Alþýðublaðið - 29.01.1955, Blaðsíða 7

Laugardagur 29. janúar 1955
ALt>reUBLAÐIÐ
7
Kafhleen Ferriers
Framhald af 4. síðu-
þessu tímabili, heidur og öll
persóna hennar. Aður hafðí
hún verið þokkaleg stúlka, en
nú fór hún að vekia athygli
fyrir fegurð og sérkennilega,
sterka persónugerðj samfara
heitum, kvenlegum yndis-
þokka. Kemur það ljóst fram
í ævisögunni hve mik'.llar ást-
ar og vinsældar hún naut, ekki
aðeins sém söngkona, heldur
sem kona. Hún var gáfuð og
mörgum gla^silegum hæfileik-
um bú!n, —• í fáum orðum sagt.
kona, sem töfraði alla, er henni
kyntust.
Eftir að hún hafði sungið í
Glyndebourne hélt hún til
Edinborgar, og eftir það stóðu
henni opnar allar le:ðir. Hún
fór í löng söngferðalög, fyrst
um Bretland, síðan um megin
landið og að síðusíu til Banda
ríkjanna. Slíka altrödd höfðu
menn aldrei áður heyrt, auk
þess sem hún heillaði alla með
persónulegum töfrum sínum.
Hún naut jafn mikillar hylli
og frægðar, hvort sem hún
kom fram sem einsöngvari,
söng með hljómsveitum eða
óperuhlutverk og í oratoríum.
í>ó fór svo, að hún lagði minni
stund á óperurnar, eftir því
sem frá leið. Sem einsöngvari
flutti hún enskar og skozkar
þjóðvísur og ljóðalög sígildra
iónskálda, — og allt þar á
milli, en einkum hafði hún
mætur á Hugo Wolf og Gustaf
Mahler. Þá gat hún sér mikla
frægð fyrir söng sinn í oratorí
um e.ff r Hándel, og í passíum
Bachs. Og enda þótt hlutverka
skrá hennar virðist ekki sér-
staklee'a fjölskrúðug^ vekur
það undrun þegar að því er
gætt., að sem fullbroksuð söng
kona starfaði hún aðeins í
fimm ár.
Þegar hún bjó sig undir
flutning e'nhverra tónverka.
náði bað smámsatnan sífellt
sterkarí tökum á henni, ef.tir
að nótnalestri og bvrjunarund
irbúnincri var lok'ð, unz hún
gaf lifað siff 'nn í það af allri
sinni sáí. Það kom fyrir á
stundum. að hún gat ekki
gráti varizt á svig'nu. svo
sterkum tökum náði hlutverk
ið á henni. Það gerðist til dæm
is, þj'e’* hún söncr f . Dg.s T_,red
von de” Erde“ ef+ir Mahier í
Ed.iniboncf. árið 1947. Bruro
Waher Ajórnaði flutningi tón
verksin^ og á eftir sagði hún
við tónlistargao'nrvnandánn,
Nevii'e Gardus. „Mikill dæma
laus ktprii get ég verið. Hvað
skvtd: Walter bugsa mér.“
Hins”°«ar hélt hún alltaf
látlausH dirfsku Lancashire-
stúlkun^ar. Hún sattði bað,
sem hp^ni hjó í briósti, hver
sem hh’* átti að máli. Hún kom
alltaf t'-t dvranna, eins og hún
var klm'M. Hinn frægi hlióm-
sveitar^+óri, sir John Barbi-
rolli, frá því, er þau voru
bæði ■,r"Xr'tödd brúðkaim iarls
ins af ^arewood og Gertrud
Stein. dá+tur hins kunna tón-
verkaó+'-afanda. Sir John
hafði hó fyrir skömmu verið
aðlaðim Á efsta þreninu vlð
kirkiufv^nar stóð f.jöldi skart
klæddn- fvrirmanna og aðals-
kvenna og Kathleen var har
einnic ^egar sir Jobn gekk
upp tr-vnurnar, kom hún til
móts ■'r'ív hann. og mælti svo
hátt p* allir hevrðu. „Sæll.
gamh> 'l”'rernig líður þér, Ij.úf-
urinn “
Þeop- hún stóð á hátindi
frægðs” pinnar, naut hún svo
mikilla vinsælda, að hún hefði
getað orðið samkvæmisstjarna,
ef hún hefði um það hirt. En
hún mat kst sína meira, og
þegar fólk reyndi með öllu
móti að fá hana ti lað koma
í samkvæmi, sagði hún blátt
áfram „nei“, án þess að vera
með nokkrar vífilengjur. Ef
henni þótti, að tónleikum lokn
um, sem hún þyrfti einhverrar
hressingar við, kaus hún helzt
að setjast að kvöldverði í veit
ingahúsi með einum eða tveim
ur kunningjum. Undirleikar-
inn, Gerald Moore, segir frá
því, að hún neltaði samkvæm
isboði hollenzka borgarstjór-
ans, að loknum hljómleikum í
borg einni á Hollandi, en bað
undirleikarann síðan að koma
með sér í krá elna þar í grennd,
þar sem þau sátu síðan í ró
og næði, það sem eftir var
kvöldsins.
