Tíminn - 06.05.1964, Blaðsíða 8

NÆSTA FJÓRÐUNGSMÓT.
FJÓRÐUNGSMÓT norðlenzkra
hestamanna verður haldið nú í
sumar dagana 27. og 28. júní.
Mótinu hefur verið valinn stað-
ur við Húnaver, en þar hefur
hestamannafélagið Óðinn skeið
vðll sinn og að öðru leyti er þar
góð aðstaða fyrir hendi. Undir
búningur að mótinu er þegar
hafinn og er Þorkell Bjarnason
hestaræktarráðunautur nú á
ferðalagi meðal hestamannafé-
laganna norðanlands, ásamt
fulltrúum frá hverju félagi, til
að velja væntanleg sýningar-
hross. Framkvæmdastjóm móts
ins hefur verið valin en hana
skipa: Guðmundur Sigfússon,
Eirlksstöðum, formaður; Har-
aldur Þórarinsson, Syðra-Lauga
'andi, ritari; Þorkell Einars-
son, Efra-Vatnshomi, gjaldkeri
Friðrik Margeirsson, Sauðár-
króki, og Bóas Magnússon, Ból-
staðarhlíð.
Framkvæmdastjóri mótsins
hefur verið ráðinn Sigfús Þor
steinsson ráðunautur á Blönda-
ósi.
Kappreiðar og góðhestasýning
verður að sjálfsögðu í sam
bandi við mótið og er ætlunin
að þar verði m. a. keppt í 800
m. hlaupi.
Búizt er við að þetta mót
verði fjölsótt, þótt einhverjÍT
erfiðleikar kunni að verða með
gistingu fyrir aðkomumenn, en
ágæt tjaldstæði eru þar fyrir
hendi og veitingar verða í Huna
veri.
FÁKSFERÐIN AÐ
HLÉGARÐI.
Fáksferðin að Hlégarði sunnu
daginn 19. apríl var mjög
fjölmenn og hin ánægjulegasla.
Veður var ágætt og reiðfæri
gott. Yfir 300 manns tóku þátf
í ferðinni auk margra úr hesta-
mannafélaginu Herði, sem
komu til móts við Fáksmenn
í Hlégarði og fylgdu þeim nokk
uð á leið. Eins og vera ber vora
hestamir miklu fleiri en menn-
imir, því þótt margir væra ein
hesta, vora einnig margir, sem
höfðu 2 til 3 til reiðar. Mátti þar
sjá margan glæstan gæðing.
„HESTURINN OKKAR“.
„Hesturinn okkar“, tímarit
L. H. er nýkomið út. Er þetta 1.
hefti V. árg. — Meginefni blaðs
ins er um hesta og hestamean
en einnig er þar ýtarleg frá-
sögn um vöð og ferjur á Blöndu
eftir Guðmund Jósafatsson írá
Brandsstöðum. — Áframhald
er á frásögnum úr ferð um
Borgarfjarðarhérað er hófust í
síðasta blaði. Era þeir félagar
séra Guðmundur Óli, Matthías
og Sveinn Teitsson nú komnir
að Hítamesi á Mýram og eiga
tal við hinn aldna hestamani'
Júlíus Jónsson bónda og bai
þar margt á góma. — Sé’.a
Magnús Guðmundsson fyrrve'
andi prestur í Ólafsvík segir
þama frá Brún sínum, sem get
ið var um i síðasta hefti í frá
sögninni „Ljósið, sem hvarf’,
og einnig var birt hér í Tímar,-
um.
Guðmundur Þorfáksson skrif-
ar grein um hrossamörk. Mun
hún einnig birtast hér í þætt
inum Hestar og menn og þá
leiðrétt orðabrengl, sem lýta
greinina. — Endurminningar
um gamlan hestamann, (Jén
frá Mýrarlóni) eftir Stefán
Vagnsson. Skemmtilega skrifað
grein eins og vænta mátti. —
Aðalsteinn Jónsson skrifar um
Loga Jóns á Halldórsstöðum og
sérstakar greinar eru um flei. i
afburðahesta, svo sem Ganta á
Grímsstöðum, Baróns,
Skjóna og Heimi, sem síðar
varð Blakkur á Reykjum.
Hestavísur er fastur þáttur
í ritinu og era þær að þessu
sinni eftir Pétur Jónsson f.'á
Nautabúi, en tileinkaðar Ás-
geiri frá Gottorp. Alls era
þetta 14 vfsur og er upphafið
þannig:
Háir, skarpir brúnabogar
birta garpsins hugarmóð.
Undir snarpur eldur logar.
Augun varpa sindurglóð.
