Vísir - 27.07.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
79
holtsbiskupsdæmi 1541 og Hóla-
biskupsdæmi 1551. 1587 kom lijóna-
bandatilskipunin danska. Með ts.
20. mars 1563 var svo ákveð,ið að
farið skyldi eftir »Kolding Reces*
Kristjáns III. þar sem Jónsbók næði
ekki fil. Slík ákvæði eru sjerstak-
lega hættuleg og valda glundroða,
sem varla er hægt að komast út úr;
enda tóku nú ísíenskir dómstólar
að dæma eftir dönskum og norskum
lögum jafnvel þar sem ákvæði
voru til í Jónsbók.
»SkaI jeg þegja um þann harrn
og það mart ílt, sem af þeirri dirfsku
dómaranna sprottið hefur« segir Páll
Vídalín (Skýringar yfirfornýrði lög-
bókar 396). — En hafði alþingi þó
löggjafarvald og notaði það stund-
um, t. d. er það dæmdi Stóra dóm
1564. En það var af tekið þegar
einvaldið var lögleitt 1662. Alþingi
hafði riú einungis dómsvald, en dóm-
ararnir voru svo spiltir sem áðan
var sagt, og spiltust auðvitað marg-
falt við þetta.
Jarðvegurinn var því undirbúinn
og mótstaða gegn innlimuninni
minni en engin. Einmitt um þetta
leyti höfðu öll dönsk og norsk lög
verið endurskoðuð og safnað í lög-
bækur, en það eru döusku lög Kr.V.
frá 1683 og norsku Iög Kr. V. frá
1687. Beinasti vegurinn til full-
kominnar innlimunar var því að
þýða aðrahvora þessa lögbók og
lögleiða á íslandi. Stjórnin geröi
líka hvað eftir annað ráðstafanir til
undirbúnings, en af ýmsum ástæðum
drógust framkvæmdirnar. Meðan
beðið var eftir þessari nýu lögbók,
var svo haldið áfram að innlima í
smáskömtum eins og áður, en nú
gekk alt hraðari skrefum. Hjálpaöi
það til að Jónsbók var í raun og
veru orðin úrelt f mögum atriðum
og þurfti endurbóta við, en fslend-
ingar höfðu ekki vald eða manndáð
til þess að endurskoða hana sjálfir.
Nk
Vorið ilmandi.
Saga frá Kóreu
eftir óþektan höfund.
----- Frh-
Sama dag og þetta var kallaði nýi
mandaríninn á þjón sinn og mælti
við hann:
»Eftir þrjá daga ætla jeg að halda
stór-veislu. Þangað býð jeg öllum
stórmennum hjer í nánd og á þeim
degi hef jeg ákveðið að láta lífláta
Tchoun-Hyang. Hjer eru peningar
Sem þú átt að hafa til að undirbúa
veisluna-«
Þjónninn hneigði sig og tók við
peningunum og Ijet fara að búa
alt sem best út fyrir veislukveldið.
Um sama leiti kom I-Toreng til
borgarinnar, hann fór til bústaðar
Tchoun-Hyang,-en þar var alt autt
og-yfirgefið. Hann hitti þó móðir
hennar en hún þekti hann ekki og
hjelt að hann væri betlari.
»Ó, jeg get ekkert gefið yður«,
mælti hún. »Dóttir mín er búin að
sitja lengi í fangelsi og eftir þrjá
daga verður hún líflátin og jeg er
búin að eyða öllu mínu fje.«
Þegar I-Toreng heyrði þetta varð
hann hryggur í huga.
»Viljið þjer ekki koma með
mjer?« spurði hann svo.
Hún kom nær honum og virti
hann nákvæmlega fyrir sjer. »Jeg
þekki yður ekki, þjer eruð reynd-
ar líkur I-Toreng í andliti; en þjer
eruð klæddur tötrum eins og betl-
ari«.
»Jeg er I-Toreng«, rnælti hann.
Hún varð höggdofa af undrun.
»Jeg hefi átt von á yður á hverj-
um degi og vesalingurinn hún dótt-
ir mín hefir einnig búist við yður.
