Vísir - 02.11.1911, Blaðsíða 2

V 1 S I R
■y.em 5*4 g&áijuwú RENIH. AN DERSSON
__ 'y.QmvS í 3stat\& __
(Smásaga.)
Þrem timum eftir að jeg kom
til Berlínar sat jeg að miðdegisverði
í einu hinna fínustu gistihúsa þar
og var að virða fyrir mjer með
undrun fólkið sem át með mjer og
var mjög skrautlega og viðhafnar
lega klætt. Brátt voru hafnar fjör-
ugar umræður, en mestbará manni
sem sat beint á móti mjer. Hann
sagði frá Eyálfunni margt og merki-
legt, en þar hafði hann verið í þrjú
ár og kom nú heim, því hann var
Þjóðverji. Ekki 'vissi jeg meira um
hann nema hvað jeg sá að sólin
hafði dekkt hann all mjög-, að hann
var hraustbyggður maður. Augun
gáfu til kynna að hann var blátt
áfram og hlátur hans var óvenju
hjartanlegur.
Svona maður hlaut að vekja eftir-
tekt á sjer. Hann skemti okkur
með sögum af hinum hroðalegustu
ferðalögum, um gullgröft, hvirfilbylji,
um eymd og örvæntingu. Auð-
heyrt var á öllu, að hann hafði
þekt bæði hina ljósu og hina dökku
hlið lífsins. Jeg varð forvitinn að
fá að vita eitthvað meira um hann.
Við stóðum báðirjafnsnemma upp
frá borðum og gengum út saman.
Við gengum í hægðum okkar
eftir hinni fögru götu »LJndirlindi-
trjánum* að Brandenborgarhliðinu
og reyktum vindla okkar. Það var
einn þessara kveldtíma, þegar manni
finnst maður verða að leysa frá
skjóðunni.
Jeg var fljótt búinn að segja alt
sem jeg hafði af mjer að segja, og
það varð svo sem ósjálfrátt að jeg
sagði:
— Merkilegtvirðist mjer það ann-
ars að maður sem er svo innilegur
Þjóðverji, geti verið svo lengi er-
lendis.
Hann svaraði því að hann hefði
farið til þess að innvinna sjer pen-
inga, og það hafði heppnast hon-
um. Svo bætti hann við og varð
alvarlegur:
— Jeg fór til Eyálfunnar í sama
skyni og níu af tíu — vegna konu.
Jeg beið heila mínútu eftir að
hann hjeldi áfram, og á meðan var
jeg að hugsa um þetta, sem raunar
er ekki nýtt í heiminum, að allt er
konunum að kenna.
— Já—sagði hann loks — hún
var aðalástæðan til þess að jegflýði.
Mikið úrval aí mislitum mansjettskyrtum úr
hreinni ull, sem endast á við 2-3 venjulegar
skyrtur.
(Ágætar fyrir veturinn."^®"^®
Svartir
Hvítir
Mislitir
Fóðraðir
Vetrar
keirverða seldir með
ef þeir rifna nýir.)
ábyrgð (verðateknir
MUIIÐ EFTIE:
HORNINU Á HOTEL ISLAND.
Jeg elskaði hana of mikið til þess
l að geta verið hjer áfram.
1 Var hún gift?
' — Já, reglulegum ræfli, mann-
hraki sem drakk og spilaði, veðjaði
og braskaði og gerði heimili hennar
að hreinu og beinu Helvíti.
i — Þetta hlýtur að hafa fengiö
i mjög á yður?
í — Ekki á mig nærri eins og
hana,
i Og haldið þjerað hún hati elskað
| yður?
— Það er tneira, en jegtrúi því,
j jeg veit það. Þessvegna herti jeg
mig loks upp og fór. Jeg hefekki
efast eitt augnablik um hjarta hennar
öll þessi þrjú ár, annars hefði jeg
heldur ekki getað haldið út það
1 erviði sem jeg hef orðið að leggja
á mig. Ef jeg hefði ekki vitað að
hún hjer í þessum bletti í heimin-
um, trúði á mig, treysti mjer, elskaði
mig — já, þá væri jeg fyrir löngu
búinn að skjóta kúlu gegnum höf-
uðið á mjer.
— Og nú? spurði jeg.
Nú á Jeg loks að sjá hana aftur.
Hún er með lestinni, sem kemur
eftir hálftíma á Potsdamerstöðina
jeg hef beðið eftir þessu augna-
bliki í þrjú löng ár.
Er maður hennar dáinn?
Nei! sagði hann rólega.
— En--------
i — Það er ekkert »en*. Við
hugsum okkur, að drykkfelda lirak-
mennið sje dauður, og við byrj im
nýtt líf. Við ferðumst hvert sem
okkur þóknast. Jcg fer með hana
til Eyálfunnar, sýni henni alla staði,
þar sem jeg hef liðið og þráð —
þar sem hugsunin um hanavarein-
asta hjálp mín.
— Er þetta rjett breytt gagnvart
henni? Það má vera,að hún elskiyður
mjög . . . en . . .
— Hún gæti látið lífið fyrirmig
eins og jeg fyrir hana, þó að sú
væri tíðrn að jeg hugsaði öðruvísi.
Þegar tvö elska hvort annað eins
og við, þá er ekkert þeim torvelt,
þau víkja ekki fyrir neinu.
Mjer hafði fallið svo vel við
þennan fjelaga minn að jeg gat
ekki felt mig við hugsunina um það
ranglæti, sem hann ætlaði að fremja.
Jeg vildi gera síðustu tilraun.
— Þjer verðið þó að 'nugsa um
manninn, sem hún hefur lofað að
vera trygg eiginkona.
Þá stansaði hann snögglega,
greip með hendinni fast í handlegg
minn og heill heimur hlaðinn ham-
ingju skein úr augum hans, meðan
glatt bros Ijek á vörum hans:
En kæri vinur minn, hafið þjer
þá hreint ekkert skilið? Það er
einnútt jeg sem er maðurinn henn-
ar og hún konan mín.
PRENTSMtÐJA D. ÖSTLUNDS