Má af þessu eina erindi sjá,
að ekki er af vanefnum kveðio.
Einnig er þama gamalt afmæl
iskvæði eftir Sigurð Sigurðs-
son frá Vigur, sem hann sendí
Hóla-Guðmundi, alkunnum skag
firzkum hestamanni, þegar
hann varð níræður. En Sigurð-
ur var þá sýslumaður Skagfirö-
inga.
Margt fleira er í þessu hefli,
svo sem fréttir frá síðasta árs-
þingi L. H., sagt frá kappreið-
um Funa í Eyjafirði, síðastlið
ið sumar, „Við hestasteininn“,
eftir ritstjórann, séra Guðmund
Óla Ólafsson I Skálholti og ým-
islegt annað. — Margar myndir
era í heftinu og frágangur vand
aður. Það er nú prentað í Prent
verki h.f. í Reykjavík. — Nokk
ur víxlspor hafa verið tekin
við prófarkalestur einnar grein
ar, en þau era ekki stórvægil?g.
HENDIÍ) STEINI ÚR GÖTU!
Gamli Bjöm I Grafarholti
var að sumu leyti sérkennileg-
ur í háttum og í ýmsu á undan
samtíð sinni. Sá var einn hátt-
ur hans að kasta með fæti
lausum steinum úr götu, er
hann fór milli bæja Stöku sinn
um beygði hann sig ef hjálp
handanna þurfti til að koma
steini úr götuslóðanum. — Á
þessu var hann auðþekkiur
langt að, því þessu átti fólk
ekki að venjast yfirieitt. Flest-
ir munu hafa talið Birni þetta
til manngildis, en þó voru þeír
til, sem töldu þetta til „sór-
vizku" og hentu gaman að.
Fleiri munu þeir hafa verið
en Björn, sem höfðu þennan
hátt á, er þeir fóru einir um
troðnar slóðir, og höfðu tíma
til slíkra hugðarverka Þess hátt
ar vegabætur vora þá augljús
gagnsemi, því almenn vega-
gerð var lítt þekkt og allur al
menningur varð að notast við
raddar og troðnar slóðir. Við-
hald aðalvega var þá að mestu
eða öilu framkvæmt moð
skyldudagsverkum frá aðliggj-
andi bæjum, — eða hreppsfé-
lögum, ef um stutta fjallavegi
var að ræða. — En gönguleið-
ir milli bæja og gripaslóðir ba:
engum skylda til að lagfæra.
Slfkt „brautryðjanda“-starf hef
ur jafnan verið óháð öllum
reglugerðum og lögum, og
hverjum einum heimilt og í
sjálfsvald sett.
En fólkið var með svipað
sinni þá og það er nú. Sumir
reyndu að koma sér hjá öllu
þvi, sem ekki kom þeim sjálf
um að beinu gagni og að taka
stein úr götu vegna annarra,
var ekki í þeirra verkahring. —
Og svo er enn. — Þetta „braut
ryðjenda“-starf Bjöms í Gröí,
eins og hann var þá nefndur,
sem mér er í bamsminni, var
ekki vanmetið á mínu heimiJi
og kann það að hafa ráðið
nokkra um, að ég fór snemina
að apa þetta eftir þar sem ég
fór einn milli bæja, eða um aði
ar götuslóðir, sem troðnar voru
af hófum eða klaufum búfjár
ins. Hafði ég af þessu nokkra
ánægju og gat stundum dvalizf
við það lengur en ætlað var. —
Enn hefi ég gaman af svona
„vegarbótum“, þótt tækifæri
gefist nú fá til slíkrar iðju.
Ég hefi fifjað þetta upp til
ábendingar fyrir þá, sem fara
um fáfamar slóðir eða vegleys-
ur. Þar koma oft fyrir kaflar
sem betra er að ganga en ríða.
Munar þá engu þótt steini sé
kastað úr götu og hún með því
gerð greiðfærari fyrir næsta
vegfaranda. Einkum gæti um
þetta munað þegar fleiri fara
saman, því „safnast þegar sam-
an kemur" og ef þetta væri al
mennur siður gæti hann miklu
áorkað um greiðfærni reiðvega.
eða annarra götuslóða. — Eins
er það ,að menn ættu ekki að
láta sig muna um að stíga af
baki ef stórir steinar hafa bor
izt í reiðgötur, af leysingum
eða með öðram hætti, og fjar
lægja farartálmann. — Sama
er að segja um steina, sem
bornir hafa verið upp á þjóð-
vegi og skildir þar eftir vegna
hugsunarleysis eða annars
verra. Ættu menn þá að sýna §
manndóm sinn með því að
stanza, þótt þeir séu í bíl —
og henda burtu þessum hindrun
um svo þær verði ekki öðrum
til ásteytingar, eða að slysi.
