Alþýðublaðið - 01.02.1950, Blaðsíða 6

s
ALÞÝÖUBLAÐiÐ
Miðvikudagur 1. febrúar 1349
Engar vorur,
ekkerf líl
ans, halda áfram að auglýsa öðru
hverju, til þess að minna fólkið á það,
hvar vörurnar muni fást, þegar þær
koma aftur. Finmanafn, sem er á vörum
fjöldans, er margfaldur arður fyrir hóf-
legt auglýsingaverð, sem vel er varið.
Auglýsið í Alþýðublaðínu.
— Hringið í síma 4900 og 4906. —
VSðvan
Ó. Sigurs:
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR
Mestu rosakeppni af öllum
rosakeppnum ársins er nú lok-
ið. Á ég við kosningakeppnina.
Hún var hörð á köflum eins og
allar keppnir eiga að vera, en
öllum ber saman um að hún hafi
verið svo drengileg, að hún hafi
einna mest minnt á keppni í
hnefaleikum. Svoleiðis á það
líka að vera, — bravó, bravó!
Hausinn undir sig, kýla hann,
berja hann niður------- —! ís-
landi allt og meira til!
Og nú fer að líða að vori,
svo að frjálsíþróttamenn vorir
mega fara að taka sig til í and-
litinu, ef þeir ætla að sanna um-
heiminum, að hér búi jafnmikil
menningarþjóð og í íyrrasumar.
Fyrsta stig undirbúningsins og
um leið það örðugasta, er að
berjast við gjaldeyrisyfirvöldin.
Þar duga nú hvorki vettlingatök
né fegurðarglíma. Bol og níð,
ekkert annað. Hóta þeim með
því að hver einasta þjóð afskrifi
okkur ssm Eskimóa og Víkverja
líka, ef við fáum ekki nauðsyn-
legan gjaldeyri til þess að kom-
ast út og slá þeim við! Segja
Daglega
£
boð-
stólum
heitir
eg
kaldir
fisk og kjötréttir.
Köld borö og
hehur veizlumafur
aendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUB.
þeim bæði það og ótalmargt
fleira. Til samkomulags getum
við ef til vill fallið frá þeirri
kröfu að senda knattspyrn-
menn út til Danmerkur; það hef
ur enga praktiska þýðingu, Dan.
ir vilja ekki trúa öðru en við
séum nýlendueskimóar, annað
væri villutrú hjá þeim, það ger-
ir minnimáttarkenndin. Þess
utan sigrum við Dani aldrei út
í Danmörku, það gerir sléttiend
ið; — komið bara með þá hing-
að og þá skuluð þið sjá burst!
Þeir þola ekki að sjá fjöllin, og
ef Esjan dugar ekki til þess að
skjóta þeim skelk í bringu, er
ekkert annað en fara með þá í
blítúr aústur yfir heiði og sýna
þeim Gullfoss og Geysi. Helzt í
24 manna rútu. Sé vegurinnekki
heflaður daginn áður getur í-
þróttalegur \rangur fararinnar
orðið aldeilis og geysilegur.
Og svo verður landskeppnin
við Dani í sumar, — hér heima
auðvitað. Þeir geta ekki neitt,
— við svoleiðis rotburstum þá!
Bravó, bravó, bravó! Slaa
Dansken ved, og Norseren med!
En það verður nú erfiðara nieð
Norsarana. Þýðir ekki minnstu
vitúnd að sýna þeim Gullfoss.
Þeir sem hafa mun stærri privat
fossa í bæjarlæknum! Og Geys-
ir--------þeir loka bara augun
um og segja að hann sé gammel
norsk lygasaga. Enginn leið áö
koma neinu tauti við Norsara.
Og svo eru það allar irinan-
landskeppnirnar. Allt í lag með
þær! Metin upp og niður úr
öllu valdi, bravó, bravó, bravó!
Og þegar við höfum náð bæði
hámarki og lágmarki, bara að
finna upp nýjar. Hástökk aftur
á bak með og án atrennu! Síld-
arm jöi skopahlaup, frakturu-
tunnuhlaup, langstökk í áföng-
um og þolhlaup upp og niður
stiga í opinberum stofnunum og
eltingaleik við opinbera starfs-
menn! Húrra, húrra!
En fyrst og síðast, — þjálfið
ykkur, þjálfið ykkur. Það má
alltaf nota þjálfunina til ein-
hvers innanlands, ef svo illa fer
fyrir íslenzku þjóðerni, að ekk
ert verði úr utanferðum og land
kynningu!
Með íþróttakveðjum
Vöðvar Ó. Sigurs.
Eric Ambler
leið og það leit inn í herberg-
ið, eins og það væri óttaslegið
yfir því að sjá það, sem það
þóttist eiga í vændum að sjá.
Lítill, dökkleitur maður, klædd
ur í rauðröndóttan kufl utan
yfir náttfötin, ruddist fram fyr
ir næturvörðinn. Graham
þekkti þar manninn, sem hafði
vísað honum til herbergisins.