Nú eruð þjer loks kominn, en hvað
hjálpar það? eftir þrjá daga verð-
ur hún líflátin.*
»Hlustið þjer nú á mig — Þó
að jeg sje aumur betlari, þá elska
jeg Tchoun-Hyang ennþá og mig
langar til að sjá hana.«
»Ósköp eru að heyra þetta«,
hrópaði móðirin. Þjer, betlarinn,
þjer elskið dóttur mína. Jæja, gott
og vel; jeg skal fylgja yður til
hennar«.
Hún gekk á undan og I-Toreng
fylgdi henni í betlaratötrum sínum.
Þegar þau komu að fangelsinú,
barði ruóðirin aö dyrum og kall-
aði á Tchoun-Hyang. Húnvarþreytt
og raunamædd hafði sofið en hrökk
upp þegar kallað var á hana.
»Hver getur veriðað kallaá mig?«
hugsaði hún með sjer. »Það er lík-
ast til móðir mín« því hvern á jeg
annars að hjer í heiminum?« Hún
leit út um gluggann og kom auga
á móður sína.
»Ó móðir mín, hversvegna hróp-
ar þú svona á mig? Jeg á altaf
von á I-Toreng. Hefurðu frjettnokk-
uð af honum? Segðu mjer, hvers
vegna þjer er svo mikið niðri fyrir?«
»Guð hjálpi okkur«, sagði nú
móðirin grátandi, »við áttum altaf
von á I-Toreng, og líttu nú ábetl-
arann, sem hjer er kominn.«
»Já, hvað kemur þessi betlari
því við?«
N.oiið SUNDSKÁLANN
»Það er I-Toreng, sem er orð-
inn betlari. Sjáðu, hjer er hann«.
Tchoun-Hyang trúði þessu alls
ekki og mælti:
»Það er alveg ómögulegt, að
I-Toreng sje orðinn betlari; mjer
dettur ekki í hug að trúa því«.
»Nú, iíttu joá á hann«, sagði
móðirin, sem var nú orðin fokreið
yfir, að Tchoun-Hyang skyldi bera
svo mikið traust til I-Toreng, sem
nú var orðinn betlari.
I-Toreng koin nú að glugganum
og Tchoun-Hyang virti hann fyrir
sjer.
»Æ«, sagði hún svo og för að
gráta, en hvað það er orðið langt
síðan jeg sá þig.«
Hún rjetti fyrst hendurnar ogsvo
höfuðið út um gluggann til að taka
við kossum unnusta síns.
En móðir hennar truflaði þau
fljótt »þú ert tápmikil«, mælti hún
»þú ert á grafarbarminum 'ogsofnar
bráðuin til þess að vakna aldrei aftur«
og samt geturðu verið að faðma
þennan betlaragarm.«
»Þó jeg sje klæddur eins og
betlari,* greip I-Toreng fram, í »þá
hefi jeg ekki betlara sál, hvernig
dirfist þjer að móðga mig.«
»Æ móðir mín«,sagöiT choun-Hyang,
»hvernig getur þú verið svo ókurteis
við annan eins mann og I-Toreng.
Manstu ekki eftir forna!dar: hetjun-
um hvað ógæfan oft lagði þáí ein-
elti svo þeir lentu í eymd og bágind-
um. Ætti jeg að afneita I-Toreng,
sern jeg elska, af því að hann er
ógæfusamur. En vertu viss um það
að þó við sjeum bágstödd í dag
þá mun gæfan bráðum brosá við
okkur. Nei kæra móðir mín gerðu
nú eins og jeg segi þjer, farðu heim
aftur, hjerna eru lyklarnir að koffort-
inu mínu, taktu alla gimsteinana mína
seldu þá og kauptu svo alt sem I-
Toreng þarfnast, og taktu svo til
í herberginu mínu svo hann geti
búið þar.«
»Jeg skal gera eins og fyrir mig
er lagt« sagði gamla konan og brá
fyrir hæðnissvip á andliti hennar,
»en ekki hefi jeg mikla trú á þess-
um I-Toreng”þínum.«
»Kæri vinur minn!« sagði nú
Tchoun-Hyang og sneri sjer að I-
Toreng; »farðu nú heim með móður
minni og hvíldu þig. Hugsaðu ekki
meira um mig, en ef á að lífláta
mig á morgun í veislu mandarinans
þá langar mig til að þú komir hing-