Til hestamanna skal því sé:
staklega beint, að gefa sér tíira
til að kasta lausagrjóti af reið
vegum, þar sem það hefir kom-
ið upp á yfirborðið vegna um-
ferðarinnar. Slíkir lausahnull
ungar era ekki hættulausir, því
hestar geta auðveldlega hökrað
á þeim, og þó einkum ef þeiv
eru í moldargötum eða öðram
sléttum reiðleiðum. Sérstaklevs
er þörf á þessu að vorinu.
Að kasta steini úr götu er
aUtaf gott verk. G.Þ.
RfÐANDI TIL KIRKJU.
Það ená þykja í frásögur fæ~
andi að hópur manna komi ríð-
andi til kirkju nú á dögum. En
svo var þó á Þingvöllum á
síðastliðnum páskum.
f Þingvallasveit hefur undan
farið verið lítið um hesta og
þeir ekki notaðir nema við fjár
smalanir vor og haust. Þar er
nú sú breyting á orðin að unga
fólkið hefur aftur tileinkað sér
hestana til gagns og skemmtun-
ar og voru margir hestar þar á
jámum í vetur og töluvert not-
aðir.
Á páskadag tók unga fólkið
sig saman um að fara ríðandi
til kirkju og varð það aUs 7
manna hópur setn kom á hest-
um til kirkjunnar og hlýddi á
messu hjá séra Eiríki ÞingvaLa
presti.
Reiðfólkinu var sérstaklega
vel fagnað bæði í kirkju og á
heimili prests að lokinni messu
— Þótti þetta góð nýbreytni og
mættu fleiri eftir taka.
RAGNAR GUNNARSSON: ORÐIÐ ER FRJÁLST
Fáein orð til Friðriks í Hlíð
MINNING
Sigríðnr Guðnadóttir
frá Hvammi
í 58. tbl. Tímans frá 10. marz
s.l. birtist grein eftir Friðrik Sig
urjónsson, Ytri-Hlíð, með fyrir-
sögninni: „Er hyggilegt að leggja
bílveg um Smjörvatnsheiði". Til-
efni þessarar greinar er viðtal við
mig um bílferð mína og félaga
minna yfir Smjörvatnsheiði, 13. o?
15. jan. s.l., sem sagt er frá í
Tímanum 21. sama mánaðar.
Friðrik dregur þar í efa al-
mennan vilja Vopnfirðinga, að fá
ruddan veg yfir Smjörvatnsheiði
og segir orðrétt: „Talið er, að
mikill áhugi sé meðal Vopnfirð-
inga á því, að vegur sé ruddur
yfir heiðina. Eg held, að flestir
Vopnfirðingar vilji fá veg yfir
Hellisheiði, sem nú er byrjað á,
en ekki yfir Smjörvatnsheiði".
Ekki er mér fullkunnugt um vilja
allra Vopnfirðinga í þessu máli,
en þeir, sem ég talaði við í ferð
okkar félaga, voru allir mjög fýs-
andi þess, að fá ruddan veg yfir
Smjörvatnsheiði.
Friðrik segir enn fremur: —
„Sagt er, að búið sé að ryðja veg
upp á háheiðina, 2 km. frá sælu
húsinu, sem er á heiðinni. Er sagt
að sá vegur hafi kostað 25 þúsund
krónur". Þetta er rétt. En svo
bætir hann því við, að ég hafi
sagt — og tekur orðrétt upp úr
blaðinu „að lítið þyrfti að gera
til þess, að leiðin niður í Vopna-
fjörð yrði sæmilega fær bílum.“
Þetta, sem biaðið hefur eftir mér
í viðtalinu er hins vegar ekki al-
veg rétt, og stafar það sennilega
af vondu símasambandi, þegar við
talið fór fram. Eg átti þar ekki
við, að þessi vegur yrði sæmilega
fær öllum bílum, heldur aðeins
sæmilega fær jeppum, eða bílum
með drifi á öllum hjólum. — Þessi
vegur hefur ekki verið hugsaður
sem aðalleið milli Vopnafjarðar
og Héraðs, heldur fyrst og fremst
til að auðvelda viðkomandi byggð-
arlögum — þ. e. Jökuldal, Hlíð
og Vopnafirði — smölun og fjár-
rekstra yfir ’ heiðina á haustin.
Víst er það rétt hjá Friðriki,
að oft er snjóþungt á Smjörvatns
heiði. „En víðar er Guð en í Görð-
um.“ Víðar kemur oft mikill snjór.
