Alþýðublaðið - 24.06.1952, Blaðsíða 6

43. dngur
Ðr: Álftir
Orðhengils:
A STOPPSTÖÐ
„Tipparðu?“
„Geri ég hvað?“
,,Ég var að spyrja hvort þú
tippaðir'“
„Já, einmitt. Hvort ég, —- já,
ég skil. Nei, ég geri yfirleitt
ekki neitt. Ég bara vinn mína
vinnu, og búið.“
„Við tippum öll, þarna á skrif
stofunni."
,,Já, einmitt það. Hvað er
það, sem fólk leyfir sér ekki á
þessum skrifstofum . . .“
,,í>etta er óskaplega spenn-
andi, skal ég segja þér. Við höf-
um sem sé fengið áhugamál! ‘
,,í skrifstofutímanum; — nai,
nú liggur við sjálft að ég trúi
þér ekki . . .“
„Ég get svo svarið! Hugs.ión,
liggur mé? við að segja. Eitt-
hvað, sem gefur lifinu og starf-
inu aukið gildi, Við erurn ekki
lengur áhugalausir þræiar, sem
mætum til starfsins eins mörg-
um mínútum á eftir réttum
tíma og staða hvers og eins á
skrifstofunni fresast ieyfir. Það
er ótrúíegt en satt, að nú kemur
það þó no-kkrum sinnum fyrir,
að við mæum fynr tírnann.
Jafnvel forstjórinn!'*
„Að hugsa sér!“
„Við höfum nefnilega stofnað
tippfélag. Samvinnufélag, skil-
urðu. Og svo tippum við á ým-
islegt fleira heldur en knatt-
spyrnuna, skiiurðu! Forseta-
kjörið, veðrið, — já, og nú «r-
urm við að undirbúa tipp um
síldaraflann í sumar, bæði mál
og tunnur á hverjum einstökum
móttökustað. Slíkur undirbún-
ingur kostar aldeilis ótrúlega
vinnu, skilurðu. Við verðum að
kynna okfcur aflaskýrslur frá
síðustu tíu árum; fara yfir
folaðafréttir frá sama tíma, —
og ég veit ekki hvað! Vísindaleg
rannsókn skilurðu?"
„Ég skil. Og hvað hafið þ’ð
svo upp úr þessu?“
„Ótrúlega mikið. Starfsgleði,
áhuga . . .“
„Ég meina peningalega?“
„O-jaæja. Eiginlega græðir
nú enginn á því beinlínis fjár-
hagslega, nema. sendisveinninn.
Hann tippar á eldspýtur, bann-
sett barnið. ... Jæja, þarna
kemur vagninn. . ..
■ ■ ■■■■■■■
straumlokur (cut-outs) fyr
ir Dodge, Chrysler, Chevro
let o. fl. bíla. Segulrofar á
startara í Plymouth o. fl
Reimskífur á dynamóa ný-
komið.
Rafvélaverkstæði
Halldórs Ólafssonar,
Rauðarárstíg 20:
Sími 4775.
■J ’
^ wzsrtiföftotmt
S
S
s
s
s
Hvaða meðaumkunar var,
þegar á allt va rlitið, hægt að
vænta af sextándu aldar kven-
manni?
Lestin var nú komin niður á
jafnsléttu og fetaði sig áfram
gegnum þéttan frumskóginn,
þar sem slóðin hafði gersam-
lega horfið. Fjallgarðurinn að
baki sást við og við en stöðugt
í meiri fjarlægð. Hins vegar
kom fjallshlíðin gegnt honum
æ betur í Ijós eftir því sem
fylgingin færðist nær miðju
dalsins. Sólin var nú því sem
næst beint yfir höfðum þeirra.
