Tíminn - 23.12.1964, Blaðsíða 11

MIÐVIKUDAGUR 23. desember 1964
TÍMINN
11
UPPREISNIN
IÁ BOUNTY
59
Charles Nordhoff og James N. Hall
— Við Normann dönsuðum af gleði, þegar við sáum
ensku einkennisbúningana, hélt Morrison áfram. — En þegar
við hugsuðum til hinna, féll skuggi á gleði okkar. Það var
áreiðanlegt, að þeir yrðu teknir, og ég hafði engan tíma tii
þess að gera þeim aðvart. Skipsbáturinn var kominn til okk-
ar fimm mínútum eftir að hann fór fyrir oddann. Hann
renndi upp að hliðinni á okkur, og þið getið hugsað ykkur,
hvað við vorum undrandi, þegar vð sáum að Thomas Hay-
ward stjórnaði bátnum og var í liðsforingjabúningi.
— Þið hafið sennilega faðmazt, Morrison, skaut Stewart
inn í.
— Hann vildi ekki einu sinni tala við mig, heldur skipaði
hann mönnum sinum að leggja mig í járn. Hann varð eftir
í skonnortunni ásamt flestum mönnum sínum. Við vorum
sendir út í skipsbátnum.
— Hayward á erfiða aðstöðu, við verðum að minnast þess,
sagði Coleman.
— Hann virðist una vel sínu hlutverki, þórparinn, sagði
Stewart. — Hann veit, að við erum jafn-saklausir og hann.
— Munið þér, hvernig hann kjökraði, þegar Christian
skipaði honum að fara í bátinn? spurði Morrison.
— Já, hann kjökraði, sagði Coleman. Bæði hann og herra
Hallet grátbáðu um, að fá að vera kyrrir um borð. Það
gerðum við ekki.
Dramb Haywards gerði okkur öllum illt í skapi, sem
ekki höfðum tekið þátt í uppreisninni. Enda þótt við tækj-
um allt til athugunar, fundum við enga afsökun.
Brátt var komið með hina frá Papua. Þeir voru sjö:
Mc Intosh, Hillbrandt, Burkitt, Millward, Summer, Muspratt
og Byrne. Nú var fangaklefinn ekki orðinn of stór. Ég var
króka aftur í, og Muspratt var vinstra megin vlð mig. Ég
var heppinn að lenda á þessum s'tað. Nokkrum dögum éftir
að ég var fluttur á þennan stað, varð ég var yið kvist, sem
var að losna 1 veggnum. Ég reyndi í nokkrar nætur að ná
út kvistinum, án þess það heppnaðist. James Good, brytinn
okkar, kom mér til hjálpar. Hann ýtti inn til mín kvistinum,
og eftir það gat ég séð út á sjóinn og horft á himininn.
Stundum gat ég komið auga á hús Stewarts og sá fólkið,
sem gekk þar um. Ég sá ekki hverjir það voru, en ég gat
vel hugsað mér, hverjir það væru.
Ég sá, að bátum var róið fram og aftur. Ég þekkti
marga mennina í bátnum. Þetta voru allt gamlir vinir
okkar og kunningjar. Oft sá ég, að Peggy var róið umhverfis
skipið. Faðir hennar var oftast með henni, eða bræður
hennar. Hún horfði löngunaraugum á skipið. Faðir hennar
var svo hygginn, að hann leyfði henni aldrei að koma fast
að skipinu. Hún hefði áreiðanlega reynt að kalla til manns
síns, ef hún hefði álitið, að hann heyrði til hennar, og
það hefði aðeins orðið þeim báðum verra. Ég minntist ekki
á þetta við Stewart. Ég vildi ekki ýfa upp sá hans að óþörfu.
Morgun nokkurn, þegar ég var að horfa út um kvistgatið,
hrópaði Muspratt: — Gættu að! Ég hafði aðeins tíma til
þess að koma kvistinum aftur í gatið, því að bátsmaður-
inn kom ofan stigann og Edward með honum. Þessari
heimsókn höfðum við lengi búizt við. Klefinn hafði ekki
verið þveginn lengi. Ég vil ekki segja meira um ástandið
í klefanum en það, að fjórtán hlekkjaðir fangar höfðu orðið
að gera allar sínar nauðþurftir þarna inni í viku.
Edwards nam staðar í stiganum.
— Bátsmaður! Hvaða óþefur er þetta?
— Herra Parkins skipaði svo fyrir, að hér yrði ekki
þvegið oftar en einu sinni í viku.
— Látið þvo klefann þegar í stað og segið mér til, þeg-
ar það er búið.
— Já, skipstjóri.
Edwards hikaði ekki lengur, heldur fór burtu sem fljót-
ast. Okkur til mikillar gleði komu nú hásetar með £n?t# vt
fötur af saltvatni og við þvoðum allt hátt og lágt. Þe^ar
við höfðum þvegið klefann, þvoðum við hver öðrum. Þeg-
ar við vorum orðnir hreinir aftur, vorum við í ágætu
skapi. Þegar þvottinum var lokið, fór bátsmaðurinn. Að
stundarkorni liðnu kom hann aftur og var þá Hamilton
læknir í fylgd með honum. Læknirinn leit snöggvast á mig
vingjarnlega. Að öðru leyti lét hann ekki á sér sjá, að
hann hefði séð mig áður. Hann gekk á milli okkar og leit
á okkur.
