Vísir - 21.07.1911, Blaðsíða 2

Notið SUNDSKÁLANN
Til athugunar fyrir
verslunarfólk.
Vinnutíminn.
Nl.
Jeg hygg að til þess inegi ýms
ráð finna. Vii jeg lijer benda á
eina aðferð, sem jeg álít að komið
geti að haldi. Aðferðin er sú, að
skifta vinnutímanum að nokkru leyti
milli starfsfólksins í hverri búð —
láta það liafa vaktaskifti, ef svo mætti
að orði kveða. Þar sem fleiri en
einn verslunarþjóna eru í búð, er
þetta injög hægt, og þarsemaðéins
er einn þjónn, verður húsbóndinn
að taka þátt í búðarstöríunum á
þann hátt, að þjónn hans geti hafi
sama vinnutíma eins og stjettarbræð-
ur hans í öðrumbúðum, sem fólks-
fieiri eru. Þar sem húsbóndinn er
einn í búð sinni, kemur þetta ekki
til greina. Hann ræður þá sínum
vinnutíma sjálfur Að eins ætti hann
að vera samningum bundinn um
að loka á sama tnua og aðrir, til
þess að vekja ekki óánægju hjá þeim
með samkeppni, sem þeirekkigætu
tekið þátt í vegna samninga við
verkafólk sitt.
Skifting vinnutímans hugsa jeg
mjer þannig:
Búðin er opnuð kl. 8 að morgni
og kemnr þa helmingur verslunar-
fólksins og er til kl. 6 e. h. Hinn
helmingur fólksins kemur í búðina
kl. 12. á hád. og er til kl. 10 e. h.
Alt verður fólkið saman í búðir.m
frá kl. 12 á hád. til kl. 6 e. h., en
hver helmingur um sig er 10 tíma
á dag í búðinni, en af þeim tíma
verður matartími fólksins að takast.
Sá hluti fólksins sem kemur í búð-
ina kl. 8 að morgni og er til kl.
6 e. h. þennan daginn, kemur aftur
í búðina næsta dag kl. 12 á hád.
og er til kl. 10 e. h., og gengur
þannig til skiftis.
Með þessu fyrirkomulagi er það
unnið, að verslunarfólkið er daglega
2 klst. skemur í búð en nú gerist
minst; þ. e. 10 stundir í staðinn
fyrir 12. Og þó verða búðirnar
opnar 2 stundum lengurdag hverri
en nú gjörist, þar sem þeim nú
er lokað kl. 8 e. h., eða í staðinn
fyrir að vera nú opnar í 12 stundir,
frá kl. 8 f. h. til kl. 8 e. h. verða
þær með þessu fyrirkomulagi opnar
í 14 stundir, frá kl. 8 f. h. ti! kl.
10 e. h.
Með þessu fyrirkomulagi er og
það unnið, sem ekki skifbr min'na
máli, að verslunaríólkið fær nokkurn
tíma til eigin nota á þeim tíi..um
dagsins, sem því er til gagns að
hafa afgangs skyldustörfum sínurn.
Annan daginn nokkrar stundir fyrir
hádegi, hinn daginn nokkrarstundir
eftir miðaftan. Verður það miklu
lieppilegri frítími fyrir fólkið, heldur
eu þó það fengi lausn eftir kl. 8 e.
h. alla daga jafnt. Jeg skal nefna
bað til dæmis, að eins og nú er
hagað vinnutíma verslunarfólks hjer,
er því algjörlega meinað að líta í
bók á lestrarsainum í safnhúsinu,
því honum er lokað einmitt kl. 8
á kvöldin, og ekki er hann opinn
á sunnudögum, svo að þá sje hægt
fyrir þetta fólk að konia þar. Sama
er að segja umtímakenslu fyrirþað
fólk er hennar vildi njóta. Það er
niiklu hægra og hentugra að fá
tímakenslu á þeim tímum dagsins
einkanlega frá kl. 6—9 e. h. heldur
en að eins eftirkl. 9 á kvöldin eða
seinna, og svona mun vera um all-
flest, sem fóikið geturgjört, ogþarf
að gjöra fyrir sjálft sig.