Sjálfur hefi ég lent í því, hér á
milli Fossvalla og Egilsstaða, að
moka upp .símaþræði, sem komn-
ir voru í kaf í snjó. En enginn
myndi þó telja, að þar gæti ekki
verið vegur, vegna snjóþyngsla.
Einar Jónsson, bóndi á Hvanná,
hefur sýnt mér bréf frá vini sín-
um, seim eitt sinn bjó í Vopnafirði
og síðar á Jökuldal, þessi maður
fagnar því mjög, að byrjað er að
ryðja veg yfir heiðina. Telur hann
"egarstæði gott á heiðinni, ef rétt
leið sé valin. Segir hann, að veg-
urinn myndi þá verða fær um 2
vikur af sumri og oft fær fram
eftir öllu hausti.
Mér þykir rétt, að sjónarmið
þessa manns komi hér fram, þar
sem hann er allra manna þaul-
kunnugastur á þessum slóðum. Og
sjálfur telur hann sig hafa farið
oftar yfir þessa heiði, heldur en
nokkur annar núlifandi maður. —
Ljóst er af grein Friðriks, að
hann óttast, að þessi ruðningur
á Smjörvatnsheiði verði gerður
á kostnað Hellisheiðisvegar og
verði þannig til þess að seinka
því, að hann komist í gagnið. Eg
held, að sá ótti sé ástæðulaust.
Mér vitanlega hefur engum
dottið það í hug, að hætta við
Hellisheiðarveg. Vonandi verður
framlag til hans ríflegt á þessu
ári og þar verði unnið fyrir það
fé — þar og hvergi annars stað-
ar — svo framarlega að tíðarfar-
ið geri það kleift. — Fé það, sem
veitt var til raðningsins á Smjör-
vatnsheiði, var af svo kölluðu
fjallvegafé, sem veitt er á fjár-
lögum hverju sinni og notað er
til þess, að laga verstu torfærui á
fjöllum uppi, víða um land, og
er það því ekki frá neinum sér-
stökum vegi tekið.
Hvernig framhaldið vcrður svo
á þessari ruðningsgerð fer að lík
indum eftir því, hversu ríflega Al-
þingi úthlutar fjallvegafénu ár
F. 28. okt. 1900. D. 4. marz 1964.
Kveðja frá systrum hennar.
Æskuminningar okkar eru
bjartar. Heima í Hvammi áttum
við margar unaðsstundir Við
minnumst margs frá okkar
bernsku- og æskuheimili Og við
vitum að þangað ieitaði hugur
þinn oft úf fjarska. Þú minntist
oft á ánægjustundirnar heima. Þú
sagðir sjálf: „í rauninni lifi ég á
hverjum jólum mín æskujól, með
pabba og mömmu og systkinum.
Þar nutum við jólanna í áhyggju-
ieysi sem börn.‘ Þetta voru þín
eigin orð og undir þau getum við
allar tekið. því að heima í Hvammi
öðluðumst við hamingju og bjart-
hvert. En ekki verður það til að
örva þingmenn kjördæmisins til
átaka við útvegun fjár, ef þeir
finna ósamstöðu um málið heima
fyrir. En þann dag, sem lokið
verður við Hellisheiðarveginn.
skulum við Friðrik hittast og skála
með kampavín í staupunum!
Fossvöllurr. 20 marz F64.
Ragnar Gunnarsson
sýni og trú hjá ástríkum foreldr-
um. Þetta var kjölfestan í lífi
þínu Hvar sem þú komst, fylltist
allt af bjartsýni og gleði; þú heill-
aðir alla með lífsgleði þinni.
En æskudagarnir liðu og þú
hlauzt að hverfa að heiman. 27
ára fluttist þú í fjarlægt hérað og
haslaðir þér völl í nýju umhverfi
við hlið ágætis manns, Páls Jóns-
sonar, skólastjóra í Höfðakaup-
stað. Okkur fannst þú vera langt
i burtu, og við söknuðum þín sár-
an; en bað vai eins og við hefð-
um engan tíma til að sakna þín,
svo mjög hlökkuðum við til end-
urfunda við þig til hverrar komu
þinnar hingað til Suðurlands.
„En að heilsast og kveðjast, það
er lífsins saga“. Og það er sem
þú standir nú við hlið okkar, þeg-
ar við förum að rifja upp gamlar
stundir Og okkur finnst að þú
svarir öllum spurningum okkar
með geislandi brosi. Þannig varst
þú og oannig verður þú í minn-
ingu okkar. Við þöklcum þér, systir
Guð blessi þig.
Við sendum eiginmanni og
böraum innilegar samúðarkveöjur.
8
TÍMINN, miðvlkudagir.5 \ maí 1964