Umhverfið fór nú að taka
breytingum. Með æ styttra
millibili var farið fram hjá
mosavöxnum, högnum steinum,
sem u.ppvaxandi skógartré
sýnilega höfðu á ýmsa vegu
fært úr skorðum. Hér var að
vaxa skógur upp úr rjóðri, sem
ekki alls fyrir löngu hafði verið
þéttsett stærri og smærri stein
byggingum. Su,ms staðar sáust
stærri og smærri hlutar þess-
ara bygginga, en að langmestu
voru þau samt hrunin og jarð-
orpin. Vafningsviðir teygðu
sig u.pp eftir þeim og víða
hvíldu saman hnipraðir högg-
ormar á syllum og stöllum og
hröðuðu sér í skjól. þegar þeir
urðu mannaferða varir.
Á öðrum stöðum voru kring-
lóttir haugar þar sem jarð-
vegur hafði safnast saman utan
um hálfhrundar byggingar og
hulið þær algerlega.
Hér hlutu; að vera leyfar af
borg. Sennilega hafði það
verið allmikil byggð og kann-
ske keppinautar hinna frægu
borga Inkanna, Cuzco og Pal-
enque um auð og fegu.rð. Þessi
þjóðflokur var þá leyfar fjöl-
mennrar þjóðar. Eftirlegu-
kindur, sem ólu aldu,r sinn á
rústum löngu horfins menning-
aríkis, hálfkulnaðar glæður
elds á útbrunninni öskuhrúgu.
Beint fram undan hópnum
kom nú smátt og smátt í Ijós
mikil bygging og bar við him-
in, uppmjó og stöllótt. Þetta
var sú ,sem han hafði séð ofan
úr fjallshlíðinni þa rsem komið
var út úr jarðgöngunum. Hof
eða eitthvað þess háttar. Svo
sem þrír fjórðu hlu.tar hennar
voru úr steini en efsti hlutinn
úr leir eða öðru mjúku efni
og sló á það brúnum lit við
geisla sólarinnar, sem nú var
allmjög tekin að lækka á lofti.
Myndasaga barnanna.
- , ,Si~. M' ' t
d'1
Þegar Bangsi endurtók
spurninguna um íkornana,
brosti tatarinn góðlátlega,
sagði ekki neitt, en stóð upp
og gekk inn í skóginn. Bangsi
kallaði á skátastúlku.rnar, en
þær svöruðu ekki. Hann vissi
ekki, hvernig hann átti að
skilja orð tatarans.
Cornell Woolrich:
Skýringin á því að byggingin
var ekki úr steini alla leið upp
var sennilega sú að mannfæð
eða kunnáttuleysi íbúanna
hindraði þá í að endurbæta
hana.
Pylkingin var nú komin sem
^ næst að hofinu. Þá komu í
iljós mörg smærri hús. íí kring-
J um þau voru litlir gróður-
j blettir, þa rsem maís var rækt-
, aðu.r til matar og hör til fata-
Jgerðar. Litlir uppmjóir kofar
úr strái. Ekki lengur rústir,
1 heldur bústaðir lifandi manna.
J Út úr kofunum þyrptust nú
dökka rverur eins og mau,ra-
fylking, sem hélt til móts við
oðkomumenn. Það voru samt
* allt menn, konur, karlar og
börn. Menn, sem komu beint
frá vinnu sinni og prestar í
.víðum, flaksadi skykkjum.
Allir urðu svo samferða sein-
asta spölinn.
Hópurinn nam staðar á torgi
nokkru í miðri húsaþyrping-
! unni rétt hjá byggingunni
^ þeirri miklu. Það var upptroð
| ið og hart undir fæti, ekki
nokkuð stingandi strá. Fylk-
^ ing aðkomumannanna nam
Jstaðar og dreifðist. Yfir torg-
inu gnæfði hofið. Hin húsin
urðu enn smærri að sjá við hlið
þess en þau voru í rau,n og
veru. Til þriggja hliða voru
minni álmur út frá hofinu,
sem lokuðui torginu.
Burðarstóllinn var lagður
niður og hún steig af honum.
