Vísir - 21.08.1911, Blaðsíða 3

V I S 1 R
31
frakkneskir hermenn til þess að af-
stýra Sabotage. Nú er mánuður
síðan og enginn dagur hefur liðið
svo að jeg hafi eigi heyrt orðið.
Jeg hef ekkert blað tekið án þess að
finna orðið með feitu letri sem yfir-
skrift yfir 2—3 dálkgreinum. Það
hefur fylt blöðin, ef svo mætti að
orði kveða, með ógn sinni.
Sabotage er rjett komin að því
að gera jafnvel rólynda b'rakka ærða.
Þetta orð verkar eins og ógurleg
ógnun hins nýja tíma og í Frakk-
landi venjast menn við daglegar
rökræður urn Sabotage og meðul-
in gegn þessu þjóðfjelagsböli.
Ekki er hægt beinlínis að leggja
út orðið það er dregið af frakkneska
orðinu »Sabot« sem þýðir trjeskór,
og sögnin »saboter« þýðiraðganga
á trjeskóm. Sabotage þýðir upp-
runalega trjeskógjörð en er þvínæst
látið tákna illa gerða vinnu. Eyði-
legging ljelegs erviðismanns á efn-
inu sem honum er trúað fyrir, en
nú í nýustu þýðingu er það haft
um tilgangslausa eyðilegging —eyði-
legging vegna eyðileggingarinnar,
sjálfrar. — Járnbrauta-póst-ogsíma-
þjónar töpuðu í verkfalli sínu. Nú
hefna þeirsín með Sabotage. Hefnd
sem myndi virðast barnsleg ef hún
ekki í afleiðingum sínuni, þýddi
upplausn alls samfjelags byrjandi
fjelags bylting í hinni ljótustu mynd.
Menn geta ekki Iengur álitið sig
trygga í Frakklandi. Hinn miklu
gæði sem samfara eru samgöngum
nútímans eru þar senn ekki til framar.
Ef maður sendir brjef til Ítalíu
má eiga á hættu að utanáskriftinni
verði breytt til Póllands. Sjeu vör-
ur sendar til Cherbourg með hrað-
lest ber við að þær koma 14 dög-
um síðar með hægfara lest til Bor-
deaux.
Símskeyti fá að liggja á síma-
stöðinni tímum saman, ef að sím-
þjóninum þóknast að geyma það.
Símþræðir eru skoinir, lestir stöðv-
aðar með því að steinar eru settir
á járnbrautirnar eða brautarteinarnir
rifnir upp, svo nú er orðin veru-
jeg lífshætta að fara með járnbraut-
arlest um Frakkland.
Meira.
') Danskur maður hefur skrifaðþenn-
an pistil.
2) Smáborg á Frakklandi viö Erma-
sund. Þar eru daglegar ferðir yfir
sundið.
Ötull
drengur.
Eftir Henrik Wranér.
_____ Nl.
En nú verður þú að gera það,
sem þú getur, »það er synd að hjálpa
ekki aumingja karlinum, ef hægt er,«
sagði hún, já, svona er hún, altaf
að hugsa um aðra. Jeg út, og beitti
fyrir, og var ekki lengi skal jeg
segja þjer.
En hvað segir þú nú, læknir?
Þetta er enginn vegur, og akfærið
upp á það allra besta; jeg held að
það væri ekki nema gaman fyrir
þig að koma með! Við verðum 1
enga stund, og jólamaturinn bragð-
ar þeim mun betur, þegar þú kem-
ur aftur, — heldurðu ekki? Inga
verður svo glöð; hjer eru nákvæm-
lega fjórar krónur, Inga átti þrjár
krónur og fimmtíu aura, og jeg
átti tvo tuttugu og fimm eyringa.
