Alþýðublaðið - 10.05.1950, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐIÐ
6
MiSvikudagur 10. niaí 1950
Dr: Álfur
Oröhengils:
IINEYKSLIÐ Á HÓTELBORG
Hótelborg heitir bygging ein
við austurvöll og er glámskjótt
og sennilega glaseyg á öllum.
Þettaer fræg bygging fyrir
margt semþar hefur gerzt ogþó
sennilega enn frægari fyrir
margt semþar hefur aldfei gerst
ogmun orðstír hennar geymast
þegar einginn man lengur mjólk
urstöðina í sambandi við. ann-
að en flóaða flóamjólk.
Eittafþvísem laungum befur
varpað tvíræðum frægðar-
gljáa á fyrrnefnda byggingu er
það kynduga uppátæki ýmissa
þínga að setja þar púnktinn við
sín störf hafi nokkur verið; ann
ars spurningarmerki og gæsa-
lappir. Hefur hið háa alþingi
þará undan geingið með glor-
verðu fordæmi og hafa þessir
þess púntar laungum orðið af-
lángir í restina svosemsin mis-
lukkuð tilraun að striki. Til
þess að forðasí og fyrir byggja
væntanlegan misskilning skal
þess getið að aldrei munu góð-
templarar hafa staðið þarnafyr-
ir þíngslútíum sem heild en
hinsvegar er ekki fyrir að synja
að þeir kunni að hafa Romið
þar sem einstaklíngar — til-
neyddir þó. Annaðsem aukið
hefur frægð staðarins leiðum
vér hjáossað ræða af ýmsum oss
óviðkomandi ástæðum.
Ogþað skeði átímum upplausn
arinnar og glundroðans aðþá
voru fleiri þing haldin ennokkru
sinni fyrr ogerþað táknrænt.
Huku þá félög flest og samtök
upp til örvhanda og tréfóta og
blésu til þinghalds ogvarþað
eina lífsmarkið sém þau höfðu
frásér gefið um aldur enda
voruþau mörg dauð. Afþeimfáu
samtökum sem enn lifðu í land
inu og' störfuðu af fjöri má
nefna samband listamanna sem
næst gekk SÍS að atorku og
einíngu. Blés þaðoftil þings og
varþaðsvo mikill blástur aðí
flestu saung enda voru lúður-
þeytararnir garpar brjóstheilir.
Safnaðist þegar sáman lið mik-
ið til þíngstaðar ogvarþað fög-
ur íylkíng. Seigir hér þó ekki
neittaf þíngstörfum semöilvorxi
merkileg og munum véríþess
stað greina frá slúttinu semvar
enn merkilegra.
' Tveir úngir merin voruþá uppi
í reykjavík semvoru ennsvo
kornúngir að þeir trúðu þvíað
hvorttveggi ætti nokkru hlut-
verki að gegna í lífinu listin og
þeir sjálfir og voru þeirað sjálf-
sögðu alltof úngir tilþessað sitja
svo virðulegt þíng. Enmeðþví
þaðer laungum ástríða barn-
úngra aðspila sig fullvaxta —
og gagnkvæmt hvað leikkonur
snertir —• töldu únglingarnir
framhjásér geingið, en féll þó
þyngst um það aðþeimvar ekki
einu sinni boðið til sláttsins.
Vitnuðu þeiríþað enán árangurs
aðef réttmætt væri að, telja þá
kornabörn mætti með sama rétti
telja suma forsprakka þingsins
aðeins byrjun á barni ogþólé-
lega og vitnuðu þarí hlutfalla-
stærðfræðina.
Leið únglingunum nú svipað
og sagter um Eigil er hann fékk
ekki aðfaraí veizlu hjá afa sin-
um. Gripu þeirogtil sama ráðs
og harin; orktu þóekki ávarp sitt
meðþvíað þeir kunnu ekki einu
sinni að yrkja órímað en höfðu
þaðframyfir þann gamla aðþeir
gát-u þrykkt ávarpið, og þurfti
tvær prentsmiðjur til því ekkert
■sitt prfentverk gat fullnægt
andagiftinni og hafði þeimþó
margt andríkið orðiðað verk-
efni. Stóðst á endum aðþávar
ávarpið þrykkt og aðmestuleyti
samið þegar þíngheimur var
kominn áþað lirifningarstig er
mönnum þykir allt bezt.
(Framh.)
VAR-HÚS
25—200 amper.
Rofar
Tenglar
Samrofar
Krónurofar
Bjölluþrýsti
inngreypt og utan á
ligg'jandi.
Rofadósir
Loftdósir
Loftlok
Lofthrókar
VÉLA- & RAFTÆKJA-
VERZLUNIN
Tryggvagötu 23.
