Alþýðublaðið - 03.02.1928, Síða 4

4
*UÞ?ÐUÐfiAÐIÐ
! Telpnkjötar
I
BB
i
m
m
■m
m
I
i
með iöngum ermum
afar ódýrir, Morgaísi-
kjolsar, Svsaistnr, á
börn og fullorðna.
MaííMIdúr Bjomsdóttir.
Laugavegi 23,
I
SBH
i
í
na
i
I
m
1
iandi. Norðanátt á Norður-
lanrLi og' Austfjörðum. Hægur
snðaustan á NorÖausturlandi og
teeytileg átt á Suðausturiandi.
Séra Gunnar Benediktsson í
Saurbæ,
.höfundur „Við f>jóðveginn“ og
margra guMræðiiegrablaðagreina,
sem mikla eftirtekt hafa vakið,
er nú staddur hér í borginni.
Útskálaprestakáii.
Prestskosning íór fram í Ot-
skálaprestakail.i á sunnudaginn
var. Atkvæðin voru fyrst talin i
gær. Féllu ]>au þannig: Eiríkur
Brynjóifsson cand. theol. hlaut
233 atkv., Ásmundur skólastjóri
á Eiðum 158 atkv.. ólafur Ölafs-
son cand. tlieol. 125 atkv., Eina'r
Magnúgson cand. thsol. 124 atkv.,
séra Guðmundur á Þingvöllum
17 atkv. og séra Þorsteinn Krist-
jánsson 6 atkv. Ógiidir voru 6.
seðlar. Á kjöirskrá voru 906, en
að eins 669 kusu. Kosningin vár
ógild og hefir ráðuneytið óbundn-
ar hendur um veitinguna.
Jón Ólafsson alpm.
stýrði hendinni, sem skrifaði
greinina um vökulögin í ,,Mgbl.“
í gær. Raustin var Jöns en hörid-
in Valtýs, svo ekki var furða ]>ó
alt væri umsnúið. Þax va>r t. d.
sagt, að f>egar Jón Raidvmsson
hefði konu'ð á þing, hefði hann
brotio upp á vökulagamálinu til
þess að slá sér upp. En h r skýt-
•ur nokkuð skökku við, því Jón
Baldvinsson var ekki kosinn á
þing 'lyr en 1921 (en hann kom
máliniu í gegn það sama ár), .en
raáiið kom fjTir fúngináiafund,
sem haldinn var í barnaskóla-
portinu hér í Reykjavik tmimut
únun áow, p. e. 1919, og* málið
var áður búið að • koma íyri.T
þing'ið, þá borið frani af Jörundi
Brynjólfssyni.
Fyrir 5 mánuðum var sýnd
kvikmynd hér í Nýja Bíó með
nafninu „Pótemkin“. Flestir jafn-
aðannenn höfðu . heyrt getið um
rrtyndir.a, e:n fleiri könnuðust við
atvikið, sem myndm er gerð af.
Kvikmyndin „Pótemkin er ein-
stæð í sinni röð. Hún taiar máli
verklýðsfaráttunr.ar með skýrum
dráttum. Hún var líka ein sú
fyrsta kvikmynd, sem gerð hefir
veríö í Rússlandi síðan byiting-
una.
Myndim var sýnd um gervalian
heini viö geysiaðsókn, en vald-
höfum ýmsra Janda Jíkaði niiður
efni hennar og iéíu því skera úr
lienni. stóra hluta. Þaö var því
ekki néma ræksni úr myndinni, er
við fengum að sjá, og það, se!m
eúikenhilegast var, að myndin var
ao eins sýnd í tvö kv.öld firátt
fyrir íiijög góða aðsókn,, bæð.i
kvöidin.
Rússnesk kvikmyridalist er nú
mjög að ryðja sér braut í heim-
inum, /enda er einn helzti kvik-
mynttasnlllingur heimsins í þjón-
ustu hennar, Eisenstein.
Hér fara á eftir nokkrir drættir
úr sögunni af hermannauppreisn-
inni á' herskipinu „Póte]nlíin“, er
gerðist mánudaginn og þriðjudag-
inn 13. og 14. júní 1905.
