Vísir - 21.09.1911, Blaðsíða 2

94
V í S I R
"Jpeu sem vU\a \afia a5 s\ev a5
\ latvd *5 t\mfc\\ úv ^ujws&upltiu
,MLuo’ seudiv Vv^o'S s\u um )paS á s^v\Js\oJu
fvluta5\e^aas\us ,*\D'ótuuduv’ J^v\v %2>. \>. m.
J óhannes J osefsson.
Þar sem Jóhannesar glímukappa
hefur talsvert minst verið hjer í
blöðunum að undanförnu, og það
fremur niðrandi af sumum, finst
mjer það vel við eigandi og rjett-
látt, að geta síðustu afreksverka
hans með fáum orðum, svo £fl-
menningur geti fullvissað sig um,
að Jóhannes hefur haldið uppi
heiðri íslands með íþróttum sín-
um, og að enn er ekki aldauða hjá
íslendingum f'ræknleiki forfeðranna.
Jóhannes hefur nú síðastliðin
þrjú ár ferðast um þvera og endi-
langa Evrópu og sýnt íþróttir sín-
ar og kept við íþróttagarpa ann-
ara þjóða, og enn sem komið er
hefur enginn orðið til að leggja
hann að velli. Hánn hefur sýnt
framandi þjóðum íslensku glímuna.
Hann hefur sýnt þeim sjálfsvörn
sína, og hann hefur felt þeirra allra
bestu glfmugarpa og íþróttamenn
í þeirra eigin íþróttum og glím-
um. Sjerstaklega er það þó hin
svonefnda »grísk-rómverska« glím-
an og »catch-as-catch-can«, sem
Jóhannes hefur þreytt af kappi og
hvervetna gengið sigrandi af
hólmi.
Núna síðást hefur Jóhannes sýnt
fræknleik sinn í Kaupmannahöfn.
Dönsk blöð, sem jeg hefi íhöndum,
sýna, að 3. ágúst háði Jóhannes
»catch-as-catch-can« við danskan
glímugarp, Edward Söre;nsen, og
fóru svo leikar með þeim, að Jó-
hannes átti frægum sigri að hrósa.
En þessu undi danskurinn illa, og
skoraði á Jóhannes, að þreyta við
sig »grísk-rómverska« glímu næsta
kveld. í þeirri giímu var Sörensen
þessi orðlagður fyrir fræknleik, og
töldu dönsk blöð honum sigurinn
vísan, en raunin varð alt önnur.
Jóhannes hafði þar frægum sigri
að hrósa sern áður.
En Danir voru enn ekki af baki
dotnir. í borginni var um þær
mundir kappi mikill frá Suður-
Afríku, er Mr. Duncan heitir, risi
að stærð og afli, og fór mikið orð
af honum fyrir fræknleik. Við garp
þennan þreytti svo Jóhannes í
»catch-as-catch-can«, og fóru svo
leikar sem fyrri, að Jóhannes vann
glæsilegan sigur.
Ýmsir aðrir danskir glímugarp-
ar reyndu fræknleik sinn við Jó-
hannes, en allir fóru þeir hina
mestu fýluför í þeim viðskiftum.
Meðal þeirra, sem fyrir Jóhannesi
fjellu, var einn hinna best kunnu
aflraunamanna og glímugarpa Dan-
merkur, Hjálmar Jakobsen að nafni.
Edward Sörensen, sá sem verstu
hrakfarirnar fór fyrir Jóhannesi að
þessu sinni, er af dönsku blöðun-
um kallaður »íturmeistari í grísk-
rómverskri glímu«. En sá titill
fjell í valinn með honum sjálfum.
Það er annars mjög sjaldgæft,
að dönsk blöð hrósi íslendingum
fyrir tiokkuð, en að þessu sinni
hrósa þau Jóhannesi fyrir hreysti
hans og fræknleik, og munu allir
verða að játa, að það er að verð-
leikum gert.
f öðrum löndum, sem Jóhannes
hefur ferðast um, hafa glímukon-
ungar þeirra orðið að lúta í lægra
haldi fyrir honum. Þannig feldi
hann glímukonung Skota fyrir
tveimun árum síðan, og núna fyrir
skömmu lagði hann að velli ítur-
meistara Bæheims í grísk-rómv.
glímu.
Jóhannes Jósefsson hefur með
frænkleik sínum og íþróttum getið
fslandi frægð í framandi löndum.
Hann hefur komið útlendingum til
að meta hina íslensku glímu, og
heima á ættjörðinni hefur hann
endurvakið hana. Jóhannes hefur
meir en nokkur annar núlifandi ís-
lendingur gert íslandi sóma í íþrótta-
legu tilliti.
En það er eins og vant er, það
eru altaf einhverjir, sem líta öf-
undaraugum á afburðamennina^
og Jóhannes hefur ekki farið var-
'hluta af því. Og sumir þeirra
manna, sem eiga honum mest upp
að una, hvað íþróttir snertir, —
menn, sem hann hefur verið kenn-
ari, eru hvað fremstir að níða hann
og draga af honum skóinn.
Jeg þekki Jóhannes flestum bet-
ur, og jeg þori að fullyrða það, að
íslenska þjóöinn á engan mann, sem
hefur einlægari áhuga á, að hefja
hana í þann heiðurssess íþróttanna,
sem hún forðum skipaði hjá erlend-
um þjóðum, og enginn hefur gert
meira í þá áttina en Jóhannes Jó-
sefsson.
Gunnl. Tr. Jónsson.
('Heimskr.)
Heyforðabúrið í
Fnjóskadal.
Frá þessu einkennilega heyforða
búri er sagt í Noröra á þessa leið:
Vinnumenn og vinnukonur og
annað ungt fólk í hreppnum, sam-
tals 50, tóku sig saman í hitteðfyrra
um það, aö koma saman einn sunnu-
dag á sumrinu til þess að slá og
raka á leigðum bletti, er lítið var
notaður. Inngangseyrir í fjelagið
var 50 aurar af hverjum, og fyrir
það var fenginu maður af næsta bæ
til að þurka og bera saman heyið í
»fúlgu« sem síðan var tyrfð og gert
utan um. Og geymist slíkt hey
betur og verður fastara en í hlöð-
um. Eftir fyrsta sumarið kom vet-
ursvoharður að þá varselttil þeirra
sem urðu þrot nær 40 hestar af
heyi. Síðasta vetur voru engin þrot
hjá mönnum. En nú á þetta fje-
lag líka 60—70 hesta heys í »fúlgu«
sinni, og þar að auki upp undir
100 kr. í sjóði. Má segja að þar
fari saman gagn og gaman, því
þetta unga fólk hefur skemtun af
því, að koma svona saman og kynn-
ast.
Sá sem um þetta ritar bætir því
svo viö að rjett myndi að alþingi
styrkti svona fyrirtæki, en það er