Alþýðublaðið - 30.01.1955, Blaðsíða 6

8
ALÞYÐUBLAÐBÐ
Sunnudagur 30. janúar 1955,
ÚTVÁRPIÐ
9.20 Morguntónleikar: Slav-
nesk tónlist.
11 Messa í kapellu Háskólans.
(Prestur: Séra Jón Thorar-
ensen. Organleikar: Jón ís-
leifsson.)
13.15 Erindi: Um áfengismál
og ofdrykkju (Ezra Péturs-
son laeknir).
15.30 Miðdegistónleikar. pl.
17.30 Barnatími (Þ. Ö. St.).
18.30 Tónleikar: a) Jórunn Við
ar leikur á píanó. b) Maggie
Teyte syngur (plötur). c)
Lúðrasveit Reykjavíkxir leik
ur; Paul Pampichler stj.
20.20 Tónleikar (piötur).
20.45 Leikrit: „Browning-þýð
ingin“ eftir Terence Ratti-
gan, í þýðingu Bjarna Bene
diktssonar frá Hofteigi. Leik
stjóri: Þorst. Ö. Stephensen.
22.05 Danslög (plöíur).
Æviatriði T
Hans Hedtofts
Framhald af 1. síðn.
STARF í NEÐANJARÐAR-
HREYFINGUNNI
Upp frá því var honum falið
hvert starfið öðru vandasam-
ara. Hann varð þingmaður, rit
ari þingflokks jafnaðarmanna,
önnur hönd Staunings, og árið
1939 var hann kosinn formf»ð-
ur flokksins. Þá gegndi hann
því starfi skamma hríða því að
eftir að Þjóðverjar hertóku
landið var hann neyddur til að
segja af sér — og fór árum
saman huldu höfði. Starfaði
hann mjög í neðanjarðarhreyf
ingu Dana og fór meðal annars
til Svíþjóðar til þess að semja
við Svía um vopnakaup handa
neðanjarðarhreyfingunni. Það
var árið 1944. Á þessum árum
var hann og annar ritstjóri
leyniblaðsins „Danske Tiden-
de“. __
FORSÆTISRÁÐHERRA
FYRST 1945
Þegar Þjóðverjar gáfust upp
og lögleg stjórn var mynduð í
landinu, varð Hedtoft verka
mála- og félagsmálaráðherra,
en þegar Alþýðuflokkurinn
hafði unnið á við kosningarnar
1947, og jafnaðarmenn mynd-
uðu stjórn, varð hann forsætis
ráðherra. Aftur varð hann for
sætisráðherra árið 1953 og var
það til dauðadags, Það ár voru
tvennar kosningar í Dan-
mörku og einu sinni þjóðarat
kvæðagreiðsla. _____ ____
ÍSLANDSVINUR
Hedtoft lagði þá mjög að sér
og veiktist um vorið, á fimm-
tugasta afmælisdegi sínum, og
var veikur langt fram á sum-
ar. Upp úr þeim veikindum
kenndi hann hjartabilunar,
sem að lokum leiddi hann til
dauða. Hans Hedtoft kom hing
að til lands fjórum sinnum.
Hann hafði ríkan skilning á að
stöðu íslenzku þjóðarinnar og
studdi málstað hennar í hví-
vetna. Má óhikað fullyrða, að
hann hafi verið einn bezti vin-
ur, sem ísland hefur átt á er-
lendri grund.
íTYftTfTfrnYTTíTxTTYTYTfiYTxTYTYTTíTYTYíYT*^^
GRÁHAM GREENE:
NJÓSNARINN
89
Þeir komu ekki nær, virtu karlmennina fyrir
sér rannsakandi. Annar þeirra sagði: Jú, það
erum við.
Hérna er maðurinn.
Eruð þér D.? spurði annar mannanna.
D. stóð líka á fætur. Já, það er ég sagði hann.
Við leyfum okkur í nafni laganna að hand
taka yður; þér eruð ákærðir fyrir.
Látið það kyrrt liggja, sagði D. Ég veit hvert
er erindi ykkar.
Hafið þér nokkuð fram að færa?
Já, aðeins það, að við skulum halda héðan.
Og við stúlkurnar sagði hann: Nú getið þið feng
ið að hafa hann Curly ykkar í friði.
Þessa leið, sagði annar lögreglumannanna.
Það bíður bíll eftir okkur hérna úti fyrir.
Engin handjárn? spurði D.
Ætli pess þurfi. Það var alltaf sá sami, sem
talaði. Svona nú. Af stað.
