Vísir - 27.10.1911, Blaðsíða 3

V I S 1 R
99
er það að segja að það var stofn-
að eftir lillögum og að livötum fá-
tækranefndar bæarins, því að allir
sáú og könnuðust við, að bæarfóg-
etaembættið var orðið svo umfangs-
mikið, að einum manni var ómögu-
legt, að anna öllum þeim störfum,
sem því fylgdu, svo viðunandi væri,
og fjell það burtu, þá er borgar-
stjóraembættið var stofnsett. Þetta
er þá einnig rangt hjá Templar.
Um sölu eða útbýtingu bæarlóð-
anna tjáir líklega ekki að þrátta við
ritstj. Templars. Hann skilur það
ekki, að þótt nú, þegar bærinn telur
11000 íbúa,sje heppilegra, ef til vill,
að selja lóðirnar, þá var alt öðru-
vísi ástatt fyrir 25 árum, þegar bær-
inn var lítill, og hagur bæarins
heimtaði. að hægur aðgangur væri
lil lóða, því vöxtur og viðgangur
hans var þar undir kominn. Án
þess hefði ritstjóri Templars líklega
aldrei fengið nokkra atvinnu hjer,
og satt er það, að það hefði sjálf-
sagt bænumog þjóðinnií heild sinni
verið meir en skaðlaust.
Um hinar tvær greinarnar er
hægt að vera stuttorður, því þær eru
tómur þvættingur. Sú fullyrðing, að
Halldórmuni eigi vera færum aðvinna
sjómönnum í hag, af því hann hafi
eigi verið sjómaður, sýnir hve sljór
heili ritstjórans er. Hafa þeir jón
Þorkelsson, Magnús Blöndahl, Lárus
H. Bjarnason eðaJón sagnfræðingur
verið sjómenn? Eða með hverju
hafa þeir sýnt, ;ð þeir hafi sjer-
staklega sett sig inn í líf þeirra og
ctarfsemi ? Með engu. Hjalti Jóns-
son bendir einir itt á Halldór Dan-
felsson af því, að liann heíur kynst
honum töluvert mikið persónulega,
og veit, að það er skynsamur, gæt-
inn og samviskusamur maður, sem
einmitt í sínu 20 ára starfi sem
bæarfógeti hjer hefur kynst og lært
að lært að unna hinum ötulu sjó-
mönnum vorum og starfi þeirra, og
skilur, hve einkar-áríðandi það er
landinu í hóild sinni og Reykjavík
sjerstaklega, að styðja þessa atvinnu-
grein, eins og hann yfir höfuð vill
styðja allar atvinnugreinar landsbúa,
því að með því bætir hann bæði
beinlínis t g óbeinlínis fjárhaglands-
ins og landssjóðs, sem sannarlega
þarf sinna muna við.
Um Oddfellow-fjelagskapinn er
sami þvættingur, og er ritstj. þar
vorkunn, þar sem hann ekkertþekkir
til hans nje getur þekt, og þvi ekk-
ert um hann sagt. Ákvæði og
skoðanir Ameríkumanna hafa ekkert
gildi á íslandi að svo miklu leyti,
sem þær ekki koma heimviðokkar
skoðanir hjer, og enginn vafi er á,
að t. d. Siggeir Torfason kaupm., Ben.
S. Þórarinsson, Th. Thorsteinsson,
Gunnar Gunnarsson o. s. frv. eru
jafnheiðarlegir og liver annar hjer í
bæ, og að minsta kosti heiðar-
legri en ritstj. Templars, hvað sem
svo Ameríkumenn kunna um það
að dæma, því þeir hafa mjer vitan-
lega aldrei reynt að bakbíta og
rægja samborgara sína. Að Halldór
einnig nieðal Oddfellowa hefur á-
unnið sjer traust og virðingu sýnir
það, að hann tvívegis með fárra
ára millibili hefur verið kosinn yfir-
meistara, þótt milli margra mætra
manna væri að velja, og þrátt fyrir
það, að hann leyfir sjer að hafa
aðra skoðun á bannmálinu en ritstj.
