Vísir - 28.09.1911, Blaðsíða 3

V 1 S I R
13
Háskólaborgarabrj ef
verða afhent skrásettum stúdentum mánudaginn
2. október, kl 1 e. h. í stóra kenslusalnum vinstra-
megin.
Heykjavík 25. september 1911.
G-istihúsið í
skóginum.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýddjúr Dönsku.
--- Frh.
y.í
og- Óli aldrei verið jafn fljótur að
sækja hrossin.
Nú var ekki tafið; þeir Ijetu í
mesta flýti upp á lestina; og svo
fór Óli á stað. Sæm. bóndi rak vel
á eftir hjá hcnum; og kallaði svo
til hans frá aftasta hestinum: »Gáðu
að vel fari á drengur minn, og reyndu
nú að vera fljótur*. — — — —
Óli, sem ekki var vanur, að talað
væri svona hlýlega til lians, tók
þessi orð húsbóndasíns vel til greina,
og einsetti sjer það, að láta eigi á
sig standa að flytja h'eim. —---------
Hann hjelt nú áfram eins og hann
gat; og var ekki svipstund heim með
ferðina. Og svo hverja af annari.
Svona gekk það nú allan daginn,
aldrei stóð á því, að ekki væri til
búið upp á lestina, þegar Óli kom;
og eigi heldur á honum að flytja
heim. — — — — — — —
Dagurinn var nú b'ðinn, og farið
að skyggja. Sólin var ný gengin
til viðar, og kveldroðin ; Ijómaði á
vestur loftinu. »Ó hvað það er
fagurt sumarkvöld núna«, sagði Óli
við sjálfan sig, þegar hann var að
fara á stað með síöustu ferðina heim.
Ivveldroðinn hvarf nú, en alstirndur
himininn ljómaði, ogmyrkrið gjálfr-
aði Iög og láð.
Óla varð iitið upp til fjallanna í
kring, og sá hvar þau mændu
dimmleit upp í myrkbláan nætur-
himininn. Hann varð hrifinn af
hinni stórfengilegu og hrikalegu
náttúru; og tilfinningarnar, setn börð-
ust þá í hjarta hans, þær voru svo
margvíslegar, og þá var það jafnan
siður hans að syr.gja um náttúr-
una. — — — — — —----------------------
»En hvað á jeg nú að syngja?«
tautaði hann fyrir munni sjer. »Jeg
man ekkert í svipinn. — Jú! —
»Þú bláfjalla geimur«
Það er eitt af því fegursta, sem
s 6 {a x i 5 \í .
jeg kann um náttúruna og það skal
jeg taka.«
Svo tók nú Óli lagið og söng
svo hátt að bergmálaði í fjöllunum.
--------En þegar hann var búinn
að syngja fyrstu hendingarnar, þá
þeysti fólkið á gæðingunum heim
af engjunum, og var það eins og
kólfi væri skotið, þegar það fór á
sprettinum fram hjá honum. - —
Og að síðustu varð Óli einn, langt
á eftir öðrum. Hann langaði til að
spretta úr spori, en varð að fara
hægt með lestina, því að það var
kolsvarta myrkur. Óli gleymdi öllu
á meðan hann var að syngja,ennú
fór hann að aðgætaálestinni, hvort
alt færi vel, — — —
Svo kom hann nú loksins heim.
Allir hjálpuðust að því að taka
ofan og spretta af. En hestarnir
voru orðnir þreyttir, því Óli var
búinn að fara margar ferðir um
daginn.
»Tvö hundruð hestar í garð í dag,«
sagði Sæmundur bóndi við piltana.
»Jeg man ekki eftir, að hirt hafi verið
jafn mikið á einum degi í þessi
fimtíu ár sem jeg er búinn að búa
hjer á »Fel!i«. Það væri gott að
fá fleri daga svona góða eins og
þennan.«
En þessi óskadagur húsbóndans
kom nú ekki. Og öllum bar því
saman um það eftirleiðis, að þetta
hefði verið besti þurkdagurinn, sem
komið hefði á slættinum.
Chaiselonguer, Legubekkir (Di-
vaner), Stólar og allskonar
madressur. Fást með lægsta
verði hjá
Asel Meinholt
INGÓLFSSTRÆTI 6.
Prentsm. D. Östlunds
Hann fór ósjálfráttað hlusta og
liorfði á stúlkuna, sem enn kraup
á knje.
Var það stúlkan sem kveinaði?
Honum var ekki mögulegt að
sjá framan í hana.
Hann^sá nú að stúlkan stóð
upp og hljóp fram á árbakkann.
Hún virtist varlageta áfótunum
staðið, og ofviðrið hrakti ihana
og hrikti, og sýndist þá og þegar
mundi skella henni niður.
Belosoff flaug alt í einu nokkuð
í hug.
Hann fleygði öllum fyrri áform-
unvsínuni fyrir borð, og hl í
hendingskasti til stúlkunnar.
»Hvað ætlið þjer að aðhafast?«
kallaði hann til hennar.
Hann sá að hún hrökk við
og bjóst til að leggja á flótta,
En það gat hún ekki, þvíleyni-
lögregluþjónninn greip um hand-
legg hennar.
»Ætlið þjer að fremja sjálfs-
morð?« kallaði hann í eyra henni,
því hann varð að hafa s 'allan
við svo að hún gæti heyrt til
hans fyrir óganginum í veðrinu,
sem nú var komið í algleiming.
Hin ókunna stúlka kveinaði og
sagði:
»Sleppið mjer. — Hvað kemur
það yður við hvort jeg óska að
deyja eða ekki?«
Belosoff slepti ekki takinu um
handlegg stúlkunnar, og dróg
hana, án þess að segja nokkurt
orð, til næsta ljóskers.
Hann vildi þó að minnsta kosti
fá að sjá framan í hana.
Hinn þreytulegi blær á rödd
hennar hafði haft undarleg áhrif
á hann.
Hinn ungi lögregluþjónn horfði
nú í andlit liinnar ókunnu stúlku
við hirtu ljóskersins, og rjett við
fætur þeirra vall fljótið áfram með
ofsa jakaburði, sem á svipstundu
mundi hafa brotið hvert bein í
þeim manni, sem í því hefði Ient.
Stúlkan reyndi að hylja andlit
sitt með klútnum, sem hún hafði