Vísir - 09.04.1911, Blaðsíða 3

V í S 1 R
19
. ktvj
LORCH þurfaallir
til Páskanna.
Misskilningurinn.
Eftir
Rudyard Rippling.
Nl.
»Nú fyrst þjer endilega viljið að
jeg tali eins og mjer býr í brjósti,
þá má fjandinn sækja mig ef jeg
byggi nokkurn múr eftir ykkar fyrir-
sögn! Þið getið látið dæma málið
af eiis mörg m dómstólum og þið
viljið látið það fara í efri niálstof-
una og úr heiini aftur og keypt
úrskurði í álnatali ef ykkur langar
til« sagði Wilton reiður. »En góði
rnaður jeg hef ekki gert þetta nema
einu sinni«!
»Við höfum sem stendur ekki
nokkra sönnun fyrir þvf að þjer
ekki gerið þetta aftur ef til vill strax
á rnorgun, og vegna farþega vorra
verðum við að heimta þvílíka sönn-
unn með einhverju móti, þetta má
ekki verða að venju. Við hefðum
getað komist hjá þessu öllu saman
ef þjer hefðuð að eins viljað vísa
mjer til málaflutningsmannsins yðar.«
Málaflutningsmaðurinn leit alt í
kring um sig eins og hann væri
að leita sjer hjálpar. Nú voru eng-
in ráð að komast fram úr vandræð-
unum.
»Wilton« sagði jeg, »má jeg nú
ekki reyna hverju jeg get komið til
leiðar«?
»Qerið þjer hvað sem yður sýn-
ist« svaraði Wilton, »Þaö lítur ekki
út fyrir að jeg geti talaö ensku svo
hún skiljist. En jeg byggi engan
múr.«
Svo fleygði hann sjer niður á
stól.
»Herrar mínir« sagði jeg nfboð
háegt, því jeg vissi að það mundi
taka tíma fyrir lækninum að sann-
færast. »Herra Sargent á mikið af
járnbrautum á föðurlandi sínu.«
»Föðurlandi sínu«? át málaflutn-
ingsmaðurinn eftjr.
»Á þessum aldri«? sagði læknir-
inn.
»Jú, hann hefir erft þær eftir
föður sinn. Herra Sargent er sem
sje amerískur.«
»Og jeg er upp með mjer af
því« sagði Wilton með eins dramb-
látri röddu eins og hann væri að
minsta kosti rikisráðherra vestan frá
Kyrrahafi, sem í fyrsta sinn kemur
til Evrópu.
»En yðar hágöfgi*! sagði mála-
flutningsmaðurin og stóð upp »Því
í ósköpunum ljetuð þjer fjelagið ekki
strax vita þetta — þetta er ákaf-
lega niikilsvert.«
»Þá hefðum við skilið það undir
eins. Þá hefðum við hliðrað til.«
»Hvern fjárann meinjð þjer með
að hliðra til. Áh'tið þið mig Indi-
ána eða vitfirring.«
Manngarmarnir urðu vandræða-
legir á svipinn.
»Ef að vinui yðar hefði sagt
okkur þetta í byrjun« sagði læknir-
inn, »þá hefðum við komist hjá
ölluni þessum óþægindum.*
Jeg hafði auðsjáanlega bakað mjer
æfilanga óvild læknisins.
»Jeg fjekk aldrei tækifæri til þess«
sagði jeg, »en jeg vona-að þjer nú
skiljið að maður sem á þúsundir
mílna af járnbrautum muni líta nokk-
uð öðrum augum á þær en við
hinir«.