,,Við heyrðum skotríð“,
byrjaði hann á frönsku. LTm leið
kom hann auga á hendi Gra-
hams og varð fölur sem nár.
,,Ég . . . Þér eruð særður. Þér
eruð . . .“
Graham settist á rúmið.
„Ekki alvarlega. Ef þér viljið
vera svo góður og senda eftir
lækninum til að binda um hend
ina, þá skal ég segja yður hvað
skeð hefur. En fyrst vil ég þó
láta yður vita, að maðurinn,
sem skaut hvarf út um glugg-
ann. Þér ættuð að gera ráðstaf
anir til þess að náð verði í
hann. Hvað er undir gluggan-
um?“
„En . .. . “ sagði maðurinn
gjallandi rómi. Svo þagnaði
hann, auðsjáanlega til þess að
reyna að ná valdi yfir æstum
taugum sínum. Þá snéri hann
sér að næturverðinum og sagði
eitthvað við hann á tyrknesku.
Næturvörðurinn fór út úr her-
berginu og lokaði dyrunum á
eftir sér. Að utan heyrðist há-
vært tal.
„Og næsta mál á dagskrá er
að senda eftir hótelstjóranum,“
sagði Graham.
„Fyrirgefið, monsieuur; ég
er búinn að senda eftir honum;
en ég er aðstoðar-hótelstjór-
inn.“ Maðurinn neri hendur
sínar. „Hvað hefur komið fyr-
ir? Hönd yðar, monsieur.......
Læknirinn hlýtur að fara að
koma.“
„Ágætt. Það er rétt að segja
yður hvað fyrir hefur komið.
Ég hef verið úti að skemmta
mér méð vini mínum í kvöld.
Ég kom heim fyrir nokkrum
mínútum. Um leið og ég opnaði
dyrnar og ætlaði að fara að
kveikja ljós, skaut einhver,
sem stóð þarna við gluggann,
þremur skotum á mig. Annað
skotið hitti mig í höndina, en
hin fóru bæði í vegginn. Ég
heyrði, þegar hann hreyiði sig,
en ég gat ekki séð andlit hans.
Ég hugsa, að þetta hafi verið
þjófur og að ég hafi komið hon-
um að óvörum.“
„Þetta er hræðilegt," hrópaði
aðstoðar-hótelstjórinn upp yfir
sig. Svipur hans breyttist.
„Þjófur?“ sagði hann. „Hefur
einhverju verið stolið frá yð-
ur?“
„Ég hef ekki athugað það.
Taskan mín stendur þarna.
Hún á að vera lokuð.“
Aðstoðar-hótelstjórinn hrað-
aði sér yfir gólfið, þangað sem
taskan stóð, og lagðist á hnén
til að athuga töskuna.
„Hún er lokuð1, sagði hann
og andvarpaði léttan.
Graham fálmaði í vasa sinn
eftir lyklinum. „Hérna er lyk-
illinn. Það er víst bezt að þér
opnið hana.“
Maðurinn hlýddi. Graham
leit yfir innihald töskunnar.
„Ekkert hefur verið hreyft,“
sagði hann.
„Guði sé lof.“ Maðurinn virt-
ist einbeita huganum. „Þér
segið, að sárið á hendi yðar sé
ekki alvarlegt, monsieur?“
„Já; ég held, að það sé ekki
hættulegt.“
„Þáð er sannarlega gott.
Þegar við heyrðum skotin,
datt okkur það versta í hug,
getið þér ímyndað yður.......
En samt sem áður er þetta
nógu slæmt,“ Hann gekk út að
glugganum. „Svínið. Hann hef-
.ur sloppið undir eins út um
gluggann og niður í garðinn.
Það er þýðingarlaust að leita
að honum.“ Hanp ypti öxlum
gremjulega. „Hann er horfinn
og það er ekkert hægt að gera.
Ég þarf líkast til ekki að segja
yður það, monseur, hve hræði-
legt okkur þykir að þetta skyldi
koma fyrir hér í Adler Palaee.
Annað eins og þetta hefur
aldrei áður komið fyrir hjá
okkur.“ Hann hikaði enn, en
bætti svo við og talaði hratt:
„Að sjálfsögðu munum við,
monsieur, gera allt, sem í okk-
ar valdi stendur, til þess að
bæta yður skaðann, sem þér
hafið orðið fyrir. Ég hef sagt
þjóninum að koma hingað með
viskíflösku handa yður, eftir
að hann er búinn að ná sam-
bandi við lækninn. Og þetta er
skozkt viskí. Við eigum dálitl-
ar birgðir af fyrsta flokks
skozku viskí. Það er gott, að
engu skyldi hafa verið stolið.
Við gátum vitanlega ekki, mon-
sieur, séð fyrir, að slíkt og því-
líkt myndi henda hér í hótel-
inu; en við skulum sjá um, að
þér fáið hina fullkomnustu
læknishjálp, sem hægt er að
veita. Og að sjálfsögðu mun yð-
ur ekki verða gerður neinn
reikningur fyrir dvöl yðar hér.
