Alþýðublaðið - 16.01.1949, Blaðsíða 6

8
ALÞVÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 16. jan. 1949,
Leifnr
Leira:
. RHAPSODIA ANTEBUSIA.
(Ort að Grand Hotel).
Fölnuð er liljan og
fölnuð er rós;
fönn þekur blessaðan hólinn.
Hrímþoka á Esjunni,
hríð upp í Kjós.
Húmdökkva falin sólin.
£ afkimum Mogga
skín einmana Ijós,
6em ef til vill kviknaði
um jólin.
Og Ijós það ber erlent
og að fengið nafn;
eflaust frá Spörtu eða Rómi,
í erlendum málum
er Mogganum jafn
ekki margur að sérfróðra dómi.
Og svo á hann íslenzkt
orðasafn
er alltaf télst máls vors blómi.
Það ljós á að vísa
og Iýsa þá braut,
er liggur frá ölsins grandi, —
en að viti sá datt
í þess dagblaðs skaut
til dásemdar voru landi,
ég gef á bátinn
þá gestaþraut
án gáfnastyrksdropans frá
Brandi.
Já, — allir snúumst vér
Óla Skanz
milli ásetningaloforða og
Dauða;
Ég þakka hjálpfýsi
moggamanns
við mig, og Grandbúa snauða,
en getur það verið
til gagnsemi hans
að gera okkur alla rauða?
Leifur Leirs.
r
Frú Dáríður
Dulheims:
dulrænna hæfileika, leiðbeint
lögreglunni þar í ýmsum vanda
málum. Þykir mér fregn þessi
að vísu merk, en hitt þó merk
ara, að lögreglan þar í landi
skuli bera víðsýni og gáfur til
að notfæra sér slíkt, og verður
því miður, ekki hið sama sagt
um lögregluna hérna, — með
allri virðingu fyrir þeirri ágætu
stofnun. Veit ég þó gerst um
sjálfa mig, að oft mundi ég
hafa getað reynzt hertni' hjálp
leg fremur en hitt, en það verð
ég að segja, að hún hefur ekki
gert minnstu tilraun til að not
færa sér það; þykist víst ekki
þurfa þess, og er auðvitað gott
eitt um að segja, ef rétt væri,
sem ég fullyrði ekkert um.
Nú kynni einhver að spyrja
mig, hver þau mál væru, sem
ég treysti mér helzt að veita
lögreglunni aðstoð við, og er
því fljótsvarað. Það eru t. d.
strípalingsmálin svonefndu. Lög
reglan hefur til þessa reynzt
helzt til fákæn og úrræðalaus
í þeim málum, og væri það
svo sem ekki að brjóta odd af
oflæti, þótt hún sneri sér til
mín og athugaði hvað ég gæti.
Hún þykist eflaust hafa allveru
lega reynslu fram yfir mig í
þeim málum en varlega skyldi
hún fullyrða það. Og víst er um
það, að enn hefur enginn séð
mig á flótta á þeim vettvangi.
Ég læt svo þetta nægja í bili,
en vil aðeins endurtaka þetta:
Maður, líttu þér nær — — —
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
Kðld borð og
heitur veizlumafur
.ændur út ura aHan bœ.
SfLD & FISKUK
Kaupurn tuskur
MAÐUR, LÍTTU ÞÉR NÆR!
Ég sá þá fregn í einu dag-
blaðinu, að íslenzk kona, bú-
sett í Kaupmannahöfn, hefði
vakið á sér mikla athygli þar í
landi fyrir að geta, með aðstoði
Baldursgötu 30.
Lesið AlbýðubSaðið!
ur sporhundur, sem vill láta
strjúka sér.
,,Það er útlendingur í borg-
inni“.
„Jæja, hvað um það? Weim
ar er troðfull af útlendingum“.
, Já, en þessi er öðruvísi.
Hann er ungur og mjög lagleg
Ur — og--------“
,,Jæja, Babetta, lof mér þá
að heyra“, sagði ég og lagði
frá mér pennann. Ég vissi það,
að það var jafn árangurslaust
að reyna að stöðva Babettu í
að segja einhverja nýja slúður-
sögu eins og að ætla að stöðva
foss í miðju falli. Ég þekki jafn
vel hinar veiku hliðar Babettu
og hún þekkir mínar. Og þá litlu
vitneskju, sem ég fékk um lífið
á yngri árum minum, öðlaðist
ég frá Babettu, herbergisþernu
minni, og fóstursystur, sem elti
mig eins og skugginn minn.
Mér hefur oft verið sagt, hvern
ig móðir hennar, hún stóra Ba
betta var vön að halda litlu
Babettu upp að öðru af sínum
óþrjótandi brjóstum og mér
upp að hinu og svo sugum við
hana og tottuðum þar til við
loksins sofnuðum, alveg stút-
fullar. Ég veit ekki, hvað
mundi hafa orðið af mér án
þeirra beggja, því að móðir min
dó úr barnsfararsótt áður en
ég varð hálfsmánaðargömul.
Þannig ólumst við tvær upp
saman, og ef ég var óþekk. þá
var Babetta flengd, en kærði
sig kollótta. Hún var fædd tíu
dögum á undan mér og fannst
alltaf, að hún ætti að leiða mig
og vernda, hjúkra mér, dekra
við mig og ávíta mig, sem sagt
hafa alla ábyrgð á mér. En í
þá daga virtust börn, sem fædd
ust hjá þjónustufólkinu eða í
fátækrahverfunum svo miklu
eldri, vitrari og sterkari held
ur en við, sem vættum rýjurn
ar í skreyttum vöggum.
