Tíminn - 19.08.1964, Blaðsíða 14

Hún andvarpaði. — ég vildi
óska þess, að við ættum lítið hús,
þar sém við gætum verið tvö ein
og hamíngjusöm.
— Éf allt gengur vel, ættum við
bráðlega að verða búin að eign-
ast svoleiðis lítið hús, tautaði ég.
Þetta var til þess, að hún faðm-
aði mig svo ákaft að sér, að ég
ruglaðist í því, sem ég var ð
hugsa um. Ég reis á fætur.
— Hvenær fer hr. Busk í næstu
veizlu? spurði ég kæruleysislega.
— Ekki á morgun, heldur hinn.
Kvöldið, sem hr. Busk fór í
veizluna, fór ég að hitta Möru.
Ég fann nafnalista í skúffunni
hans og tók mynd af honum í
eldhúsinu.
Ég eyddi nóttinni í herbergi
Möru. Við vorum mjög hamingju-
söm, enda þótt við mættum ekki
hafa hátt.
Myndavélin var í frakkavasa
mínum, sem hékk við fótagaflinn.
Ég hafði tekið mynd af nafna-
listanum yfir brezku leyniþjón-
ustumennina í Tyrklandi.
í dagrenningu læddist ég út
úr húsinu. Þetta var 26. október
1948. Þetta átti eftir að verða
merkur dagur. Ég hafði ákveðið
að fara til þýzka sendiráðsins
næsta kvöld.
Ég var nú líka farinn að hlakka
til þess að fá litla húsið, sem Mara
hafði verið að tala Um.
Alls var ég búin að taka fimm-
tíu og tvær myndir og var nú að
velta fyrir mér, hve mikils ég ætti
að óska í greiðslu fyrir þær. Þenn-
an dag reyndi ég að halda mig
sem allra lengst frá sir Hughe.
Hugsanirnar um peningana stigu
mér til höfuðs og mig svimaði,
og ég varð að taka fast í hönd-
ína á sjálfum mér.
Ég ákvað að fara fram á 20.000
sterlingspund. Ég varð drukkinn
af tilhugsuninni um þessa pen-
ingaupphæð. Mér datt ekki eitt
augnablik í hug sá möguleiki, að
Þjóðverjarnir kynnu að hafna boð
inu.
Ég yrði að koma til þeirra í
trúnaði og gleyma því, að fyrir
aðeins sex mánuðum hafði ég ver-
ið kavass hjá Herr Jenke, sendi-
ráðsráðgjafanum. Það skipti mestu
máli, að þeir treystu mér. Þeir
yrðu að trúa því, að ég væri njósn
ari, og hefði alltaf verið það. Ég
varð að láta í veðri vaka, að langt
væri síðan ég hefði tekið ákvarð-
anir mínar.
Ég beið óþolinmóður eftir því
að geta hætt vinnu minni. Lengsti
dagur lífs míns var 26. október.
Ég fór út úr brezka sendiráðinu
klukkan sex með filmurnar í vas-
anum.
Dyrakavassinn í þýzka sendi-
ráðinu hét Peter, hann var júgó-
slavneskur og hann kannaðist við
mig.
— Vilt þú komast hingað aftur í
vinnu? spurði hann.
— Ef til vill vil ég það, var svar
mitt.
Ég gat varla dulið ákafa minn.
Nú var klukkan orðin sjö. Ég hafði
árangurslaust eytt heilli klukku-
stund í að reyna að róa mig.
— Viltu gjöra svo vel að segja
Frau Jenke, að mig langi til þess
að hitta hana, sagði ég.
Þýzka sendiráðið var við Ata-
tiirk Boulevard. Það var lítill
heimur út af fyrir sig. Fyrir utan
járngrindahliðið óku skröltandi bíl
ar, þar ráku menn asna sína, ber-
fættir sveitamenn í borgarheim-
sókn gengu þar um, betlarar, stræt
in voru ósteinlögð, hávaðasöm, og
þar mátti heyra stöðugan gný frá
bílhornum. Fyrir innan hliðið ríkti
regla, kyrrð, einstakur þrifnaður,
þar voru tré, vel hirtar grasflatir
og blómabeð, það var áhrifamikil
sjón.
