Tíminn - 12.06.1964, Síða 8

Bryn|ólfur Jóhannesson sem Arnór og Gfsli Halldórsson, séra Jón.
Leikfélag Reykjavíkur:
Brunnir kolskógar
eftir Einar Pálsson - Leikstjóri Helgi Skúiason.
Leikíélag Reykjavíkur frum-
sýndi Brunna kol'skóga, einþátt-
ung Einars Pálsr.onar, á þriðju-
dagskvöldið.
Höfundurinn heíur látið þess
getið í blaðaviðtali, að þátturinn
sé hliðstæða Trilainnar, sem Menn
ingarsjóður verclaunaði, og tel ir
því æskilegt að leikirnir séu flu'.t
ir sama sinnrs. Hvort svo er, mun
koma betur í ljcs, ef LR flytur
báða leikina að hausti, en Brunn
ir kolskógar eru greinilega sjálf-
stætt verk.
Lárus Sigurbjötnsson kemst svo
ið orði um Einar Pálsson í leik-
krá, að hann sé að mestu óráðin
!áta: leikari, heimspeCdngur,
ungumálagarpur og náttúrufræð-
agur — ef til vill allt í senn.
>essi upptalning gefur vísbend-
ngu um óvenjulegan hæfileika-
nann, sem hefur margt á prjón-
um, en segir fátt um árangur.
Niðurstaða leiirsýningarinnar er
hin sama. Hún sýnir hugmynda-
auðgi Emars Pálssonar, en gáta
hans sjalfs er ekki ráðin. Hug-
myndin kemur til Einars, en hann
virðist skorta festu og úthald til
að gera úr henni staðgóðan mat.
Sýningin tekur mann sterkum
; tökum í upphaf' Grannur stúlku-
| líkami birtist í daufum roða hægra
| megin baksviðs, en til vinstri
i djarfar fyrir hrörlegri húsgrind.
| Stúlkan stendur á hól, teygir
I hendur sínar til himins og sveigist
! um í hring. Tveir menn ræðast
! við framcni fyrir skilvegg í hinni
! hrörlegu vistarvcvu: Arnór bóndi
; á Öræfum og séra Jón, prestur í
Meðallandi. Handan við bæinn ér
til fjalla í rauðu eidsikini, gegn'im
bláa móðu.
Áður en sviðið_ birtist var leik-
in tónlist Páls ísólfssonar, se;n
j hann hefur samið við leikinn; hug
j þekk tónlist, sem ég held að feli
j i sér þann geðbiæ, sem við á. En
I því miður var þtssi tónlist flutt
j áheyrendum úr Látalara, svo rám
! um, að reiði Páts ísólfssonar hlýt
! ur að koma yfir þá, sem nota þetta
j apparat til að flytja mönnum verk
j hans.
Leikurinn gerist haustið 1783, á
þeien miklu hörmungartímum
Móðuharðindanua Einar hefur
tekið upp málfar og aldarfarslýs
ingu séra Jóns Steingrímssonar. en
í þessu, málfarinu, er fólgin sú
meinloka, sem gerir leikinn vand-
hæfan til flutnmgs. Það er fjarri
lagi að ritmál st-ra Jóns Stein-
grímssonar geti verið bein heim-
ild um mælt mál á þeirri tíð,
og að fyrna mál eítir gömlum bók-
um er aðeins á færi höfuðsnillinga.
Leikur krefst máls sem fer eðli-
lega í munni, cn samansúrraður
orðabögglingur er ekki nothæfur
til leiks, hvort sem hann er gam
aldags eða módei ne. Þetta mál var
svo tyrfið, að Brynjólfi Jóhannes-
syni vafðist tunga um tönn í hlut
verki Arnórs bónda, og mun það
sjaldan hafa komið fyrir áður.
Gísli Halldórsson komst frá hlut
verki prestsins án þess að mis-
mæla sig, og pað er í sjálfu sér
aðdáunarvert. Sama er um Helgu
Bachmann í hlutverki Steinvarar,
systur bónda og Kristinu Önnu
Þórarinsdóttur, sem leikur Geir-
laugu dóttúr hans, en hlutverk
Kristn Anna Þórarinsdóttlr sem Geirlaug
þeirra eru miklci orðfærri en
hinna.
Mest bar á þessu vandræðaorð
færi framan af leiknucn, en síð-
an slaknaði nokkuð á því. Síðast
i leiknum heyröusí fagrar, skáld-
legar orðræður og ljóðrænar frá
sagnir án stirðlrika. í þessu felst
nokkurt ósamrænii, sem maður
hefði þó blátt áíram þakkað fyr-
ir, ef annað ósamræmi hefði ekki
komið til sögunnai um leið: Fram
an af byggist ieiKurinn á samtöl-
um, en snýst út í frásagnakennda
tjáningu undir íokin. Þetta mis-
ræmi virðist óþörf afleiðing hinna
velhugsuðu sinnaskipta, sem þar
Sviðia i Brunnum lcolskðgura.
eiga sér stað í leiKnu*u
Brynjólfur Jóhannesson genr
Arnóri skil, með fasi og- lát-
bragði nins volaða bónda. sem
bilast fyrir ofstækisfulla hörku
prestsins og gefur legorðsseka
dóttur sína undir Stóradóm úl
að komast sjálfur í rúginn í Með
allandinu. Misma-Iin stafa af því,
að leikaranum er uppálagt að
segja, það sem eKki verður heiir.t
að með sanngirm
Gísli Halldórsson mótaði hér
eftirminmlega persónu, fremur
með þungu fasi sínu, en hiklaus-
um taianda, og • Helga Bach-
mann fór vel op, áreynslulaust
með lítið hlutverk Steinvarar. And
iitsfarði Helgu ciugði ekki til að
sýna kaunumslegna og hrörnanoi
konu, en vera má. að það sé erfitt
að mála svo yfi - reglulegt and-
litsfall leikkonutirar, að hún sýn
ist skar
Kristín Annu barst vel af í
hlutverki Geirlaugar og notaði
möguleik? til hreyfingar og !át
bragðs með ágæium, en ofnotkun
þriggja hollenzl.n. orða spillti íyr
ii leikkonunni — Pétur Einars
son kom fram sem þögull svipur
ungs manns. (Hcl’.enzkur barm-
faðir Geirlaugar ,
Leikstjórn Helga Skúlasonar bar
vott um, að hann hefur gen sitt
tezta til að hefja leiklnn og ha.d.n
honum í skorðum með þeim ann-
mörkum, sem nann fær ekki við
gert, og leiktjöid StelnÞór«. Si >
! urðssonar ásam’ noetsta-aiegri
j beitingu tjósa. attn rikan þátt i
því, sem er vei um syninguna,
JJaliíuc Oskarsson.
f Í il föítudagur, TL fÓn(W« ^