Alþýðublaðið - 20.03.1928, Blaðsíða 4
4
*CÞ?ÐUBHA&]Ð
Koddaver
Sængurver
00
Mekkjuvoðir
níkofflið.
líklegast eru. engar nýjungar —
■' ab sildarbxaskarar í Svíþjób séu
á móti því aö hér komist lag á
síMarsöluna. „Morguoblaðið“ hef-
ffir vafalaust pantað þetta skeyti
í þeirri heimskuvon, að þetta
hafi áhrif hér. Einkennilegt er,
að- ekki. er sagt hvaðan skeytið
er; það er bara frá „Sviþjðð“.
Jarðariör
séra HaraMar Níelssonar fór
(.fram- í gær. Var kis.tan fyrst bor-
in í Háskólann, og hélt Sigurður
Sivertsen, pxófessor þar ræðu, en
Stúdentakórinn söng. Síðan var
kistan færð í Fríkirkjuna, sem
var tjöMuð hvítu. Flutti Einar H.
Kvaran þar ræðu — en það var
eftir ósk hins iramliðna. Þá héit
séra Friðrik ilallgrímsson ræðu
og kastaði hann rekunum þegar
suður í garð var komið. Lík-
fylgdin var afar fjölmenn.
Alpýðuflokksiundur.
verður haldinn í Bárunni annað
kvöld kl. 8V2. Þingmenn Alþýðu-
flokksins segja þingfréttir.
Bæjarbúar.
■Munið eftir Ibsenshátíðinni, sem
Verður í Iðnó'1 í kvöld.
Leiðrétting á íhaldsfrétt.
í „Mgbl.’“ í gær var þess getið,
að frá Stokkseyri hafi Buick-
bifreið farið hingað til bæjarins,
og jafnframt að það hafi verið
hin fyrsta á þesisu ári. Ekki get-
ur „Moggi“ nú, frekar en í þing-
fréttum sínum, skýrt rétt frá. Bif-
reiðin fór frá Eyrarbakka, og var
hinn ötuli og framgjarni bifreið-
árstjóri Ólafur kaupm. Helgason
foringi fararinniar. Maður þessi er
einn hinn helzti og bezti íhalds-
maður þar eystra, og finst mér
því næsta hlálegt af „Mogga“,
að draga úx frægð þessa mæta
manns, þar eð það er sjaldgæft
að íhaldsmenn vinni slík afrek
sem þetta.
p. t. Rvík, 16. marz 1928.
Austankarl.
Hití og þetta.
Eignir keisaraekkju.
Karlotta, ,sem var belgisk kon-
ungsdóttir og ekkja Maximilians
keisara í Mexikó, sem auðvald-
| AlpíðDprentsmiðjánTI
Hverfisgotn 8,
| tekur a3 sér alls konar tækifærisprent- j
| un, svo sem erfiljóð, aðgðngnmiða, brét, )
3 reikninga, kvittanir o. s. frv., og af- ■
I greiðir vinnuna fljótt og við réttu verðl. j
Lesið MÞýðnbladið.
ið þar lét skjóta árið 1867, hefir
látið eftir sig landeignir í Eng-
landi, sem eru ýfir 2 millj. gull-
króna virði.
Hress gamalmenní.
í gamalmennahæli Hjálpræðis"
herssins á Bute-eyju við Bretland,
voru nýlega gefin saman í hjóna-
band tvö gamalmenni. Var brúð-
in 80 ára, en brúðguminn 74 ára’
Þauhöfðu kynst þarna á hælinu.
Var hann vitlaus?
Nýlega kom það fyrír í Eng-
landi, að maður að nafni Thomas
Brighmann gerði óskunda í höll
aðalmanns eins: mölvaði spegil og
velti um jurtapottum. Var kallað
til lögreglunnar og komu tveir
lögreglumenn á vettvang. En ein-
mitt um þetta leyti voru vatnavext-
irnir miklji i Englandi, og var höll-
in skamt frá ánni Trent, er flæddi
langt upp á bakkana. Þegar mað^
urinn varð var við lögregluna, óð
hann út bakkana og að þar, sem
fljötið æddi fram, og fleygði sér
þar til sunds. Lögreglumennirnir
ösluðu á eftir að fijótínu, og sáu
þá að maðurinn sem var frábær-
iega syndur, var að reyna að hafa
sig úr fljótinu aftur. Tókst honum
það, en töluvert neðar.
„Ég segibara að þér eruðsynd-
ur“ sagði annar lögregluþjónninn
„Já ég hef nú aldrei komist i það
að synda fyr“ svaraði maðurinn
Það var farið með hann á spítala.
Eldhúsáböld.
KaSfikSnnnF 2,65,
Pottar með loki 2,25,
Skaftpottar 0,7®,
Fiskspaðap 6,60,
ÍESykausnp 1,25,
M|ólknpbpúsap 2,25,
Hitaflöskup 1,48
on mapgt Sleipa ódýpt.
Sig. KlartaHssea.
Laúgavegi 20 B. Sími 830
Ódýrara fiskfars að eins 0,45 pr.
Va kg., kjötfars 0,85 pr. jj/a kg.
