Vísir - 29.06.1911, Blaðsíða 3

V í S 1 R
15
KONCERT.
Frk0 Ellen Sehiilfz syngur í
Báruhúð laugardaginn 1. júlí kl.
9 síðd, Sjá götuauglýsingarnar.
yfir efnum þínum sjálfur? Eða ætl-
arðu að láta þau vera í höndum
þjóna þiiina, Iáta þá ráða fyrir þjer
og skamta sjer launin. Ef svo er,
skal mig ekki undra þó að þú missir
alla þína bestu krafta útúr landinu.
Þess lengur, sem þú sefur þess fast-
ar verðurðu bundinn. Þig dreym-
ir að þú sjert altaf að hrapa niður
á við, dýpra og dýpra, og verst er
þegar þú vaknar, sjerðu að draum-
urinn hefur verið virkilegur.
Hjálniur Hlenni.
Tjörnin og lystigarðurinn.
Efíir Ófeig.
Frh.
Versti agnúinn við hreiiisun tjarn-
arinnar, sem stendur eru skólpræsin
sem í hana liggjafrá húsunum, og eins
skólpræ«in sem í lækinn liggja. En
nú verður vonandi þess ekki Iangt
að bíða, að skólpræsagjörðin kom-
isi á það stig hjer í borginni að
ekki þurfi lengi hjer eftir að halda
áfram að eitra tjörnina og lækinn,
og gjöra þau aö aðal-hlandfor og
pestarviipu þessa bæar, sem er svo
óþverralegt sem mest má verða, og
ekki skrælingjutu bjóðandi hvað
þá heídur íbúum höfuðstaöar íslands
á tuttugustu öldinni.
Jeg hefi því miður ekki haft tæki-
færi til að afla mjer áætlana yfir
kostnað við þessar tvær hreinsunar-
aðferðir, sem jeg nú hefi talað um.
í þetta sinn verður því að nægja að
segja, að báðar eru leiðirnar
færar. Nákvæm rannsókn og kostn-
aðaráætlanir skera úr því á sínum
tíma, hvora aðferðina ska! hafa.
Þá ætla jeg með nokkrum orð-
um að víkja að stofnun lystigarös
sunnan við tjörnir.a. Mjerfinnst svo
mikil vöntun á slíkri stofnun hjer,
í jafn mannmörgum bæ, að jeg fæ
ekki skilið, að það geti verið nema
tímaspursmál hvenær hún kemst hjer
á fót Akureyri er margfalt minni
bær en Reykjavík og liefur miklu
fallegra land og grösugra í kring
um sig, og þó hefur Akureyringum
þótt svo mikil þörf á að koma sjer
upp lystigarði, að í fyrra var byrj-
að á því fyrirtæki. — En þeir eru
smekkmenn á Akureyri, dálítið á
annan veg en Viðar sæil og hans
líkar. — En jeg hef samt þá von,
að lijer í höfuðstaðnum sje nóg af
sönnum smekkmönnum, sem sjá og
skilja hvers virði það er fyrir bæ,
sem nokkurt borgarsnið er á, að
að eiga Iystigarð, eða öllu heldur
lystigarða, þar sem borgararnir geti
skennnt sjer í frístundum sínum í
góðu sumarveðri með fjölskyldum
sínum og vinum, og notið yndis
náttúrufegurðar og sumarblíðu, án
þess að þurfa til þess að leigja sjer
hesta og vagna, sem er svo afar
dýrt hjer, að öllum almenningi er
Iangt um megn.
___________ Frh.
Skógrækt.
Rjett af tilviljun sá jeg grein í
>Vísir« 18. þ. m. eftir »GulIhlaða-
Frey«. Af því ke nir nokkurs mis-
gánings f nefndri grein, vildi jeg
víkja að ýmsum atriðum í henni.