Jeg ætla ekki að fara lengra út í
þetta að sinni. Jeg get vel ímyndað
mjer, að þetta fyrirkomulag vinnu-
tíma verslunarfólksins verði fyrir
andmælum og aðfinningum, en því
verða nú flestar tillögur til breytinga
á gömlum venjum að sæta. En
ekki trúi jeg öðru, en að þessi til-
laga mín — máske nokkuð breytt
og löguð — geti talsvert bætt úr
því ástandi sem nú er á umræddu
efni, og það er aðalatriðið.
Verslnnarmaður.
Dalnefni.
i.
Herra Guðm. Þorláksson skrifar í
Vísi í gærog átelur ossíslendinga mjög
fyrir hvað oss sje gjarnt að rita
undir dulnöfnum, og þykir það
Ijótt og lýsa sómatilfinningarleysi að
gera slíkt.
Jeg get verið honum samdóma
uin það, að það sje vesalmenska
og ljótt að vega aftan að mönnum
með skömmuin og illgirnisþvaðri
eins og þeir gera, er nota dulnefni
undir slíkar greinar, og þetra sje
ekkert að skrifa en að skrifa slíkt
og skammast sín þó fyrir. En
aftur á hinn bóginn mundi það
oft og tíðum þykja svo, sem að
sumir þeir menn, er rita kurteisar
aðfinningar, sem á fullum rökum
eru bygðar og oft og tíðum nauð-
synlegar, það mundi þykja sem
þeir væru að trana sjer fram og
gjöra sig merkilega, enda mundu
slíkar greinar baka þeim óvildar.og
er það oft ilt í jafnlitlu fjelagi, þar
sem hver þekkir annan og flestir
hafa meira eða minna saman að
sælda. Yrði því slíkar greinar oft-
ast óskrifaðar, og mun þó herraG.
Þ. játa, að oft — og oftar en gjört
er — væri nauðsynlegt að benda á
gónuhlaupin, finna að strákapörun-
unum, leiðbeina fáráðlingunum, sem
fást við að rita um ýmilegt, sem
þeim er alveg um megn. Margar
ráðstafanir eru gjörðar og fram-
kvæmdar meðfram af því, að menn
ógjarnan vilja koma fram með að-
findingar, þar sem vinir og kunn-
'ngjar eiga að hlut. Þegar svona er
ástatt, er eigi unt að komast hjá
að nota dulnefni. Enda ritar margur
hið rjetta nafn sitt, þótt aðrir ekki
kannist við það eða þekkja mann-
inn og halda að sje dulnefni, eins
og t. d. Guðmundur Þorláksson og
jeg undirritaður.
Jón Jónsson.
II.
Þeir menn, sem hafa ekki merk-
ara mál nje þarfara um að skrifa,
en Guðmundur Þorláksson, þjást
reifn’ega af ritsýki eða öðr-
um kvilla. Og svo fáfræðin. Höf-
un n heldur auðsjáanlega, að
Vísir sje eina blað hei sins, sem
birtir greinar með dularnefnum, en
jeg get frætt hann á því, að stærstu
blöð heimsins fylgja einmitt sömu
aðferð. Það er svo guði fyrir að
þak a að hingað berast stöku sinn-
um erlend blöð. Vildi höfundurinn
ekki t. d; taka sjer í hönd heims-
blaðið Daily Mail eða fremsta blað
Dana, Pol tiken ? Þar fær hann að
sjá í hverju einasta tölublað1
margar greinir með dulnefnum und-
'r. Og hvað er svo athugavert við
þessa aðferð ? Jeg og mínir líkar
skrifa vegna málefnisins, en þessi
hötundur ritar auðsjáanlega vegna
nafnsins að reyna að halda nafni
sínu á loft. Reyndar eru flestir
jafn nær, þótt nafn þessa höfundar
sje undir greininni, því að sem betur
fer hefur hann ekki rutt sjer þá
braut í heimi blaðamenskunnar, að
nokkur einasti maður, sem jeg hefi
hitt að máli, síðan Vísi kom út,
þekki hann.
Jeg vona að ritstjóri Vísis haldi