Annar þeirra tók undir handlegg hans, þétt
ingsfast, þó ekki óvingjarnlega. Þetta gátu eins
vel verið þrír kunningjar, nýstaðnir upp frá
drykkju og á leið heim eftir góða kvöldskemmt
un og ánægjulegan félagsskap. Svona voru Eng
lendingar, þrátt fyrir allt, reyndu að gera sem
minnst úr öllu; uppþot og háreysti var þejm
ekki að skapi. Hótelið uppljómað að utan til
þess að draga að sér athygli vegfarenda eftir
hæðunum fyrir ofan. Mikilfenglegt tómstundai
starf hjá herra Forbes, að annast svona rekstur.
Úti á sjónum sé hann glytta í Ijós. Það var
sjálfsagt skipið hans, sem átti að flytja1 hann
heim, þeim. Þama fór sú von að komast heim.
Hann velti því fyrir sér, hvað herra Forbes
myndi verða að orði, þegar hann læsi morgun
blöðin og sæi með eigin augum hversu honum
hefði hrapallega mistekizt.
Svona, höldum áfram, sagði lögreglumaður
inn og herti takið um handlegg D. Við höfum
skammtan tíma til stefnu?
Þeir hertu gönguna. Gegnum anddyrið lá leið
in út á götuna. Þeir veifuðu hendi til dyravarð
arins í kveðjuskyni. Hann þurfti ekki að hafa
áhyggjur af að því yrði bætt á syndalistann,
þótt hann yfirgæfi hótelið án þess að greiða
hótelreikninginn. Þeir voru komnir út. Hann
sá bílinn þeirra. Hann stóð þarna svartur og
ljóslaus við gangstéttina. Af nærgætni við hótel
gestina var það venja lögreglunnar að láta sem
minnst á því bera, þótt hún ætti erindi við ein
hvern þeirra. í þessu landi einstaklingsfrelsins
ins var skattborgarinn varinn fyrir öllu
hnjaski, andlegu og líkamlegu, í allrg
lengstu lög. Þegar nær kom, sá D., að maður
sat við stýrið í bílnum. Hann ræsti bílinn í sama
bili og hann sá til ferða þremenninganna. Þeir
stigu inn í bílinn, settust í aftursætið og höfðu
hann á milli sín. Bíllinn ók af stað í áttina til
Southcrawl.
Annar mannanna þerraðj svita af enni sínu.
Þá er það búið — dæsti hann.
Bílstjórinn vék fljótlega út af aðalveginum.
Annar fylgdarmanna hans tók til máls eins og
upp úr eins manhs hljóði: Þegar þeir sögðu mér
að þín væri gætt á hótelinu af þremur mönn-
um, þá hefði verið hægt að kollvarpa mér með
dúnfjöður, sagði hann.
Þið eruð þá ekki lögreglumenn, ekki leynilög
reglumenn? Hann fann ekki til léttis. Allt var
að byrja aftur að nýju.
Vitanlega erum vjð alls engir lögreglumenn.
Það, sem mest kvaldi mig, var tilhugsunin um
það, að þú myndir krefjast þeiss af mér að sýna
handtökuskipunina. Skilurðu það núna, hversu
hætt þú varst kominn.
Sjáðu til: það eru aðrir menn á hælum þín.
um. Þeir hafa handtökuskipunina.
Spýttu í, Joe, skipaði hinn.
Þeir óku í loftinu í átt til hafnarinnar. Hann
sá vel til sjávar núna. Bárugjálfrið við strönd
ina varð sífellt greinilegra. Ertu mikill sjó-
maður spurði annar. ,
Jájþaðhedég. r. 7777 7777
Veitir ekki af því, karlinn. Það er að koma
vont veður. Talsverður sjór komjnn á sund.
inu.
Bíllinn hægði skyndilega á sér. Bílljósin
lýstu upp veginn framundan. D. sá ósléttan,
nýofaníborinn veg; síðan hurfu Ijóskeilurnar
út í ekki neitt. Hann sá hvers kyns var: Bíll.
inn var á sæbröttu klifi. Svona, svona, Joe, við
megum engan tíma missa. Þeir eru sjálfsagt þeg
ar á hælum okkar.
Skyldu þeir reyna að stöðva skipið?
Það reyna þeir. Og svo senda þeir út loft-
skeyti til annarra skipa. Ekki trúi ég því að þeir
sendi skip á eftir okkur, ef við komumst um
borð, svo framarlega sem þeir vita ekki vissu
sína um í hvaða skip við höfum farið.
Nú nam bíllinn staðar fyrir fullt og
allt. Þeir fetuðu sig niður tröppur og niður í
fjöru. Þar var bátur bundinn við festi. Hvað
um bílinn? spurði D.
Hugsum ekki um hann.
Hann finnst. Getur það ekki orðjð okkur ó-
þægilegt?