Þar segir að skógræktin hjá oss
hafi verið sniðin of mikið eftir út-
lendum mælikvarða, og að útlendu
plönturnar, sem reyndar hafi verið
til gróðursetningar veslist upp og
deyi. Ummæli þessi eru nokkuð
bygð í lausu lofti. Eftir liverjum
áttum vjer að sníða skógrætina,
þegar vjer byrjuðum fyrst á henni?
Vjer gátum ekki bygt hana á vorri
eigin reynslu; hún varð að byggj-
ast á reynslu annara jajóða, og
eftir henni sniðin. Vjer kunnum
ekki annað en höggva skóginn í
því skini að uppræta hann, og eyða
honum, þangað til útlendingar opn-
uðu á oss augun og sýndu oss
fram á hvað vjer vórum að gera,
og hvernig vjer ættum með hann
að fara í framtíðinni. Við enga
aðra var að styðjast — eða að
minsta kosti fáa. — Vjer kunnum ekki
að safna fræinu af birkinu eða sá
því; ekki ala plönturnar upp eða
gróðursetja; ekki höggva skóginn
rjett. Alt þetta verðum vjer að
læra af útlendingum — reynslu
armara þjóða og haga oss eftir
þeim, ef oss ætti nokkuð að miða
áfram í skógræktinni.
Það sem mishepnast hefur af
gróðursetning trjá plantna, er ekki
því að kenna að vjer höfum sniðið
skógræktina um of eftir útlendum
mælikvarða, heldur af því að vjer
höfum ekki sniðið hana nógu vel
eftir reynslu annara þjóða — ekki
lært dógu vel af þeim, eða fært
oss reynslu þeirra og þekking nógu
vel í nyt.
Þá er það ekki rjett, sem grein-
arhöf. segir, að aðfengnu plönturn-
ar veslist upp og deyi eftir að þær
eru gróðursettar hjer. Það hefur
lánast mæta vel að rækta ýmsar út-
lendar trjátegundir hjer, bæði í görð-
um, ræktaðri jörð og á bersyæði í
óræktuðum jarðvegi. Hjer á landi
eru mörg þúsund plöntur af út-
lendri furu í góðri framför, sem
gróðursettar hafa verið á bersvæði.
Auðvitað hefur altaf eitthvað dáið
af því, sem gróðursett hetur verið,
en íslenskar plöntur hafa líka altaf
dáið meira og minna, þótt fluttar
hafi aðeins verið lijer milli Iands-
fjórðunga.
Meðan vjer kunnum ekki að sá
trjáfræi, og ala plönturnar upp, af
þeim trjátegundum, sem vissa er
fyrir að þrífast hjer, verðum vjer
að fá plönturnar utanlands frá,
meðan lánast með þær. Og þó
að vjer rækturh íslenska birkið
þurfum vjer að sníða ræktunarað-
ferð þess eftir reynslu annara þjóða.
En það dugar ekki að gefasl upp
þótt mishepnist fyrst í stað og mað-
ur verði fyrir vonbrigðum. Þó
að ekki lánist á einum, tveim stöð-
um verður að gera tilraunir víðar,
og utn að gera að velja skógrækt-
arlandið á góðum og hentugum
stöðum; það fer ekki hjá því, að
hjer er hægt að rækta trje með
góðum árangri, sem áður voru
hjer óþekt ef ekki vantar þrek og
staðfestu þeirra sem að því vinna.
Sammála er jeg höfundi í því að
telja skógræktina rnikilvægt þjóðar-
mál; það er hún í sannleika. En
fyrst svo er, hvernig er þá hægt
að kalla »humbug«, eins og grein-
arhöf. gerir, að ungmennafjelag
hefur stofnað til skógræktardags í
minning Jóns Sigurðssonar, í því
skini að vinna að þessu velferðar-
máli. Jeg álít að ekkert »humbug«
sje að tengja nafn hans við skóg-
ræktardaginn fremur en við hverja
aðra þjóðþrifa stofnun. Og jeg
held fyrir mitt leyti, að síður muni