Byggingar brezka og þýzka sendi
ráðsins í Ankara voru þær stór-
kostlegustu í borginni. Hugsunin
um það, að kavass-inn Élyesa
Bazna ætti eftir að hafa töluvert
að gera með bæði sendiráðin, kom
mér til þess að brosa. Það var svo
skemmtileg tilhugsun, að mér varð
rórra innanbrjósts.
Peter hafði verið að hringja,
Hann leit á mig.
— Þeir vilja, að þú komir yfir
um; sagði hann.
Eg þekkti leíðina.
Hús Jenke-hjónanna var við hlið
ina á sendiráðinu sjálfu. Það var
byggt í austurlenzkum stíl. Á móti
mér tók kavass, er ég þekkti ekki,
kannski hann væri eftirmaður
minn hjá Herr Jenke.
Hann fór með mig inn [ setu-
stofuna og skildi þar við mig.
Ég varð að bíða lengi. Ég sett-
ist á sófann, þar sem ég hafði einu
sinni fyrir nokkrum mánuðum tek-
ið myndir af mér liggjandi í ró-
legheitum. Herbergið var alveg
eins og það hafðl verið, þegar ég
þurrkaði þar af. Það mátti greini-
lga merkja áhrif konunnar á alla
hluti þarna inni. Frau Jenke, syst-
ir Ribbentrops, hafði búið það hús-
gögnum - djúpum, mjúkum, þægi-
legum hægindastólum, þungum
gluggatjöldum, gólfábreiðum, sem
maður sökk niður í.
Ég reis á fætur og dró glugga-
tjöldin fyrir. Ég kveikti á báðum
lömpunum og settist í einn hæg-
indastólinn. Andlit mitt var í skug
anum.
Ég varð að bíða lengi.
Ég stakk höndunum níður í vas-
ana og tók fast utan um filmurnar.
Inge Jenke var taugaóstyrk,
metnaðargjörn kona á fimmtugs-
aldri. Það hafði ekki alltaf verið
auðvelt að lynda við hana. Ég veit
nú, að hún dó síðar úr mjög al-
varlegum sjúkdómi, og vel má
vera, að hún hafi þegar verið orð
in veik og óhamingjusöm. En ef
svo var, þá lét hún mig, kavassinn
aldrei sjá það.
Hún kom inn í herbergið og ég
stóð á fætur.
— Bonsoir, madame, tautaði ég.
Hún leit á mig.
— Hvers vegna dróstu glugga
tjöldin fyrir, Elyesa spurði hún,
— Madam, sagði ég, — ég von-
ast tíl þess að fá mikla peninga
frá yður.......
Það brá ekki fyrir hinum allra
12
minnsta undrunarsvip á andliti
hennar. Hversu furðuleg, sem
henni hefur þótt framkoma mín,
lét hún ekki á því bera.
— Ég er hrædd um, að ég hafi
ekki mjög mikinn tíma til þess að
tala við þig, sagði hún.
— Eigum við að fá okkur sæti,
madam? spurði ég í lágum rómi.
Svipurinn breyttist skyndilega.
— Nei, Elyesa, við skulum ekki
fá okkur sæti. Ég held, að það
væri þér fyrir beztu að fara héðan
þegar í stað.
Ég llét sem ég tæki ekki eftir
þessari athugasemd og sagði: - Ég
kom beint úr brezka sendiráðinu,
madam. Ég vildi gjarnan segja yð-
ur, að ég er nú sem stendur her
bergisþjónn Sir Hughe Knatchbull-
Hugessen. Ég hef komið hingað til
þess að hitta yður, madam, og
hætti með því lífinu mínu . . .
Hún hallaði sér áfram, eins og
hún vildi með því skynja betur
mikilvægi þess, sem ég var
að segja.
í eitt augnablik var alger þögn.
Lófar mínir voru orðnir rakir.
Síðan sagði hún hægt; — ég
held að maðurinn minn vilji fá að
tala við þig.
Ég hreyfði mig ekki út úr skugg
anum. Ég var of uppgefinn iil
þess að geta verið sigrihrósandi.
3. KAFLI
Ég hafði einu sínni lesið nokk-
ur bréf til Albert Jenke frá mági
hans, Ribbentrop, og enda þótt
hann segði það ekki, þá vissi ég,
að það var ástæðan fyrir því, að
hann rak mig. Nú að kvöldí 26.
október, 1943, átti ég að sjá hann
í fyrsta sinn frá því þetta gerð-
13
fylgdust með hverri hreyfingu
hennar.
