Vísir - 04.07.1911, Blaðsíða 2

26
V I S I R
Jón Sigurðsson
, °g
Vestur-íslendingar.
Winnipeg 30. maí 1911.
Háttvirti vin!
hr. Tryggvi Gunnarsson. for-
maður nefndarinnar á íslandi
útaf minnisvarða Jóns Sigurðs-
sonar, og þjer hinir, kærir bræð-
ur í þeirri nefnd. Reykjavík.
Jafnframt þ;í, er vjer sendum
yður nú fje það, sem fólk af þjóð-
flokk vorum hjer í Vesturheimi hef
ur skotið saman til minnisvarða Jóns
Sigurðssonar, 2795,67 dollara að
upphæð, Ieyfum vjer oss að ávarva
yður nokkrum orðum og gegnum
yður íslendinga heima á Fróni í
heild sinni.
Hjartanlega þökkfrá oss hafi þeir,
sem gengust fyrir því, að almenn-
ingur íslenskrar þjóðar kæmi upp
minnismarki þessu. Að vera með
í því fyrirtæki fanst oss Vest-
ur-íslendingum óðar sjálfsagt. Hinn
hlýi hugur, sem vjer ósjálfrátt ber-
um til átthaganna heima, glæddist
við það að miklum mun. Um
ekkert mál hefur fólk hjer af ís-
lensku bergi brotið eins vel sam-
einast og þetta. Það hefur dregið
oss hjer í hinni miklu dreifing sam-
an. Vjererum nú nær hverjir öðr-
um en áður. Og vjer erum fastar
bundnir við ísland og það sem
best er í þjóðernislegum arfi vor-
um.
Jón Sigurðsson er oss ímynd
þess, sem ágætast er í sögu og eðli
íslands.
í persónu hans hefur íslenskætt-
jarðarást birst í fegurstri og full-
komnastri mynd.
Landi og lýð til viðreisnar varp-
aði hann sjer út í baráttu þá, er
vjer dáumst því meir að sem vjer
virðum hana lengur fyrir oss. Frá
upphafi var hann ákveðinn í því
aldrei að víkja og framfylgdi þeim
ásetningi með drengskap og óbil-
andi hugrekki alt til æfiloka. Ljet
hvergi þokast frá því, sem í augum
hans var satt og rjett, hversu mikl-
um andróðri og óvinsældum, sem
hann yrði að sæta fyrir bragðið.
Sýndi sömu einurð í því að setja
sig, þá er því var að skifta, upp á
móti öfugu almennings-áliti —órök-
studdum tilfinningum íslenskrar al-
þýðu — eins og á móti heimsku
og ranglæti hins erlenda stjórnar-
valds. Ólíkur öllum þeim að fornu
og nýju, sem eru að olnboga sig
áfram til eiginna hagsmuna, persónu-
legrar upphefðar. Óeigingirnin frá-
bær. Öllum hæfariíhæstu embættis-
stöðu og þar eins og sjálfkörinn
fyrir sakir einstaklegra yfirburða og
meðfædds höfðingjaskapar hafnar
hann þeim hlunnindum til þess í
erviðum lífskjörum og örbirgð að
geta öllum óháður unnið að velferð
þjóðar sinnar eftir bjargfastri sann-
færing æfilangt. •
Oss hefur verið jafn-Ijúft sem oss
var það skylt að Ieggja vorn skerf
til þess að Jóni Sigurðssyni væri
reistur veglegur minnisvarði, til þess
að glæða sanna föðurlandsást hjá
íslendingum — og til þess þá um
leið að dæma til dauða það alt í
íslensku þjóðlífi, sem þar er þvert
á móti.
Minnisvarðinn sje reistur ekki að-
eins á þessum tímamótum, þá öld
er liðinn frá fæðing hans, að heiðra
minning hins mikla manns, heldur
einnig, og það öllu öðru fremur,
til þess að íslensk þjóð fái í því
minnismarki stöðugt horft á þessa
göfugu fyrirmynd sína sjer til frjáls-
mannlegrar eftirbreitni í baráttu lífs-
ins.