Sími 81279.
Barnaspítalasjóðs
Hringsiris
eru afgreidd í
Verzlun
Augustu Svendsen,
Bókabúð Austurbæjar.
Aðalstræti 12, og i
Augl.ýsið í
Alþýðublaðine!
hún söng Nussbaum éftir Schu-
mann. Og hún söng svo yndis-
lega, að Alexander hvíslaði
að mér. „Það væri sannarlega
mikill skaði, ef slíkar gáfur
fengju ekki að njóta sín.“
Á næstu þremur vikum höfð-
um við í svo miklu að snúast,
að við gátum varla annað því.
Ákveðið hafði verið að brúð-
kaupið færi fram 5. október.
Þá átti allt vitanlega að vera
tilbúið. En það reyndist ekki
létt verk, því að í þá daga var
það skelfilegum erfiðleikum
bundið að fá keypt.þó að ekki
væri nema lítið eitt af lérefti.
í hinum dýrustu verzlunum
var ekki hægt að fá annað cn
lélegar gerfivörur og við rölt-
um dag eftir dag milli verzl-
ananna. Þegar við Irene kom-
um svo heim úr þessari ieit,
dauðþreyttar og miður okkar,
sat Alexander í hægindastól
með blað í hendi eða bók, en
Lotta hélt sig í herbergi sínu
og lék á píanó eða skóf neglur
sínar.
Það er ekkert efamál,. að
veslings Lotta litla reyndi að
forðast hann eins og hún gat.
Þegar við hin vorum heima,
talaði hún sjaldan við hann og
leit yfirleitt aldrei á hann.
„Bara að ég vissi hvað bað
er, sem stúlkan hefur á móti
mér“, sagði Alexander oft og
þá svaraði Irene oftast nær. ,,Ó,
þú veizt það vel. Það er bara
það, að henni finnst að þú sért
að taka hana frá mér“.
En það var eins og hann gæt:
ekki skilið að þetta væri ástæð-
an. Hins vegar er ég alveg
sannfærð um að þá hafði hanri
ekki neina hugmynd um til-
finningar Lottu. Hann reyndi
ekki á neinn hátt að draga dul
á það hvað hann var hrifinn af
„krakkanum“. í hans augum
var hún þá bara barn, ástúð-
legt og glæsilegt barn. Ef til
vill hafði hann enga reynslu
gagnvart konum. Að minnsta
kosti höfðu þau verið algerlega
sammála um það, Roth kennari
hans og Lisbeth svstir hans.
Svo rann upp sá dagur þeg-
ar við fjögur lögðum saman af
stað túl Greifenstein. Við fór-
um með bátnum' upp eftir Doná.
Svo höxðum við skoðnð rúst-
irnar og því næst vildi unga
fólkið fara að synda. Þetta var
heitur og fagur sólskinsdagur.
Ég sat fyrir framan sund-
laugina og sá þau þi’jú synda
fram hjá og áin bar þau áfram
eins og þau væru stórir kork-
tappar. Ég var þreytt eftir anri-
ir síðustu daga og að líkindum
hefur það líka valdið að ég var
óvön því að sitja svona um.kyrt
í sólskini. Ég sofnaði. Það var
Irene, sem vakti mig. „Hvar er
Lotta?“ spurði hún. Alexand-
er stóð við hliðina á henni. Þau
voru bæði búin að klæða sig'.
Ég varð svo hrædd að ég ga:
ekki komið upp einu einasta
orði. ,.Hún fór inn í klefann
sinn um leið og við, y>g nú er
klefinn tómur og við getum
ekki fundið Lottu.“
Ég varð miklu rólegri þegar
ég heyrði að þau höfðu séð
Lottu koma upp úr ánni. Að
.minnsta kosti gat ég aftur tek-
ið til máls. „Hún hefur líkast
til farið inn í veitingasalinn og
fengið sér svaladrykk", sagði
ég-
Við gengum inn í veitinga-
salinn, en Letta var heldur
ekki þar. Við biðum í tíu mín-
'xtur og þegar hún lét ekki sjá
’ig ákváðum við að fara að
i.eita að henni. Alexander átti
að ganga upp með ánni, en
Irene niður með henni. Ég átti
að bíða á bryggjunni og svip-
ast • um eftir henni, því að lík-
indum mundi hún koma þangað
nvað úr hverju, því að þaðan
átti báturinn að fara, sem við
ætluðum með í þessari skemmti
ferð, sem Lotta hafði skyndi-
lega fundið upp á og fengið okk
ur til að vera með í.
