Vísir - 04.07.1911, Blaðsíða 3

riksson hafa sagt honum þctta?«
hugsaði jeg.
Hann vildi í fyrirlestrinum setja
nýjar stoðir undir kirkjuna og niála
hana—líkt og blessaður ráðgjafinn
okkar næst síðasti gerði um dóm
kirkjuna í mikilli þökk málaranna
en óþökk ókkar gjaldendanna, —
stoðirnar voru fjölmargar guðfræðis-
skruddur á enskri og þýskri tungu
sem jeg kann ekki að nefna. Prest-
arnir áttu að panta þær, þýða þær
fyrir fátrúaðan almúgann, fá sjer mál
og kústa eða rjettarasagt alþýðlega
vísindaorðgnótt hjá þessum vitring-
um, og vita svo hvort »mannsand-
inn« rankaði ekki við sjer og ræki
menn til kirkju. Þá ámælti liann
þeim harðlega, sem þyrðu ekki að
segja skoðanir sínar afdráttarlaust á
stólnum af hræðslu við að hneyksla
smælingjana. — Það væri nær að
hneiksla þá, sagði hann, en að vera
að fara með myglaðar fyrningar,
sem enginn líti við. —»Skyldi hann
meina biblíuna?* datt mjer í hug,
annars skyldi jeg hann svo að hon-
um þætti þeir liarla deigir flokks-
menn sínir á Fróni, en þá bjóst
jeg við að hann mundi sjálfur renna
á vaðið og segja okkur frá hvaða
kredduni hann vildi sleppa en
þar brást hann illa; jegheyrði ekkert
nema að biblían hefði ekkert úr-
skurðarvald í trúarefnum — manns-
andinn rieði þar einn öllu. En jeg
skyldi ekki almennilega hvernighann
hugsaði reglubundið kirkjufjelag,
sem lýtur hvorki biblíu nje trúar-
játningum,enfereftir þvísem »manns-
andi« hvers einstaklings vill vera
láía. — Ætli það geti ekki komið
los og hringl á »eindrægni með
því móti ?
Margt fleira sagði hann gott og
ekki gott, sem jeg er búinn að stein-
gleyma, — og á eftir urðu fjörugar
umræður, en því rniður fóru þær,
í ýmsar áttir. Haraldur prófessor
Níelsson sagði að það væri ekki til
nokkurs skapaðs hlutar að benda
prestum á enskar bækur eða þýskar,
þeir skyldu ekkert nema baunversku
svona flestir, en einhver sveitaprest-
ur brást ókuunuglega við því áinæli,
og kvaðst þekkja prest, sem gæti
lagt út kafla úr þýskri bók, svo að
háskólakennarinn varð að hopa á
hæl. Þáámælti hann (H. N.) liarð-
lega danskri guðfræði og ætlaði jeg
að gleðja brennheitan landvarnar-
mann á því að kvísla að honum:
»Það lá að, þess vegna eru þeir
svona vondir við okkur.« En viti
V 1 S I R
menn, áður en jeg var búinn að
átta mig, var sra jón háskólakeimari
búinn að fá Harald til að lýsa því
yfir að Da.nir væru drengir góðirog
miklu betri en Þjóðverjar með góðu
guðfræðina, og engir hefðu verið
sjer jafngóðir og Danir, bætti hann
við — jeg held at sjálfsdáðum. Og
Ieist mjer þí ekki á samkvæmnina
»því af ávöxtunum skuluð þjer
þekkja þá.«
Annars liafði jeg búist við, að
einhverjir biblíumenn mundu and-
mæla, en þeir sátu allir höggdofa
nema einhver Sigurður nýkominn
úr söfnuði síra Fr. Bergmanns vestra
að sagt var; hann fór að yrðastvið
sóknarprest sinn. Jeg var hreint
hissa á honum síra Ólafi rnínum,
að hann skyldi ekki stinga upp í
þá,— sá hefði nú getað dustað þá,
ef hann hefði komist af stað. Þegar
jeg var að fara út á eftir heyði jeg
einhvern úr »guðræknisfjelaginu«
segja rneð þjósti allmiklum: »Hvar
eru liinir níu? Fjekkst enginn til að
gefa guði dýrðina nema þessi út-
lendingur?« Það er gott, ef það
er ekki tekið úr biblíunni, og jeg
vona, að lesendurnir fyrirgefi,að jeg
kem með það, ef það skyldi nú
vera »myglað«.