Hægt og tígulega lagði hún af
stað. Það var festa og öryggi
yfir hreyfinum hennar, þar
sem hún gekk yfiy torgið í
áttina til hofsins. Öryggi, sem
sá einn getu,r sýnt, sem er á
kunnum slóðum. Hún horfði
hátt og hafði ekki augun af
toppi hofsins. Leit hvorki til
hægri né vinstri. Hún gekk svo
hægt að hann hafði nægan
tíma til þess að virða hana
fyrir sér, til þess að kveðja
hana í huganum. Dökkur
skuggi hennar hreyfðist hægt
eftir sólgljáðri jörðinni. Hvort
þeirra var skugginn og hvort
var raunveruleikinn?
Prestarnir stóðu álengdar í
tveimu.r röðum og fögnuðu
henni. Nú gekk hún inn á milli
raðanna. Hann sá henní nú að
eins bregða fyrir öðru hvoru
milli þeirra. Þeir hneigðu höf
uðin, en hún gekk upprétt og
hnakkakert.
- - i
S
s
s
s
Nú var hún komin fram á
milli raðanna og gekk seinasta
spölinn. Hann sá vanga henn-
ar rétt í svip, vanga þessarar
konu, sem hann hafði haldið
að væri kona. Andlit honum
svo vel ku.nnugt þrátt fyrir ó-
kunnugleikann, svo ókunnug-
legt þrátt fyrir kunnugleikann.
Augu,, sem hann þekkti svo
vel, augu, sem ekki þekktu
liann. Munn, sem hann hafði
kysst mörg hundruð sinnum,
hár, sem hann svo oft hafði
gælt við. Hvað hafði þetta ver
ið? Og að liðu augnabliki var
hún horfin. Hofið haíði gleypt
hana með húð og hári. Tóm-
leikakennd greip hann sterk-
um tökum. Kennd, sem er sam
fara ái'gerum aðskilnaði við
nánasta ástvin.
Það var ekki Mitty, sem
þarna fór inn. Hvar er Mitty?
Hvað varð af henni? Hvar
missti ég af henni?
Prestarnir gengui inn á eftir
henni og drógu vesalings litlu
Chris með sér.
Inngangurinn í hofið gapti
við honum.
Dóttir sólarinnar var komin
til síns heima.
23. kafli.
Jafnvel um hábjartan daginn
komst aldrei néma ofurlítil
glæta niður í fangaklefann
þeirra. Hann var nær allur
neðanjarðar. Á þeirri hliðinni,
sem út í garðinn vissi, var ofur-
lítil gluggabora. Á veggnum
gegnt honum voru dyr. En það
var engin hurð. Villimennirnir
virtust ekki hafa komizt upp á
lag með að nota hjarir. Upp í
dyrunum voru bjálkar, sem
smeygt var ofan í föls. í hvert
skipti, sem gengið var u,m þær,
svo sem þegar þeim var færður
matur, þá varð að taka nokkra
bjálka upp úr falsinu. Á einum
bjálkanum var rifa og í 'gegn
um hana gat vörðurinn fylgzt
með hreyfingum þeirra.
Hingað var farið með þá. Hér
voru þeir skildir eftir í eymd
og örvæntingu.
„Hvers vegna fóru þeir með
okkur hingað?“ Þeirrar spurn-
ingar spurði Mallory hvað eftir
annað fyrstu dagana. „Hvers
vegna drápu þeir okkur ekki
strax niðri á búgarðinum? Til
hvers eru þeir að treyna í okk-
ur líftóruna? Hvað vilja þeir
með okkur alla leið hingað?“
Bangsi og skáíasfúlkumar.

msm
En skátastúlkurnar svöruðu
ekki heldur, svo að hann var
á báðum áttum, hvort hann
ætti að fara út úr skóginum.
Utan við skóginn sá hann vin
sinn, Godda grís, liggja á
hnjánum í grasinu.
- - , ... , 1 o o n f O -
„Hvað ertu að gera kunn-
ingi?‘‘ spurði Bangsi. ,,Ég hef
týnt einni glerkúlu.nni minm“,
sagði Goddi „Þær voru tólf í
gærkvöldi, þegar ég fór að
hátta, en nú eru þær bara ell
efu. Ég veit ekkert, hvernig
þessi eina hefur getað týnzt'1.
