Vísir - 14.07.1911, Blaðsíða 2

50
V í S I R
Borgarafund hjeldu ýmsir heldri
borgarar bæarins á þriðjud.kveld í
Bárubúð.
Halldóryfirdómari Daníelsson setti
fundinn og skýrði frá tilgangi hans,
að ræða um staðinn fyrir mynda-
styttu Jóns Sigurðssonar. Fundar-
stjóri var kosinn Einar Hjörleifsson
en skrifari Gunnar Egilsson.
Margir töluðu á fundi þessum
og voru flestir þeirrar skoðunar að
miklu betur færi að hafa niynda-
styttuna á Lækjartorgi en á Stjórnar-
ráðsblettinum.
Tryggvi Gunnarsson sagðist
myndi setja styttuna á stjórnarráðs-
blettinn hvað sem bæarstjórn og
borgarafundur- segði og væri óþarfi
að eyða tíma í umræður hjer.
Knud Zimsen upplýsti að nefnd-
in hefði aldrei ákveðið stjórnarráðs-
blettinn, með honum væru aðeins
6 af 18 nefndarmönnurn.
Tillaga kom frá fundarboðendum
um að skora á nefndina að leita
enn til bæarstjórnar um að leyfa
að setja myndina á Lækjartorg, en
hún var feld en samþykt aftur yfir-
lýsing um að hún færi best á
Stjórnarráðsblettinum.
Húsfyllir var og lauk fundi á
12. tímanum.
Raddir
almennings.
Sundskálinn.
Þangað þjóta allir hraustir og
tápmiklir menn og konur, nú er
sjórinn orðinn 14 gr. heitur og þegar
sólin skín á fjörðinn, er hvergi
beta að baða sig en við skálann;
og við það að fara þangað (sem
ekki tekur langan tíma), gerir maður
margt sjer líkamlega og andlega til
ágætis. Og hugsið um það með
ykkur, sem reynt hafið hvort ekki
er satt.
1. Það er ágætis göngutúr, (nauð-
synleg hreifing fyrir alla, unga og
gamla).
2. maður losnar við ryk og óloft
borgarinnar þann tímann.
3. Andar að sjer aðeins heilnæmu
sjávarlofti.
4. fær ágætis bað í volgum sjó.
5. syndir, og fær þannig hreifirigu
fyrir alla vöðva líkamans.
6. losnar við fötin, sem eru óþol-
Notið SUNDSKÁLANN
andi í miklum hitum, og fær gott
sólbað.
7. herðir húðina með að nudda
skrokkinn í sólskyninu.
8. getur þannig forðað líkamanum
frá mörgum kvillum.
9. Er mörguin sinnum glaðari og
betri í skapi eftir sólbaðið en
nokkru sinni áður.
í augnablikinu man jeg ekki eft-
ir fleirum kotsum, sem fylgja þessu
ágætis húsi, en jeg vil óska bess að
lokum, að ennþá fleiri notuðu sjó-
böð og sólböð en nú gera.
Stefnir.
Amerika ogVestur-íslendingar.
Eftir Sigurð Vigfiísson.
----- Frh.
Það verður ávalt miklum örð-
ugleikum bundið að ryðja sjer
braut í ókunnu landi. Þó má
svo að orði kveða að þrennir sjálf-
stæðisvegir standi opnir fyrir þeim
aðkomumanni sem leitar til vestur-
byggðanna í Kanada, er hann eigi
kost á að velja um. Einn er sá,
að gefa sig að fiskveiðum, annar
er það, að taka sjer búsetu í kaup-
túnum eða borgum, og hinn þriðji
er sá, að nema land. Hinir tveir
fyrnefndu hafa þann kost, að þar
er athvarfs að Jeita fyrir aðkomu-
manninn án þess að hann þurfi
að leggja í annan kostnað en þann,
sem nauðsynlegt lífsviðurværi kref-
ur. Slíkir atvinnuvegir verða helst
hlutskifti fátæklingsins og fjölskyldu-
mannsins, sem ekki eiga ráð á að
leggja í aukakostnað.
Naumast eru deildar meiningar
um það, að búskapurinn verður á
margan hátt tryggari og affarasælli
en bæjarlífið. En svo ber þess að
gæta, að allir geta ekki náð í lönd.
Og á búskap einum saman þrífst
engin þjóð. Borgarlíf og landbún-
aður er hvort upp á annað komið,
og fær hvorugt án hins staðist. En
sitt er hvoru háttað, og heppnin
fer að mestu eftir mönnunum sjálf-
um, hvernig þeini tekst að hagnýta
sjer kosti beggja. En hvað svosem
því líður, mun reyndin rærða sú,
að fátæklingum verður oftar fyrst
fyrir að leita sjer athvarfs í bæjunum
og reyna að safna sjer þar fje og
kynnast landsháttum. En taka sig
svo heldur upp síðar og leita út á
landsbyggðina. Og það einatt allt
eins fyrir því, þótt þeim hafi eigi
auðnast að rjetta hag sinn. Sjálft
stritið, skorturinn og þurrabúðarlífið
í bæjunum getur orðið meðal til
þess, að skapa kjark og þrótt hjá
viðkomanda til að leggja út í örð-
ugleika, sem hann áður hryllti við.
Frh.
Vorið ilmandi.
Saga frá Kóreu
eftir óþektan höfund.
---- Frh.
Þau föðmuðust að skilnaði
hún óskaði honuin góðrar ferð-
ar og als góðs. Og hann bað
hana að láta ekki hugfallast og
sagðist koma eins fljótt og sjer
væri mögulegt, til þess að sækja
hana.
Þau settu upp hringi að skiln-
aði og hann fór. Tchoun-Hyang
settist á fljótsgarðinn og fylgdi
honum eftir með augunum og
veifaði vasaklútnum sínum og
hann snjeri sjer við í sífellu og
veifaði á móti, og þegar hann
kom að fjallinu sneri hann sjer
við í síðasta sinn til þess að
senda henni enn eina kveðju, en
nú var þjóninum farið að leiðast
og bað hann að flýta sjer, en
I-Toreng sárbað hann að bíða
aðeins eitt augnablik, en það
augnablik, ætlaði aldrei að taka
enda svo að fór að síga í
þjóngarminn svo hann þreif í
I-Toreng og dró hann með sjer
hinu meginn við hæðina svo
hann sá ekki Tchoun-Hyang
lengur.
»Ó! nú sje jeg hana ekki leng-
ur«, hrópaði I-Toreng, »óhræsis
fjallið felur hana fyrir mjer. Þó
jeg lifi í hundrað ár mun nijer
ávalt vera illa við þetta fjall.«
Þegar Tchoun-Hyang kom
heim tók hún alla fallegu kjól-
ana sína ilmvötnin sín og skraut-
gripina og læsti niður í kistu og
til merkis um að henni byggi
sorg í huga gekk hún mjög fá-
tæklega til fara.
Þjónninn sem hafði fylgt I-
Toreng á leið bjóst nú til að
snúa heimleiðis aftur, l-Toreng
gaf honum peninga að skilnaði
og fjekk honum einnig dálitla
fjárupphæð sem hann bað hann
að færa Tchoun-Hyang og óðar
og þjóninn kom til borgarinnar
flýtti hann sjer að færa henni
peningana.
* *
*
Það leið ekki á löngu áður en
nýi mandrininn kom til borgar-
innar.
Strax og hann kom spurði
-♦
♦