Alexander og Irene höfðu
svo sem ekki miklar áhyggjur
af þessu og það var mjög skilj-
anlegt. Ég var eina manneskj-
an. $em þekkti leyndarmál
Lottu.JÉg get ekki lýst tilfinn-
jngum mínum meðan ég hljóp
þarna fram og aftur um bryggj-
una. Já, ég hef víst látið alveg
eins og kýr, sem hefur týnt
kálfinum sínum.
Eftir hálf tíma kom Irene aft
ur.' Og hún var alein. Ég þorði
ekki að láta hana sjá hve ótta-
slegin ég var.
„Þetta er illa gert af Lottu“,
sagði hún. „Þetta er í síðasta
ninn, sem við erum saman og
við hefðum getað skemmt okk
ur svo vel inn í veitingasaln-
um“.
Við vorum þegar farnar að
heyra í bátnum, og það leið
okki á löngu áður en við sáum
dálítið revkský í fjarlægð. Það
rveif aleitt í heiðbláu loftinu
og rétt á eftir grilltum við bát-
irjn. En hvorki Alexander eða
Lotta létu sjá sig.
Þau komu ekki fyrr en bát-
urinn var lagður upp að. Þau
íöluðu ekki saman. Alexander
gekk með höndurnar í vösunum
og pípan hékk í öðru munnviki
hans og ég sá að það var dautt
í henni. Lotta var náföl og hún
iialtraði lítið eitt.
Irene hljóp á móti þeim.
„Hvað er þetta, Lotta? Hvað
gengur að þér?“ .,,Ekkert“, svar
nði Lotta afundin „ég bara datt
og meiddi mig svolítið
] „Hvar hefurðu eiginlega ver
I ið allan þennan tíma?“
En Lotta svaraði því ekki.
Hún hafði heldur ekki tíma
til þess, því að við urðum að
hraða okkur um borð. Það var
mjög farið að kólna og við höfð
um ekki haft yfirhafnir með
okkur svo að við fórum strax
inn í matsalinn. Alexander
ragðist hins vegar hafa höfuð-
verk og hann vildi því véra cf
an þilja. Við sátum í þrengslurn
hjá fjöldskyldu, sem var að
koma alla leiðina frá Linz. Hún
var ákaflega glöð og hávær og
bað var auðséð og auðfundið,
að hún hafði fengið sér heldur
betur neðan í því. „Þegar mað-
ur er um borð í skipi verður
maður að drekka“, sagði höfuð
fjölskyldunnar að minnsta
kosti tuttugu sinnum, og var
bersýnilega stoltur af því að
yngsti meðlimur fjölskyldunn-
ar, sex ára gamall hnykill, var
verulega undir áhrifum. Irene,
rem þykir. ákaflega vænt um
börn og lítur á allt sem bau
rnertir og henni líkar ekki í
framkomu fullorðinna gagnvart
beim sem dauðasynd, var svo
gremjufull að hún gleymdi að
npvrja Lottu frekar. Lotta hafði
hallað sér aftur á bak í hæg-
indastólinn og lézt sofa. Það
voru mjög dökkir skuggar
undir augum hennar.
Þegar við komum heim stakk
ég hitamæli í handarkrika henn
ar. Hún hafði ekki hita, en ég
sagði henni samt að hún væri
með hita og gerði ég það bara
til þess að hún kæmist í næði.
Svolítill kvöldverður var bor-
inn upp til hennar í herbergið
og það var búið um mig hjá
henni. Sængurfötu Irene voru
hins vegar flutt í mitt herbergi.
Þannig hafði betta allt af ver-
ið þegar önnur hvor telpnanna
var véik. Línu frænku hafði
verið boðið til kvölaverðar. Mér
var ekkert um Línu frænku
gefið. Hún var .tepruleg kona,
cem alltaf óttaðist almennings
álitið, enda y-t-u dómar hennar
alltaf í samræmi við það.
„Irene hefði getað valið miklu
betur“, sagði hún svo að Irene
rjálf heyrði. Hefðir þú bara
láttS mig sjá um hana . . .
Þessi Wagner er nefnilega ekki
nokkur skapáður hlutur".
Ég bar kaffi og líkjör á borð-
ið og svo fór ég upp til Löttu.
Hún lá þarna í hálfrökkrinu
með opin áugun og hún hafði
okki snert matinn. Ég settist
hjá hénni •— og beið.
„Væri ekki bezt að þú segð-
ír mér alveg eins og er“, sagði
íg eftir drykklanga stund.
Hún sneri sér til veggjar.
,.Það er svo sem ekkert að segja
um það“.
„Reyndu samt, Lbtta mín.
Kannske er þetta ekki eins
slæmt og þú heldur, ef þú get-