Hún var gædd töfrandi ein-
faldleika barnsins og virðuleik
heimskonunnar eða eins og
Bruno Walter hljómsveitar-
stjóri sagði, — hún var í senn
bóndadótt'.rin og prestsmad-
daman. Hún heillaði alla með
framkomu sinni, og henni var
,gafinn -sá einstæði hæfTileiki,
að fólk beið eftir því, að hún
segði álit sitt, þegar um eitt-
hvert. mál var að ræða. og þeg
ar hún hafði látið álit sitt í
ljós, þótti áheyrendum, sem
hún hefði jafnan lög að mæla.
Hún gat glatt og hughreyst,
þótt hún væri sjálf sárþjáð, c-g
ef vinjr hennar hófu máls á
veikindum henna.r, var það
jafnan sValr hennar, að hún
vildi heldur ræða um eitthvað
annað. Það er svo le'ðinlegt
að tala um veikindi, sagði hún.
Hún söng á sjúkrabeði sín-.
um, og tók þeirri uppástungu
Benjamins Brlttens með fögn
uði, að syngja inn á nokkrar
hljómplötur í sjúkrahúsinu.
Af því varð þó ekki, þar eð
gera varð á henni holskurð,
— í þriðja eða fjórða skiptið,
— og eftir ibá læknisajðgerð
hafði hún ekki mátt til að
syneja framar.
Hún lézt þann 8. október
1953, en skömmu áður hafði
henni verið sýndur sá mesti
heiður, sem brezkum tónlistar
manni getur hlotnazt, þar sem
hún hafði verið sæmd gull-
merki tónlistarsamtakanna
Sú ákvörðun var tekin :
skyndi og framkvsemdinni
hraðað, þar eð allir vissu,
og ekki sízt hún sjálf, — að
dsuðans mundi ekki langt að
bíða. enda þólt hún sýndi
hvorki æðru né ótta.
Vargur í sanðargæru
Framhald af 5, síðu.
ari brá oddviti þegar við og
kærði þetta fyrir barnavernd
arráði Kópavogsihrepns, auk
þess sem hann sparaði sjálfur
ekkert erfiði. tll að vinna bug
á þeim ímyndaða ósóma. Nafnd
in kom og sat tvær skemmtan
ir, og komst að raun um, að
þarna hafði verið farið með
róg og ósannindi. Og um leið
komst oddvitinn að bví, að
hann hafði verið hafður að
ginningarfífli ó=anni,ndamanna
hvað honum þótti vitanle.ea
leitt, því að manna s.'zt mundi
hann vilja gefa höggstað á sér
sem pólitískum ofsóknamanni
þegatr félagFhRtmiIið er ann-
ars vegar. Er það til marks
um það, að hann v.'l.l engum
manni gera getsakir, — ekki
einu' sinni ósánnindamönnum
— að hann sendi grandvör og
heiðvirð hjón til að sannfær-
ast .um það af eigin sjón, hvað
aðhæfzt væri á skemmtunum
í félagsheimilinu. Beiddust
þau inngöngu, sem reyndist
auðsótt, enda þótt þau væru
ekki í Alþýðuflokksfélaginu,
skemmtu sér hið bezta og hrós-
uðu okkur fyrir þá framtaks-
semi að hafa reist þetta sam-
komuhús. Daginn eftir kallaði
svo oddvitinn saman hrepps-
nefndarfund, þar sem hánn
veitti mér ákúrur fyrir að
hafa tekið tíu krónur í inn-
gangseyri af þessum sæmdar
hjónum og þar með haft fé úr
vasa þeirra til styrktar starf-
semi Alþýðuflokksins. Svo
næm er réttlætiskeimd hans.
En vafasamur fengur reyndist
honum þessi sendiför, þar eð
hún varð til þess. að hann
sneri sér fyrst til barnavernd
arnefndar Rvíkur og síðan
til barnaverndarráðs Islands
með beiðni um afskipti af fé-
lagsheimilinu, velferð hrepps-
félagsins til öryggis, en hvor
ugur þessara aðila cygðu þá
hættu, sem oddvitanum óx svo
mjög í augum, og' sinntu ekki
frekari beiðnum hans. Af sömu
velferðarumhyggiu sneri hann
sér síðan til heilbrigðisnefndar
Reykjavíkur .og borgarlæknis,
og fór þess á leit, oð félags-
heimilinu yrði lokað, þar eð
bað ógnaði heilsu hreppsbúa,.
