Alþýðublaðið - 20.11.1949, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnu.dagur 20. nóv. 1949
Rerfcjavtkursýnlngin
Sunnudagur:
Svikmyndasýningar kl. 4, 6 og 10s30. Sýning á gömlum
búningum og tízkusýning kl. 9.
Barnagæzla kl. 2—6.
Mánudagur:
Skóladagur. Skoðunarferð í Laugarnesskólann, farið frá
jýningunni kl. 3.
Sérstök sýning í skóladeildinni um kvöldið kl. 9. Skóla
þættir, Jónas B. Jónsson fræðslufulltrúi, Pálmi Hannes-
son rektor, Vilhjálmur Þ. Gíslason skólastjóri.
Ný kvikmynd úr barnaskólunum.
Sjómannafélag Reykjavíkur
heldtír fund í dag í Alþýðuhúsinu við Hverfisgötu kl. 14.
(2 síðtí.).
Fundarefni.
1. Félagsmál
2. Gengið frá kjöriista til stjórnarkjörs
3. Önnur mál.
Fundurinn er aðeins fyrir félagsmenn er sýni dyra-
verði skírteini sín.
Stjórnin.
Auglýsing
um lögtök ógreiddra gjalda
fil bæjarsjóðs Hafnarfjarðar.
Samkvæmt kröfu bæjarstjórans í Hafnarfirði úr-
skurðast hér með lögtök fyrir ógreiddum útsvörum til
bæjarsjóðs Hafnarfjarðar, er féllu í gjalddaga 1. marz, 1.
apríl, 1. maí, 1. júní, 1. júlí, 1. ágúst, 1. sept., 1. okt. og
1. nóvember 1949.
Ennfremur úrskuxðast lögtök fyrir fasteignaskatti
og fasteignagjöldum, er féllu í gjalddaga 1. janúar og 1.
júlí 1949.
Lögtök verða framkvæmd fyrir gjöldunum með
dráttarvöxtum og. kostfiaði að átta dögum liðnum frá
dagsetningu þessa úrskurðar, verði eigi gerð skil fyrir
þann tíma.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði 19. nóvember 1949.
Guðm. I. Guðmundsson.
Augíýslð f Alþyðublaðlnu
ALPHONSE DAUDET
lyfseðla og flýtti sér að öðlast
fullvissu frá mönnunum tveim
viðvíkjandi einkennum trufl-
unar í heilanum, sem hafði
aukizt og hann taldi vera or-
sök notkunar vissra lyfja. Jean
og föðurbróðir hans hlustuðu
á urgið í penna læknisins, sem
sat hreyfingarlaus við skrif-
borð sitt og skrifaði langt bréf
til starfsbróður síns í Avign-
on Þétt augnahárin luktu að
miklu leyti litlu hvössu rann-
sóknaraugun. Þeir héldu niðri
í sér andanum og hlustuðu á
urgið í pennanum, sem þeim
fannst drekkja öllum hávaða
hinnar höfðinglegu Parísar-
borgarr Og skyndilega varð
þeim augljóst vald nútíma-
læknisins — sem var hinn
raunverulegi yfirprestm- —
ímynd hinnar æðstu trúar —
hinnar ósigrandi hjátrúar.
Césaire fór út úr húsi þessu
alvarlegur og yfirbugaður.
„Ég ætla til gistihússins til
þess að ganga frá farangrin-
um. Ég er hræddur, um, að
loftið eigi ekki vel við mig,
drengur minn. Dveldi ég leng-
ur hér, gerði ég mig að fífli.
Ég tek lestina klukkan sjö í
kvöld. Viltu bera frænku
minni afsökunarbeiðni mína?“
Jean varaðist að segja nokk-
uð til þess að halda lengur í
hann, þar eða hann óttaðist,
árangurinn af bamaskáp og
léttúð föðurbróður síns. Og
næsta morgun var hann að
óska sjálfum sér til hamingju
með þá vitneskju, að Césaire
væri kominn undir vemdar-
væng Divonne á ný, þegar
hann birtist sjálfur skyndi-
lega. Svipur hans var dapur-
legur og föt hans í megnustu
óreiðu.
„Guð almáttugur! Hvað hef-
or komið fyrir þig, föðurbróð-
ir minn?“
Hann hneig niður í hæg-
indastól, orðlaus og máttlaus í
fyrstu, en jafnaði sig smám
saman. Césaire játaði að hafa
hitt gamlan vin frá yngri ár-
um þeirra Courbebaisse, einn-
ig að hafa neytt of ríkulegs
kvöldverðar og tapað átta þús-
und frönkunum í spilavíti um
nóttina. Ekkert eftir, ekki
grænn eyri! Hvernig gat hann
farið heim og sagt Divonne
þetta? Og kaupin á Piboulette-
eynni. Skyndilega greip Sunn-
lendinginn nokkurs konar æði,
hann grúfði andlitið í höndum
sér, stakk þumalfingrinum í
eyrun, ýlfraði, snökti, bölvaði
sjálfum sér í sand og ösku, og
veitti iðrun sinni útrás í einni
allsherjar játningu, sem tók til
allrar ævi hans. Hann var
smán og bölvun fjölskyldunn-
ar. Ættingjarnir hefðu rétt til
þess að eyða slíkum einstak-
lingum sem úlfum, er þeir
birtust í fjölskvldunni. Hvar
væri hann nú án örlætis bróð-
ur síns? Á galeiðum með þjóf-
um og fölsurum.
