Alþýðublaðið - 15.01.1952, Síða 6

FramhaSdsssgan 153
Helga Moray:
SKT
Saga frá Suður-Afríku
Dr: Álíur
Orðhengils:
A FJÖRUM ÚTVARFSINS.
Gtestir í útvarpssul ' tilefni af
jólum og nýári; menn, sem hafa
hleypt heimdraganum og flogið
eða isiglt til 'framandi landa,
með Vilhjálm Þ. Gíslason á und
an og eftir. Búið. Þetta voru full
orðnu jólasveinarnir, eða öllu
Iieldur jólasveinar fullorðna
fólksins, sá var bara munurinn,
að Viihjálmur hafði ekkert orkt
fyrir þá, eins og Þorsteinn Ö
fyrir sína; þeir höfðu tekið vel
á móti Páli í Bandaríkjunum,
hann hafði bæði spiiað fyrir þá
og spilað með þá eins og búast
mátti við af honum. Sigurður
Magnússon hafði verið að flækj
ast á Grænlandi og lent í mann
raunum, aðrír fóru til Ástra
líu og Spánar, og Vilhjálmur
kvað það einkenni á íslending
um, að þeir fLæktust víða, og
væri alls staðar tekið eins og
konungum.
Jú, það voru fleiri ferða-
menn á ríkisútvarpinu um jól-
in, heldur en jólasveinar, 1 og
2. aldui-flokkur. Þangað komu
sumsé Sendiherran n írá Júpiter,
nýkominn frá Moskvu. Er þarna
um eitthvert það óskammfeiln-
asta áróðursbragð að ræða, því
að allir vissu, að Þorsteinn
meíirti að svona væri það í
Moskvu, þegar hann sagði að
svona vaeri það á Júpiter. Nóg-
ur var friðarvíljina á Júpiter,
sagði hann, og svo allur þessi
andlegi og siðgæðislegi þroski.
Sjálfur hafði hann þi’oskast svo
siðgæðislega uppi þar, að hon-
um stóð nákvæmlega á sama,
þótt allt kvenfólk gengi nakið
í kring um hann. Þær hafa
skemmt sér, sendinefndirnar,
sem farið hafa til Júpiters! Nei,
slíkur dulbúinn áróður er óþol-
andi; þá er Jón Magnússon
skárri, því að hann var þá ekk-
ert feiminn við að nefna Moskvu,
enda þótt hann kynni fáar frétt
ir úr ferðinni.
Að öðru leyti hefur útvarp-
ið verið ákaflega bragðlaust.
Fyrir jól kom bráðskemmtilegt
leikrit; ,,í gamalmannahæli fé
lags íslenzkra leikara“, og sýndi
Við hverju þjóðleikhúsgestir og
útvarpshlustendur mega búast,
þegar Haraldur nær áttræðu og
Indriði fer að ganga í barxxdóm
og segja sögur frá því, þegar
hann var í Tíbet hjá Ásgeiri og
Blöndal. Gaf leikrit þetta vonir
um að meðlimir félagsins
myndu eldast vel og ekki verða
heyrnarmun v.erri en þeir eru
nú í broddi lífsins, en gæta verð
ur að því, að þeir eru enn einir
•til frásagnar um það.
Virðingarfyllst.
Dr. Álfur Grðhengíls.
s Kðld boro og
heifur veiziumatur.
s Síld & Fiskur.
og með festu. „Eins og þið sjá-
ið, er ég óvopnaður með öllu.
Við skulum ræða kærumál
ykkar, áður en þið stofnið til
vandræða og ef til vill til blóðs
úthellinga.
Hópurinn nam staðar, og
var auðséð, að dirfska Páls
kom þeim á óvart.
„Þú getur ekki bjargað þér
með ræðuhöldum í þetta skipt
ið, Páll van Riebeck“, hrópaði
Richard. „Þú ert fyrst og
fremst hollenzkt þrælmenni og
neitar að viðurkenna í'étt og
kröfur Breta í hverju mál. Ef
við sleppum þér í þetta skipt-
ið, verður það aðeins til þess,
að þú kemur endanlega í veg
fyrir að Bretar fái þetta land
svæði, eins og þeim þó ber óve-
fengjanlegur réttur til“-
Þetta er alveg rétt!“ hrópaði
Smiih og varð nú hinn vígreif-
asti. Hann leit yfir liðið, sem
honum fylgdi. „Kjaftæði hefur
hér enga þýðingu. Hengjum
helvízk Búasvínin tafai'laust.“
„Ég bið ykkur, fyrst og
fremst sjálfra ykkar vegna, að
hlýða máli mínu,“ mælti Páll
van Riebeck enn. „KQustið á
mig, Smith, Eaton og allir þið,
sem þeim fylgið.“
„Ég get þá sagt þér, að ég
hef ákveðið að jafna við þig
persónulegar sakir, Páll van
Riebeck!“ hrópaði Richard.