Hann benti á stórt kýli á hnénu á Muspratt. — Látið flytja
hann í spítalaklefann, herra Jackson.
— Það verður að búa um þetta maður minn, sagði hann
— Já, læknir.
Menn báru jafnmikla virðingu fyrir Hamilton og skip-
stjóranum. En hann sá enga ástæðu til þess að tala við
okkur með aðstoð milligöngumanns.
— Hafa fleiri kýli eða sáraveiki? spurði hann. — Ef
svo er, þá segið strax til, og ég skal láta flytja ykkur í
sjúkraklefann. Munið, að það er skylda mín að sjá um heil-
brigði ykkar, ekki síður en hinna, sem hér eru um borð.
— Má ég segja fáein orð? spurði Stewart.
—r Gerið svo vel. «ínuM g
an skipið liggur hér við? Við eigum kunningja méðal
hinna innfæddu, sem myndu með ánægju senda okkur
— Og með því væri hægt að spara skipsbirgðirnar, læKn-
ir, sagði Coleman.
Hamilton læknir horfði á okkur einn af öðrum.
— En þið fáið nýjan mat, sagði hann. ,
— Nei, læknir, því miður, sagði Coleman. — Herra Par-
kins skipaði svo fyrir . . .
— Ég skil, sagði læknirinn. — Ég skal rannsaka málið.
Ef til vill er hægt að kippa því í lag.
Við þökkuðum honum, og hann fór upp á þiljur.
Það var bersýnilegt, að meðferð sú, sem Parkins lét
okkur sæta, var án vitundar skipstjórans og skipslæknis-
ins. Edwards kærði sig ekki um að skipta sér af grimmd
liðsforingjans, en Hamilton kom oft að vitja um okkur. Eft-
ir þetta var sæmilega þrifalegt í klefa okkar, og við fengum
sams konar mat og skipverjarnir á Pandora.
NÝR HIMINN - NY JÖRÐ
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
69
Þetta var þá hin sérstaklega
breyting. Engin furða þótt Júlíen
yrði á að stama dálítið við upp-
lestur hennar.
Nanaine hætti að veifa blæ-
vængnum til þess að geta athug-
að svipinn á andliti Viktors. En í
svip hans var ekkert hægt að
lesa, hann leit bara rólegur fram-
an í hana. Hún tók aftur til að
veifa, og horfði brosleitum aug-
um á myndina af afa gamla yfir
arninum, sem hvessti augun nið-
ur á þau öll, ofan úr sinni gullnu
umgerð. Gamli læknirinn hafði
sigið lengra niður í ruggustólinn
og var nú steinsofnaðui.
Júlíen lauk nú því, sem eftir
var af lestrinum í mesta flýti.
— Eitt þúsund í reiðufé til að
mæta síðustu útgjöldum mínum,
greiðslu til læknis og vegna út-
farar. Þetta er lokaerfðaskrá min,
gjörð af fúsum og frjálsum vilja
og undirrituð ....
Greinilegt var það, hugsaði Vikt
or, að Nanaine hafði haft mikil
áhrif á hinn frjálsa vilja föður
hans.
Júlíen dýfðj pennanum í blek-
byttuna. Síðan leit hann til gamla
læknisins í því skyni, að hann
kæmi til að skrifa undir. Sá gamli
svaraði honum aðeins með hávær-
um hrotum.
— Það stendur á sama. Þetta
getur beðið til morguns, sagði
hann er Nanaine hnussaði önug-
lega. — Ég skal koma áður en
ég fer til borgarinnar.
Þegar læknirinn var að hátta,
mundi hann allt í einu eftir bréf-
linu, sem hann hafði fengið t'rá
! Alcide Larouche daginn áður.
Hann náði í bréfið og reif það
upp. Það var skrifað í hálfafsak-
andi áhyggjutóni.
— Mér þykr það leitt, kæri
drengurinn minn, mjög leiðinlegt,
að þú skulir hafa talið þér nauð-
syn til bera að taka þér svo loft-
kenndar skoðanir á gildi hins
óhefðbundna sambands kynjanna.
Hvað var maðurinn að fara?
— Sér í lagi var óheppilegt að
gera það í áheyrn nokkurra
kvenna, er við vonuðum að mega
telja vissar sem virðulega skjól-
stæðinga í framtíðinni, eins og
í þær hafa verið á undanförnum
I árum.
Nú. Boðið hjá Olympe á mið-
vikudaginn var. Öll sagan um
Palmyru Delamare. Frú Vigée jg
frú de Gerbeau, sem rokið höfðu .
brott úr samkvæminu, meðan!
regnið fossaði úr loftinu.