Með niinnisvarðanum komi ís-
iendingum guðlegur innblástur til
alls góðs, og sjerstaklega ný ætt-
jarðarást, endurfædd, helguð og
hreinsuð, fúsleiki til að leggja sjálf-
an sig fram til fórnar fyrir málefni
sannleikans, stefnufesta, stöðuglyndi,
trúmenska, heilagt hugrekki. Og
þar með ný öld ljóss og hamingju
yfir ísland.
Skiftar skilst oss muni vera skoð-
anir Ianda vorra heima um það,
hvar í höfuðstað íslands minnis-
varðinn eigi aðstanda. Vjer viljum,
að hann sje reistur þar sem hann
myndi best blasa við augum al-
mennings — og þá annaðhvort efst
á Hólavelli, íbænum vestanverðum,
ellegar, ef þess er ekki kostur, á
Arnarhóli, hinum meginn við livos-
ina. Þetta er bending frá þeirn af
oss í minnisvarðanefndinni hjer, sem
kunnugir eru staðháttum í Reykja-
vík.
Með bróðurlegum kveðjum og
blessunaróskum.
Jón Bjarnason, Guðni. Árnason,
forseti. ritari.
Skafti Brynjólfsson, Árni Eggertsson.
fjehiröir.
B f. Brandson. B. L. Baldwinson.
fón J. Vopni. Ól. S. Thorgeirsson.
Ólafur Stephensen. Stcfán Thórsson.
Stefán Björnsson. Sveinn Brynjólfsson.
Thos. H. Johnson.
AIIs voru 15 í nefndinni vestra.
Vantar hjer tvo í töluna, er báðir voru
i íslandsferð, þeir Friðjón lcaupm. Friö-
riksson og síra Friðrik J. Bergmann.
(Eftir Kirkjublaðinu.)
Raddir
almennings.
„Gullsandur.“
Það var ljótur klaufaskapur af
nijer að vera að lofa þjer gull-
sandi Vísir sæll úr fyrirlestrunum,
sem fluttir voru hjer í dómkirkj-
unni í vikunni sem leið, því þegar
jeg fór að gæta betur að, var heil-
mikið tómt ryk, sem fór út í veður
og vind, og þessvegna þorði jeg
ekki annað en setja fuglalappir utan
um fyrirsögnina.
Friðrik Bergmann vildi endur-
nýja kirkjuna, hún væri orðin graut-
fúin, enginn fengist til að hlusta á
staglið í prestunum Iengur nema
þeir hætti að trúa biblíunni. — »Sá
er illa óknnnugur ef hann heldur
að þeir geri það,« — hugsaði jeg
og steig ofan á tána á bráðsaklaus-
um sessunaut mínum. — Samt
vildi hann ekki láta þjóðkirkju-
skriflið hrynja, nei, ónei. — Hann
hjelt að við mundunr flestir ganga
í einhverja óttalega ofsatrú, ef al-
þing hætti að leiðbeina okkur í
andlegum efnum, jeg vissi ekki
hvort við yrðum Mormónar eða geng-
um í lið með Einari Jocliumssyni;
og lield jeg þó að hver hafi nóg
með eina konu á þessari kvenfrelsis
öld. — Annars frjetti jeg á eftir að
þetta hefði ekki verið alvara
mannsins, heldur svona sagt í
gustukaskini við vini hans við há-
skólann, svo að þeir yrðu ekki
strax atvinnulausir í guðfræðisdeild-
inni. Upp í unglingafjelagshúsi
lýsti hann eindreginni ást á frí-
kirkju og vonaði heitt og innilega
að áheyrendur sír.ir væru sjer sam-
dóma. »Skyldi sjera Friðrik Frið-