Vísir - 28.06.1911, Blaðsíða 2

10
V í S I R
vörninni og fer að sumu Ieyti mið-
ur rjett með. En þessu blandar
v. H. saman og kennir Jóhannesi
um.
Öðru en þessu þyrfti ekki að
svara þessari Lögbergs-Vísis-grein.
Jeg vil þó minnast sjerstaklega á
tvö atriði hennar — fáum orðum.
Höf. kann því illa, að ritstj. tíma-
ritsins nefnir Jóhannes »Glíma-
Champion« (d: glímumeistara, ekki
heimsmeistara) og segir, að »þegar
Jóhannes þreytti seinast glímu á ís-
landi, beið hann ósigur fyrir Hall-
grími Benediktssyni.«
Petta er ósatt. — í Þingvallaglím-
unni 1907 bar Hallgrímur hærra
hlut, sem kunnugt er. [Þar var ekki
þreytt um meistarastig, heldur pen-
ingaverðlaun]. En það er líka kunn-
ugt, að síðar áttust þeir alloft við
opinberlega lijer í bæ, og fór Hall-
grímur halloka. Tveim árum síð-
ar var og þreytt glíma um íslands-
beltið, og bar Jóhannes það af hólmi.
Síðan hefir hann ekki getað þreytt
um það (fjarstaddur) og er því
ósigraður.
Þetta sje síður en eklci sagt Hall-
grími eða öðrum glímuköppum til
ófrægðar, eða til að »gera upp«
milli þeirra og Jóhannesar, heldur
sem beint svar við ummælum v.
H.
»Glíma-Champions« eru þeir all•
ir: Jóhannes, Sigurjón og Hallgrím-
ur — geta verið það og eiga að
vera það hver um sig án þess skugga
beri á hina.
Sú missögn ritstjóra Síandard
Magazin’s, að þetta sje fyrsta sinn,
sem ísl. glímubrögðum sje lýst fyrir
útlendingum,- fellur um sjálfa sig
þegar þess er gætt, að Jóhannes
hefur fyrir nokkrum árum ritað
bækling á ensku um ísl. glímu og
sýnt þar glímubrögðin með mynd-
um, auk þess sem hann hefur marg-
oft síðan skrifað eða fengið aðra til
að skrifa um glímuna í erlendum
blöðum og tímaritum, einkum þýsk-
um og enskum. — Jóhannes getur
því tæplega átt sök á þessari mis-
sögn.
íþróttavinir þeir, er þekkja Jó-
hannes Jósefsson, vita það vel, að
hann vill íslenskum íþróttum og
íþróttalífi allt hið besta. Og vel
mátti minnast þess — í íþróttafagn-
aðinum, sem nú hefur verið hjer
um stund — að öðrum fremur
á hann gildan þátt í þeirri góðu
hreyfingu.
von 5v.
lámafarganið.
1 Nl.
Það er sannarlega kominn tími
til þess, að menn hefjist handa og
heiniti að eitthvað alvarlegt eitthvað
sem vit er í, eitthvað sannfærandi
sje gjört í þessu máli, til að taka
nú loks fyrir kverkar »húmbúgsins.« (
Af almannafje er varið tugum þús-
unda til margfalt þýðingarminni
framkvæmda lieldur en það er, að
komast fyrir hið rjetta í þessu efni.
Sje hjer gull í jörð eða eðrir dýrir
málmar eða kol, þá þarf sem allra
fyrst að gjöra nákvæma, staðgóða,
óyggjandi rannsókn, sem hægt sje
að sfaöfesta með órækum vitnisburð-
um og nægum sýnishornuin. Þó
slík rannsókn kostaði almenningtíu
þúsund — tuttugu þúsund — gjör-
ir það ekkert tii. Ef það sannast
ótvírætt, að hjer sje um verulegar
námur að ræða, sem vit sje í að
leggja í fje og vinnu, þá er illa á
haldið, ef rannsóknartilkostnaðurinn
ber ekki hundraðfaldan ávöxt fyrir
þjóðina. Ef það þar á móti upp-
lýsist ómótmælanlega við slíka rann-
sókn, að alt námageypið sje »húm-
búg« eitt og vitleysa, þá er það
líka tuga þúsunda virði, að stemma
stigu fyrir verzlun með ímyndaðar
auðsuppspretturog »saltaðar« námur.