Við vitum að embættismenn eiga
að fá vel borgað, það sem þeir gera>
svo það er ekki af því að Inga sje
nísk, en hún átti ekki meira. »Þú
mátt reiða þig á það, Pjetur,* sagði
hún, »að ef læknirinn kemur, fela
þau sig, pabbi og mamma. Karl-
inn verður að deyja drottni sínum,
ef læknirinn vill ekki koma fyrir
þessa borgun« sagði hún.«
Læknirinn hafði búið sig til ferðar
og tekið til meðul, meðan Pjetur
Ijet dæluna ganga.
»Þú ert víst að deyja úr kulda,
barn, viltu ekki fá hressingu?« sagði
læknirinn
»Ho-o, nei, mjer er aldrei kalt,
eða nærri þvíaldrei! Kærar þakkir!
þetta var ágætt! Jeghefieinu sinni
bragðað vín, áður. — Inga gaf mjer
einu sinni að súpa á, þegar hey-
gjöldin voru haldin. Þú ætlar svo
að koma með mjer, læknir, fyrir þessa
borgun? svo Iegg jeg krónurnar hjer
á borðið*.
»Gerðu það; svo skal jeg verða
ferðbúinn, þegar þú kemur með sleð
ann.«
Svo óku þeir, og Pjetur ljet dæl-
una ganga, alla leiðina. Læknirinn
var svo vingjarnlegur og hafði vafið
um hann hlýum ullardúk; þar var
þessvegna engin ástæða tíl þess að
vera smeykur við hann.
Læknirinn batt um fótinn á fjósa-
karlinum. Ingiríður var áköf að
fá að vita hvort meiðsliö væri hættu-
legt og hvernig gamla manninum
skyldi hjúkrað.
Svo ók læknirinn heim.
»Smeygðu hestunum inn í skúr-
inn og komdu svo inn að fá hress-
ingu sagði læknirinn við Pjetur, er
þeir námu staðar.
Pjetur gerði eins og honum var
sagt, og ríflega hressingu fjekk hann.
»Sýndist þjer hún ekki vera röskur
krakki?« spurði hann læknirinn.
»Henni þótti reglulega vænt um
að þú komst«.
»Heldurðu að hún sjái nú ekki
eftir krónunum, eftir á?«
»Nei, þú mátt reiða þig á að það
gerir hún ekki. Hún er afbragðs
stúlka.«
»Það er nú ágætt! En heyrðu
Pjetur! nú mátt þú eiga krónurnar,
því jeg vil enga borgun taka; þú
hefur unnið heiðarlega fyrir þeim í
dag, kubburinn niinn!
»Nei, og svei mjer þá! Ónei, lækn-
ir; okkur Ingu þykir það báðum
svo leiðinlegt!*
»Ingiríði þykir vænt uin; svo
getur þú keypt þjer peisu. Hana!
taktu nú við þeim! Það á altaf að
gegna lækninum.
»Ja-á, en má Inga þá fá helm-
inginn?
»Bíddu við! Hjer eru nokkrar
smurðar brauðsneiðar handa þjer í
nestið heim! Ekkert að þakka! Jeg
bið að heilsa Ingiríði!«
»Bestu hjartans þakkir. Já, það
væri ekki ónýtt áð eiga slíkan hús-
bónda. Ó, læknir, ef það er ekki
! of nærgöngult, þá Iangar mig til
.... nei, það á víst ekki við, —
en það genr ekkert til, þó jeg spyrji?
Ef læknirinn yrði nú ríkur og fengi
embætti í kaupstað, þá þarf hann á
ökumanni að halda; þá ættirðu að
taka mig, jeg get látið gripina spretta
úr spori, það sástu í dag; það var
logadi gaman eða hvað fanst þjer?«
Læknirinn hló.
»En þá mátt þú ekki segja öðr-
um frá því, Pjetur þó að þjer finn-
ist jeg vera of fjegjarn með köflum*.
Pjetur roðnaði.
»Jeg hefi víst sagt of margt« stam-
aði hann, »en jeg mátti til með að
segja söguna eins og hún var, —
vegna gamla mannsins; það sjerðu
sjálfur.«
Og nú hefur Pjetur verið öku-
niaður hjá lækninum í mörg ár.
Notið SUNDSKALANN
Notið SUNDSKÁLANN