Ekki fengust þó nefndir aðilar
til að gera hreppsfélaginu
oann greiða, enda hafðí og
borgarlæknir orð á því. er
hann hafði skoðað húsið, að
bað væri hið snotrasta. Hélt
ég satt að segja, að ekki hefðu
margir aðrir vitað um þessi
leiðinlegu erindlslok oddvita,
en hann og hans nánustu, og
hefðu. af skiljanlegum ástæð
um, lítt hirt um að fiíka þeim.
En svona eru þessir myrkra
vígsmenn, — þeir nasa allt
uppi, þegar beir vilia gera ein
hverjum bölvun. Og nú skirr-
í;st gre'nanhöfundur ekki við
að leika oddvitann svo grátt
von um, að get.a þar eínnig
r>áð höggstað á mér og Alþýðu
fiokknum í Kópavogshreppi
Þvkir mér le'tt., að oddvitinn
ckuli verða að hoia þetta mín
v-pwna. —- en það er svo sem
ekki það eina!
ÁílÁS Á PRESTINN.
Og blessaður oddvitinn er
svo sem ekki einn um það, að
verða að gjalda mín, þegar
mvrkravígsmaðurinn otar að
mér lvgaspjótinu. Jafnvel sókn
p-nres+urinn sleppur há ekki
við róysbrögð han.s. Eftir síð'
iistu hreppsnefndarkosningar
’rsr hann kosinn formaður
barnaverndarnefndar í Kóna
vQgshsenni, sem vav að allra
dómi siálfsagt og rétt, þar eð
nre=turinn er kunnur sóma
maður, sem ekki vill í neinu
'ra.mm sitt vita. Hann befuv
me:na að segja revnzt svo heið
virður os grahdvar. að b/\n
hpfnr ekkí viljað loka Alþvðu
flokksheimilinu. fvrir sakir,
cem enPa-f evu; aðrar en þær.
-em DÓIitískir andstæðinsar
ba+a funrúð upp af hugvitsemi
pínni. Slíkur grandvarleíki er
mvrkravýgsmanninum ekki að
ckani. Og fyrir brsgðið ræðst
hann á prest með harla óvið
“icrandi dvlgiumj. Som heti
fer. mun prestur hó standa
iafnrét+nr eltir. Ekki mun
greinarhöfundur beidur hafa
oert oddvitanum sreiða með
bví. e-' hann veitist að presti
fvrir bað, pð hann hafi rætt
Hofmm einhverskonar kvnn
ingarfélags. — sem greinavhöf
undur nefnir heldrimanna
klúbb, — við einn eða ,tvo
menn. Kemur þar fram, sem
áður. að myrkravígsmaðurinn • yngri
er naskur á það, sem ekki er að, og
margra vitorði.
TILGANGUR RÓGSINS.
Ekki mun ég eyða fleiri orð
um á myrkravígsmann þenn-
an að svo stöddu, en láta hann
jálfan dæma sig fjrir óhróð
ur sinn og ósannindi í augum
allra góðra manna. Elns og ég
hef áður sagt, tel ég mér það
til heiðurs, er slíkir óþarfa-
menn vega að mér, og mundi
telja mér það hina örgustu
kömm, ef ég' yrði að þola hrós
Deirra. Leitt er þó, að mínir
nánustu, eins og konan mín,
kuli verða fyrir tönnum þessa
vargs, — en það væri þá ekki
vargur. ef hann kynni rógi sín
um takmörk. Tilgangu.r hans
er auðsær, — það er Alþýðu-
flokksfólk í Kópavogi og fé-
lagsheimili þess, sem
kynslóðinni sparn-'
að leggja hann til
hliðar, ef þeir gæ.tu t. d. bent
börnunum á, að peir hafi fyrir
sitt góða fordæmi fengið svo og
svo háar bætur fyrir spamað-
inn, en í stað þess geta þeir
flestir sagt yngri kynslóðanni,
að þeirra reynsla hafi verið
slæm, og þeir vilji ekki ráð
leggja neinum að fara þá leið,
nemia iaðstæðurnar breyltist
mikið til hins betra.
í Morgunblaðið 3. þ. m. skrif
ar bankastjóri framkvæmda.
banlkans, Benjamín Eiríksson,
m.a. um sparifjársöfnun þar seg
ir:
„Þar sem margir leggja fyr
ir peninga eða peningaverð
mæti er sífelld rýrnun þessara
hann verðmæta eitur, sem étur þá
hyggst ná til með rógi sínum trú og það traust, sem eru ræfc
um mig. En hversvegna hefur ur þess meiðs, sem ber uppi
sessi iili andi hlauoið í hann,
einmitt nú? Það skildi bó al-
drei vera, að hann hefði hug
boð um, að kosni.ngar í Kópa-
vocfshreppi muni ekki langt
undan?