— Ég er hræddur um, að svo 1
spánýjar skoðanir varðandi ást-!
ina, gætu orðið til þess, að eigin-
menn vorra ágætu kvensjúklinga
hrykkju ónotalega við . . . Viktor
brosti. — Og þótt ég sem læknir
viðurkenni að sjálfsögðu kynferði
legt ....
Auðvitað gat frændi hans ekki
verið í neinum vafa um það, sem
lá svo ljóst fyrir.
— Ég held það sé ekki rétt,
að nefna vissa sjúkdóma í ,hopi
hefðarkvenna með næman smekk,
og þá sjúkdóma hefi ég heldur
aldrei til meðferðar....
Hana-nú Orðrómurinn um ólgu
þá, sem athugun hans á Coco
hafði valdið, var þá kominn alla
leið til borgarinnar.
. . . nema svo standi á, að sjúk-
lingurinn sé virðulegur borgari
þjóðfélags vors.
Læknirinn gat ekki annað en
rekið upp hlátur við þessa setn-
ingu.
. . . hlýt einnig að harma það,
að þú skulir eyða kunnáttu þinni
á negrakonur, sem heldri frúr
hljóta auðvitað að . . .
Kærar þakkir. Nínerva de Ger-
beau-Vignaud . . .
— Með tilliti til hins gífurlega
skoðanamunar okkar, jafnt í hugs
un sem framkvæmd, hlýt ég því
að harma það af öllu hjarta, að
ég neyðist til að afsala mér félags-
skap þínum.
Hann las ekki bréfið til enda,
en beit á jaxlinn og bögglaði það
saman í ofsabræði. Hann var ekki
reiður yfir því, að Alcide hafði
hafnað félagsskap hans. Öðru nær
— honum þótti bara vænt um það.
En ástæðurnar, sem hann tilfærði
— ómennskan, ragmennskan —
Rækjurnar voru komnar aftur
hann hætti við að hátta, en gekk
í stað þess niður til strandar og
reikaði þar um, til þess að lægja
reiði sína við rauðan bjarmann
frá blysunum. Bréfið lá saman-
bögglað i vasa hans. Þar kom
hann auga á Ovide Clouzat með
fjölskyldu sinni, höfðu þau kveikt
bál og snæddu nú melónur við
skímuna af því. Hafði þessi góð-
látlegi útfararstjóri boðið Hippo-
lyte Naquin að setjast hjá þeim og
fá sér melónusneið með. Læknir-
inn afþakkaði boð Ovide um að
þiggja einnig sneið, en gekk rak-
leitt að eldinum og fleygði bréf-
inu frá Alcide í iogann.
— M'sieur le docteur gefur okk
ur eldsneyti, mælti frú Clouzat og
brosti við.
, — Jíg :er að brenna'.galdranorn,
sagði Viktor. — Ég vona að það
séu síðustu leifarnar af hjátrú
seytjándu aldarinnar.
Allir hlógu, þótt enginn af fólki
Clouzats skildi gráglettnina í
orðum læknisins. En allir voru í
góðu skapi eftir skemmtilega ferð
og vel heppnaða veiði.
— Ágætt, sagði Hippolyte.
— Prýðilegt.
29 kafli.
Hann hafði ekki komið aftur að
Fagranési. Nú voru fimm dagar
síðan hann hafði séð Mirjam.
Hann sneiddi hjá því að hitta
hana, svo sem hann gat. Mýrar-
kaldan stuðlaði nokkuð að því.
Bitvargurinn sveimaði um á kyrr-
um kvöldum, þegar enginn blær
var til að bæra minnsta strá. Flug
urnar voru stórar og svartar og
skildu eftir sig ógeðslegar vessa-
blöðrur í húðinni. Septemberkul
haustsins var og farið að fylla
fólk með kvefi. Það var þó tán
í óláni mýrarköldunnar, að
vonir stóðu til að hún yrði ekki
eins áleitin næsta ár. Bæjarráð
hafði skipað svo fyrir að loka
skyldi öllum opnum skurðum og
auk þess ákveða að hefjast handa
um niðurgrafið skólpræsakerfi.
Svo langt var þó málum komið.
Næsta sporið var að kanna,
hvort bæjarstjórn fengist ekki til
að láta þurrka nærliggjandi mýr-
ar og foræði.
Frú Naquin var síðasti sjúkling
urinn sem leitaði læknis þetta
kvöld. Hún kom til að fá kínin
og skalf af kulda innan í sjali
sínu.
— Jæja, það var þó lán, að
Hercule Moreau skyldi ekki deyja
af þessu höfuðkúpubroti!
Enda þótt tennurnar glömruöu
í munni frúarinnar, óð hún elginn
í belg og biðu, meðan læknirinn
fyllti hylkin handa henni.
— En þó var Justin Dufour
enn heppnari! Aristide Préjean
hefur sleppt honum úr fangelsinu
— en af þeirri ástæðu einni, að
svartholið var svo fullt af rottum
og kakkalökkum, að Justin komst
hvergi fyrir! Og þér, M‘sieu Du-