Þú ættir
heldur að hypja þig' á brott héðan.
Varöskipið getur komið hingað aftur
á hverri stundu!“
,,Hypja mig' á brott! Nei, ég held
nú siður!“ kallaði Billy. „Varðskipiö
verður að fylgja sökudólginum til
næstu hafnar. Við þurfum ekki að
óttast það næstu tíu ldukkustundirn-
ar!“
Þýzki togarinn hélt á brott. Billy
hafði auövitað iög að mæla. Við tog-
uðum þarna í landhelgi alla nóttina
og öfluðum ágætlega; 150 kit af úr-
vals flatfiski, sem með því fiskverði,
er þá gilti, voru níu hundruð sterl-
ingspunda virði. Það landhelgisbrotiö
borgaði sig. sannarlega.
Þegar við úm morguninn vorum að
skrciðast út fyrir línuna, kom varð-
skipið öslandi. Billy lét þeyta eim-
blistruna í kveðjuskyni og hélt til
liafs.
Hafi varðskipsstjórinn getað lesið
einkennisstafina og númerið á reyk-
háf togarans í rökkrinu kvöldið áð-
ur mun honum hafa reynzt harla lítið
á því að græða. Billy var ekkert barn
í lögum, og það var eitt varúðarbragð
hans, að mála jafnan yfir nafn og
númer, áður en hann sigldi inn fyrir
línuna, og mála þar yfir falska ein-
kennisstafi og falskt númer, sem
hvergi var í skipaskrám að finna.
Fyrsta verk okkar, er við vorum
komnir út á rúmsjó, var að þessu
sinni að mála aftur á súð og reyk-
háf hið rétta nafn skipsins og númer.
Nokkrum vikum síðar vorum við
að veiðum innan landhclgi á ís-
lenzkum flóa. Við höfðum togaö þar
lengst af nóttinni. í morgunsárið kom
Fylla gamla okkur að óvörum beindi
að okkur fallbyssum sínum og bauð
Billy að innbyrða vörpuna. Billy bað
varðskipsáhöfnina að halda norður og
niður hið bráðasta og hélt áfram að
toga eins og ekkert hefði í skorizt.
Þá (lagði lítill, vélknúinn bátur af stað
frá borði varöskipsins, mannaöur
nokkrum yfirmönnum þess, þeirra á
meðal sjálfum foringjanum. Þeg'ar
þeir nálguðust togarann, greip Billy
kallhorniö og hrópaði til þeirra.
,,Ég steindrep ykkur, bjálfarnir
ykkar, ef þið geriö nokkra tilraun
til að komast um borð á mínu skipi!“
Að svo mæltu hljóp Billy aftur í
eldhús og kom þaðan að vörmu spori,
vopnaður elskörung miklum og þung
um og var hann þá ékki árcnnilegur.
Matsveinninn kpm á eftir honum og
bar stóra fötu fulla af sjóðheitu vatni
og var einnig hinn vigalegasti. Skipti
það og' engum togum, að þá renndi
vélbáturinn að skipshlið og mat- ■
sveininn heilsaði komumönnum með
því aö varpa fötunni og innihaidi henn
ar niður í bátinn. Fatan yar þung, og
maður sá, cr fyrir henni varð féll þcg
ar óvígur.
„Fækkar um einn“ öskraöi Billy,
og reiddi eldskörunginn til höggs. .
„Komið, ef þið þorið, djöflaruir ykk-
ar. Reynið að handsama mig!“
Foringinn og sá undirforinginn, sem
uppi stóð freistuðu að komast um •
borð, en Billy barði undirforingjann í
höfuðiö svo að hann íéll niður i ausl-
urrúm vþlbátsins.
„Fækkar um tvo!!“ öskraði Biily,
og er foringinn greip báðum höndum
um skjólborðsrönd logarans, barði.
Billy á hnúa lians svo að hann missti
taksins og féll niður í bátinn, og
voru þá allir „fjandmennirnir!1. óvíg-
ir orðnir.
Þá lét Billy höggva á togyírana og .
hraðaði sér á brott, sem mest liann
mátti. Varðskipshöfnin mát að sjálf-
sögðu mest að sinná þeim slösuðu og
B. LOFTUS var einn af kunnustu togaraskipstjóruro Breta, þeirra.er
stunduðu veiðar hér við land íyrir 18—20 árum. Hann ,,villtist“ nefnilega
oft inn íyrir „línuna“, og fyrir kom, að hann veitti hart viðnám, er varö-
skipin vildu láta hann hlýða lögum. Höfundur þessarar greinar var stýri-
maður Loftus á þeim árum; lýsir hann hér ýmsum ævintýrum þeirra og erj-
um.við áhafnir varðskipanna, — en auðvitað frá sjónarmiði brezkra togara-
sjómanna. Geta skal þess, að saga .hans mun, enda þótt hún sé vafalaust
sönn í aðalatriðum, vera nokkuð ónákvæm, að minnsta kosti hvað dómsúr-
skurði snertir.