GÁMÁN 06
ÁLVARA
Ákveða sjálf afniælisdagimi.
Elísabet Englandsdrottning er
ekkj sú einasta, sem ákveður
hvenær afmælisdagur hennar
sfculi vera haldlnn hátíðlegur.
Aga Khan trúarhöfðingi á Ind-
landi ákveður livenær fylgls-
menn hans skuli halda aJmælis-
dag hans hátíðlegan. Það h-efur
verið venja þeirra að gefa hon-
um á afmælisdegi hans guil og
gímsteina, sem vega samaniagt
jafn mikið og Aga Khan sjálí-
ur, en hann er bæði stór og feit-
ur og eru því afmæiisgj ai'irn ar
margra milljóna kró.ia virði.
Meísöluhók Mao Tsetung.
Mao Tsetung er ekki aðeins
einræðisherra Kína, hann ir
einnig þefcktasti rithöfundur
þar í landi og hefur bók sú, er
liann skrifaði nýlega, verið seV;l
í fleiri entökum en bók nokk-
urs annars rithöfundar í Kína
eða jafnvel J heimimjn. Bókin
var seld í í,5 milljónum ein-
taka og nú er önnur prentun
hafin á bókinni. Panpírsskortur
og erfiðleikar á prentun hafa
tafið aðra útgáf'.i bókarinnar.
Það er ekki þar með sagt að bók
in sé vinsæl meðal Kínveria,
því sú hefur verið venja að bók-
um rituðum af einræðish.errum
hefur að jafnaði verio þröngvað
,upp á fóíkið og þorir það ekki
annað en að eiga bækur þeirra.
* * *
Ekkert annað en kapítalismi.
Blaðið „Prace“ í Tékkóslóva-
kíu hefur ásakað mótprhjóia-
verksmiðjuna ,,Jawa“ í Prag
fyrir að nota kapítalistísk siag-
orð til þess að auka afköst
verkamannanna. í stað þess. að
nota hin venjulegu opinberu
hvatningarorð „framleiðið meír
í dag en í gær“ voru verfca-
mennirnir hvattir til að vinna
sér inii meiri peninga í dag en i
gær. Blaðið sagði að þetta v'æri
kapítalismi af verstu tegund og
yrði strax að upprætast.
Óheppnir smyglarar í París.
Nokkrum smyglurum ’ París
háfði tekizt að koma heilum toíl-
farmi af amerískum sígarettum
inn í landið. Allt gekfc eins og I
sögu til að byrja með, en þegar
þeir nálguðust ákvörðunarstað
sinn í borginni kom bíll akandi
á móti þeim og rakst á: bil
þeirra með iieim afleiðingum,
að bíllinn valt og þúsundir a‘£
hinum smygluðu sigarettupökk-
um þeyttust út um allt. Lögregl
an hirti allt.saman, sígaretturn-
ar og smyglarana.
Ekki hægt að búast viff öffru.
Skólaeftirlitsmaöurinn og
presturinn ganga inn í skóla-
stofuna til þess að eftirlíta
skólahaldið. Eftiriitsmaðurinn
bendir á hnattlíkan sem stend-
ur á kennaraborðinu, bendir á
jarðmöndulinn og spyr kennslu
konuna:
— Hvers vegna hallast jarð-
möndullinn svona?
Ekkert svar. Eftirlitsmaður-
inn lítur á kennslukonuna.
— Ja, hann hefur nú verið
svona síðan ég kom hingað,
segir hún. sakleysislega.
Eftirlitsmaðurinn lítur á
prestinn, sem verður hálf vand-
ræðalegur og segir eins og til
j afsökunar:
i — Ja, það er eins og ég hef
| alltaf sagt, þegar skólastjórnin
’ verður alltaf að notast við
j gamla hluti er ekki hægt að bú-
! ast við öðru.
ABi