Höfum 2 tegundir af hverri sort,
eftir pöntunum. — Fiskmetisgerð-
in, Hverfisgötu 57, sími 2212. ‘—
Msnnlð eftáa* hinu fölbreyfía
úrvali áf veggmpdnm ís-
lenzkum og útlendum. Skipa-
myRsdir og fl. Sporöskjurammar
Freyjugötu 11, sími 2105. Myndir
innrammaðar á sama stað.
Hólaprentsmiðjan, Haínsi'strætl
18, prentar smekklegmst og ódýr-
ast aranzaborða, erfíljóð og aha
nnáprentan, siml 2170.
Notið Orchidée blómaáburðinM
A Witastííj 34. er gert við hjól-
hesta; vönduð vinna. Sanngjarnt
verð.
Útsala á brauðum og kökum
frá Alþýðubrauðgerðinni er á
Framnesvegi 23.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðm
Haraldur Guðmundsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
Wiillam le Queux; Njósnarinn mikli.
er fór henpi yndislega og sýndi, hve vöxtur
hennar var fagur. Enga bar hún gimsteina.
Föðursystir hen,nar var að venju síðbúin tii
veizluhaidsins eftir því, isem hin fagra snót
skýrði mér frá hlæjandi.
Hún. bauð mér stól. Ég settist niður. Sagði
hún mér með yndislegu brosi, a-ð • signor
Lorenzo yrði mjög síöbújnn, með því að
skyidur hans við herbúðimar og störf hans
þar seinkuðu íyrir honum.
Ég hjó eftir því, sem hún sagði um þetta.
En hún staðhæfði, að svona væri því nú á-
xeiðanlega var,ið.
Én þetta var sérlega ei'nkennileg staðhæf-
ing, því aö þann dag hæ'kkaði hann í tign-
inoi í hernum og var gefin lausn frá öllum
herbúðarstörfum í sex mánuði.
En Lorenzo Castellani var refur í kvenna-
málum. Hann var auðsæilega að draga hana
á tálar.
Þarf ég að leitast við að lýsa því, hvernlg
ég reyndi af öllu megni að geðjast þeim,
er að borði sátu, og hvernig ég reyndi að
draga úr þeim viðbjóði og fyrirlitningu, sem
madama Dumont sýndi mér næstum þvi
upp í opið geðið á mér?
Ég var hinn eini gestur að máltið, og að
halda uppi borðræðum við þessa tvo kven-
menn, sem voru andsta:ðar í ismekk og skoö-
unúm, var ekki auðgert fyrir mig.
„Ó! monsieur!“ hrópaði gamla konan.
„Hvað sjálfa mig snertir, þá er ég dauð-
ieið á Róihaborg og vil koimast sem allra.
fyrst aftur heim til Parísar, þar sem ég á
svo marga vini.“
„En þið hafið báðar fjölda af vinum hér,“
mælti- ég.
Þær litu hvor á aðra. Augnaráð beggja var
einkennilegt, jafnvel að mér virtist þýðing-
armikið.
„Já; svo má það nú heita,“ svaraði rna-
dame Dumont eins og hikandi. „En þeir
eru ekki vinir, heldur að eins kunningjar."
I þessum orðum fólst hulin þýðing; uni
það efaðist ég ekki, en hver sú þýðing var,
varð mér ekki að fullu ljóst.
Máltíðin var framreMd af þeirri rausn,
sem hæfði stórhöfðingja eða konungbornum
manni, og á meðan við spjölluðum saman
undir borðum, gat ég ekki annað en brosað
með sjálfum mér að því, hve mjög hún
reyndi — sem rnargar aðmr höfðu áður
reynt — til þess að draga athygli mína að
sér, fá mig til að dást að sér, —\ vteíða.
„skotinn" í sér.
Báðir sessunautar mínir að boröuni vildu
óvægar fá að vita um hagi mína og uro
fortíð alla. Þær spurðu mig, hvort ég þekti
þenna og þenna mann, þetta hús eður hitt.
Hafði ég verið í Aix eða Monte Carlo ? Eyddi
ég sumrinu í Svisslandi eður vlð sjávar-
síðuna? Var ég vel kunnugur í Berlín, Vín
eður Péturshorg? Vissuieg.a miðuðu allar
hinar mörgu slungnu spurningar að því að
komast að raun um, hver ég i raun og
veru væri.
Starf mitt sem njósnara hafði fyrir löngu
kent mér að halda öllu algerlega leyndu
um mína liðnu æfi. Ég gaf aldrei af fúsum
vilja aðrar upplýsingar um mig en þær,
sem voru eintómar blekkingar. Þannig tókst
mér þrátt fyrir alls konar brögð og spurn-
ingaflækjur að dylja fyrir þei'm alt uim for-
tíð mína. Tjald þagnar minnar varð ekki
rofið.
Ég komst að þeirri niöVrsíöðu, að konur
þessar votu ákaflega slungnar.
Loks var máltíðin á enda.
Ég leiddi Clementine til stofu þeirrar, er
kaffið var veitt í. Ekki vorum við fyrr búin
að ijúka úr bollunum en' dyrnar opnuðust
4