Hann hóf byssuna og miðaði
henní á Pál.
Katie, sem ekki hafði hlýtt
boði Páls um að hverfa á brott,
sá hvað verða mundi. Hún
gætti einskis, stölc út úr tjald-
inu til Richards. ,,Richard!“
hrópaði hún. „Gættu að þér!
Þú veizt ekki hvað þú ert að
gera • -.. “
Þegar Richard heyrði rödd
hennar og sá hana koma út úr
tjaldi Páls van Riebeck, féll-
ust honum hendur fyrst í stað.
Á næstu andrá varð hann grip-
inn óstjórnlegri reiði og brjál-
æði. „Þarna getið þið sjálfir
séð,“ öskraði hann. „Konan
mín hefur verið hjá honum í
tjaldinu, Ég sver við allt, sem
mér er heilagt, að ég skal
drepa hann.......“ Hann mið-
aði og skaut, en hendur hans
titruðu, og kúlan hvein fram
hjá vanga Páls van Rieberk og
í gegn um tjalddúkinn.
Það var engu líkara, en að
þetta skot hefði verið fyrir
fram ákveðið orrustumerki. Á
næstu andrá kvað við hvinur;
hnífarnir þutu í loftinu og
dundu á tjalddúknum eins og
skæðadrífa. Við skepti sumra
þeirra hafði verið bundin gras-
visk og kveikt í henni um leið
og kastað var; þeim hnífum var
skotið beint að tjöldum varð-
liðsins, enda tók skraufþurr
tjalddúkurin brátt að loga.
„Ég gef ykkur einnar mín-
útu frest til að hverfa á brott,“
hrópaði Páll van Riebeck. „Að
öðrum kosti hefjum við skot-
hríð
Áskorun hans var svarað
með skothvellum. „Þannig
hverfum við á brott, þið Búa-
svín!“ hrópaði Smith. „Nei;
nú hverfið þið á brott. Nú er-
um það við, sem skipum fyr-
ir.“ Um leið gekk hann skrefi
nær van Riebeck.
Enginn myndi hafa orðið þess
var af svip Páls, að hann veitti
því athygli, er Smith nálgaðist
hann. Og enginn myndi heldur
hafa áttað sig á því, er gerðist
á sama vetfangi; svo skjótt brá
Páll hendini til höggs og hæfði
Smith knýttum hnefa undir
kjálkabarðið, svo hart, að hann
féll meðvitundariaus til jarðar,
magnþx’ota eins og tuska. Á
sömu andrá skutu Búai-nir á
hópinn, en miðuðu svo hátt, að
, engan sakaði, og um Ieið og
skothvelirnir glumdu við, komu
varðmennirnir, sem legið höfðu
jí launsát, þeysandi að úr öll-
um áttum. Katie skildi þegar,
hver tilgangurin var með því
; herbragði; þeir hugðust króa
! árásarmenina inni, svo að þeim
|yrði aðeins fær til undankomu
sú leið, er þeir höfðu komið.
En henni gafst ekki tóm til
að sinna því nánar. Henni varð
litið á Richard, sem hóf nú
byssuna að vanga sér og miðaði
vandlega á Pál van Riebeck,
sem hafði augun bundin við
hernaðaraðgerðirnar og virtist
hafa gersamlega gleymt tilveru
Richards. Guð minn góður,
hugsaði Katie, og það var sem
hjartsláttur hennar stöðvaðist
af óttánum. En .... það var
eins og fyrri daginn; Páll van
Riebeck virtist alltaf fá óskilj-
anlegt hugboð um hættuna; að
minnsta kosti urðu viðbrögð
hans vart öðru vísi skýrð. Bil-
ið á milli hans og Richards var
skammt; Páll tók undir sig
stökk og hæfði Richard milli
Iaugnanna þungu og snöggu
hnefahöggi. Richard hneig til
jarðar og byssan féll úr hönd-
um hans; Páll laut niður og
hugðist taka hana upp, en þá
hálfreis Srnith úr öngvitinu,
skjögraði að baki Páls og hóf
rítinginn til lags.
„Páll!“ hrópaði Katie. „Líttu
um öxl! . .. . “
Van Riebeck stökk til hliðar
á sömu andrá og Smith lagði til
hans með hnífnum; lagið geig-
aði og hnífsblaðið rispaði hægri
handlegg Páls lítils háttar.
Sarnt var eins og þesi litli sárs-
auki yrði til þess að margfalda
krafta Páls og þrek; hann
greiddi Smith rothögg, stökk
inn í tjaldið og greip byssu
sína, og á einu vetfangi var
hann kominn út aftur, sveiflaði
sér í söðulinn á hesti sínum,
sem stóð við tjaldið með tauma
á makka. Tjald Páls var nú
j mjög tekið að loga, en hann
j sinnti því engu, heldur knúði
hestinn sporum inn í miðja
þvöguna.