Templars, eins og líklega, sem betui
fer, í fleiri málum.
Jón Jðnsson.
GrÍStíllÚSÍð í
skógimim.
---- Frh.
Semen leit til gamla mansins
og skildi sýnilega hvað hann l'ór
og sagði í hálfum hljóðum:
»Jeg verð viðbúinn hvað sem
fyrir kann að koma, mundu það.«
»Ljúktu þáupphurðinni* stundi
Akim upp, og ljet fallast niður í
sæti sitt. »Jeg get ekki meira.«
Sonja gjörði eins og faðir henn-
ar sagði.
Hávaxinn maður kom nú inn
í stofuna. Hann var í þykkri
loðskinnskápu og í stórum loð-
skinnstígvjelum.
»Guðsfriði« sagði hann í sterk-
um róm.
Sonja hrökk við þegar hún
heyrði þennan málróm, og hún
reyndi ósjálfrátt að sjá framan í
gestinn, og það var ekki laust
við að skjálfti kæmi á hana á
tneðan hún var að læsa dyrunum
á eftir honum.
Húsbóndinn setti upp flaðurs-
legan auðmýktarsvip og gekk á
móti gestinum.
»Jeg viltist« sagði komumaður.
»En það er nú engin furða þó
svo fari í þessari eyðimörk, sem
öll er á kafi í snjó, og maður
getur gengið svo tímunum satnan
að maður rekst ekki á nokkurn
niann. Jeg þaKKa hamingjunni
að jeg fann húsaskjól þegar svona
er orðið. Jeg get víst fengið
gistingu hjer?«
Ef herrann getur gjört sjer það
að góðu,« svaraði húsbóndinn,
sem enn leit á gestinn með ótta-
blöndnum svip. »Að minnsta
kosti getumvið boðið yður hreint
rúm og herbergi, þó fátæklegt
sje.«
Sonja stóð enn fram við dyrnar
Voðaótti hafði gripið hana. Hún
var náföl í andliti og sýndist
eiga í harðri baráttu við sjálfa
sig.
Loks gekk hún fram á gólfið
og sagði með ákafa: Ef jeg má
fylgja ókunnuga manninum og
vísa honum rjetta leið faðir minn
þá kemst hann til næsta þorps á
hjer um bil einni klukkustund.*
Ferðamaðurinn snjeri sjer hægt
við, og augu hans og Sonju
mættust.
Sonja hrökk enn við, og sneri
frá þeim innar í stofuna.
»Jeg er dauðuppgefinn,* sagði
gesturinn í döprum róm. »Ef
það er ykkur ekki til mikilla
óþæginda, vildi jeg heldur mega
vera hjer kyr. »Er þetta ekki
gistihús?«
»Jú, alveg rjett, herra minn!«
svaraði Akim.
Komumaður settist nú við borð-
ið og hneppti frá sjer loðkápunni.
»Eru aðrir gestir hjer en jeg?«
spurði komumaður og horfði
hvasst á gamla manninn.
Sonjafórnú eitthvað að dunda
einu stofuhorninu.
»Látið þjer mig fá eina flösku
af víni, því jeg þarf sannarlega
hressingar við,« sagðikomumaður.
Akim flýtti sjer að verða við
ósk hans.
Á meðan hann varað náflöskunni
og glasi handa gestinum, var hann
altaf að gjóta til lians augunum.
»Jeg sje að gestir hafa verið
hjer hjá yður,« sagð komumaður.
»Borðið er rennvott af víni, og
þakið glasabrotum. Og þegar
jeg barði að dyrum, þóttist jeg
heyra hávaða og rifrildi hjer
inni.«
»Það hefur verið misheyrn,
herra minn,« sagði Akim. » Að
vísu talaði jeg heldur hátt til
Sonju dóttur minnar, og þegar
barið var spratt jeg hálfhræddur
upp, því svo sjaldgæft er að
menn komi hingað um þetta