»Auðvitað! auðvitað! Hann er
Ameríkumaður — það er næg út-
skýring — reyndar var þetta nú
Indúnalestin, en jeg geri ráð fyrir
að frændur vorir vestanhafs taki ekki
tillit til þess. Má jeg leyfa mjer að
spyrja hvort þjer ætíð stöðvið lest-
irnar í Bandaríkjunum á þennar.
hátt herra Sargent?«
»Ef á þyrfti að halda mundi jeg
gjöra það en ennþá hefi jeg ekki
þurft þess, eruð þjer að hugsa um
að gjör þetta að alþjóða deiluefni?«
»Þjer þurfið ekki að láta þetta
valda yður minstu áhyggju hjeöan
af. Nú sjáum við að það eru eng-
in líkindi til að þetta tiltæki yðarverði
að venju og það var einungis það, sem
við óttuðumst. Nú þegar þjer skilj-
ið að fjelag vort fellir sig ekki
við — — — — —
»Jeg verð hjer ekki nógu lengi
til að stöðva fleiri lestir« greip
Wilton fram í.
»Á svo þjer ætlið að hverfa
aftur til frænda vorra hinummegin
viö — hm — ,po!linn‘ eins og
þeir segja.«
»Nei, herra minn ,Atlandshafið‘
það er 750 mílur á breidd og 3/.(
mílu á dýpt. Eg vildi að það væri tíu
þúsund mílur!«
»Mjer fyrir rnitt leiti geðjas( frem-
ur illa að sjóferðum en samt seni
áður álit jeg það skyldu hvers Eng-
lendings að kynnast hiuni stóru
kvísl af hinum Engilsaxneska kyn-
flokki hinu meginn við hafið.«
»Ef þjer einhverntínia skreppið
yfír um og langar til að stansa lest
á einhverri af mínuin járnbrautum
er mjer sönn ánægja að —-.t—
»Þakka yður fyrir! Þakka yður
inargsinnis fyrir. Mjer mundi þykja
það mjög skemtilegt.«
»Við höfum alveg gleymt að
athuga að vinur yðar-stakk upp á
að kaupa Búkonska fjelagið« hvísi-
aði læknirinn að mjer.
»Hann á eitthvað milli tuttugu
og þrjátíu millíónir dollara fjórar
til fimm niillíónir punda sterling«,
svaraði jeg, þvíjeg var þess fullviss
að ekki væri til neins að koma með
neinar útskýringar.
»Er það mögulegt! Það eru
feikiinikil auðæfi, en Búkonska fje-
lagið er ekki falt.«
»Nú kærir hann sig kanske heldur
ekki um það.«
>-Það er alveg ófáanlegt svaraði
læknirinn.*
»Þetta er annars einkennilegt«
sagði málaflutningsmaðurinn, sem
athugaði málið frá byrjun. Eftir
því sem jeg hefi’ Iesið og heyrt
hefi jeg altaf gert mjer í hugarlund
að landar yðar ættu altaf annríkt.
og þjer ætluðuð til Lundúna — tíu
mílur fram og aftur — fyrir mið-
degisverð — aðeins til að sækja
egypskan stein. Það er algjörlega
amerískt! En þjer talið alveg eins
og Englendingur herra Sargent!«
»Það er óvani, sem jeg get lagt
niður hvenær sem vera skal, en
það er eitt, sem mig langar til að
spyrja yður um. Þjer sögðuð að
yður væri algjörlegá óskiljanlegt að
nokkrum manni gæti dottið í hug
að stöjiva járnbrautarlest.«
»Það er líka alveg satt mjer er
það algjörlega óskiljanlegt.«
»Þjer eigið við fólk með fullu
viti ?«
»Auðvitað! það er að segja að
undanteknum —r — —- —.
»Þákka yður fyrir það var aðeins
það sem jeg vildi vita.
Aðkomumennimir kvöddu ogfóru.
Wilton ætiaði að kveikja í píp-
unni sinni, en hætti við það og
bað mig um vindil.
»Hann þagði í fjórðung stundar
og sagði svo:
»Þjer hafið víst ekki á yður áætlun
fyrirskip sem fara frá Southámpton.*
* *
*
Langt vestur í Ameríku rennur
fljót seni kallast Hudson. Meðfram
því standa ótal hallir sem eru eignir
amerísku milliónamæringanna. Járn-
brautarlestir og flutningabátar kallast
á með gufublæstri eimskip bruna
fram og aftur og meðal þeirra getur