Vísir - 06.06.1911, Síða 2

42
V í S I R
var í ólagi. Hann þurfti því að
lenda. Flugvjelin seig niður. Úr
sæti sínu gat Trani ekki sjeð beint
niður fyrir sig og kom á hann
hálfgert fát. Hann var hræddur um
að lenda ofan í fólksþyrpingu.
Til allrar ógæfu tóku menn ekki
eftir þessu alment og viku því ekki
frá. Flugvjelin kom niður þar sem
ráðherrar Frakklands sátu. Skrúfan
lenti yfir hermálaráðherranum Ber-
teaux og reif af honum höfuð og
handlegg. Forsætisráðherrann Monis
varð einnig undir vjelinni og marð-
i^tr og beinbrotnaði svo að hann
var nær dauða en Iífi og var fluttur
meðvitundarlaus heim.
Þegar manngrúinn vissi hvað
skeð hafði varð hann sem óðnr af
geðshræringu. Sumir hlupu yfir að
ráðherra bekkjunum en hermenn
reyndu að snúa þeim og særðust
þar allmargir aðrir þutu til útgang-
anna og menn vissu varla hvað
þeir áttu af sjer að gera.
Train, flugmaðurinn særðist nokk-
uð og var annars ekki mönnum
sinnandi yfir slysinu. Einn farþegi
var með honum og sakaði hann
ekki.
Þremur dögum eftir atburð þenn-
an var talið að Monis myndi verða
jafngóður af sárum sínum.
Að Berteaux er hin mesta eftir-
sjá. Hann var hinn mætasti maður.
Parísarblöðin hafa eftir honum þessi
orð í samtali við kunningja sinn
föstudaginn fyrir.
»Jeg ætla að vera sjálfur við
þegar þeir leggja af stað, en mjer
er hálf órótt. Þama verður auð-
vitað mesti fjöldi saman kominn
og altaf getur slys komið fyrir.
Það væri hræðilegt ef flugvjel
fjelli niður á áhorfendurna. Jeg
vildi óska að alt gengi vel á sunnu-
daginn.*
Sömuleiðis er þess getið að her-
málaráðherrann hafi sagt við lög-
reglustjórann er hann sá hve illa
hermönnunum gekk að halda áhorf-
endunum á sínu svæði.
»Haldið þjer ekki að þaö hjálp
aöi ef vjer gæfum gott fyrirdæmi
með því að fara sjálfir út af svæð-
inu?«
Nokrum sekúndum síðar varð
slysið.
Auglýsingar
er sjálfsagt að setja í Vísi,
&
þær eiga að útbreiðast vel
þær eiga að útbreiðast fljót
þær eiga að lesast alment
Bræðrabýti,
Eftir Rudyard Kippling.
Frh.
En höggormurinn er höggormur
svo lengi sem hann lifir, og lygar-
inn er lygari þangað til rjettvísi
guðanna tekur hann tökum. — Jeg
gjörði skakt í að treysta bróður
mínum, treysta syni móður minnar.
Þegar við vorum komnir heim
í hús hans og jeg var ofurlítið far-
inn að ná mjer, sagði jeg honum
sögu mína, og hann sagði: »Það
hefur eflaust verið jeg, sem þeir
ætluðu að berja. En dyr rjettvís-
innar standa opnar, og rjettvísi
Sirkarsins er yfir oss öllum, og til
dómstólanna skaltu snúa þjer undir
eins og þjer er batnað.*
Löngu eftir að við bræður fór-
um frá Pali geysaði hallæri og hung-
ursneyð yfir landið allt á milli
Jeysulmir og Gurgaon, alla leiö suð-
ur að Gogunda. Um þær mundir
flutti föðursystir okkar burtu þaðan
og settist að í Isser Jang hjá okkur
bræðrum, því manni ber fyrst og
fremst að sjá um, að ættingjar
manns verði ekki hungurmorða.
En þegar óvildin kom upp á milli
okkar bræðranna, sagði föðursystir
mín — þessi skinhoraða tannlausa
tík — að Ram Dass hefði rjett fyr-
ir sjer og fylgdist með honum.
Hún vartalsvert Iæknisfróð og þekkti
vel til meðala. Ram Dass ljet hana
því stunda mig í veikindum mínum
eftir barsmíðina því jeg var mjög
sjúkur og blóð gekk upp úr mjer.
Þegar jeg hafði legið í tvo daga
fjekk jeg hitasótt, og hitasóttina taldi
jeg með í reikningi þeim, sem jeg
í huga mínum gerði yfir viðskifti
mín og höfðingjans.
íbúarnir í Isser Jang eru allir ösnu
synir og Belíals, — en þeir eru
mjög góð vitni. — Þeir bera vitni
og standa óbifanlegir við hvað sem
þeir vilna, hversu svo sem mála-
færslumennirnir þvæla þá og þæfa.
Jeg hafði nú hugsaö mjerað kaupa
,mjer vitni tugum saman, og hvort
þeirra skyldi vitna, ekki aðeins á
móti Nor Ali, Wajib Ali, Abdul
Latif og Elatri Aaksh, heldur og á
móti höfðingjanum sjálfum ogsegja
að hann hefði komið ríöandi á hvít-
um hesti og hefði kallað á þessa
þjóna sína og skipað þeim að lemja
mig, ennfremur að þeir hefðu tekið
af mjer 200 krónur. Að því er sner-
ir þenna síðast nefnda framburö,
ætlaði jeg mjer að gefa öklahringa-
smiðnum eftir dálítiö af skuld hans,
og átti hann að bera að hann hefði
borgað mjer þessa peninga, og hefði
hann sjeð álengdar að jeg var ræntur
þeim en orðið hræddur og hlaupið
heim. Frh.
Stór lóð
um 1500 ferálnir á besta
stað í bænum, við tvær
götur, er til sölu með
tækifærisverði. Lítil út-
borgun. Ritstj. vísar á
seljanda.
Saddir
almennings.
Sjónleikarnir.
Töluvert hefir verið ritaö í hin-
um ýmsu bæarblöðum um dönsku
leikendurna, flest raunar vel í
þeirra garð; mun það líka verð-
skúldað. List sína leika þeir með
snild og leysa hlutverk sín vel af
hendi. Á móti þeim rita aðeins
einhverjir Dana-hatarar, sem í einu
og öllu rakka niður það sem
danskt er, og það þó gott sje.
Það geta fáir borið á móti því
að þetta eru skemtanir, sem við
höfum sjaldan að fagna, og því ekki
heldur að furða þó að kvöld eftir
kvöld sje húsfyllir í Iðnó.
En verðið þið ekki varir við ein-
hverja ónotalega tiifinningu, þegar
þið heyrið dönskuna leika ykkur
um eyru, þetta mál, sem við ein-
mitt erum að reyna að hreinsa tungu
okkar frá? Haldið þið, að þetta
verði til þess að fegra málið okkar
eða eyða dönskuslettunum í okkar
daglega máli? Jeg held síður en
svo. Og finst ykkur jafnmikil unun
af að sitja og hlusta á þessi dönsku
leikrit og ef þau væru leikin á ís-
lensku? Jeg held ekki. Væru þessi
leikrit leikin á íslensku, með sömu
snild, væri ekki nóg hægt að hvetja
menn til þess að leggja þangað leið
sfna á kvöldin.
Sorglegt er það, að við hvorki
eigum til þau leikrit nje það leik-
fólk, sem eins og þessi leikflokkur
gæti fylt leiksalinn kvöld eftirkvöld
og vetur eftir vetur.
Glútnur.