Heræfmgar fóru fram á her-
skipinu „Pótemkin" við eyna Ten-
dra. FaHbyssur og hergögn voru
reynd, skipanir vomt gefnar og
skipunum var tafarlaust hlýtt.
Einn vilji ríkti og allir þögðu, —
en í brjóstum heirmannanna log-
aði hinn óslökkvandi eldur bat-
urs’íns til drottnanna. Um leið og
þeir hiýddu, myndaðist harð-
heskjulegt o.g grimclarlegt kulda-
bros á andlitum þeifra; - ]>að
var bvPing' í aðsigi.
Um morguninn 13. júni var'
komiö með ýmsar fæðutegundir
úr landi frá Odéssá, sem ^ar
næsta borg. Meginhluti matvæl-
anna var kjöt, og kjötið var
hengt á sperrur á yfirþiifai'inu.
Þeir, sem koniu úr landi, hvísl-
'Uðú ]>ví að hermönnunum, að nú
væri að brjötast út allshefjaf-
verkfall í Odessa, og að þetta
verkfall væri nú að breiðast út
um alt Rússlanci. Sögumennirnir
. sögðu frá þessu af- óskiljmiiegum
ákafa, ög andlit þeirra ljömaði af
gleði. Hennennirnir söfnuÖust í
hona og töluðu um horiimiap?
Það fór aö færast líf í liðið, og
líl.amir hcrmanranna spentust
eiris o >' stálfjaðrir. '
Hermaður sá, er hréinsaði yfir-
f>ilfarið morguninn eftir, veitfi þvi
athygli, aö mjög vonda íykt lagði
úr kjötkroppúnum, og að þeir
irioruöu í möðluim. Kallaði hann
jskmstundis á félaga sína og sýndi
■ þeim. Eftir skamina stund var
íjöldi i>ermanna kominn- þár að
Vörusalinn, Hverfisgötu 42, tek-
ur ávalt til sölu alis konar notaða
muni. Fljót sala.
Hólaprenísmiðjan, Hafnarstr»tf
18, prentar smekklegast og ódýe-
ast kranzaborða, erfiljóð og afia
amápreníun, sími 2170.
Munið eftla* hinu fjölbreytta
úrvali af treggiœisraidnm ís-
lenzkum og útlendum. SMpsi-
myndir og fl. Sporöskjurammar
Freyjugötu 11, sími 2105. Myndir
innrammaðar á sama stað.
Brauð frá AÍþýðubrauðgerðinni
fást á Baidursgötu 14.
Sokkai* —Sokkar- Snkknr
frá prjónastofunnl Malin eru ís-
lenzkir, eudingarbeztir, hlýjastir.
Kaupið Alþýðublaðið
og töluöu aliir uin, hvílik ósvinna
þetta væri.
„Og þetta eigum við að eta,“
hrópaði einh. „Félagar okkar, sem
eru herfangar í Japam, eiga við
mjllu betri kjör að bua.“
„Slíka fæðu myndi ég ekki
bjóða hrindi mínuni," 'sagði annar.
Hinir voru sammála.
Yfirforinginn, er var á verði,
náði í skipslækninn, Smirnow.
Hárin setti upp nefklípugleraug-
un. þefaði af kjötinu ojg 'sagði:
„Það er ágætt. Á sumrum eru
ávalt maðkar i kjötinu, en þegar
kjötið er soðið, drepast þeir. Þvo-
ið það og burstið úr saltvatni,
og svo er ált gott.“ Hann veifáði
borginmannlega með hendinni og
fór leiðár sinnar.
(Frh.)
Ritstjóri og ábyrgðarmaðu.
Haraldur Guðmundsson.
Alþýðuprehtsmiðjan.
William le Queux: Njósnarinn miídi.
hennar, reyndust mér notadrjúg í hvívetna.
Ég dáði þessa mikilhæfu kon:u rnjög mikið.
og hún — þó ég segi sjálfur frá og f>að án
þess að hreykja mér upþ af því dáði mig
engu minna fyrir min]a margreyndri ágæti&-
hæfileika sem politískur spæjari. „Þér eruð
mákalaus!“ sagði hún oft, og ég er viss
um, að hún meinti það. Ekki að undra, þótt
kveðja okkar væri vingjarnleg og inniieg.