,,Ó, föðurbróðir minn!“ hróp
aði Gaussin óumræðilega ör-
vinglaður og reyndi að fá hann
til að hætta.
En hinn yildi hvorki sjá né
heyra, heldur vár ánægja að
hinni opinberlegu yfirlýsingu
á glæp sínum, sem hann lýsti
í hinum ýtarlegustu smáatrið-
um, en Fanny starði á hann
á meðan. Hún vorkenndi hon-
um sáran,' en sú vorkunsemi
var blandin aðdáun. Hann
var að minnsta kosti ástríðu-
fullur náungi, einmitt þannig
vandræðagripur, sem henni
geðjaðist að. Vandræði hans
fengu mjög á hana, og hún
reyndi að finria einhver ráð
honum til hjálpar, þar eð hún
var gó^lynd mannéskja. En
hvað gat hún gert? Hún hafði
ekki hitt neinn í heilt ár og
Jean hafði engin sambönd.
Skyndilega kom nafn Déche-
lettes upp í huga hennar. Hann
var vafalaust í París þessa
stundina og hann var svo góð-
hjartaður náungi!
„En ég þekki hann varla
neitt“, sagði Jean.
„Ég skal sjálf fara til hans“.
„Hvað! Er þér alvara?“
„Hvers vegna ekki?“
Augnaráð þeirra mættist og
þau skildu hvort annað. Ðéche-
lette hafði einnig verið elsk-
hugi hennar, elskhugi eina)
nótt — nótt, sem hún mundi
varla eftir. En hann gleymdi
aldrei neinni þeirra. Þær voru
allar skrásettar í röð og reglu
í höfði hans líkt og dýrðling-
ar á dagatali.
„Sé þér skapraun að því“,
hóf hún máls dálítið vand-
ræðaleg. Meðan á þessum
stuttu samræðum stóð, hafði
Césaire hætt ýlfri sínu, en er
hér var komið, sendi hann
þeim slíka örvæntingarfulla
og biðjandi augngotu, að Jean
lét undan og gaf samþykki
sitt, þótt hann biti á jaxlinn.
Hve þeim báðum fannst
þessi klukkustund óendanleg!
Þeir voru utan við sig vegna
hugsana, sem þeir létu ekki
uppi hvor við annan. Þeir
hölluðu sér fram á svalahand-
riðin og biðu þess, að konan
kæmi aftur.
„Býr þessi Déchelette langt
í burtu?“
„Nei, í Rómarstræti, aðeins
steinsnar í burtu“, svaraði
Jean grimmilega, því að hon-
um fannst Fanny ekki vera að
fiýta sér heim. Hann reyndi
að hugga sig við kjörorð verk-
fræðingsins í ástamálum:
„Enginn morgundagur‘‘. Einn
ig minntist hann fyrirlitning-
arhreimsins í rödd Déchelett-
es, er hann talaði um Sappho
sem útdauða stjörnu í heimi
daðursins. En stolt elskhug-
ans gerði uppreisn gegn slíku,
og hann hefði næstum getað
óskað, að Déchelette fyndist
hún enn þá fögur og girnileg.
Ó, hví þurfti þorskhausinn
hann Césaire gamli að ýfa
þannig upp öll sár hans á nýj-
an leik?
Loks sást kápa Fanny sveifl-
ast fyrir götuhornið. Hún
snéri heim öll eitt sólskins-
bros.
„Það er allt í lagi. Ég hef
peningana“.
■ Þegar breitt hafði verið úr
átta þúsund frönkunum fyrir
framan Césaire, grét hann af
gleði, vildi endilega skrifa
kvittun, ákveða upphæð vaxt-
anna og greiðsludaginn.
„Þess gerist ekki þörf,
frændi. Ég nefndi alls ekki
nafn þitt. Ég er sú, sem pen-
ingamir voru lánaðir, og þú
getur skuldað mér þá eins
lengi og þú vilt“.
„Slík þjónusta“, svaraði
Césaire utan við sig af þakk-
læti, „greiðist með vináttu,
sem aldrei lýkur“. Gaussin
fylgdi honum á járnbrautar-
______ Félagslíf___________
Ármenningar.
Stúlkur og þiltar úr
öllum íþróítaflokk-
um félagsins munið
að mæta kl. 2 á sunnudag til
þess að hjálpa til við hlutavélt
una. Mætið öll í samkomusal
Mjólkurstöðvarinnar stundvís
lega kl. 2.
Stjórnin.
Æskulýðsvika
KFUMogK
Samkoma í kvöld kl. 8.30. Sr.
Friðrik Friðriksson talar. Allt
ungt fólk velkomið.
Ferðafélag Islands
endurtekur skemmti-
fundinn, er haldinn
var 7. nóv. s. 1.
næstkom. mánudagskvöld þ.
21. nóv. 1049 í Sjálfstæðishús-
inu.
Árni Stefánsson bifreiða-
virki sýnir litkvikmynd „Með
Súðinn til Grænlands“. Srefá.n
Jónsson fréttaritari segir frá
ferðinni. Húsið opnað kl. 8.30.
Dansað til kl. 1. Aðgöngumið-
ar seldir í bókaverziur?um
Sigfúsar Eymundssonar pg
ísafoldar á mánudaginn