En . ... “
„En þér viljið helzt ekki að
kallað sé á lögregluna og að
hún komi hingað og kynni sér
málavexti. Er það þetta, sem
þér eruð að reyna að segja?“
Aðstoðar-hótelstjórinn brosti
tvíátta. „Það vinnst ekkert með
því, monsieur. Lögreglan
myndi bara spyrja og spyrja og
valda yður og okkur öllum erf-
iðleikum.“
Allt í einu virtist honum
detta eitthvað sérstaklega gott
í hug, því að svipurinn varð
bjartur. „Og hvað sem öðru
líður, monsieur, þá eruð þér
viðskiptamaður. Þér hafið á-
kveðið að yfirgefa Istanbul í
fyrra málið. En ef kallað verð-
ur á lögregluna, þá myndi það
reynast erfitt fyrir yður að
fylgja áætlun. Það mundi
verða frestun á för ýðar af
þeim sökum. — Og til gagns
fyrir hvern yrði það?“
„Lögreglunni myndi kannski
takast að ná í manninn, sem
skaut á mig.“
„En hvernig, monsieur? Þér
sáuð ekki andlit hans. Þér get-
ið ekki lýst honum og ekki bent
á hann. Engu hefur verið stolið,
svo að ekki verður hægt að
finna neitt í fórum hans til að
sanna að hann hafi verið hér.“
Graham hikaði. „En hvað er
eiginlega að þessum lækni, sem
þér gerðuð boð eftir? Kannski
hann tilkynnti lögreglunni að
hér sé gestur, sem orðið hafi
fyrir skammbyssuskoti og
særzt.“
„Við munum greiða læknin-
um fyrir starf hans eins og
hann setur upp, monsieuur.“
Það var barið að dyrum og
þjónninn kominn með viskí-
flösku á bakka, sódavatn og
glös, og bakkann setti þjónninn
á borðið. Hann sagði eitthvað
við aðstoðar-hótelstjórann, sem
kinkaði kolli og ýtti honum svo
; út fyrir.“
j „Læknirinn er á leiðinni,
monsieur.“
j „Ágætt. — Nei, mig langar
, ekki í viskí; en fáið yður væn-
! an sopa sjálfur; þér virðist
sannarlega þurfa á því að halda.
Mig langar að hringja í símann.
jViljið þér biðja þjóninn að
! hringja upp Crystal Apart-
, ment í Rue d’Itali? Númerið
! er 44907, held ég. Mig langar
að tala við monsieur Kopeik-
in“.
*
„Vissulega, monsieur. Við
gerum hvað sem þér óskið.“ —
Hann sneri til dyranna og kall-
aði á þjóninn. Þegar hann var
búinn að tala við hann, kóm
hann aftur inn í herbergið,
greip viskíflöskuna og fékk sér
vænan sopa.
„Ég held,“ sagði hann og
gerðist aftur alvarlegur á svip-
inn, „að það sé viturlegt af yð-
ur að láta ekki kalla á lögregl-
una. Engu hefur verið stolið.
Sár yðar er ekki hættulegt.
Málinu er svo að segja lokið.
Þetta kemur ekki fyrir aftur.
Lögreglan hérna er ekki öll þar
sem hún er séð, monsieur, ég
vona, að þér skiljið nvig.“
„Ég hef enn ekki ákveðið
hvað gera skal,1 greip Graham
fram í fyrir honum.
Hann var með mikinn Löfuð-
verk, og bann var farinn að
verða skjálfhentur. Harn var
að verða þreyttur á aðstcðar-
hótelstjórnaum.
Símabjallan hringdi. Hann
gekk að rúminu og tók upp
heynrartólið. \
„Ert það þú, Kopeikin?11
Hann heyrði syfjulega rödd
segja: „Graham; hvað er að?
Ég er alveg nýkominn heim.
Hvar ertu?“
„Ég sit á rúminu mínu.
Hlústaðu nú á mig. Dálítið ein-
kennilegt hefur borið við, ein-
kennilegt, ótrúlegt og fráleitt.
Það var innbrotsþjófur í her-
berginu mínu þegar ég kom
inn. Hann skaut á mig þremur
skotum áður en hann skauzt út
um gluggann. Eitt skotið særði
mig á handarbakinuu.11
„Guð komi til. Ertu alvar-
lega særður?11
I „Nei. Skotið reif burt dálítið
af skinni, særði' mig nokkuð,
i en ekki alvarlega. Mér líður
j ekki sem bezt. Ég fékk rétt sem
snöggvast taugaáfall við þetta.11
„Kæri vinur, segðu mér ná-
kvæmlega hverriig þetta var.“
Það er afar auðveli
Bara að hringja í 6682 og
komið verður samdægurs
heim til yðar. Kaupum og
seljum allskonar notaða
muni. Borgum kontant. —
Fornsalan, Goðaborg
Freyjugötu 1.