Vísir - 05.06.1911, Blaðsíða 3

V í S I R
39
Dass sem var þjófur og lygari. —.
Nú gat enginn maður — hvorki
börn nje fullorðnir — sjeð hvor
okkar bræðra var Ram Dass og hvor
okkar var Durga Dass. — En allir
íbúarnir í Isser Jang — guð gefi
að þeir deyi allir barnlausir — þeir
luku allir upp einum munni um
það, að við værum báðir þjófar,
bræðurnir — Þeir töluðu skammar-
lega illa um okkur, en jeg lánaði
þeim peninga og tók að veði rúm-
stæðin þeirra, pottana þeirra, kornið
á ökrunum og kálfana í kúnuni, alla
leið frá brunninum á stóra torginu
að hliðinu á Montgomery veginum.
Þeir voru asnar þessir menn, sem
ekki voru einu sinni verðirað skera
neglurnar á tánum á manni frá Pali.
Jeg lánaði þeim öllum peninga.
Aðeins Iítilsháttar — ofurlitla ögn
— eina krónu þessum og eina krónu
hinum. — Guð veit að jeg er fá-
tækur maður, allir peningarnir lentu
hjá Ram Dass. — Guð gefi að syn-
ir hans taki kristna trú, og að dótt-
ir hans verði logandi bál og háð-
ung hans húss frá kyni til kyns.
Guð gefi að hún deyi ógift, en verði
móðir fjölda lausaleiksbarna.— Guð
gefi að Ijósið slokkni í búsi bróður
míns. — Um það bið jeg sýkntog
heilagt, — tvisvar á dag — með
offrum og særingum. —
Upphaf óhappanna var þetta. —
Við höfðum skift bænum Isser Jang
með okkur bræðurnir. Stuttan spöl
frá Montgomery vegarhliðinu bjó
höfðingi mikill, sem hjet Moham-
med Shab og var sonur vellauð-
ugs manns. Haim var sannur djöf-
ull og drakk vín. Á meðan hann
hafði nóg kvennfólk í húsum sín-
um, og nóg vín og peninga í brúð-
kaupsveislurnar, lifði hann í vellyst-
ingum praktuglega — át og drakk
og var glaður — Rain Dass lánaði
honum peninga til alls þessa, hundr-
að þúsund krónur, eða kannske ekki
nema fimmtíu þúsund krónur, —
hvernig ætti jeg að getavitað það?
og meðan höfðingi þessi bara gat
fengið peningana lánaða, kærði hann
sig kollóttann, hvað mörg skulda-
brjef og veðbrjef hann varð að
undirskrifa.—Samningi okkar bræðr-
anna var þannig varið,að bæarbúar-
nir í Isser Jang skyldu vera viðskifta-
menn mínir, en viðskifti höfðingjans
og utanbæarmanna skyldu vera
hluti Ram Dass. Jeg var fátækur
maður, því íbúarnir í Isser Jang eru
engir efnamenn. Jeg vann eftir
mætti, en Ram Dass þurfti ekki ann-
að en að fara með peningana, sem
hann lánaði höfðingjanum, heim að
garðshliði hans, svo færði ráðsmað-
urinn honum aftur skuldabrjefin
þangað.
Haustið eftir að Ram Dass hafði
Iánað höfðingjanum alla þessa pen-
inga, fór hann til hans og krafðisf
borgunar. En höfðinginn brást
reiður við og svaraði bara skömm-
um. Þá snjeri Ram Dass sjer til
dómstólanna með skjöl sín ogskulda-
brjef, sem öll voru í besta lagi, og
fjekk höfðingjann dæmdann og
dóminn undirskrifaðan ogstimplað-
an af stjórninni. Ram Dass lagði lög-
hald á hvern akurinn af öðrum, hvert
Mongotrjeð eftirannað, hvern brunn-
inn af öðrum og hann setti sína
menn — menn sem bjuggu í grend-
inni við Isser Jang og stóðu í pen-
ingaskuldum við hann — til að
rækta akrana og gæta afurðanna.
