Vísir - 03.09.1911, Blaðsíða 2

50
V I S 1 R
öðrum karlmönnum ti! viðvörunar,
að þeir vandi orð og gjörðir gagn-
vart kvenfólkinu betur eu þeir oft
gjöra. Jeg veit, að það er sárt
fyrir mann, sent verður opinber að
svona löguðu, og foreldrar, sem eiga
slíka syni, eru brjóstumkennanlegir.
En hversu margur kvenmaðnr má
líða fyrir breytni kærulausra karl-
manna, þó aldrei komist upp og
aldrei verði blaðamál.
Taki hver sneið sem á.
Þórdís.
„í>ór.l<
»Þegi þú, Þórir,
þegn ertu úgegn.«
Það er undarlegur heimsku- og
illgirnisvaðall í þessum »Þór«, í
117. tbl. Vísis.
Hann þykist vera að svara grein-
arstúf, sem jeg skrifaði í Vísi ný-
lega.
í greinarstúf mínum er ekki last-
yrði til nokkurs manns, heldurþvert
á móti rjettmæt viðurkenning á frant-
kvæmdum hjerlendra manna. Og
efnið alveg ópólitískt.
Samt sem áður ræðst óþokki þessi
á mig með hroðaskömmum fyrir
»að hæla og þá líka að lasta í
blindni.c Talar um, að alstaðar
sje pólitík í spilinu — þjóðmála-
skúmarnir sjeu svo gagnsýrðir af
ofstæki, að þeir sjái allskonar ófreskjur
og drauga um hábjartan dag, og
margt fleira áiíka þokkalegt og sann-
færandi.
Af gnægð hjartans mælir nnmn"
urinn.
Sje »Þór* þessi læs á prent og
vitandi vits, þá hlýtur honum að
vera ljóst, að grein mín gefur hon-
um ekki minstu ástæðu til skamnia-
þvættings hans. Hann skrifar því
eingöngu til að svala illri fýsn
sinni.
Stingdu hönd þinni í þinn eigin
barm, óþokkinn, og skammaðu
þann »eftirtektaverða vana« þinn og
þinna nóta, að snúa við og rang-
herrna það, sem aðrir hafa sagt, og
ljúga frá rótum upp á náungann, og
hamast svo eins og naut í flagi að
eigin smíðum sínum. Til þess væri
verjandi mörgum blaðagreinurn, ef
bót yrði á ráðin.
Ekki held jeg, að vert sje fyrir
þig að vera að »flagga« mikið með
»Mjölni«. Það er ekki víst að hann
sje þjer hendi nær en mjer, þó þú
hnuplir nafni Þórs gamla undir
bull þitt.
Reykvíkingur.
Þingmannaefni.
Þessir bjóða sig fram að tilhlutun
Sjálfstæðisflokksins.
/ Reykjavík:
Dr.Jón Þorkelsson, íandskjalavörður,
Magnús Blöndahl, bankaráðsmaður.
/ GuOJbringu og Kjósarsýslu:
Björn Kristjánsson, bankastjóri,
Jens Pálsson, prófastur.
í Borgarfjarðarsýslu:
Einar Hjörleifsson, skáld.
/ Mýrasýslu:
Haraldur Níelsson, prófessor.
/ Snœfellsnessýslu:
Sigurður Gunnarsson, prófastur.
í Dalasýslu:
Bjarni Jónsson frá Vogi, viðskipta-
ráðunautur.
/ Barðastrandarsýshi:
Björn Jónsson, fyrv. ráðherra.
/ Vestur-ísafjarðarsýslu:
Sjera Kristinn Daníelsson.
/ NorðurÁsafarðarsýslu:
Skúli Thoroddsen, ritstjóri.
í Strandasýslu:
Ari Jónsson, bankaráðsmaður.
í Húnavatnssýslu:
Sjera Hálfdán Guðjónsson,
Björn Sigfússon, umboðsmaður.
í Skagafjarðarsýslu:
Ólafur Briem, umboðsmaður,
Jósep Björnsson, bóndi, Vatnsleysu.
Á Akureyri:
Sigurður Hjörleifsson, ritstjóri.
í Norður-Þingeyjarsýslu:
Benedikt Sveinsson, landsbankaend-
urskoðandi.
í Norður-Múlasýslu:
Jón Jónsson, bóndi á Hvanná.
Björn Hallsson, bóndi á Rangá.
Á Seyðisfirði:
Kristján Kristjánsson, læknir.
í A ustur-Skaftafellssýslu:
Þorleifur Jónsson, hreppstjóri í
Hólum.
í Vestur-Skaftafellssýslu:
Gísli Sveinsson, yfirrjettarmálafærslu-
maður.
í hinum kjördæmunum ekki full-
ráðið enn.
G-istiMsið í
skóginmn.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýdd úr Dönsku.
---- Frh.
Píslarfærin og píslarnar voru
svo þrælmennskulegar svo gagn-
hugsaðar út í æsar, að ekki var
undarlegt, þó allt mögulegt væri
gjört, til að halda slíku leyndu.
Meðal fangana voru margir
þreklitlir, sem að vísu máske voru
saklausir, en kusu að játa á sig
strax, það sem þeir voru sakað-
ir um, til þess að gjöra pynting-
arnar sem skammvinnastar. En
meðal þeirra voru einnig hraust-
ir menn og harðgerðir, kannske
þeir, sem í raun og veru voru
hinir seku, sem ljetu slíta limi
sína lið frá lið heldur en að með-
ganga og bregðast þannig mái-
efni sínu.
Fæstir þeirra stóðust þá »tæli-
tafn* lögreglustjórans.
Eitt pyntingarbragð var mjög
notað, en það var, að fylla klef-
ann hægt og hægt með vatni.
Til þess þurfti heilan dag.
Með því móti hafði fanginn
tíma til að hugsa sig um. og af-
gjöra hvorn kostinn hann skyldi
velja.
Annar kosturinn var að deyja
þarna langvinnum dauða —
drukna. Hinn kosturinn að með-
ganga allt og verða dæmdur í
útlegð til Síberíu.
Vatnið seig hægt og hægt inn
í klefann — aðeins í dropa-
tali.
I dauðans angist klifraði fang-
inn upp á hvern snaga sem
hann fann, og þeir voru með
vilja settir hjer og þar á klefa-
veggina. En þetta var aðeins
stundarfriður þvf klefinn var
þannig gjörður að hann gat
fylst af vatni alveg upp undir
loftið.
Pað kom fyrir að vesalingar
þessir hjeldu pyntinguna út all-
an daginn.
Lögreglustjórinn ljet mann
vera á verði uppi yfir klefanum,
og heyrði hann þá dauðaóp sak-
borningsins.
Ef einhver nú Ijet í Ijósi að
hann vildi meðganga, þá var