Mannorð vort og tiltrú í peninga-
sökum, og viðskiftum öllum við
aðrar þjóöir, þolirekki þáraun, sem
þvf er boðin með áframhaldi náma-
fargansins í sama stíl eins og það
hefur verið »drifið« nú að undan-
förnu og er enn. — Það þarf að
taka duglega — og með viti —
og það fljótt — í taumana á því
fargani, ef alt á ekki um koll að
keyra.
Búi.
Leiðr. I' Vísi í gær (tbl. 83—2.)
stendur »Ófeigur« undir greininni
»Námufarganið«, en á að vera B ú i.
Á 6. bls. í sama blaði, 3. dálki, 15.1ínu
að ofan stendur »glæpamenn« fyrir
glæf ramenn.
Staðurinn.
F>ökk fyrir greinina í gær: »Á
nú enn að hringla?« Það er von
að heilvita mönnum blöskri aum-
ingja hugsunarhátturinn sá að láta
sjer detta í hug að hlaupa nú
þegar frá góðum stað sem byrj-
að var á að búa undir. Á stjórn-
arráðsblettinum sjá allir aðkomu-
menn styttuna, hvort sem þeir
koma landveg í bæinn, Hverfis-
götu eða Pankastræti (Laugaveg
og Skólavörðustíg) eða sjóveg, ef
þeir ganga um miðbæinn.
Svo fráleitt sem var að stytt-
an stæði á Mentaskólatúninu, þá
er enn fráleitara að fara með
hana upp á Hólavöll, eða væri
þá ekki eins gott að koma henni
fram á Gróttu, þar inætti þó sjá
hana í sjónauka af skipum er til
bæarins koma. Það líkist brjál-
semi í hugsunarhætti að ætla nú
að hlaupa með styttuna upp á
Hólavöll, gagnstætt vilja allra
bæarmanna og ekki er fegurðar-
tilfinningu, þeirra sem því halda
fram, fyrir að fafa.
2Vc Borgarí.
G-líman mikla
Seint gengur glíman hjá nefndar
mönnunum — og þjóðlegir eru
þeir ekki þarf því um að kenna?
Fyrst byrjaði fangið í skólagöt-
unni sælu, og svo var mikill
aðgangurinn, að viðbúið var að
breikka yrði götuna til beggja hliða.
En sem betur fór komst skynsem-
in á snoðir um þetta ásigkomu-
Iag þeirra í tíma svo hún þreif þá
úr fangi heimskunnar og kastaði
þeim inná Stjórnarráðsblettinn, því
hún hjelt að þar yrðu þeir óhultir
fyrir árásum heimskunnar. En eins
og flestir vita hefur heimskan skip-
að háan sess hjá oss íslendingum
og þar af leiðandi sjaldan við oss
skilið. í þetta sinn hefur hún hugs-,
að að þeir væru að gjöra að gamni
sínu með því að stökkva frá sjer.
Hvernig gat hún hugsað annað ?
Átti hún að trúa því að þegnar
hennar — sem höfðu verið henni
hollir þegnar í margar aldir —
skyldu einmitt nú hlaupa í burtu
frá henni? Nei, og hún fór að
leita. Eftir 3 daga fann hún þá á
Stjórnarráðsblettinum, voru þeir þá
búnir að gjöra þargryfju eina mikla
og voru að því komnir að leggjast
í hana og breiða »Dannebrog« yf-
irsigþegar heimskan kom að þeim
aftur með opna arma og tók þá í
faðm sjer. Nú voru þeir komnir í
fang við hana í annað sinn. Hvað
var nú til bragðs? Ósigurinn var
vís, því mörgum hefur heimskan á
knje komið þó meira hefðu fylgji
skynseminnar en þessi ósjálfstæða
nefd. Eftir að hríðin er búin að
standa yfir í einn dag, berst Ieik-