Vísir - 28.08.1911, Blaðsíða 3

V í S I R
39
að það hefur komið-fyrir, að jafn-
vel hringferðir >Austra« kringum
landið, hafa ekki verðið farnar samkv.
áætlun. Og þá tekur nú steininn úr.
Eftir það, að hafísinn hætti að
hindra skipaferðirnar í vor, hafa skip
»hins sameinaða« fylgt áætlunum
sínum nákvæmlega, en óreglan á
ferðum Thore-dallanna er söm og
jöfn.
Meginregla ferðalagsins hjá þeim
»döllum« er óregla, og á þess
háttar ferðalag gjörir hafísinn eigin-
lega engan glundroða, heldur að
eins dálitlar tilbreytingar.
Það er nú svo sem ekki ný bóla
að þessi »Ask« er á eftir tíman- '
um.
Einu sinni í sumar var hann um
viku fram yfiráætlaðan tíma,aðferð-
ast hjeðan til ísafjarðar og hingað
aftur. Svo prýðilega treyndust hon-
um þá vogarnir og víkurnar hjer
í milli.
Satt er það að vísu, að samning-
unum sem hans fyrv. hágöfgi B. J.
gerði við >Thore«, ermesta galdra-
gargan, en hvergi held jeg þó að
standi í þeim samningi, að »dallarn-
ir« eigi að forðast áætlanir sínar
eins og heitan eldinn.
En það er nú ekki eina synd
Thore-fjelagsins við fslendinga, að
skip þess fyrirlíta ferðaáætlanir sínar.
Það er búið að marg-sýna fram
á það í ræðum og ritum að skip
fjelagsins eru bæði minni og verri
en vera ber, að ferðaáætlanirnar eru
óhagkvæmari landsmönnum en þær
áttu að vera og framkvæmd þeirra
í alla staði óviðunanleg, og enn-
fremur hefur kveðið svo ramt að
illri meðferð á farþegjum með þess-
um skipum, að nýlegahefur komið
skorinorð grein umþaðíblaði hjer,
ómótmælt af fjelagsins hálfu.
Þó »Thore-samningurinn« sje
vandræðagripur, þá heimilar hann
þó ekki beinlínis neitt af þessum
óhæfum fjelagsins.
Tvö ákvæði eru í þessum samn-
ingi, sem nýtileg eru, ef þeitn vœr
beitt á rjettan hátt.
Annað ákvæðið er um frystirúm-
in í skipunum, hitt ákvæðið er um
rjett íslendinga til sjómensku á skip-
um fjelagsins.
En hvorugt þetta ákvæði hefur
komið landsmönnum að nokkru
haldi.
Viðvíkjandi fyrra ákvæðinu er það
að segja, að ferðum skipa þeirra,
er frystirúmin hafa, er viljandi eða
óviljandi svo klaufalega fyrir komið,
að notin af þessu ákvæði samnings-
ins verða lítil virði.
Hvað seinna ákvæðið snertir, þá
hefur Thore-fjelagið misbeitt því svo
hrottalega, ef satt er það sem sagt
er, að hreinasta furða er, að slíkt
skuli vera látið viðgangast afskifta-
laust hjá þjóð, sem siðmenningu og
þjóðarmetnað þykist þó eiga í fór-
um sínum. — Búi. NI.
Leiðrjetting.
í skrá yfir verðlaun á Iðnsýning-
unni 1911 stendur í blöðunum
»Vísi« og »Ingólfi« að Guttormur
Jónsson járnsmiður, hafi fengið 2.
verðlaun fyrir herfi.
Þetta er ekki rjett. Guttormur
hefur skýrt mjer frá, að verðlaun
þessi tilheyri að sjálfsögðu höfundi
herfisins herra Guðmundi Sigurðs-
syni á Helluhóli undir Vestur-Eyja-
fjöllum. Önnur blöð sem flutt hafa
verðlauna skrána þannig, eru beðin
að flytja þessa Ieiðrjetting.
Rvík. 24. ág. 1911.
Fyrir hönd sýningarnefndarinnar.
Jón Halldórsson.
form.
Frekara næst.
(jistihúsið í
skóginum.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýdd úr Dönsku.
---- Frh.
Það voru liðnir nokkrir dagar
fram yfir venjulegan heimkomu-
fíma kaupmannsins.
Irena Markowna sat ein heima
í hinu hugðnæma, trygga en
tíarnlausa heimili sínu og beið
heimkomu manns síns meðstöð-
ugt vaxandi ótta og óþreyju.
Hún hrökk við hvað lítið hark
sem heyrðist. — Ætli það geti
I ekki verið hann?
Jafnvel gamli þjónninn þeirra
var ekki eins og hann átti að
sjer að vera. Með hverjum degi
sem leið var hann æ órólegri, en
hann þekkti vel húsbónda sinn
og vissi að Markowna var bæði
karlmenni og hugdjarfur og mundi
komast fram úr flestu í lengstu
lög, þó eitthvað óvænt bæri að
höndum. Hann huggaði sig því
með því að húsbóndinn hlyti að
hafa tafist annaðhvort vegna við-
skipia sinna eða þá vegna ótíð-
árinnar.
En Iiver dagurinn leið af öðr-
um og ekkert spurðist til Iwans
Markcvvna.
Irinu brast nú þolinmæði að
bíða svona lengur aðgerðalaus.
Eitthvað mátti nú til að aðhafast.
En þá var spurningin: — Hvað
átti að gjöra?
Hún afrjeð að skrifa bróður
sfnum, sem bjó í því hjeraði, sem
maður hennar ferðaðist til, og
spyrja hann hvort hann hefði
komið til hans eins og hann
ávalt var vanur. Og hefði hann
ekki heimsótt hann, þá að hiðja
hann að halda spurnum fyrir
honum, eða láta lögregluna gjöra
hvað sem gjört yrði í þessu efni.
Þegar Irina hafgi iokið brjefinu
og sent það af stað varð hún
miklu rólegri. Hún vissi að bróð-
ir hennar mundi gjöra alt sem í
hans valdi stæði til þess að kom-
ast fyrir hvernig þessu væri varið,
Enginn þekkti betur en bróðir
hennar alla þá staði, sem maður
hennar var neyddur til að koma
við á. Sjálfur hafði hann oft
verið með honum á þessu árlega
ferðalagi hans. Gjörði hann það
sjer til skemtunar, þegar honum
fanst hann þurfa að ljetta sjer
upp úr fásinninu og tilbreytinga-
j leysinu, sem vanalega er sam-
fara þeirri stöðu »að lifaaf eign-
um sínum«.
Biðtíminn eftir svari bróðurs-
ins var þrautatíð fyrir Irinu Mar-
kowna. Friðurinn sem hún hafði
fengið fyrst eftir að hún skrifaði
bróður sínum þvarr smátt og
smátt. Hún gat ekki skilið í
hvernig þetta drógstsvona lengi.
Hún hafði enga hugmynd um
hvílíks erfiðis og tíma slík rann-
sókn krafði.
Hún hafði ekki minsta grun
um hve hnugginn bróðir hennar
var hennar vegna, eftir því sem
drógst fyrirhonumaðfinna mann
hennar.
Það fór alt á einn veg, hvað
svo sem hann reyndi í þessu
efni — alt varð árangurslaust.
Gæti hann aðeins fundið mann
systur sinnar, hefði hann gjarn-
an látið líf sitt fyrir það. Frh.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phil.
PRENTSMIÐJA DAVID ÖSTLUND.