— Það er óæskilegt að reyna
að leita aðstoðar á hótelinu, sagði
annar. — Við erum hér tveir og
getum auðveldlega hindrað yður.
Við viljum gjarna, að þér afklæð-
íst, ef bréfið skyldi falið í fötum
yðar. Þér getið farið inn í bað-
herbergið og rétt hvert plagg
fram til okkar.
Hann tók slopp og rétti henni.
— Hérna er sloppurinn yðar, sem
þér getið síðar farið í. En ég vara
yður við, hver einasta spjör verð-
ur rannsökuð.
Hún átti ekki um neitt að velja
og hlaut að hlýða.
— Við viljum helzt komast hjá
að beita valdi, ungfrú Hastings,
sagði annar illgirnislega. — Við
erum báðir vopnaðir.
—Þá á ég ekki annars úrkosta
en hlýða ykkur, sagði hún. En
ég fullvissa ykkur um, að ég hef
ekki falið neítt bréf í fötunum
mínum.
— Við sjáum nú til, sagði
annar.
Hún kom aftur fram til þeirra,
klædd sloppnum. Þeir voru að
grandskoða hverja flík.
— Er bréfið í farangri yðar?
spurði annar.
— Ég er alls ekki með neitt
bréf, mótmælti hún.
Nú var greinílegt, að þeir höfðu
rannsakað allan farangur hennar
og ekki fundið neitt
— Við vörum yður við, ef þér
felið bréfið einhvers staðar og
og reynið að afhenda það ein-
hverjum í Seoul, þá verðið þér
látnar sæta þungri refsingu, sagði
sá hávaxnari. — Við höfum þegar
aflað okkur upplýsinga um, að
þér eruð vinur eins af föngum
okkar, John Kim, sem bíður
ÖRLÖG I AUSTURLÖNDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
dóms síns þessa dagana. Það gæti
hæglega orðið dauðadómur fyrir
svik og undirróður gegn stjórn
inni. Ef þér hafið einhvern tíma
þekkt John Kim, þá gleymið því
upp frá þessum degi. Við sýnum
þeim enga linkind, sem þrjózkast
við að sýna okkur hlýðni.
— Og mér skildist, að Suður-
Kóra væri mjög heillandi land,
sagði hún varfærnislega. — Suður-
Kórea er heillandi, sagði sá há-
vaxnari. — En aðeins fyrir út-
lendínga, sem hugsa um sitt og
skipta sér ekki af stjórnmálum í
landinu. Núverandi stjórn er
mjög sterk í sessi — og mjög góð
stjórn fyrir fólkið.
— En það er herforingjaráð —
einræði, sagði hún.
Hávaxni maðurinn kínkaði
kolli.
— Einmitt þess vegna er hún
góð fyrir fólkið. Kóreubúar eru
gott fólk, en þeir eru eins og
börn og þurfa strangan aga. Þeir
geta ekki tekið ákvarðanir sjálf-
ir. Það getur verið, að yðar sé
þörf á Trúboðssjúkrahúsinu, en
víð vörum yður við, ungfrú Hast-
ings — skiptið yður ekki af mál-
um, sem ekki snerta starf yðar.
— Ég hef engan áhuga á
stjórnmálum, sagði hún kulda-
lega.
— Góða nótt, ungfrú Hastings.
Þeir hneigðu sig báðir og hurfu
út um dyrnar.
Hún horfði á eftir þeim, og
henni fannt hún vera auðmýkt
og lítillækkuð, en hún gladdist
innílega yfir, að þeir höfðu ekki
fundið bréfið. En henni stóð ekki
á sama um, það sem þeir höfðu
sagt, að líf Johns væri í hættu.
Hún klæddi sig í náttfötin og
skreið upp í þægilegt rúmið.
Hvernig höfðu þeir komizt inn í
læst herbergið hennar? Hún fór
aftur fram úr rúminu og tókst að
drösla þungum skáp fyrir dyrnar.
Hún skalf frá hvirfli til ilja. Þótt
henni hefði orðið mikið um heím
sóknina, var hún ákveðnari en
nokkru sinni áður að fara til
Seoul.