Búarnir áttu við ofurefli liðs
að etja; þeim gafst ekki ráð-
rúm til að hlaða byssurnar aft-
ur, svo að þeir gripu um hlaup-
in og notuðu skeptin sem kylf-
ur á fjandmenina, sem skutu
á þá án afláts.
I gegn um púðurreykinn sá
Katie að Richard reis skyndi-
lega úr rotinu og tók þegar á
rás að brennandi tjaldinu.
„Hvar er hann?“ hrópaði hann,
og rödd hans var hás af reiði.
„Hvar er hann? Ég skal drepa
hann ... . “
Hún hljóp á eftir honum.
,,Richard!“ kalaði hún, og um
leið greip hún báðum örmum
um háls honum og spyrnti við
fótum, svo að hann varð að
draga hana. „í guðs nafni,
reyndu að stöðva þessa hræði-
legu atburði, sem þú átt öll
upptök að. Stöðvaðu þá, áður
en það er um seinan. Það ert
,þú, sem berð alla ábyrgðina ..“
I Hann hristi hana af sér, eins
'og hún væri einhver aðvífandi
'manneskja og honum allsendis
j óviðkomandi. „Hvað ertu að
þvaðra? Ég ætla að drepa
hann. Han skal aldrei ... . “
Hann snerist á hæli og leit
þangað, sem bardaginn stóð og
kom auga á Pál van Riebeck,
sem sneri baki að honum.
Hópur uppreisnarmanna
veittist að Páli og reyndi að
kippa honum af baki; en hann
!d
aldraðra
S
á eftirtöld ■ ^
Myndasaga barnanna
s.
AB 6
Dvergurinn fjölkunnugi
1
Sammi sjómaður ók svo
hratt, að þeir voru áður en
varði komnir . að Sandflóa.
Þeir komu nú þar, sem dverg-
urinn fjölkunnugi sýndi listir
sínar með fólki sínu, og Bangsa
langaði til að sjá hann, en
Sammi sjómaður vildi halda
beint til skipstjórans.
Þeir hittu skipstjórann, þar
sem hann sat utan við hús sitt
og var að gera við net. „Sæll,
skipstjóri“, kallaði Sammi.
„Hallo, gestir komnir að heim
sækja mig! Komið um borð,
strákar, og verið velkomnir",
svaraði gamli skipstjórinn og
lék á als oddi.
Bangsi bar upp erindið við
skipstjórann, og gamli maður-
inn fór að hlæja, er hann heyrði
hvað þeim var á höndum.
„Sammi hefði átt að segja ykk
ur, að fiskimenn nota ekki
fiskinet í hengirúm, en bíðið
þið rólegir, ef til vill get ég
fundið í það annað beti'a efni“.
dvalarheimilis
sjómanna fást
um stöðum í Reykjavík: ^
Skrifstofu Sjómannadags-(
ráðs Grófin 7 (gengið inn(
frá Tryggvagötu) símis
80788, skrifstofu SjómannaS
félags Reykjavíkur, Hverf-S
isgötu 8—10, verzluninniS
Laugarteigur, Laugateig S
24, bókaverzluninni Fróði^
Leifsgötu 4, tóbaksverzlun v,
inni Boston Laugaveg 8 og s
Nesbúðinni, Nesveg 39. — S
I Hafnarfirði hjá V. Long. S
✓ x .y v ^
s
s
s
s
s
s
s
s
ódýrast og bezt. Vmsam--
S legast pantið með fyrir •
S vara. ,
S
S MATBARINN
Smurt brauð.
Hestispakkar.
s
S,
iOra-viðgerðlr.
Lækjargötu 6.
Gími 80340.
S
s
s
s
s
s
s
•s
s
s
s
s
Fijót og góð afgreiðsla S
GUÐL. GÍSLASON, S
S
s
s
s
S
Laugavegi 63,
sími 81218.
| Smuri brauð j
íogsnHtur !
\ !
j Til í búðinni allan daginn. ;
: :
: Eomið og veljið eða símið. :
«
■ ■
ISíld & Fiskurl
" m
« ■ '
a i a■•■*■*■•■■■«a■■a■■■■■•■aa■■■ ■ ■ *
* «
■ m
! Samúðarkort !
■ ■
■ m
• Slysavarnafélags fslands:
: kaupa flestir. Fást hja;
; slysavarnadeildum um :
; land allt. í Rvík í hann- ;
: yrðaverzluninni, Banka- ;
■ stræti 6, Verzl. Gunnþór- :
■ unnar Halldórsd. og skrif-:
: stofu félagsins, Grófin 1. ;
» Afgreidd í síma 4897, — •
• Heitið á slysavarnafélagið. :
; Það bregst ekki. ■