Vísir - 06.09.1911, Blaðsíða 3
V I S I R
59
Lífsábyrgðarfjelagið
KRÖNAN
í Stokkhólmi
er besia og ódýrasta lífsábyrgðarfjelagið
á Norðurlöndum.
Tekur börn og fullorðna í lífsábyrgð
sína og iðgjöldin 1 sinni fil 4 sinnum á
ári, effir því, sem hverjum er hægasf að
greiða þau.
Tryggið líf yðar og gjörið það í lífs-
ábýrgðarfjeginu KRÓNAN.
Umboðsmaður í Reykjavfk
• Sigurborg Jónsdóttir
Klapparsfíg 1.
HHNMMMf
Regnkápur
og
Yfirfrakkar
Ailar stærðir á drengi, unglinga og fullorðna. Verð frá 7 kr. til 35 kr.
Kom með s/s »Ceres« í mjög stóru og smekklegu úrvali í
Klæðaverslun
Th. Tliorsteinsson & Co.
Hafnarstræti.
aðrir en fjölkunnugir menn, enda
kom það oft fyrir, að menn viltust
á þeirri Ieið og fundu ekki dalinn.
Heyrt hef jeg, að dalur þessi sje
einhversstaðar í Reykjanessfjallgarð-
inum; jeg ætlaði þangað einu sinni
með nokkrum kunningjum mínum,
sem allir voru hundkunnugir leið-
inni, en viti menn, við lentum í
þoku og viltumst og áttuðum okkur
fyrst í skarðinu milli Kögunarhóls
og Ingólfsfjalls, og var það þó af
hendingu, að við riðum ekkilengra;
við mættum þar Ölvesingi, sem
kom austan frá Alviðru og spurð-
um hann hvort hann gæti ekki vís-
að okkur upp í Marardal.
»MarardaI,« át hann eftir, »þið
meinið líklega ,upp í Grafning';
Marardalur er fyrir sunnan heiði*.
»Já,« gall einhver við í 'nópnum,
sem skammaðist sín fyrir að hafa
ekki fundið Marardal. »Við ætluð-
um upp í Grafning, vegurinn ligg-
ur víst inn með fjallinu að vestan.
Verið þjer sælir«.
Svo fór þessi Marardals »túr«,
og líkt þessu hafa þeir fleiri farið.
Nú vita fáir hinna yngri Reykvík-
inga hvar Marardalur er; þeir þekkja
betur gjálífið í kringum Valhöll og
hlöðuna hans Halidórs á Kárastöð-
um, sem verið hefur þrautalending
fyrir margan vegmóðan Reykvíking.
Frh.
Gristihúsið í
skóginum.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýdd úr Dönsku.
---- Frh.
Hún sagði honum nú frá brjefi
bróður síns.
»Hvað heitir þorpið, þar sem
maður yðar sást seinast?*
Irina nefndi þorpið, því bróðir
hennar hafði getið nafns þess í
eftir skrift í brefi sínu.
»Getið þjer sagt mjer hvað þess-
ir leynilögregluþjónar hjetu, sem
getið er um í brjefinu?« —. hjelt
furstinn áfram að spyrja.
Spurningar hans voru þurlegar
og í embættistón, svo ekki var
hægt að segja neitt um, hvort
frásögn hennar hafði vakið áhuga
hans eða ekki.
Irina sagðist því miður ekki geta
sagt honum nöfn leynilögreglu-
þjóna þessara, þar sem bróðir
hennar ekki hefði látið nafns þeirra
getið.
»Viljið þjer gjöra svo vel að
gefa mjer heimilistilvísun bróður
yðar.«
Hún gjörði eins og beðið var.
»Hvert er nú yðar álit?«
spurði furstinn.
»Jeg veit ekki hvað jeg á að
ímynda mjer um hvarf mannsins
míns« sagði hún lágt.
»Pað er ekki ómögulegt að
hann liggi einhversstaðar veikur
og bjargþrota og geti ekki náð
sambandi við mig eða komið til
mín orðum. Peir staðir eru til
hjer í Rússlandi, sem hvorki hafa
póst — nje símastöðvar. Þess
vegna hallast jeg einkum að þeirri
skoðun, að einhvers konar slys-
farir sje hjer um að ræða. Að
maður minn hafi verið glæpsam-
lega af dögum ráðinn, þykir mjer
svo voðaleg tilhugsun að jeg get
ekki á það minnst.«
Lögreglustjórinn gerði enga tiL
raun til að draga úr grun henn-
ar.