7. KAFLI
Hún ákvað að segja Davíð ekki
frá hinum furðulega atburði
á hótelinu um kvöldið. Ef til vill
teldi hann þá ráðlegast, að hún
hætti við ferðina til Kóreu. í þess
stað sagði hún honum frá ferð-
inni um borgina og nágrenni
hennar. Hann virtist ánægður að
heyra, að hún hefði notið þess og
spurði hana mikið um, hvernig
henni litist á sig í Hong Kong.
Henni fannst erfitt að einbeíta
sér að því að tala við hann. Hún
var enn í uppnámi eftir atburð-
inn um kvöldið, og hún veltí fyrir
sér, hvernig fara mundi, þegar
hún kæmi til Suður-Kóreu.
Hún ' hafði bréfið enn undir
höndum — eða réttara sagt hafði
Davíð það. Hún tók þá ákvörðun
eftir nokkra umhugsun, að hyggi- j
legast væri, að hann geymdi það ■
áfram, unz þau væru komin heilu
og höldnu gegnum tollskoðunina
í Suður-Kóreu. Ekki svo að skilja,
að hún óskaði Davíð neins ills, en
hverjum dytti í hug að
gruna hann, hinni elskaði lækni
við Trúboðssjúkrahúsið? Það var
greinilegt, að vitað var um sam-
band hennar við John Kim og
Peter Yi. Hún var því grunuð.
Davíð veitti því athygli að, hún
var taugaóstyrk.
— Hvað er að, Rakel? Hefur
nokkuð komið fyrir?
— Nei, nei.
Hann sagði spyrjandi:
— Þú ert einhvern veginn allt
öðru vísi en þú varst í gær. Þá
fannst mér þú hress og kát og
full vonar og tilhlökkunar. Nú sé
ég ekki betur en þú sért hrædd.
— Ég býst við, að ég sé komin
með glímuskjálfta, af því að við
erum að koma á leiðarenda, sagði
hún varfærnislega.
Hann hló.
— Vertu óhrædd, Rakel. For-
stöðukonan og hinar systurnar
munu hugsa vel um þig. Þetta
er lítill og samstilltur hópur og
engin misklíð milli okkar. Eins og
ég sagði er margt ágætis fólk í
Seoul frá Ameríku og Englandi.
— En ég vil ekki síður hitta
Kóreubúa en Ameríkana og Eng-
lendinga.
Honum virtist bregða við ákefð
hennar.
— Auðvitað hittirðu þá. En
þeir eru stoltir og hlédrægir. Þú
skalt ekki vænta þess, að þeir taki
þér strax opnum örmum.
Hún kinkaði kolli. John Kim
var bæði hlédrægur og stoltur.
Það hafði tekið hana alllangan
tíma að kynnast honum vel, og
hún hafði í rauninni ekki kynnzt
honum að marki fyrr en í bréf-
um hans. Yrði henni leyft að hitta
hann, fyrst hann sat í fangelsi?
Þessir tveir Kóreumenn sem hún
hafði hitt í Hong Kong, höfðu gef-
ið í skyn, að hann kynni jafnvel
að verða dæmdur til dauða. En
ef til vill höfðu þeir sagt það til
að hræða hana? Það var óhugs-
andi, að unnt væri að dæma mann
til dauða fyrir það eitt að hafa
skrifað greinar, sem sýndu
andstæðar skoðanir við ráðamenn
í landinu.
Þau áttu ekki í neinum vanda,
þegar að tollskoðuninni kom.
Davíð var vel fagnað af starfs-
mönnunum, sem allir sýndust
þekkja hann. Læknir frá sjúkra-
húsinu, dr. Richard Carver, hafði
komið í bifreið sinni til þess að
taka á móti þeim. Svo virtist sem
drjúgur spölur væri frá flugvell-
inum ínn í borgina sjálfa.
Dr. Richard Carver var ungur
og mjög laglegur maður, ljóshærð
ur með há kinnbein. Hann var
mjög elskulegur við Rakel.
— Allir bíða með öndina í
hálsinum eftir að hitta þig, sagði
hann og þrýsti hönd hennar hlý-
lega. — Davíð lét hið bezta af
þér í bréfum sínum.
14
TÍMINN, miðvikudaginn 19. ágúst 1964