Þannig sölsaði hann jarðagós höfð-
ingjans smátt og smátt undir sig,
því liann hafði í höndum skjölin
með undirskrift og stimpli stjórnar-
innar, og loks höfðu menn hans
tekið til afnota akrana allt um kring
hið stóra nvíta hús höföingjans.
Það var laglega af sjer vikið. En
þegar höfðinginn fór að átta sig á
þessu, varð hann hamslaus af reiði,
og bölvaði Ram Dass á þann hátt,
sem Múhamedstrúarmenn einir for-
mæla. —
Þannig stóð á því að höfðinginn
var reiður. En Ram Dass hló bara
að því og heimtaði fleiri og fleiri
akra, eins og skjöl hans og skilríki
heimiluðu honum. Þá var það eitt
sinn, að jeg tók hest minn og fór
að heiman til að finna öklahringa-
smið nokkurn, sem jeg átti peninga
hjá, og fór jeg Montgomery-veginn.
Jeg sá Ram Dass bróður niinn ríða
spölkorn á undan mjer. En þegar
liann kom auga á mig, beygði hann
af veginum inn á akrana, því hatur
var á milli okkar. Jeg hjelt áfram
sem leið lá, uns jeg kom að gull-
eplarunnunum hjá húsi höfðingjans
og var þá farið að rökkva. Þar
komu fjórir menn á móti mjer
ineð grímur fyrir andliti — Mont-
rassar og Múhamedstrúarmenn —
þeir þrifu í beislistaumana og köll-
uðu — »Það er Ram Dass — lumbr-
um nú duglega á lionum! Og þeir
iömdu mig með stöfum sínnm —
digrum lurkum með stálþráðsvöfð-
um endum, eins og vopn þessara
svína frá Penjah vanalega eru gjörð
— þeir lömdu mig þangað til jeg
hnje meðvitundarlaus til jarðar.
Þeir sinntu ekkert bænum mínum
um vægð og miskunn, þessir óskam-
feilnu hundar, heldur börðu mig og
Iömdu í sífellu og sögðu: »Ó
Ram Dass — hjer færðu renturnar
þínar svíkalaust úti látnar og taldar
þjer eyrir fyrir eyrir, Ram Dass!!!«
Jeg hrópaði, að jeg væri ekki
Ram Dass, heldur væri jeg bróðir
hans, Durga Dass.—En þeir börðu
mig því meir og yfirgáfu mig ekki
fyrri en jeg gat ekki lengur komið
upp hljóði. En jeg gat þó sjeð
framan í þá og þekkti þá. Það var
Elahi Baksh, sem vanalega hleypur
meðfram hinum hvíta hesti höfðingj-
ans, og dyravörðurinn Nur Ali og
eldamaðurinn Wajib AIí, rammur
að afli og sendisveinninn Abdal
Latíf; — alt þjónar höfðingjans. —
Þetta get jeg svarið í nafni hins
heilaga kýrhala. — En ó! ó! Það
er þegar búið að vinna eið að því,
og jeg er fátækur maður, sem mist
hefur æru sína. —
Þegar nú þessir fjórir fantar voru
farnir hlæandi burtu frá mjer, kom
Ram Dass bróðir minn af akrinum
til mín og harmaði yfir mjer eins
og væri jeg dauður. En jeg lauk
upp augunum og bað hann að gefa
mjer vatn að drekka. Að því búnu
tók hann mig á bak sjer og bar
mig að leynistigum inn í borgina
Isser Jang. Þá opnaðist hjarta mitt
fyrir bróður mínum Ram Dass vegna
líknar hans og alt hatur sloknaði í
brjósti mínu.
Frh.
© Ofnar og eldavjelar
|£j|) fási best og óáýrust með því að panta hjá
Sömuleiðis Karlmanna og Kvennreiðhjói.