Við keyptum hann í morgun fyrir tvö þúsund
krónur. Það má hver eiga hann, sem finnur
hann og vill hirða hann. Það getur ekki orðið
neitt óþægilegt fyrir okkur, þótt þeir finni
hann. Þeir verða lengi að komast að því að við
höfum átt hann, og þótt þeim takist það, þá
verður það of seint. Tvö þúsund krónur. — Það
var líklegt. Sjálfsagt hefði herra Forbes líka
lagt út fyrir honum. Þeir ýttu bátnum á flot
og stigu upp í hann. Hann skoppaði á öldunum;
sælöðrið lék um þá.
S
s
s
s
s
félags Alþýðuflokksins í Alþýðu-S
S
s
s
s
s
Munið barnaskemmtun Kven-
húsinu í dag klukkan 2.
Hans Hedfoft látinn
Framhald af 1. síðu.
og efnaleg, gerir mennina
þroskaðri, víðsýnr.i og starf-
hæfari, sem eykur trú þeirra á
lífinu og man.ngildi sjálfs sín,
hann eykur auðlegð þjóðar
sinnar, þann auð, sem hvorki
mölur né ryð fær grandað.
Hedtoft hefur ávaxtað vel það
pund, sem honum var falið til
varðvelzlu. Hann heíur aukið
auðlegð þjóðar sinnar, og um
leið sameign allra þeirra, sem
trúa á lífið og framtíðina.
Hedtoft var mikill íslands-
vinur. Hann leit svo á, að hin-
ar smáu þjóðir ættu fullan rétt
til sjálfstæðis og hefðu mikils-
vert hlutverk að vinna í ál-
þjóða samstarfi. Hitt var hon-
um, raunsæismanninum, vel
ljóst, að þeim var nauðsyn að
vinna saman og gefa þanni^
öðrum þjóðum fordæmi. Þess
vegna gerðist hann forgöngu-
maður að stofnun Norðurlanda
ráðsins og var fyrsti forseti
þess.
í gærkveldi, að loknum
fundi Norðulandaráðsins, sem
nú er haldinn í höfuðborg Sví-
þjóðar, gekk hann til hvíldar
glaður og reifur, en þreyttur
eftir langan vinnudag.
Hann vaknaði ekki aftur til
þessa lífs. Þannig er gott að
kveðja líf og starf.
Hedtoft er fallmn frá. En
minning hans lifir í hugum
fólksins, sem hann vann fyrir
og nú harmar fráfall hans,
ekki aðeins á danskri grund —
líka á íslandi, um öll Norður-
lönd hvarvetna þar, sem barizt
er fyrir rétti fólksins til að lifa
eins og menn.
29. janúar 1955.
Ilaraldur Guðmundssoiii
Jóngeir D. Eyrbekk
(Frh. af 5. síðu.)
hinir, sem fljóta á milli bjart
sýni og ibölsýni, um 1%. Sé
þetta rétt, þá er alltaf á öllum
tímum fengur í þeim mönnum,
sem l'íta á hlutina frá björtu
hliðinni. En svona er það nú
samt, Jóngeir er hinn lífsglaði
sveinn, sem jafnán andar þann
ig í kringum sig að viðstaddir
komast í gott skap, hvort sem
hann dvelur heima í Hafnar-
firði eða á langleiðum á er-
léndri grundu. Jóngeir vill
kryfja hvert mál til mergjar
og sér oft leiðir, þegar öðrum
sýnast þær luktar, en segir
jafnan hlutina svo sem honum
sýnist, hvort sem öðrum líkar
betur eða vefr.
Allir Hafnfirðingar þekkja
Jóngeir og munu þeir margir
á morgun senda honum hlýjar
kveðjur og þakka fvrir liðnar
stundir. Öll sín beztu mann-
dómsár hefir hann dvalið hér
í bæ og tekið þátt í ýmsum
störfum á sjó og á landi. Hann
hefir starfað hér að félagsmál
um sjómanna og var um mörg
ár í stjórn Sjómannaíélag Hafn
arfjarðar og þar jafnan traust
ur útvörður fyrir hagsniuni og
velferð stéttar sinnar, er hann
sjómennzku sjundaði. Eftir að
hann hætti sjómennsku fyrir
röskum áratug stundaði hann
verkamannavinnu í landi, en
eins og áður segir hefir hann
rekið myndarlega fisksölu nú
í nokkur ár.
Og þó að 50 ár séu að baki,
þá eru vonandi mörg hressandi
bjartsýnisár hjá Jóngeiri fram
undan, og ábyggilega munum
við vinir Jóngeirs óska honum.
langra lífdaga í landinu.
Ó. G.