Babetta gat varla ráðið við
sig af ákafanum við að losna
við fréttirnar: „Jæja, þessi út
lendingur, sem ég er að tala
um fékk sér herbergi á „Hvíta
svaninum", beztu tvö herberg
ín, sem hann gat fengið. Ferða
áhöld hans eru úr ekta gulli,
og hann kom með sitt eigið
þvottafat og könnu og drykkj
arbikar; það er alít lítið, en
líka úr skíra gulli. Það er
skjaldarmerki með kórónu á
því öllu; herra Schaffler segir,
að aðeins kjörfurstinn af Sax-
Iandi ferðist svona útbúinn.
Sumt fólk í borginni heldur,
að þetta sé prins, sem ferðist
með leynd eða kannski sjálfur
Spánarkonungur, en — “
„Er hann þá Spánverji?"
„Það er sagt svo“.
,",Og laglegur?"
„Laglegur eins og Lucifer",
sagði Babetta og leitaði að rétta
orðinu og fann það. eins og ég
komst að seinna: „Svo laglegur,
að það fér um mann straum-
ur“.
Ég gat ekki skilið svona á-
kafa hrifningu yfir útliti karl
manns og ég reyndi að láta
þetta, sem vind um eyru þjóta,
eins og hvert annað markaðs
slúður og vitleysu.
,,Ef hann væri að ferðast
með leynd, þá mundi hann
ekki flagga með kórónuna fram
an í hvern mann. Hlauptu nú
þína leið Babetta, ég verð að
skrifa mjólkurbúsbókina mína“.
Babetta leit á mig ásökunar
augnaráði og fór inn í snyrti-
herbergið mitt, þar sem hún fór
að eiga eitthvað við fötin mín,
en ég hélt áfram við búreikn-
ingana. „Sást þú hann sjálf?“
spurði ég lítilli stundu síðar.
„Hvern? Herra Sohaffler í
Hvíta svaninum?“ spurði Ba-
betta sakleysislaga, aðeins til
þess að gera spurninguna erfið
ari fyrir mig.
„Nei. Þennan útlending,
þetta afbragð annarra manna,
sem olli þér hjartslátt-
ar. Sóst þú hann sjálf eða hef
ur þú bara heyrt þetta?“
Babetta kom aftur með
gamla, bláa morgunkjólinn
minn og saumakassann og sett
ist við gluggann, tilbúin að
masa góða stund.
„Víst sá ég hann. Og- hafi
hann ekki verið kóngur, þá
líktist hann því sannarlega.
Svona tiginmannleg framkoma,
svona skipandi augu, hann var
bæði blátt áfram og bauð af sér
yndisþokka. Þeir segja, að
hann fleygi peningum á báðar
hendur, en þó að hann eigi
þessa gullhluti þá klæðir hann
sig ekki með neinum íburði,
ekkert ólíkt aðalsmönnunum
okkar3við hirðina. Það vildi svo
til, að ég stóð fyrir framan
„Hvíta svaninn“ einmitt þegar
hann kom út úr yeitingahúsinu
og ég varð svo rugluð, eins og
yðar náð getið hugsað yður, að
ég hneigði mig fyrir honum.
Og ég segi yður, hann brosti
til mín og hneigði höfuðið eins
og ég væri hefðarmær. Þér haf
ið aldrei séð annað eins bros
á ævi yðar, það fór um mig
alla.“
„Hvernig þá?“ sagði ég og
brosti með sjálfri mér að æs-
ingu Babettu. Mig furðaði allt
af á því, hvílík áhrif hver mað
ur, sem varð á vegi herbergis-
þernu minnar gat haft á hana.
„Þér hafið aldrei séð þvílík
ar tennur, Clarinda, svona hvít
ar, eins og léreft, sem látið er-
út í sól“. (Þegar við vorum
einar kallaði Babetta mig enn
þá Clarindu eins og þegar við
vorum börn; en hún var mjög
nákvæm í að titla mig rétt, þeg
ar aðrir voru viðstaddir).
„Svo dásamlegt bros og því-
líkar tennur hafið þér aldrei
séð“.
„Kannski hefi ég það. Á
hundunum mínum til dæmis,
eða á hestunum."
Babetta lét sem hún þeyrði
þetta ekki.
„Svo nemur hann staðar á
dyraþrepinu stundarkorn, og
þjónn hans kemur út á eftir
honum og réttir honum útlenda
kápu og lítinn þríhyrndan,
spanskan hatt með svörtum
skúf. Hann fleygir kápunni yf-
ir herðar sér, og þó hefðuð þér
átt að sjá hann. Hún var síð
og svört — slá, hefði ég kallað
það á konu — en ég héfði
aldrei haldið að karlmanni gæti
farið það svo vel, og um leið
datt mér í hug: Þetta hefði
Clarinda gaman af að sjá“.
„Vegna hvers ég sérstak-
Iega?“
„Vegna þess, að þér eruð for
vitin eins og skjór, og vegna
þess að yður leiðist, hvort sem
þér vitið það eða ekki og vegna
þess að það er enginn maður,
sem vert er að tala um hér í
Weimar“.
Þessi fljótfærnislegi dómur
Babettu um menn okkar kom
mér til að hlæja. Hérna vorum
við í hinni nýju Aþenu, mennta
setri Evrópu,, staðnum þar sem
söfnuðust saman mestu andáns
menn þeirra tíma, með hertog
ann og móður hans í forsæti,
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING
ÞEIR LÍTA VIÐ og sjá, hvar vapn. eftirför á flugteppum sínum. Þeir sveifla spjótum, æpa og láta ó- friðlega.
aðir hermenn soldánsins veita þeim