Iloltaþórir.
lýu frímerkin.
Um daginn kom til landsins all-
mikil viðbót af 4 aura frímerkjum
Jóns Sigurðssonar, en svo er ekki
sú dýrðin meiri. Nákunnugur mað-
ur hefur sagt mjer það að ekki
væri von á meiru af frímerkjum.
Þetta eru þær rúmar 20 tegundir
nýar, sem koma áttu og voru í
undirbúningi í vetur eftir því
sem ráðherra lýsti yfir í þingræðu
þá. — Ef þessi eina tegund hefði
verið sæmilega úr garði gerð, var
það dálítil bót í máli, en því er
ekki að fagna hjer. Það er ann-
ars eitthvað bogið við þetta. Hver
hefur stöðvað frímerkjagerðina? Vill
ekki einhver kunnugur segja það?
Þó að mál þetta virðist máske
ekki merkilegt [fyrir landsjóð mun-
ar það þó hundruðum þúsunda, og
á þingi erkostað hundruðum króna
af þingtíma til þessað verja hundr-
að króna sparnað á Iandsjóði, svo
mikið kapp er Iagt áað gæta land-
sjóðsins!] þá er það þó svo ef vel
er að gáð. Það hefur fleiri hliðar
en fjárhagshliðina.
Magnús.
27
Yelkominn lieim!
Ófeigur sæll, ertu ekki eftir þig
eftir ferðina? — Þú sprakkst alveg
á Bió lijerna um daginn, en nú
ertu koniinn í tjörnina.— Jeghjelt
um tíma að þú ætiaðir að lenda í
námufarganinu en G. s. 1. að þú
losnaðir þó við það.
Þú skrifar langt mál um tjörn-
ina, þó ekki sje það orðið verulega
uppbyggilegt enþá, meðan allar á-
ætlanir vanta. En þú veist hvað
þú ferð. Það var rjett af þjer að
láta menn vita að orðin eru til alls
fyrst.
Jeg sje að tjarnargrein þfn er
búin og ertu máske í þann veginn
að fara aftur á ferðareisu og vildi
jeg því koma á þig nokkrum spurn-
ingum, sem þú getur tekið með
þjer til ferðarirmar.
Hve stór er tjörnin?— Hve mik-
ið vatn er f henni og hve mikil
leðja?
Ef þú getur svarað þessu, þá er
máske einhver vegur til að gera
áætlun um kostnaðinn. Getir þú
ekki svarað þá æltirðu þegar að
játa þig ófærann til að skrifa um
þetta mál og—þá skal jegsvara
spurnin gunu m.
Viðar.
Sýningarljóð
eftir
Quðm- Magnússon.
Stig þú til hásætis, hagleikans öld,
helga þjer dali og granda!
Fegra að nýju þíns föðurlands skjöld,
far þú sem drottning með listanna völd;
leið frain í ljósi og anda
líf hinna starfsömu handa.
Feðranna göfgi, í gull og í stál
greypt fyrir ómuna dögum.
talar oss umliönu aldanna mál,
ágætið birtir í snillingsins sál:
hlýðandi listanna lögum
lýsir í myndum og sögum.
Orðstír þinn deyr ekki, dverghaga þjóð,
dáð þín af nýju skal ljórna.
íslensku listanna altarisglóð
aftur íneð kærleik skal fylla vort blóð
leiða að búsæld og blóma,
bera vor inerki með sóma.
Blessa þú, guð, hverja hagleikans hönd,
hverja, sem trúlega vinna.
Birt þeim þín háleitu hugsjónalönd;
helgaðu. göfgaðu sjerhverja önd.
Lát þá í listunum finna
leiðir til hásala þinna,