Vísir - 23.06.1911, Qupperneq 3

V í S I R
99
yfir því, að Páll sundkennari fái að
sjá stúlkurnar synda.
Jeg er allkunnug laugunum og
hef aldrei heyrt anna-s getið, en að
allir hegði sjer þar mjög sómasam-
lega utan einn hræsnispjesi, sem má
vera að sje þessi »karlmaður«.
Við sundskálann kennir karlmaður
konum, og karlar og konur synda
þar saman, og hefur enginn hneyksl-
ast á hingað til.
ViII ekki »karlmaður« hlaupa þang-
að með borgarstjóra og bæarstjórn
og annað sem hann getur til tínt?
Annars ættu svona piltar að með-
höndlast á miðalda-vísu og vera
látnir skrifa undir sínu skírnarnafni
hafi nokkur gjört sjer það ómak að
skíra þá.
Hólmfríður.

sykurræktun að mun. Bezt er fylkið
Iagað fyrir akuryrkju, en einnig er
þar skóghögg rnikið, málmgröftur
og fiskiveiðar.
Þegar Ontario fylki þrýtur má
heita lokið hinu víða undirlendi aust-
ur Kanada. Þótt þá sje komið
nærri inn á mitt meginland ber land-
ið eigi hærra en góð 600 fet yfir
sjávarflöt, og er það hverfandi halli
á jafn langri leið.
Með Manitoba fylki, sem tekur
við af Ontario hefst bratt sljettu
flæmi það hið mikla er myndar þrjú
af fylkjum ríkisins, Manitoba, Sas-
katchevan (frb. Saska’tsívan) og Al-
berta og endar á hásljettu vestur
við rætur Klettafjallanna. Flatlendi
þetta samanstendur af þremur hjöll-
um. Fyrsti lijallinn er að meðal-
tali 120 mílur (enskar) á breidd og
liggur um 750 fet upp frá sjáfar-
máli. Tekur sú sljetta yfir mikinn
liluta af Manitoba. Nálægt miðju

Liverpool“
kaupir velverkaðan
Amerika og V estur~í slendingar.
Eftir Sigurð Vigfússon.
----- Frh.
Þá er Quebec fylki lýkur tekur
við Ontario fylki. Nær það að
hinum stóru vötnum, og nýtur því
hlýrra loptslags. Mjög er fylki þetta
blandað gæðum. Stórir flákar af
því bera ríkar nienjar frá ísöldinni
og eru að mestu ef ekki að fullu
óbyggilegt land. Skiptir svo eykt-
um og jafnvel dægrum á járnbraut-
inni að eígi ber annað fyrir augað
en berir klappahraukar ásamt hæð-
um og hólum, með djúpum dæld-
um á milli, sem venjulega lykta
með tjörn eða stöðuvatni. Má geta
nærri að eigi hafi það verið greitt
verk að leggja brautina yfir slíkar
ójöfnur. Oft og tíðum ber brautin
hærra en símastaurarnir sem liggja
meðfram henni, og þó er að sjálf-
sögðu grafið í gegn um þá hóla
er eigi var kostur á að sneiða hjá.
Á hinn bóginn eru landkostir víða
ágætir, svo að í þessu fylki er ávaxta
uppskera mikil, jafnvel tóbaks og
fylki hefst miðhjailinn, 250 mílur á
breidd, á sem næst 1600 feta hæð.
Þriðji hjallinn er um 450 mílur á
breidd. Um 2000 fet upp frá sjó
á eystri brún, en á 4200 feta hæð
við rætur Klettafjallanna. Frh.
Grlímur.
Eftir »Lögbergi.«
Lesendum Lögbergs erkunnugt
um ferðalög Jóhannesar Jóefs-
sonar og þeirra fjelaga, því að
margoft hefir blaðið flutt fregn-
ir af þeim. Jóhannes hefir fengið
mikið orð á sig af karlmensku,
snærræði og dirfsku. íþróttasýn-
ingar hans hafa bæði vakið eft-
irtekt á sjálfum honum og ís-
lendingum í heild sinni, og er
það þakkarvert.
Nú hefir Jóhannes samið rit-
gerð, er birtist í »The Strand
Magazine* (Marz-heftinu) og
heitir »Olíma.«
Ritstjóri tímaritsins skrifar stutt-
an inngang að greininni, og
segir að Jóhannes sje heimsmeist-
ari í glímu. Þetta er ekki alls-
kostar rjett. Þegar Jóhannes
þreytti seinastglímu á íslandi, beið
hann lægri hlut fyrir Hallgrími
Benediktssyni, á Þingvöllum 1907,
er Friðrik konungur var þar
staddur. Síðan hefir Sigurjón
Pjetursson sigrað Hallgrím, en
Jóhannes hefir ekki þreytt við þá
á seinni árum, og ber Sigurjón
»heimsmeistara« nafn glímum -nna
meðan hann á Grettis-beltið..
Ritstjóri The Strand Magazine
er hróðugur yfir því, að nú sjái
menn í fyrsta skifti lýst íslensk-
um glíniubrögðum, sem íslend-
ingar hafi hingað til dulið með
mikilli varkárni, því að þeir hafi
ekki viljað láta nema þessa list
af sjer. Þessa speki hefir hann
eftir Jóhannesi sjálfum, og færir
Jóhannes það máli sínu til sönn-
unar, að glíma hafi aldrei verið
sýnd opinberlega fyr en 1874, er
tveir menn glímdu í viðurvist
Kristjáns konungs IX. á Þing-
völlum.
Það kann að vera meinlaustað
skrökva þessu í útlendinga, en
nauðsynjalaust virðist það vera,
en ef íslendingar ælta líka að fara
að Ijúga því að sjálfum sjer,þá er
tími til kominn að leiðrjetta það.
Hvert mannsbarn á íslandi veit,
að aldrei hefur verið farið í laun-
kofa með glímur, en í mörgum
sveitum hafa þær algerlega lagst
niður, og þeim varlítill sómi sýnd-
ur seinni hluta nítjándu aldar-
innar. Það sannar ekkert, þó að
íslendingar hafi ekki »sýnt« þær
fyr en 1874 er konungur kom til
Þingvalla. Þeir hafa sem sjealdr-
ei »sýnt« neinar íþróttir fyr en á
allra síðustu tímum, og hafa t. d.
farið alveg jafnleynt með sund-
kunnáttu sína eins og glímu-
íþrótt til skamms tíma, nema
»leynt« sundinu enn þá betur,
svo að vel mætti telja útlending-
um trú um, að það væri af því
að þeir vildu ekki láta nema þá
íþrótt af sjer. — Jóhannes gerði
vel í að hætta að breiða út þenna
»leyndardóms« -hjegóm, ogsegja
útlendingum í þess stað eins og
er, að íslendingar hafi lítt tamið
sjer íþróttir á seinni öldum, og
ekki kunnað að meta glfmuna
betur en svo, að hún gleymdist
með öllu í sumum landshlutum,
og var ekki iðkuð til muna nema