Þórður Þarsteinsson
hreppstjóri.
framfarir í efnahagsmáluna
þjóðarinnar“.
í fyi-irispurnartíma á síðasta
alpingi, upplýsti viðskiptamála
ráðlherra, að í undirbúningi
væri að greiða sparifjárbætum
ar, og mætti búast við, að
greiðslur færi fram í byrjun.
þessa árs.
Sannleikurinn í þessu málí
mun vera sá, að skattstofan og
. , „ ... • , „ • banikarnir hafa undanfarið ver
Annars er það mjog emikenni , , „
, „ ,, . ... . að að vinna að þessu og þa lik
legt, ef ri'kisstjormn heldur 61
lega mest að þvi að eyðileggja
sem flestar umsóknir, ef nokk
Sparifjáruppbætur
(Frh. af 5. síðu.)
uð smáyægilegt er að athuga
við framtalningu sparifjársins
til skatts, og verða þá víst
margir, sem engar bætur fá, en
í staðinn tilfcynningu um, að
svo fast við, að innstæðurnar
hafi verið framtaldar, því að
ekiki veit ég betur en á undan
fömum þingum hafa verið sett
lög um að undanþiggja sparifé
frá framtainingu, og nýlega sá
ég, að í blöðum stjórnarsinna
var gortað yfir því, að þetta Þeir seu skattsvikarar.
væri eitt af þeim stóru málum, | Nú uPPlýsir Vísir fyrir nokkr
sem ríkisstjórnin hefði lagt um dögum, að útlit sé fyrir, að
mikla áherzlu að koma í fram sparifjárbæturnar verði greddd
kvæmd. í áramótaræðu Ólafs ar í marz, og bendir á það una
Thors segir orðrétt: t leið, að ríkisstjórnin ætli að
„Sparifé hefur verið undan greiða þær með ríkisskulda-
þegið sköttum, útsvari og fram bréfum. Þvílík raus’n, eftjr
talsskyldu::.
Hvers vegna er sjálfsagt að
undanþiggja sparfé sköttum,
útsvari og framtalsskyldu fram
vegis, en endilega setja laga-
fyrirmæli á sama tíma um eldra
innístæðufé, að lofaðar bætur
á það fáist ekki, nema það hafi
verið framtalið? Eiga eldri
sparifjáreigendur þetta virki-
lega skilið?
Áiítur rákisstjórnin þetta
heppilega auglýsingu þessa
daga, sem hún og bankamir
eru að reyna að fá litlu óvitana
til að leggja allt, sem hægt er,
inn á sparisjóð, það sé svo nauð
synlegt til að efla þannig láns
fé til aðalatvinnuveganna, og
er virkilega hægt að ætlazt
til.
fjögurra ára vinnubrögð við að
ákveða þæturnar, verða þær
greiddar með verðlitlum ríkis
skuldabréfum, því að allir
vita, að ef slík bréf eru boðin
til sölu, fæist ekki meira en 50
—60% fyrirþau.
Getur ríkisstjórnin búizt við,
að sparifjáreigendurnir verði
| sporléttir á kjörstað næst til
| pess að kjósa frambjóðendur
; flokka hennar?
Reykvíkingur.
70-80 manns
Framhald af 1. síðu.
Um kl. 9,30 um kvöldið kom
Isíkíðasv'eitin og skipverjar á
að eldri sparifjáreigendur |sólfi og Neptúnusi með mat
leggi sig fram um að kenna Qg fatnag Qg gLstu f báðum
íbúðarhúsunum 70—80 manns
og mun sjaldan hafa verið
fjölmennara á þessum af-
sketókta bæ. — í morgun var
sæmjlegt veður við Sléttu og
tók Ægir pá skipbrotsmenm
og björgunarmenn og flutti
til ísafjarðar. BS’.-BIF.
um
yngri .kynslóðinni að spara og
leggja inn á sparisjóð eftir allt,
sem þeir eru búnir að reyna í
viðskiptum við ríkisstjórn og
banka undánfarin ár? Ólíkt
skemmtilegra hefði nú verjð
fyrir ríkisstjómina að geta
bent til betri framkomu við
eldri sparifjáreigendur, þó að
ekki hefði .verið nema um sann
gjairnari framlkvæmd bóta-
greiðslanna, og er ég viss um,
að eldri sparif járengendur
myndu leggja sig miklu
meira fram um að kenna
☆ ☆☆☆☆☆☆☆
ÚTBREIÐIÐ
ALÞÝÐUBLAÐIÐ!
W&WWW*W V ír ^