Vísir - 11.08.1911, Blaðsíða 3

V 1 S I P
11
8 Y.-D.1K.F.U.
Ef gott verður veður á ^unnudaginn kemur, þá verður farið
upp að BALDURSHAGA til þess að sjá GRÓÐRARSTÖÐINA
þar.—Þeir, sem vilja fara þangað komi til mín til þess að fá að
vita, hvenær lagt verður af stað hjeðan, og fá nauðsynlegar upp-
lýsingar. — Meðlimir U.-D. og A.-D. eru auðvitað velkomnir
með, en láti mig vita af því fyrir laugardag kl. 3. e. h.
Fr. Friðriksson.
kom herbergis nautur minn inn og
töluðum við saman dálitla stund áður
enn við fórum að sofa. Hann var
skarpleitur maður laglegur í andliti,
á að giska 35 ára gamall. Sagðist
hann heita Kahn, — og vera í versl-
unarferð fyrir Þýzka kniplingaversl-
un. Morgunin eftir urðum við sam-
ferða til morgunverðar. En af ástæð-
um, sem jeg kæri míg ekki um að
hafa mikið orð á, stóð jeg fljótlega
upp frá matnum og leitaði herbergis
míns. Jeg vrar afieitlega illa haldinn,
og óskaði mjer, að jeg gæti farið
gangandi það sem eftir var Ieiðar-
innar; en þess var nú ekki kostur.
Eftir nokkra stund kom herbergis-
nautur niinn inn til mín til að vita
hvernig mjer liði, og rjeði hann
mjer til að fara upp á þilfarið, þar
sem mjer mundi líða betur þar en
niðri. Hann fór upp með mjer, og
gengum við saman fram og aftur
uin þilfarið, og urðum fljótt bestu
kunningjar, enda var maðurinn bæði
sjerlega þægilegur og vel að sjer.
Því er nú einusinni þannig varið,
að á sjóferðum þroskast vinátta manna
á milli mjög fljótt, svo að maður
á skömmum tíma verður þar alda-
vinur þess rnans, sem maður undir
vanalegum kringumstæðum naum-
ast mundi kasta kveðju á. Og þann-
ig urðunt við Kahn bestu vinirinn-
an skams, þó við hefðum ckki þekt
hver annan lengur en þetta.
Eitt kvöld var jeg eitthvað að
grúska í tösku minni, og viidi svo til
að jegtók blikkkassann upp úr henni.
»Hvað er nú þetta?« svurði Kahn
hlægjandi. »Kannske það sjeu erfða-
gimsteinar yðar?«
«Nei«, sagði jeg athugunarlaust.
»Það eru aðeins nokkur skjöl og
smámunir«.
Daginn eftir var samsöngur um-
borð, og þurfti jeg þá að ná mjer
í peninga, og fór því ofan í her-
bergi mitt eftir þeim. Kahn lá í
rekkju sinni í fasta svefni, að því
er virtist. Jeg tók tösku mína opn-
aði hljóðlega blikkkassann, lyfti upp
ríkisskuldabrjefabögglinum og náði
í nokkra ameríska seðla, sem jeg
stakk á mig. Þvínæst lokaði jeg
kassanum aftur, ljet alt á sinn stað
í töskunni, læsti henni og fór upp
aftur. Næsti dagur var seinasti dag-
ur okkar umborð, áður við næðum
Southampton, Voru alli því önnum
kafnir að koma dóti sínu fyrir, Jeg
fór einnig að safna mínum hlutum
saman, til þess að fara að koma
þeim fyrir. En þegar jeg ætlaði að
opna töskuna, var mjer alvegómögu-
legt að opna lásinn með lyklinum,
hvernig sem jeg sneri honum og
hamaðist með hann. Jeg hringdi
nú á byrtann í þessurn vandræðum,
og hann ráðlagði mjer að fara með
töskuna til gjaldkera skipsinns, sem
hefði fjölda lykla og reyna hvort
engin þeirra gengi að lásnum,
Við fórum því með töskuna til
gjaldkerans, og hann brást vel við
og reyndi alla sína mörgu lykla, en
alt árangurslaust, og urðum’ við
loks að brjóta lásinn.
»Það er undarlegt að lásinn skyldi
verða svona vitlaus alt í einu« sagði
jeg. »Hann hefur als til þessa reynst
svo ágætlega*.
»Hafið þjer nokkuð verðmætt í
töskunni?« spurði Vilhjálmur gjald-
keri.
»Já; tíu þúsund dollara í sölu-
hæfum ríkisskuldabrjefum«, svaraði
jeg.
»Þá eruð þjer sjerlega ógætið
ungmenni,« sagði hann mjög al-
varlega. »Þjer hefðuð átt að af-
henda mjer þetta straks til geymslu.
Til þess er jeg hjer, og nú ætla jeg
að taka kassan og geyma hann fyrir
yður til morguns. En það er samt
best fyrir yður að aðgæta hvort
alt er nú kyrt í honum«.
Jeg varð hvumsa við þessi orð
gjaldkerans, opnaði kassan og sá að
alt var með kyrrum kjörum. Fjekk
jeg hann síðan gjaldkeranum til
varðveislu. Fór jeg svo með tösk-
una inn í herbergi mitt og kom
dóti mínu fyrir í henni, án þess
að hugsa nokkuð frekar út í það
sem skeð hafði.
Morguninn eftir, þegar við vor-
um komnir undir land spurði Kahn
mig hvar jeg ællaði að búa í Lon-
don.
»Jeg fer strax beinustu leið til
Parísar«, sagði jeg.
»Það er ágætt,« sagði hann. »Jeg
ætla þangað strax líka. Við skulum
búa þarí »ContinentaI«-gistihúsinu«-
Mjer þótti vænt um samfylgd
hans, þar sem jeg var öllu ferða-
lagi ókunnugur í Norðurálfunni. Við
lögðum af stað um kvöldið og kom-
um til Parísar um miðnætti, og
hjeldum strax til »Continental«-
gistihússins í Rue Rivoli. Nú var
það mitt fyrsta verk að fá kassann
með verðbrjefunum geymdan í járn-
skáp gistihússinns. Herra Kahn
sagðist koma til Parísar oft á ári,
og væri því borginni gagnkunnug-
ur. Hann stakk upp á að við
skyldum ganga út og borða ein-
hverstaðar á leiðinni, og jeg sam-
þykkti það fúslega.
Þegar við höfðum gengið um
hríð.fórum \ iðinn í matsöluhús nokk-
urt og báðum um mat. En rjett í
því að við vorum sestir niður, spratt
Kahn á fætur eins og hann væri
stunginn og sagði: »Hamingjan
lijálpi mjer, jeg var alveg búinn að
gleyma að jeg þarf nauðsynlega að
síma til verslunarhússins míns. Viljið
þjer ekki vera svo vænn að bíða
hjerna á meðan, jeg skal ekki verða
lengi í burtu«.
Strax sem hann sleppti seinasta
orðinu þaut hann á stað.
Jeg beið nú um hríð og litaðist
um. En þar sem nijer þótti það
dragast nokkuð lengi að Kahn kæmi
aftur og mjer datt í hug að eitthvað
mundi hafa tafið hann svo, að ekki
væri vert að bíða, rjeði jeg það af
að halda heim til gistihússins. Þegar
þangað kom, fjekk jeg lykil að her-
bergi mínu og bað að vekja mig
snemma að morgni og fór svo upp.