„En íivað það er skemtilegt, að þér komuð,
Jardine foringi! Þáð er blátt áfram yndislegt!
Eri það verö ég áð segja, að þér eruö ó-
vænfur gestur. En arinars kmniö þér ávalt
eihs og skrattinn úr sauðarleggnum. En
hvað er nú annars i fréttum ?“ sagði hún og
hallaði sér betur aftur í bægintLastólnuin.
Hún viar ekki öldungis laus við að ve®a
óðamála og hélt því áfram, áður eri ég
kóm svari við. „Já, við áttum ekki von á
yður. Hvefnit anniars gátrint við átt von
á yður nú? Nýlega barst sú frétt til okkar,
að þér væruð í Krakáu. Hva'ðan úr ösköþ-
unum ,ber yðiir að nú?“
„Að heiman, að heimári,“ sagði ég
brosandi iig áf gleði mikilli. Það vaf svö
hressándi að geta sagt, að ég’ kæmi „að
heiman". Svo sagði ég:
„Það er að. einsein stund liðin, siðan ég-
kotm hingað til Rómaborgar. Veðrið er yndis-
fegt, og árstíðin er a'uð'sæilega hagkivæm og
góð.“
„Já, víst er svo. Dáwson sagði, að þér
vilduð tala við manninn minn urn eitthvert
mjög áríðandi inálefni. Hann situr veizlu að
hans hátignar kon'ungsins og rá'ðunéytisins.
Hárín fer nú að koma hvað af irverju úr
þessu. En nú vsrðið ]>ér að segja m?r‘ eitt-
hvað heiman að:. Þér getið sjáifsagt sagt.
mér margt og mikið í fréttum.“
„Ég hefi því miður eiginlega ekkeirt ný-
stáriegt í fréttum a'ð segja, Lariy Claucare!
nema það, sem þér getið lesið í Jblöðurrum.
Lundúnir eru óhr&inar og ieiðinlegár eiris .
og að vanda.“
„Og þó er þaö einmitt þessi staður, sem
er okkur svo kær, er verðum í leiginlegri
merkingu eöa þannig lít- ég á það, — að
Uíja í útlegö ár eftir ár. Þér snunið, fninri
kær.i Jardine foringi! rive mjög þér þjáðust
áf heirnþrá í þau 'þrjú ár, sem þér störfuð-
uð stoðugf við ráðúneyti mamisins mlns í
Miklágarði.“
„Jfi; réfber nú' það, al veg rétt,“ sagði
ég með sannfæringarkrafti. Ég hiaút að
k'annast víð, að þetta var satt, er ég enduir-
mintiist þe.irra slæpingslegu ára, .þessa
jireytusama tíma, er ég eyddi á Bos|>orus-
ströndinni. Þettá var á síðárí híuta upp-
vaxtarára miriria,' óg Lady fclaucare hafði
j>á reynst mér sem móðir. „En af því að
starf mitt útheimtir fierðalög án afláts frá
oinni stórborg til annarar, þá öfuncla ég
þá, sem hafa verið skipaðir til að gæta hags-
rnuná okkar inncicélá' fósturlands á sama stað.
En það er nú sjálfságt svo, að maður er
aldfei ánægður í þessutri heimi; býst ég
við.“
,;0g , nú errið f>ér á einhverjum veáðum
hér i borginni é'iiífu; — þer eruð jsvo sent
áð reyna að grafast eftir einhverju pölir
tíiska leyntlaimáiinu núna.“
Bg hneigöii höfuöið tii sámþykkis.
„Annars gnuiar rriig riú eitthvað, Jivaö
þér eruð að ieiiast við áð swuðra uppi,“
sagði hún góðiátlegá og brosandá. „En ann-
ars segið þér auðvitað mánnimim mírium
ait af létta um ]>a:ð.“
..„Oerið svo vel og munið eftir því, Lady
Claucare! kð eg heiti Francis Vesey, eins
i og ég hefij heitið t'v'firíáraiidi, þcgar ég. hefi
•veríð . geistur 'á hötél Russie."